Τρία χρόνια μετά την ιστορική εμφάνιση των Led Zeppelin στο Knebworth (4 και 5 Αυγούστου 1979), ο Robert Plant κυκλοφορεί το πρώτο προσωπικό του άλμπουμ, κάνοντας το πρώτο βήμα μέλους του Μεγάλου Συγκροτήματος να παρουσιάσει προσωπική δουλειά. Με τεράστια περιέργεια, κοινό και κριτικοί, περίμεναν κυρίως στη χώρα του, το δρόμο που θα ακολουθούσε, αφού ήδη η μουσική τη δεκαετία του 80 είχε αλλάξει ύφος. Το Pictures at Eleven σαν συνολικό ήχο, ακουγόταν αρκετά ήπιο σε σύγκριση με το hard rock των Led Zeppelin, αλλά είπαμε, η δεκαετία του 80 άλλαξε πολλά πράγματα. Ωστόσο, μέσα από τα 8 τραγούδια του άλμπουμ, ο Plant επαναπροσδιόριζε τον εαυτό του, αφήνοντας στην άκρη τις όποιες προκαταλήψεις. Το πρώτο πράγμα που έκανε μόλις αγόρασα το δίσκο, ήταν να δω ποιοι παίζουν μαζί του: Ο άγνωστος κιθαρίστας Robbie Blunt, ο κιμπορτίστας Gerald "Jezz" Woodroffe που τον θυμόμουνα από τη συμμετοχή του στο Technical Ecstasy των Black Sabbath, οι Cozy Powell και Phil Collins στα ντραμς, ο session μπασίστας Paul Martinez (από τους Paice Ashton Lord) και ο σαξοφωνίστας με το δύσκολο όνομα Raphael Ravenscroft που έχει μείνει στην ιστορία χάρις στο εξαίσιο σόλο του στο Baker Street του Gerry Rafferty. Για να είμαι ειλικρινής, θα ήθελα να δω το όνομα του Jimmy Page ή του John Paul Jones, αλλά γρήγορα το ξεπέρασα.
Η φωνή του Plant ακούγεται υπέροχη, δίνοντας στα τραγούδια όλο το συναίσθημα που τους άξιζε, με πρώτο και καλύτερο το ανατολίτικο Slow Dancer να ξεχωρίζει με το πρώτο άκουσμα, έστω κι αν θυμίσει έντονα Kashmir. Δίπλα του τα Burning Down One Side και Pledge Pin, προσδίδουν ενδιαφέρον στο άκουσμα του δίσκου. Μπορεί η φωνή του Plant να είναι σε πρώτο πλάνο, αλλά δεν μπορώ να μην δώσω τα εύσημα στον κιθαρίστα Robbie Blunt, που στο τέλος πήρε τους περισσότερους επαίνους (για ευνόητους λόγους, ΟΛΟΙ είχαμε τεντωμένα τα αυτιά μας να ακούσουμε το παραμικρό στο παίξιμό του!). Εν κατακλείδι, το Pictures at Eleven (No2 Μ.Βρετανία, Νο 5 Αμερική), επανατοποθέτησε τον Plant στο δισκογραφικό χάρτη, με τον ίδιο να δηλώνει στις πρώτες συνεντεύξεις του, όταν τον ρώτησαν πως ένιωθε μετά την διάλυση των Led Zeppelin “ήμουν 32 ετών και άνεργος”, θέλοντας έτσι να δείξει ότι βρισκόταν σε ένα σταυροδρόμι, ξεκινώντας την καριέρα του από την αρχή! Το Pictures at Eleven με κανένα τρόπο ΔΕΝ ακούγεται σαν Led Zeppelin γι αυτό κι εσείς μην επιχειρήσετε να το ακούσετε με αυτήν τη διάθεση. Είναι απλά, ο πρώτος προσωπικός δίσκος του Robert Plant!
ΤΙ ΕΚΑΝΕ ΜΕΤΑ
Ένα χρόνο κυκλοφόρησε το δεύτερο προσωπικό του άλμπουμ The Principle of Moments (1982).
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
10/10/25
Ο ΕΠΑΜΕΙΝΩΝΔΑΣ ΚΟΛΙΟΣ ΓΙΑ ΤΟ PICTURES AT ELEVEN
Στην τελευταία τάξη του Λυκείου, εν έτη 1985, είχα ήδη αγοράσει σε κασέτες όλη τη δισκογραφία των Led Zeppelin και είχα στενοχωρηθεί που το μεγάλο συγκρότημα δεν είχε συνεχίσει μετά το θάνατο του John Bonham. Η ανακοίνωση του πρώτου προσωπικού δίσκου του Robert Plant με τον περίεργο τίτλο Pictures at Eleven με το απλό αλλά έξυπνο εξώφυλλο, ήταν μια αχτίδα συνέχεια του μύθου των Zeppelin, στο μαθητικό μυαλό μου. Με το εβδομαδιαίο χαρτζιλίκι μου, αγόρασα την κασέτα και έτρεξα να ακούσω την εμβληματική φωνή του σε σόλο μονοπάτι. Όπως την περίμενα, αψεγάδιαστη, με τον ήχο της μπάντας κρυστάλλινο και μια καλή παραγωγή. Αλλά η πρώτη εντύπωση των τραγουδιών με φρέναρε απότομα και ξεχώρισα μόνο το Zepelινικό Slow Dancer αν και σε γενικές γραμμές είχα συμπαθήσει τον φρέσκο ήχο του.
Τώρα ξανά ακούγοντας το δίσκο, μπορώ να πω με σιγουριά ότι πρόκειται για μια καλοπαιγμένη πρόταση όπου σε κάθε τραγούδι ο Plant, δίνει τον προσωπικό του τόνο σε στίχο και μουσική, σε μελωδικά και hard rock κομμάτια γεμάτα σταγόνες Led Zeppelin. Συνολικά το Pictures at Eleven αξίζει από την αρχή μέχρι το τέλος και όχι μόνο για το Slow Dancer.
Δημοσίευση σχολίου