Είχα επιφυλάξεις, γιατί αν και είμαι πιστός οπαδός τέτοιων μουσικών
συμπράξεων, αναγνωρίζω το δύσκολο της επιτυχίας τέτοιων εγχειρημάτων. Εξάλλου
έχω ακόμα την ανάμνηση από το πρώτο Classic Rock 1, το οποίο για να είμαι
ειλικρινής υπήρξε κατώτερο των προσδοκιών μου (το Classic Rock 2 δεν μπόρεσα
να το παρακολουθήσω).
Απ΄ την άλλη πλευρά η σύμπραξη δύο μεγάλων μουσικών συνόλων όπως η Κρατική
Ορχήστρα Αθηνών και η Φιλαρμονική Ορχήστρα της Πράγας , όσο και η παρουσία
καλεσμένων που λατρεύω δεν θα μπορούσε να με αφήσει ασυγκίνητο. Ειδικότερα
o Uli Jon Roth (ένα από τα μεγαλύτερα μουσικά μου ινδάλματα) είναι ένας από
τους ελάχιστους μουσικούς, που εκτός της κλασικής rock παρακαταθήκης του,
κατάφερε να «παντρέψει» την κλασική με το rock, συνεχίζοντας να δημιουργεί
εξαιρετική μουσική. Το ότι είχαμε την ευκαιρία να τον απολαύσουμε live αρκετές
φορές στην χώρα μας τόσο με τους Scorpions, όσο και ως solo καλλιτέχνη, δεν
μειώνει την σημασία της παρουσίας του σε ένα τέτοιο εγχείρημα και μάλιστα στο
Ηρώδειο.
Ο έτερος καλεσμένος έχει φωνάρα! O Ray Wilson έγινε γνωστός στα μέσα των ΄90s με τους
Stiltskin και το τραγούδι «Inside» (στην χώρα μας έπαιζε σε διαφήμιση γνωστού jean), ενώ το
καλοκαίρι του 1997 ανέλαβε τη θέση του τραγουδιστή στους τεράστιους Genesis.
Μαζί κυκλοφόρησαν το πολύ καλό άλμπουμ Calling All Stations και θα περιόδευσαν ανά
τον κόσμο. Από το 1999 συνεχίζει solo καριέρα με συνεργασίες και με τους Stiltskin,
ενώ το 2013 συμμετείχε στην περιοδεία Genesis Revisited II του πρώην lead
κιθαρίστα των Genesis Steve Hackett. Μεταξύ άλλων έχει κυκλοφορήσει το «Ray
Wilson and the Berlin Symphony Ensemble» στο οποίο η μουσική των Genesis δένει
αρμονικά με την κλασική ενορχήστρωση. Είναι φανερό λοιπόν ότι η συμμετοχή στο
εγχείρημα των δύο μεγάλων μουσικών, μόνο τυχαία δεν είναι.
Ας περάσουμε στο live! Στον χώρο έφτασα αρκετά νωρίς προκειμένου να πιάσω
καλή θέση, μιας και η συναυλία ήταν προ καιρού sold out και το εισιτήριό μου δεν
ήταν σε αριθμημένη θέση. Ήμουν τυχερός γιατί στην είσοδο του Ηρωδείου είχαν
την ευκαιρία να συναντήσω τον U.J. Roth, ο οποίος δεν αρνήθηκε να βγάλουμε
μερικές φωτογραφίες!
κονσόλα του ήχου ξεκίνησε η συναυλία με το υπερκλασικό Perfect Strangers των
Ττανοτεράστιων σε μια άψογη εκτέλεση. Η συνέχεια δόθηκε με το Paint it Black
από Stones και κάπου εκεί ήρθε η ώρα ο Uli Jon Roth να ανέβει στην σκηνή
καταχειροκροτούμενος και να μας χαρίσει μια πολύ ιδιαίτερη εκτέλεση του
Comfortably Numb των Pink Floyd. Στo solo (σήμα κατατεθέν του κομματιού) ο Roth
δεν ακολούθησε την κλασική εκτέλεση των Floyd, χωρίς αυτό να με χαλάσει
καθόλου. Ακολούθησαν δύο κλασικά κομμάτια των Scorpions, το θεϊκό We ll Burn
The Sky σε μια απίστευτη εκτέλεση, ενώ το Rock You Like A Hurricane με την
ενορχήστρωση του Moment Of Glory των Scorpions ξεσήκωσε τους πάντες. Ο Roth
θα αφήσει τη σκηνή με το ατμοσφαιρικό Cry Of The Night από την προσωπική του
δισκογραφία.
Σειρά είχαν οι Queen με τα Kind Of Magic και το Love Of My Life για να ανεβάσουμε
ταχύτητες με το Highway To Hell των AC/DC. Το πρώτο μέρος θα κλείσει με τον Roth
και πάλι στη σκήνη να μας χαρίζει το Bridge To Heaven, μια καταπληκτική διασκευή
του κλασικού Nessun Dorma (περιέχεται στο προσωπικό του album Sky Of Avalon).
Προσωπικά ήταν η καλύτερη στιγμή του live. Το τραγούδι αυτό ο Roth το αφιέρωσε
στην μνήμη του Τάσου Αλεξόπουλου, διοργανωτή συναυλιών και καλού φίλου του
ιδίου. Μετά από περίπου μία ώρα και εν μέσω χειροκροτημάτων οι μουσικοί θα
μας αφήσουν για λίγα λεπτά προκειμένου να επιστρέψουν για το δεύτερο μέρος.
Την σκυτάλη θα λάβει ο Ray Wilson με ένα set το οποίο βασίστηκε κυρίως στην
μουσική παρακαταθήκη των Genesis (τεράστιοι). Στην χώρα μας δυστυχώς δεν
έχουν λάβει την αναγνώριση, που τους αξίζει, με αποτέλεσμα μεγάλο μέρος του
κόσμου να είναι μουδιασμένο μη γνωρίζοντας τα κομμάτια. Εξάλλου το κοινό δεν
απαρτιζόταν μόνο από οπαδούς της κλασικής rock μουσικής.
Τον υποδεχτήκαμε με χειροκροτήματα και εκείνος ανταπέδωσε με το No Son Of
Mine. Στο μίας περίπου ώρας setlist μεταξύ άλλων θα παίξει το υπερκλασικό Land
Of Confusion των Genesis, γνωστό σε πολλούς και από την διασκευή των Disturbed
και το πασίγνωστο (φάνηκε εξάλλου και από τις αντιδράσεις του κοινού), Another
Day In Paradise. Εν συνεχεία είχαμε μια εξαιρετική εκτέλεση του The Carpet
Crawlers, το οποίο είχε διασκευάσει και με τον Steve Hackett στην συναυλία του
δεύτερου στο Royal Albert Hall. Υπέροχη και η εκτέλεση του Follow You Follow Me,
ενός υπέροχου κομματιού από το ...And Then There Were Three... του 1978.
Ξεχώρισαν επίσης οι εκτελέσεις του Congo και φυσικά το υπερκλασικό Inside από
την θητεία του στους Stiltskin με το οποίο και μας αποχαιρέτησε. Το μόνο μου
παράπονο η απουσία του Calling All Stations (το καλύτερό του με τους Genesis)!
Η εμφάνισή του ήταν πολύ καλή και ο ίδιος έδειξε να το έχει με το κοινό, παρά την
δυσκολία λόγω μη επαφής των περισσοτέρων με τη μουσική των Genesis.
Αστειευόμενος μάλιστα μας είπε ότι έπεισε τα άλλα μέλη των Genesis κατά την
διάρκεια των live εμφανίσεών τους να παίζουν κάποια κομμάτια τους ακουστικά.
Τους έπεισε όντας ο μικρότερος και έχοντας μόνο αυτός Νο1 single (Inside)!
Δεν θέλω να παραβλέψω και την εξαιρετική εμφάνιση και των υπολοίπων μουσικών
που συμμετείχαν στο εγχείρημα. Από τις γυναικείες φωνές μου άρεσε περισσότερο
η Liz Vandall σε σχέση με την επίσης καλή Marketa Poulickova. Η φωνή της είναι πιο
κοντά στο ροκ. Όπως και να έχει πάντως με ξένισαν τα γυναικεία φωνητικά σε
κομμάτια, που έχω ταυτίσει με Ian Gillan, Freddie Mercury, Klaus Meine και τόσους άλλους.
Ο ήχος ήταν αρκετά καλός και με εντυπωσίασε η ένταση! Όποιος έχει
παρακολουθήσει live στο Ηρώδειο γνωρίζει πού συνήθως κυμαίνεται η ένταση του
ήχου.
Δεν θα ήθελα τέλος να μην αναφέρω ότι μετά το πέρας της συναυλίας όσοι
περιμέναμε είχαμε την ευκαιρία να δούμε από κοντά τόσο τον Uli Jon Roth, όσο και
τον Ray Wilson, οι οποίοι δεν αρνήθηκαν να υπογράψουν αυτόγραφα και να
βγάλουν φωτογραφίες!
Το live μου άφησε μόνο θετικές εντυπώσεις και ήδη αναμένω το Classic Rock 4!
Να ελπίζω του χρόνου σε Malmsteen???
20/9/19
Δημοσίευση σχολίου