To Highway to Hell ήταν το άλμπουμ που έκλεισε τον πρώτο κύκλο στην καριέρα των Αυστραλών AC/DC, βάζοντας τον Bon Scott στο Πάνθεον των μεγάλων ερμηνευτών του hard/heavy. Ο Bon Scott, που «έφυγε» 6 μήνες μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ, που στη συνέχεια κάλυψε με επιτυχία ο Brian Johnson. Έως εκείνη τη στιγμή, το συγκρότημα είχε κυκλοφορήσει 5 άλμπουμ στη διεθνή αγορά, είχε φτιάξει ένα πολύ καλό όνομα στην Βρετανική αγορά και πάλευε για να βγάλει το κεφάλι του έξω από το βαθύ νερό του ωκεανού των κυκλοφοριών στην αμερικάνικη αγορά. Μέχρι τότε, το πιο πετυχημένο άλμπουμ του στην Αμερική ήταν το Powerage(1978, Νο 133 Αμερική, Νο23 Μ.Βρετανία) και το συγκρότημα ήταν σε έντονο σκεπτικισμό, αφού και οι δίσκοι τους ήταν καλοί και οι περιοδείες ατελείωτες, αλλά δεν ερχόταν η επιτυχία. Η Atlantic εξακολουθούσε να τους πιστεύει, γι αυτό κι ο Michael Klenfner, διευθύνων σύμβουλος της Atlantic, πήγε στην Αυστραλία για να ακούσει τα καινούργια τραγούδια τους. Το πρώτο που έκανε ήταν να πει στους αδελφούς Young (Angus και Malcolm) ότι πρέπει να αλλάξουν παραγωγούς για να κάνουν τον ήχο τους radio friendly. Μια απόφαση που πήραν με μεγάλη δυσκολία οι αδελφοί Young αφού οι παραγωγοί ήταν οι Harry Vanda και George Young με τους οποίους ήταν δεμένοι και συνεργαζόντουσαν χρόνια. Ειδικά, ο δεύτερος, που ήταν ο μεγάλος αδελφός τους!!!! Με πρόταση του Klenfner, την παραγωγή του καινούργιου άλμπουμ τους ανέλαβε ο Eddie Kramer, γνωστός για τη δουλειά του σαν μηχανικός ήχου για τον Jimi Hendrix αλλά και για τα mega-bands, Led Zeppelin και Kiss. Ο Kramer συνάντησε το συγκρότημα στα Criteria Studios στο Μαϊάμι της Φλόριντα, αλλά δεν υπήρξε η παραμικρή χημεία μεταξύ τους. Η σχέση έφθασε σύντομα στο τέλος της, όταν τους πρότεινε να διώξουν τον Bon Scott! Σύμφωνα με συνέντευξη του Geoff Barton στο περιοδικό Guitar Legends, ο Kramer είπε στον Malcolm Young: "Μπορεί αυτός ο τύπος να τραγουδήσει”; Η επόμενη κίνηση του Malcolm ήταν να πάρει τηλέφωνο τον manager τους κι απελπισμένος να παρακαλέσει να κάνει κάτι με αυτόν τον άνθρωπο! «Προσπαθεί να μας πείσει να ηχογραφήσουμε τα "Gimme Some Lovin" και "I'm a Man"των Spencer Davis». Σύντομα ο Kramer αποτέλεσε παρελθόν και ο manager τους έφερε στη θέση του τον ανερχόμενο Robert John "Mutt" Lange που είχε κάνει επιτυχία με το “Rat Trap των Boomtown Rats αλλά και άλλα μικρότερα hits με τους Clover, City Boy και Graham Parker. Το συγκρότημα, απέλυσε τον manager του και προσέλαβε τον Peter Mensch, έναν επιθετικό Αμερικάνο manager που είχε φτιάξει όνομα, δουλεύοντας με τους Aerosmith και Ted Nugent.
ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
Έως το 1979, οι AC/DC είχαν κυκλοφορήσει μια σειρά από καλά άλμπουμ που θα μπορούσαν να κάνουν επιτυχία. Για διάφορους λόγους, δεν είχαν σταθεί τυχεροί, πράγμα που έγινε με την κυκλοφορία του Highway to Hell. Για τον Malcolm Young, τα πάντα είναι το riff. Ένα απλό riff, στακάτο, που να θυμίζει το All Right Now των Free. Ευκολομνημόνευτο. Ο τίτλος του ομότιτλου τραγουδιού, προήλθε από ένα αστείο, όταν ο Angus Young, περιέγραψε την εξαντλητική περιοδεία του συγκροτήματος το 1978 σαν «έναν γαμημένο αυτοκινητόδρομο προς την κόλαση». To Highway to Hell (No17 USA, No8 UK), ήταν γεμάτο πετυχημένα riffs που εξελίχθηκαν σε κομματάρες με πρώτο και καλύτερο το ομώνυμο τραγούδι που είναι ένα από τα πλέον αναγνωρίσιμα riffs όλων των εποχών και ξεπήδηξε μέσα από ένα τζαμάρισμα των αδελφών Young σε ένα studio στο Μαϊάμι κι ήταν ιδέα του Malcolm. Τραγούδια σαν τα “Girls got the Rhythm” με τον Bon Scott να ουρλιάζει σαν τρελός, “Shot down the Flames” το πιο υποτιμημένο τραγούδι του δίσκου, αλλά θα μου πεις, πόσα μπορούν να ξεχωρίσουν από ένα δίσκο με τόσες επιτυχίες; To “Walk all over you” με ένα μανιακό σόλο, το ράθυμο “Night Prowler” με τον Scott να γρυλίζει, το “Walk all over you” με την αργόσυρτη εισαγωγή και το αγαπημένο μου “Touch too Much”, συμπληρώνουν μια μεγαλοπρεπή 7άδα τραγουδιών, το ένα καλύτερο από το άλλο. Για την ιστορία, οι πωλήσεις του Highway to Hell μόνο στην Αμερική, έχουν ξεπεράσει τα 7.000.000 αντίτυπα.
Το "Night Prowler" κρύβει μια σκοτεινή ιστορία, λόγω της σχέσης του με τον κατά συρροή δολοφόνο Richard Ramírez που το 1985, βρέθηκε υπεύθυνος για περισσότερες από 15 δολοφονίες καθώς και για πολλούς βιασμούς και απόπειρες δολοφονίας, στο Λος Άντζελες. Το παρατσούκλι του ήταν «Night Stalker» και ήταν θαυμαστής των AC/DC, με την αστυνομία να ισχυρίζεται ότι άφησε ένα καπέλο των AC/DC σε μια από τις σκηνές του εγκλήματος. Κατά τη διάρκεια της δίκης, ο Ramírez φώναξε "Hail Satan" και έδειξε ένα πεντάγραμμο σκαλισμένο στην παλάμη του με τους αριθμούς 666 κάτω από αυτό. Αυτό δημιούργησε ένα πολύ κακό κλίμα στο συγκρότημα, όπου στις συναυλίες τους, οι γονείς των παιδιών, απέκλειαν το χώρο για να μην υπάρξει πρόσβαση. Οι AC/DC υποστήριξαν ότι το τραγούδι αφορούσε ένα αγόρι που μπαίνει κρυφά στην κρεβατοκάμαρα της κοπέλας του το βράδυ ενώ οι γονείς της κοιμούνται.
ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ
Τέλος, το Highway To Hell είναι το μόλις δεύτερο και τελευταίο εξώφυλλο του συγκροτήματος όπου εμφανίζονται όλα τα μέλη, με πρώτο το Le there be Rock. H καλλιτεχνική διεύθυνση έγινε από τον Bob Defrin και η φωτογράφιση από τον Jim Houghton. Στην Αυστραλία κυκλοφόρησε με διαφορετικό εξώφυλλο (βλέπε δίπλα) και με διαφορετικό χρώμα στα γράμματα. Ο δίσκος κυκλοφόρησε και στην τότε Ανατολική Γερμανία με πολύ πιο απλό εξώφυλλο.
ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΔΙΣΚΟΥ;
Για χειρότερο δεν ξέρω, αλλά για πιο αδιάφορο σίγουρα είναι το 'Love Hungry Man' που σύμφωνα με τον Angus γράφτηκε μετά από την κατάποση μιας κακής πίτσας!
TRIVIA
Η Atlantic Records, μετά την τεράστια επιτυχία του Back in Black, έβγαλε στην αγορά το Dirty Deeds Done Dirt Cheap(1976) που αρχικά είχε απορρίψει να κυκλοφορήσει, γιατί δεν πίστευε ότι ο ήχος τους ήταν κατάλληλος για την Αμερική και χρειαζόντουσαν έναν παραγωγό για να κάνει τα τραγούδια τους radio-friendly. Το Dirty Deeds Done Dirt Cheap, στην επανακυκλοφορία του ξεπέρασε τα 6.000.000 αντίτυπα!!!!
10 μήνες νωρίτερα, είχαν κυκλοφορήσει το πρώτο live άλμπουμ τους με τίτλο If You Want Blood You've Got It, όπου σαν τραγούδι σε studio εκτέλεση υπάρχει στο Highway to Hell. Πρώτα εμπνεύστηκαν τον τίτλο του live άλμπουμ και μετά έγραψαν τους στίχους! Η έκφραση προήλθε από την απάντηση του Bon Scott σε έναν δημοσιογράφο κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ Day on the Green τον Ιούλιο του 1978, όταν ρωτήθηκε τι μπορούσαν να περιμένουν από το συγκρότημα, ο Scott απάντησε, "Blood".
ΟΙ ΣΥΝ-ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ
O Michael Klenfner ήταν διευθύνων σύμβουλος της Atlantic. Είχε ξεκινήσει την καριέρα του σαν Υπεύθυνος ραδιοφώνου της Columbia και συνέχισε την επαγγελματική του δραστηριότητα στη Arista. Ήταν ο άνθρωπος που πίεσε τους Dan Aykroyd και John Belushi να γίνουν οι Blues Brothers, βλέποντας τους στη δημοφιλή αμερικάνικη τηλεοπτική εκπομπή Saturday Night Live. Πέθανε από καρδιακή προσβολή σε ηλικία 62 ετών.
Εκείνο που πέτυχε ο Robert John "Mutt" Lange, ήταν να δώσει στον ήχο τους όγκο (κάτι που αύξησε στο επόμενο άλμπουμ, Back in Black), κρατώντας τη βρώμικη γοητεία τους. Φιλτραρισμένοι μέσα από τη μίξη του Mutt, οι AC/DC δεν είχαν ακουστεί ποτέ τόσο τεράστιοι, ποτέ δεν είχαν τόσο καλά τραγούδια αλλά κι ένα τόσο εντυπωσιακό άλμπουμ. Ο Lange, έδειξε στον Bon Scott πώς να αναπνέει, ώστε να μπορεί να είναι τεχνικά καλύτερος και να αποδίδει με άνεση δύσκολα τραγούδια όπως το "Touch Too Much". Τα μελωδικά δεύτερα φωνητικά ήταν ένα νέο στοιχείο στον ήχο τους, ενώ δίδαξε στον Angus πώς να παίζει καλύτερα τα σόλο του.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
26/5/23
Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΣΟΥΓΚΡΑΝΗΣ ΓΙΑ ΤΟ HIGHWAY TO HELL
ξεπέρασε σε πωλήσεις το ένα εκατομμύριο αντίτυπα ανοίγοντας διάπλατα τις θύρες για την αγορά των ΗΠΑ. Το συγκρότημα θα μετουσιώσει την πίεση της Atlantic Records για
επιτυχία δημιουργώντας ένα μνημειώδες άλμπουμ. Όχι χωρίς τίμημα!
Ένα χρόνο αργότερα, η πίεση της απώλειας του Bon Scott ώθησε τους υπόλοιπους να κυκλοφορήσουν ένα από τα καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών. Το Highway To Hell ήταν
η παρακαταθήκη του μεγάλου Bon Scott πρωτίστως προς το ίδιο το συγκρότημα αλλά και για όλους εμάς!
Δημοσίευση σχολίου