Αρχές του 2022, μια ανάσα πριν κλείσουν τα 50 χρόνια «ζωής» τους (ιδρύθηκαν το 1975), οι metal θεοί Saxon κυκλοφορούν το Carpe Diem, το 24ο (!) άλμπουμ τους, αφήνοντας για μια ακόμη φορά απόλυτα ικανοποιημένους τους οπαδούς τους, με μια δουλειά αντάξια του θρυλικού ονόματός τους.
Με το ηλικιακό άθροισμα των πέντε μελών να φτάνει τα 330 έτη, η μπάντα βγάζει ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της μεγάλης της δισκογραφίας, δείχνοντας πώς παίζεται το σωστό, παραδοσιακό, «λαϊκό» heavy metal και βάζοντας άνετα τα γυαλιά, όχι μόνο στα συνομήλικά της συγκροτήματα (όσα είναι ακόμα ενεργά) αλλά και σε πολλούς φερέλπιδες μουσικούς.
Οι βετεράνοι metallers, με ηγέτη την «γριά του metal», τον αειθαλή Peter “Biff” Byfford, παραδίδουν έναν δίσκο που κόβει κώλους, ένα δίσκο ατόφιας δύναμης, έντασης και πώρωσης, που ναι μεν μπορεί να μην προσφέρει κάτι το καινούργιο ηχητικά (πώς θα μπορούσε άλλωστε), η φρεσκάδα, όμως, και η ζωντάνια που βγάζει, δικαιολογεί απόλυτα την θέση του στη μεγάλη δισκογραφία των Saxon.
Ο Biff Byfford, αποδίδει ακόμα εξαιρετικά - με λίγη περισσότερη, βέβαια, βραχνάδα στη φωνή λόγω ηλικίας (71 ετών) – όπως και τα υπόλοιπα μέλη, που λειτουργούν σαν μια καλοσυντηρημένη, σχεδόν καινούργια, μηχανή, σε βαθμό που κάποιος που δεν γνωρίζει τη μπάντα δεν υπάρχει περίπτωση να πιστέψει ότι η μουσική αυτή παίζεται από μουσικούς που έχουν αγγίξει – ή και ξεπεράσει - τα 70 έτη ηλικίας. Οι Paul Quinn και Doug Scarratt «θερίζουν» στις κιθάρες με τα κοφτερά τους riffs και τα εκπληκτικά τους σόλο, ο «πιτσιρικάς» (56 ετών) Nibbs Carter αποτελεί εγγύηση στο μπάσο ως ένας εκ των στυλοβατών της μπάντας, ενώ ο έτερος στυλοβάτης, ο 69χρονος Nigel Glockler, βομβαρδίζει ανελέητα στα τύμπανα, χωρίς να χαμπαριάζει από το γεγονός ότι το 2014 χειρουργήθηκε στο κεφάλι για ανεύρυσμα!
Όσον αφορά το άλμπουμ τώρα, η καλή μέρα φαίνεται από το … εξώφυλλο, μια πολύ καλή δουλειά στην οποία εικονίζονται δυο Ρωμαίοι λεγεωνάριοι, φρουροί πάνω στο Αδριάνειο τείχος, να ατενίζουν τις εκτάσεις του Βρετανικού βορρά. Το συγκεκριμένο θέμα παραπέμπει στο ομότιτλο κομμάτι που ανοίγει το άλμπουμ, το “Carpe Diem”, μια πολύ δυνατή, επική και γρήγορη σύνθεση, που σε βάζει άμεσα στο κλίμα στο οποίο θα κινηθεί ο υπόλοιπος δίσκος.
Τα επόμενα τραγούδια ακολουθούν, στην πλειοψηφία τους, το στυλ του πρώτου, δηλαδή βαριά riffs, γρήγορος ρυθμός, στιβαρό rhythm section, αφθονία σόλο με καταπληκτικές εναλλαγές και δυναμικά, ψυχωμένα φωνητικά, ενώ τρεις συνθέσεις, κινούνται σε πιο μεσαίες ταχύτητες.
Εκτός του ομώνυμου κομματιού, αυτά που ξεχωρίζουν ιδιαίτερα είναι το “Age of Steam”, στο ίδιο μοτίβο με το Carpe Diem, με δυναμικά ντραμς, εμπνευσμένα θέματα στις κιθάρες και στίχους για τη βιομηχανική επανάσταση, το mid-tempo, “The Pilgrimage”, με μια επική αύρα που παραπέμπει σε κάποια κομμάτια των Saxon από την δεκαετία του 1980, το «πολεμικό», “Dambusters”, με σχεδόν thrash riff, NWOBHM αισθητική και στίχους που αναφέρονται στην επιχείρηση της RAF, Chastise, τον Μάιο του 1943 (κατά την οποία βομβαρδίστηκαν τρία φράγματα στην βιομηχανική περιοχή της κοιλάδας του Ρουρ στη Γερμανία), το “Remember the Fallen”, άλλη μια καταπληκτική σύνθεση αφιερωμένη στα θύματα της πανδημίας του Covid-19 και το “Super Nova” , ένα επιθετικότατο κομμάτι με ένα κολλητικό, μανιασμένο riff.
Τα υπόλοιπα τέσσερα κομμάτια (Lady in Grey, All for One, Black is the Night, Living on the limit), δεν είναι υποδεέστερα των πρώτων, απλά, ως ένα βαθμό επαναλαμβάνονται, αν και δεν μπορώ να αγνοήσω το Lady in Grey, μια σκοτεινή σύνθεση με βαρύ κι ασήκωτο doom riff και θεματολογία θρίλερ σχετικά με μια παρουσία που στοιχειώνει ένα σπίτι, ένα κομμάτι που, προσωπικά, μου αρέσει ιδιαίτερα, όπως και το γρήγορο και πωρωτικό All for One, με το κλασικό θέμα των τριών Σωματοφυλάκων.
Το Carpe Diem είχε πολύ καλή αποδοχή από τους metal οπαδούς και στις περισσότερες Ευρωπαϊκές χώρες μπήκε στην πρώτη δεκάδα των charts. Στην πατρίδα τους, μάλιστα, την Μεγάλη Βρετανία, ήταν το πρώτο άλμπουμ τους που έφτασε σε τόσο υψηλή θέση (Νο 17) μετά από το Power & the Glory του 1983! Η επιτυχία αυτή , για μια μπάντα 50 σχεδόν ετών, είναι απόλυτα δίκαιη, καθώς η συγκεκριμένη δουλειά είναι εξαιρετική, καθόλου διεκπεραιωτική και μπορεί να κοιτάξει άνετα στα μάτια κλασικές κυκλοφορίες των Saxon, όπως τα Wheels of Steel και Power and the Glory.
Τέλος, έχει σημασία να αναφερθεί ότι σε αυτή την αναζωγονιτική αίσθηση του βγάζει το άλμπουμ συνέβαλε, προφανώς και η περιπέτεια που είχε ο Byford με την υγεία του το 2019 όταν μπήκε στο χειρουργείο για τριπλό bypass, μετά από μια ελαφριά καρδιακή προσβολή. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό την πανδημία του Covid,τον έκανε αλλά και τα υπόλοιπα μέλη, να συνειδητοποιήσουν ότι η υγεία δεν είναι κάτι το δεδομένο κι ότι τα πάντα μπορούν να ανατραπούν από στιγμή σε στιγμή.
Έτσι, μόλις ο Byff συνήλθε, όλη η μπάντα επιδόθηκε σε έναν δημιουργικό οργασμό: Ο Byfford, κυκλοφόρησε το 2020 το προσωπικό του άλμπουμ School of hard Knocks και το 2021, κάτω από το όνομα Heavy Waters, το άλμπουμ Red Brick City, μαζί με τον γιό του, Seb Byfford. Από την άλλη, ως μπάντα, οι Saxon κυκλοφόρησαν το 2021 το άλμπουμ Inspirations, όπου διασκεύασαν διάφορα γνωστά κομμάτια από κλασικές rock μπάντες πoυ τους επηρέασαν, το 2022 το Carpe Diem και φέτος επανήλθαν με δεύτερο άλμπουμ διασκευών το More Inspirations. Απ’ ότι φαίνεται, οι καταστάσεις τα έφεραν έτσι ώστε να υιοθετήσουν ως στάση – καλλιτεχνικής τουλάχιστον – ζωής, τον τίτλο του άλμπουμ – Carpe Diem: Άδραξε τη μέρα!
ΧΡΗΣΤΟΣ ΖΕΡΒΟΣ
26/7/23
Δημοσίευση σχολίου