Στις 4 Νοεμβρίου 2014, ο Dennis Stratton είχε έλθει στην Αθήνα για να παίξει στο warm up show του Rock To Hell εκείνης της χρονιάς. Μοναδική ευκαιρία να τον συναντήσω και να μιλήσω με τον κιθαρίστα που έπαιζε στο πρώτο ιστορικό άλμπουμ των Iron Maiden αλλά και στο Live+One, σε μια συνέντευξη που τον φιλεξένησαμε τότε στο studio του Rockmachine.gr όταν λειτουργούσε και σαν web radio. Πριν προχωρήσουμε στη συνέντευξη, λίγα χρήσιμα βιογραφικά στοιχεία για τον λονδρέζο κιθαρίστα που συνδύασε το όνομά του με το μεγάλο heavy metal συγκρότημα. Γεννημένος στο Canning Town του ανατολικού Λονδίνου, ο νεαρός Dennis δείχνει αμέσως την ποδοσφαιρική προτίμησή του στην West Ham United για να τον κερδίσει η μουσική στα 16 του. Αγοράζει μια κιθάρα, αρχίζει να παίζει και σύντομα γίνεται μέλος των Harvest που άλλαξαν το όνομά τους σε Wedgewood για να σχηματίσει το 1975 τους Remus Down Boulevard, που περιόδευσαν με τον Rory Gallagher και Status Quo και με παραγωγό τον Άγγλο συνθέτη και παραγωγό Jonathan King ηχογράφησαν ένα live άλμπουμ!
Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ STEVE HARRIS
Τότε ήταν που συνάντησε για πρώτη φορά τον Steve Harris σε μια Pub που την έλεγαν The Bridge House στη περιοχή που γεννήθηκε, στο Canning Town. Ο Harris είχε πάει να τους παρακολουθήσει και μετά το τέλος της συναυλίας, έπιασαν κουβέντα και στη συνέχεια έγινε μέλος των αρχικών Iron Maiden στους οποίους έμεινε από το Δεκέμβριο του 1979 έως και τον Οκτώβριο του 1980. Σε αυτούς τους 11 μήνες πήρε μέρος στην ηχογράφηση του single "Women in Uniform" που δεν συμπεριλήφθηκε σε κανένα studio άλμπουμ τους, στο πρώτο ομότιτλο άλμπουμ τους και στο Live plus One. Στην επανέκδοση του δεύτερου άλμπουμ τους Killers παίζει στα "Women in Uniform", "Invasion", και "Phantom of the Opera". Μετά την απόλυσή του, σχημάτισε τους Lionheart με τη συμμετοχή των Steve Mann (μετέπειτα Michael Schenker) και Rocky Newton (MacAuley Schenker Group) με τους οποίους υπέγραψε στην CBS και κυκλοφόρησαν το πρώτο άλμπουμ τους με τίτλο Hot Tonight σε A.O.R ύφος. Με τους Lionheart κυκλοφόρησε 3 στα οποία παίζει σε όλα ενώ από το 1990 και μετά είναι μέλος των Praying Mantis όπου ηχογράφησε 7 studio άλμπουμ και αρκετά live κι αποχώρησε το 2006. Το 1995 συνεργάζεται με τον Paul DiAnno ηχογραφώντας τα The Original Iron Men (1995), Original Iron Men 2 (1996) και Hard As Iron (1996) τα οποία ακόμα και σήμερα είναι δυσεύρετα και πουλιούνται σε υψηλές τιμές, αδικαιολόγητα. Τα τελευταία χρόνια όταν δεν παίζει με τους Lionheart, περιοδεύει με ένα δικό του συγκρότημα παίζοντας τραγούδια των Iron Maiden. Από εδώ και πέρα, ας έλθουμε στο studio του Rockmachine.gr και στην παρέα των Γιώργου Φίλη, Γιώργου Ασλάνη και Επαμεινώντα Κολιό, που ήταν παρόντες εκείνο το απόγευμα.
 |
| Στο studio του Rockmachine.gr |
Τι θυμάσαι από εκείνη την πρώτη συνάντηση σου με τον Steve Harris;
Χωρίς να τον γνωρίζω τον είχα ξεχωρίσει μέσα στον κόσμο γιατί φορούσε μια φανέλα της West Ham που ήταν κι η δική μου ομάδα. Όταν μιλήσαμε αργότερα, μου είπε ότι είχαν υπογράψει συμβόλαιο με την ΕΜΙ (σ.σ. από το Δεκέμβριο του 1979) και με ρώτησε αν ήθελα να πάω στη pub The Ship στη Wardour Street στο Soho να συναντήσω τον manager τους, τον Ron Smallwood και τον κιθαρίστα Dave Murray. Θυμάμαι ότι χωρίς περιστροφές μου είπε ότι έψαχναν για ένα δεύτερο κιθαρίστα και του άρεσα γιατί εκτός από κιθάρα έκανα και φωνητικά και ήθελαν να προσθέσουν φωνητικά (σ.σ. harmony vocals). To συγκρότημα δεν ήταν πλήρες, έλειπε κι ο ντράμερ!(σ.σ. με δική του πρόταση, προσέλαβαν τον Clive Burr).
Ποια ήταν η δική σου εντύπωση από την πρώτη γνωριμία;
Οι Dave και Steve μου φάνηκαν εντάξει, ο Ron ήταν πολύ σοβαρός και αυταρχικός. Είχαν υπογράψει σε μια μεγάλη εταιρεία και είχαν τον πρώτο λόγο. Ήμουν αυτό που ήθελαν, ένας δεύτερος κιθαρίστας που έκανε και φωνητικά .Δεν τους είχα είδα live αλλά μου έδωσαν το EP Soundhouse Tapes να το ακούσω. Όταν το άκουσα τα “Prowler”’ και “Iron Maiden”, έλειπε η δεύτερη κιθάρα και τα φωνητικά. Όταν πήγα στο studio που έκαναν πρόβες, στο Hollywood Roses, βρήκαμε ποια θα ήταν η θέση μου στο γκρουπ και ξανά παίξαμε τα κομμάτια που ακουγόντουσαν εντελώς διαφορετικά.
Τι άλλο θυμάσαι από εκείνες τις πρώτες ημέρες;
Τα πρώτα τραγούδια που προβάραμε ήταν τα “Phantom of the Opera” και “Remember Tomorrow”. Ηχογραφήσαμε στο Kingsway studio στο Λονδίνο με παραγωγό τον Will Malone τον οποίο δεν ήξερα σαν παραγωγό παρά μόνο σαν μηχανικό ήχου. Ηχογραφήσαμε με τον κλασικό τρόπο της εποχής. Πρώτα τα ντραμς και μετά μπάσο κιθάρες και τελευταία η φωνή. Νομίζω ότι το πρώτο τραγούδι που γράψαμε ήταν το “Prowler”, δεν θυμάμαι. Έκανα τα φωνητικά στο “Phantom of the Opera” με τον ηχολήπτη να τα γράφει track με track όπως έκαναν και οι Queen. Όταν ακούγαμε τις μίξεις, πίσω μου καθόταν ο Ron Smallwood που τον άκουσα να λέει στον ηχολήπτη »Βγάλ τα αυτά, ακούγονται σαν τους Queen”.
Είπε ότι εσύ πρότεινες τον Clive Burr;
Παίζαμε χωρίς ντράμερ! Λίγες ημέρες αφού είχα μπει στο σχήμα, έτυχε να τον συναντήσω σε μια pub και του πρότεινα να έλθει να παίξει μαζί μας. Τόσο απλά.
Καταλαβαίνω ότι ήταν πολύ εύκολη η προσαρμογή σου στον ήχο τους.
Ταίριαξα μαζί τους αν και η μόνη δυσκολία που είχα ήταν ότι όλα τα τραγούδια τα έγραφε ο Steve Harris στο μπάσο κι έπρεπε να τα προσαρμόσουμε στις κιθάρες.
Τι θυμάσαι από τις ηχογραφήσεις του άλμπουμ;
Πριν μπούμε στο studio είχα δουλέψει πολύ τα τραγούδια στο σπίτι μου και νομίζω ότι όλοι μας είχαμε κάνει μια καλή προσωπική πρόβα. Κάποια τραγούδια ήταν εύκολα, κάποια δύσκολα. Παίζαμε σε pubs κι ο κόσμος αντιδρούσε πολύ καλά. Σκέφτηκα «κάτι συμβαίνει εδώ» αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ την επιτυχία.
Με τον Dave Murray τι συνεργασία είχες;
Ο Dave ήταν κλειστός χαρακτήρας αλλά συνεργάστηκα καλά μαζί του. Ήταν ο πρώτος κιθαρίστας και έτσι τον αντιμετώπισα, αλλά σαν άνθρωπος είναι εύκολος και συνεργάσιμος. Δεν είχα πρόβλημα.
Ποια ήταν η συνεργασία σου με τον Steve Harris;
Δεν είχα κανένα πρόβλημα. Έπαιξα τα μέρη μου όπως ήθελε, έκανα τα σόλο και τα φωνητικά. Δεν μιλάγαμε πολύ κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων αλλά όλα ήταν σε καλό κλίμα.
Ακούστηκε ότι ο Harris δεν ήταν ευχαριστημένος με την παραγωγή του Malone. Ότι τα τραγούδια έπρεπε να ακουστούν καλύτερα, υπήρχαν ηχητικά προβλήματα ακόμα ότι οι κιθάρες θα έπρεπε να ακούγονται καλύτερα.
Έχω διαβάσει κι εγώ κάποιες κριτικές που έχει κάνει για την παραγωγή του πρώτου άλμπουμ και με τον ήχο των ντραμς αλλά και με τον ήχο γενικότερα όμως και οι συνθήκες (σ.σ εννοεί η τεχνολογία) ήταν πολύ διαφορετικά τότε.
Τι έγινε και έφυγες από τους Iron Maiden;
Δεν είχα κανένα πρόβλημα, ο Smallwood είχε αρχίσει να διατυπώνει φανερά κάποιες θέσεις εναντίον μου κυρίως για τη μουσική που άκουγα.
Τι άκουγες;
Στην περιοδεία άκουγα Eagles, Coverdale και George Benson (soul jazz κιθαρίστας). Μου είχε πει: «Δεν θα πιστέψει κανείς τι μουσική ακούς… Σε μια συνάντηση που κάναμε όλοι μαζί μου είπε ότι δεν ήμουν πλέον μέλος των Iron Maiden. Τον ρώτησα γιατί και μου απάντησε «Κάνεις τη δουλειά καλύτερα από ότι περιμέναμε». Πιστεύω ότι ο λόγος που με έδιωξε ήταν ότι δεν άκουγα τη μουσική που έπαιζαν οι Iron Maiden. Εκείνο που ξέρω είναι ότι ήθελαν τον Adrian Smith από καιρό να γίνει μέλος τους.
Και μετά ήλθαν οι Lionhedart που είχαν διαφορετικό ήχο από αυτόν των Iron Maiden.
Δεν ήταν τόσο heavy όσο των Iron Maiden, τα πλήκτρα ήταν πιο μπροστά. Ήταν ένας ήχος που άρεσε εκείνη την εποχή στην Αγγλία γι αυτό και το άλμπουμ είναι τα πιο κλασικά εκείνης της εποχής (σ.σ. το πρώτο άλμπουμ τους με τίτλο Hot Tonight είναι από τα χαρακτηριστικότερα του βρετανικού A.O.R.). Όλα ήταν πολύ διαφορετικά. Εγώ ο ίδιος, οι συνθήκες, οι απαιτήσεις. Μπορεί μεταξύ των δύο άλμπουμ να μεσολάβησαν μόνο 4 χρόνια (εννοεί μεταξύ του πρώτο άλμπουμ των Iron Maiden και του πρώτου των Lionheart) αλλά είχα εμπειρία και οι τεχνικές δυνατότητες ήταν πολύ καλύτερες.
Πως πήγε η συνεργασία σου με τον Paul Di’Anno;
Είναι κάτι για το οποίο δεν θέλω να μιλήσω καθόλου. Δεν έχω καμία σχέση μαζί του.
Πως ήταν η συνεργασία σου με τους Praying Mantis;
Πέρασα πολύ καλά. Τα αδέλφια Tino και Chris Troy μου φέρθηκαν πολύ καλά κι έχω μόνο καλές αναμνήσεις από τη συνεργασία μου μαζί τους.
Θα κλείσουμε με ένα τραγούδι από τους Praying Mantis και το άλμπουμ τους Nowhere to Hide. Πρόκειται για μια δική σου σύνθεση , μουσική και στίχους, το “Wherever I’m lost”που είναι το ομορφότερο του δίσκου. Υπέροχη μελωδία
Σ ευχαριστώ, είναι γραμμένο για το γιό μου. Εκείνη την εποχή δεν τον έβλεπα γιατί είχα χωρίσει και μου έλειπε.
Διαβάστε εδώ την παρουσίαση του Live at Last με Praying Manits και Dennis Stratton
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
13/12/20
Δημοσίευση σχολίου