Εσείς, γιατί θα πηγαίνατε να δείτε τους Waterboys στο Ηρώδειο; Για να συνδυάστε το folk rock ήχο τους, με τις κέλτικες αναφορές και ντους ευρηματικούς στίχους τους με ένα υπέροχο συναυλιακό χώρο. Τουλάχιστον, εγώ για αυτό πήγα. Αντ αυτού, είδα ένα …hard rock συγκρότημα, να μην έχει ΚΑΜΙΑ σχέση με το ρομαντικό, πολυεπίπεδο, φολκλορικό ήχο των Waterboys που ήξερα (στην ουσία μόνο ο Mike Scott υπάρχει από τα αρχικά μέλη) που είχε τη δική του μαγεία. Το υποψιάστηκα από την πρώτη στιγμή που μπήκα στο κατάμεστο Ηρώδειο και είδα τη σκηνή που είχε 3(!) πλήκτρα (1 Hammond και 2 ηλεκτρικά πιάνα) και πουθενά βιολί. Θα είναι πίσω από κάποιο όργανο και δεν φαίνεται, σκέφτηκα. Εναρκτήριο τραγούδι το Don't Bang The Drum, ερμηνευμένο μόνο από τον Mike Scott στο πιάνο, με τη φωνή του να είναι το ίδιο καλή όπως και παλαιότερα. Και στη συνέχεια ένας καταιγισμός τραγουδιών που περνάγανε και δεν αγγίζανε, με όαση το The Return of Pan που έπαιξε ο ίδιος με ακουστική κιθάρα (που γενικά ήταν σε…εξορία) με τη συνοδεία του κλαρινίστα Πάνου Σκουτέρη. Ακόμα και τα όμορφα "Fisherman's Blues’, "A Girl Called Johnny" και «This is the Sea”, χάθηκαν μέσα στο σόλο(!) του Hammond και σε ένα γενικό hard ήχο (κι όπως είπε κι ένας γνωστός «hard rock τρίτης κατηγορίας»). Ένα πέρασμα στο “Because the Night”, έκανε τον κόσμο να αναθαρρήσει, αλλά το Hammond που είχε αντικαταστήσει το βιολί, τα είχε σαρώσει όλα. Έπρεπε να φθάσει το encore, σε μια παράσταση που κράτησε 2 ώρες για να ακούσει ο κόσμος το «The Whole Of The Moon» που για να λέμε την αλήθεια, για αυτό είχε πληρώσει εισιτήριο. Απογοητευμένος έφυγα από τον υπέροχο αυτό χώρο, ψάχνοντας τον πολυεπίπεδο, μελωδικό και ευρηματικό ήχο των Waterboys που ήξερα.
Δημοσίευση σχολίου