Κλείνουν studio για να παρουσιάσουν τη δουλειά τους στα στελέχη των εταιρειών και υπογράφουν στην EMI, η οποία αναθέτει στον κιθαρίστα των Duran Duran, Andy Taylor να κάνει την παραγωγή. Αν και οι αρχικές κριτικές που έλαβε από το μουσικό τύπο ήταν μάλλον μέτριες (γι αυτό το άλμπουμ σταμάτησε μόλις στο Νο 21, αλλά πούλησε περισσότερα από 100.000 αντίτυπα στη χώρα του)η αξία αναγνωρίστηκε! Εκείνο που δεν είχαν καταλάβει οι μουσικοκριτικοί ήταν ότι μόλις είχε ανατείλει το άστρο ενός πολύ καλού τραγουδιστή(Danny Bowes), ενός πολύ καλού συνθέτη (Luke Morley), οι οποίοι αξιοποίησαν με τον καλύτερο τρόπο την κληρονομία των πολλών βρετανικών rock και hard rock συγκροτημάτων της δεκαετίας του 70. Γιατί οι Thunder δεν έκαναν τίποτε άλλο παρά να μεταφράσουν τα μουσικά ερεθίσματά τους από Bad Company, Whitesnake, Deep Purple σε ένα δικό τους κράμα που τελικά άρεσε στον κόσμο.
Κι αν το “She’s so fine” που ανοίγει το άλμπουμ δεν σας…κάνει, αποκλείεται να μην σας ταρακουνήσει το “Dirty Love”. Δοκιμάστε να ακούσετε δυνατά το ομώνυμο τραγούδι ή την hard διασκευή του "Gimme Some Lovin'" (πρώτη εκτέλεση Spencer Davis Group το 1965) που το ξανά ζωντάνεψαν με τον καλύτερο τρόπο. Κι αν δεν σας φθάνουν αυτά, οι δυο power μπαλάντες, “Don’t wait for me” και "Love Walked In", ε! δεν μπορεί, θα σας κερδίσουν. Ειδικά το "Love Walked In", είναι κάτι παρά πάνω από κομματάρα (ερμηνεία του Bowes και απόδοση από το συγκρότημα) κι ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια ever. Μπορεί να μην πήρε τη δημοσιότητα και την επιτυχία του “Is this love” αλλά το "Love Walked In" είναι κάτι πολύ παρά πάνω από μια καλή μπαλάντα. Το Back Street Symphony (Νο 21 Μ.Βρετανία, κυκλοφόρησε σε μια εποχή (Μάρτιος 1990) που οι δίσκοι βινυλίου είχαν αρχίσει να τυπώνονται ευρέως και σε ψηφιακούς και φαινόταν, το οσμιζόμαστε στον αέρα, ότι ερχόταν μια αλλαγή. Όχι βέβαια ότι ξέραμε τι θα συμβεί, αλλά από την άλλη πλευρά είχαμε στα χέρια μας ένα πολύ καλό δίσκο, που χρόνια είχε να βγάλει η αγγλική hard rock σκηνή (σ.σ. θεωρώ το Whitesnake 1987 σαν αμερικάνικο δίσκο), η οποία τα τελευταία 8 τουλάχιστον χρόνια αναλωνόταν σε pop dance electro ρυθμούς και το Back Street Symphony ήταν σαν τη μύγα μέσα στο γάλα.
Στην Αμερική το άλμπουμ κυκλοφόρησε από την Capitol Records (αδελφή εταιρεία της EMI) αλλά έπεσαν σε μια δύσκολη εποχή για την εταιρεία η οποία δεν προωθούσε καλλιτέχνες που προερχόντουσαν από την EMI! Σύντομα το συμβόλαιο που είχαν με την Capitol, παύει να ισχύει και υπογράφουν (σ.σ.για την Αμερική) στην Geffen Records που επανακυκλοφορεί το άλμπουμ με διαφορετικό εξώφυλλο (Νο 114 Αμερική) αλλά το πουλί είχε πετάξει. Κρίμα.
ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ
Η ιδέα του εξώφυλλου ανήκει στον κιθαρίστα και βασικό συνθέτη Luke Morley, που σε συνεργασία με τη μητέρα του(!) έφτιαξαν ένα αρχικό προσχέδιο. Στο εξώφυλλο εικονίζεται ο ντράμερ Gary "Harry" James σαν Δ/ντης Ορχήστρας, ένας ζητιάνος πεσμένος στο έδαφος και ένα μοντέλο με …ζαρτιέρες. Η φωτογράφιση έγινε στο Artillery Passage του Λονδίνου από τον Andy Earle με το συγκρότημα να εμφανίζεται στο οπισθόφυλλο, με τα στελέχη της EMI Records να αντιτίθενται στην μη εμφάνιση του συγκροτήματος στο εξώφυλλο.
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ
Χρειάστηκαν 2 χρόνια για να κυκλοφορήσουν το δεύτερο άλμπουμ τους που ήταν το εξ ίσου καλό Laughing on Judgement Day(1992).
TRIVIA
Υπάρχουν…9(!) συγκροτήματα με το όνομα Thunder, που η μουσική τους καλύπτει όλα τα φάσματα του rock, black metal, heavy ακόμα και southern. Προσοχή λοιπόν όταν βρείτε δίσκο με αυτό το όνομα συγκροτήματος, να σιγουρευτείται ότι πρόκειται για τους…καλούς Thunder.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
11/8/21
Δημοσίευση σχολίου