Τα Αμερικάνικα charts… Αυτά που κάποτε όριζαν τον κόσμο της μουσικής, αυτά που το όνειρο της κατάκτησης τους ήταν η ευλογία και ο εφιάλτης του κάθε μουσικού στην Αμερική και όχι μόνο. Από το πουθενά στην κορυφή, από την κορυφή στην ανυπαρξία, the higher you fly, the harder you fall που λέγανε και στο χωριό μου… Πόσα συγκροτήματα πούλησαν την ψυχή τους για να πάνε ψηλά, και πόσοι καλλιτέχνες το έθεσαν ως στόχο ζωής. Το σημερινό άρθρο τού Δημήτρη Σειρηνάκη, έχει έναν απλό σκοπό, που θα γίνει όσο πάμε βαθύτερα πιο πολύπλοκος. Να βοηθήσει να κατανοήσουμε τι στα κομμάτια είναι το Αμερικάνικο Billboard, τι δείχνει, τι αντιπροσωπεύει πως διαμορφώθηκε με τα χρόνια και από που ξεκίνησε. Για ιστορικούς και μόνο λόγους, θα πρέπει να αναφέρω ότι το περιοδικό Billboard, εδώ και δεκαετίες διατίθεται μόνο σε ηλεκτρονική μορφή, δεν έπαιζε μόνο του στο χώρο αλλά είχε ένα δυνατό αντίπαλο, το Cash Box το οποίο σταμάτησε να εκδίδεται το 1996. Θα πρέπει να σημειώσω ότι η μανία(;) των charts είχε περάσει σε όλο τον κόσμο κι αν το Billboard ήταν η καθ' εαυτό σοβαρή πηγή πωλήσεων, την αντίστοιχη δουλεία για την Μ.Βρετανία την έκανε το Music Week )κεντρική φωτογραφία).
Αρχικά πρέπει να ξεκαθαρίσουμε μερικές έννοιες και πως λειτουργεί το σύστημα πίσω από τους γνωστούς πίνακες που βλέπουμε με την κατάταξη των άλμπουμ ή των singles.
Τι είναι;
Α. Tο Billboard Chart;
Ας πάμε πίσω στο χρόνο, αρκετά παλιά.. στο 1894! Το Billboard είναι αμερικανικό μουσικό περιοδικό το οποίο ξεκίνησε να εκδίδεται το 1894 παρακαλώ, και με το πέρασμά του χρόνου άρχισε να δημοσιεύει τις πωλήσεις των δίσκων. Σήμερα έχει γίνει το απόλυτο σημείο αναφοράς για τα charts (λίστες επιτυχιών δηλαδή) δίσκων (Lp) και τραγουδιών (singles) στις Η.Π.Α. — και κατ’ επέκταση ουσιαστικά σε όλο τον κόσμο. Τα βασικά charts στα οποία η μουσική βιομηχανία βασίστηκε ανά τα χρόνια είναι φυσικά αυτά της Αμερικής, της Αγγλία, της Ιαπωνίας και το σύνολο της Ευρώπης! Έως Για να το κάνουμε πιο εύκολο το Billboard σήμερα είναι:
• Είναι οι επίσημες κατατάξεις τραγουδιών, άλμπουμ και καλλιτεχνών στις Ηνωμένες Πολιτείες.
• Το πιο γνωστό chart είναι το Billboard Hot 100 (για singles/τραγούδια) και το Billboard 200 (για άλμπουμ).
• Με το πέρασμα του χρόνου δημιουργήθηκαν και πιο εξειδικευμένα charts (π.χ. Mainstream Rock Tracks, Country, R&B/Hip-Hop, Dance , Κλασική Μουσική, chart maxi singlesκ.λπ.).
Στις πρώτες δεκαετίες (1930s–1940s), το Billboard κατέγραφε τις επιτυχίες κυρίως από παρτιτούρες καθώς ο κόσμος δεν διέθετε μηχανήματα αναπαραγωγής ήχου για να περάσουμε στα δjukebox plays που είχαν ΟΛΑ τα καταστήματα στην Αμερική και ραδιοφωνικά hits. Αργότερα, στα ‘50s και ‘60s, το ραδιόφωνο και το λεγόμενο Top 40 radio όρισαν το τι θα ακουγόταν, ενώ στη δεκαετία του ’80 το MTV άλλαξε τα δεδομένα, αφού πλέον η εικόνα και το videoclip καθόριζαν το airplay και κατ’ επέκταση τα charts.
Β. Ποιοι συμμετείχαν και συμμετέχουν στην συλλογή στοιχείων για τα charts;
Η συμμετοχή στα Billboard charts δεν ήταν ποτέ υποχρεωτική από τον νόμο• ήταν θέμα συνεργασίας. Το Billboard αρχικά διάλεγε ένα δίκτυο reporting stores (μερικές εκατοντάδες σε όλη την Αμερική φυσικά) και αντιστοίχως γίνονταν με ραδιοφωνικούς σταθμούς, από όπου και έπαιρνε τα δεδομένα του. Με τα χρόνια ο αριθμός των συμμετεχόντων όλο και μεγάλωνε και όταν πια μπήκαν μέσα και οι μεγάλες αλυσίδες καταστημάτων και τα μεγάλα online shops πλέον το δείγμα δεν μπορούσε να αμφισβητηθεί από κανέναν. Μάλιστα μετά το 1990 όλα τα δεδομένα είναι πια αυτοματοποιημένα.
Γ. Η RIAA (Recording Industry Association of America);
Είναι ο οργανισμός των δισκογραφικών εταιριών στις ΗΠΑ, και αυτός ο οργανισμός απονέμει τα χρυσά, πλατινένια κλπ άλμπουμ στους καλλιτέχνες, βάσει πωλήσεων.
Δ. SoundScan (από το 1991, σήμερα Luminate);
Μετά το 1991, με το σύστημα Nielsen SoundScan, τα στοιχεία έγιναν πολύ πιο ακριβή, καθώς άρχισαν να καταγράφονται ηλεκτρονικά οι πωλήσεις στα δισκοπωλεία. Είναι το επίσημο σύστημα που συνεργάζεται με το Billboard για να μετράει τα charts. Μετράει πραγματικές αγορές καταναλωτών με barcode scanning στα ταμεία των καταστημάτων. Δηλαδή, καταγράφει τι αγόρασε όντως ο κόσμος, όχι τι στάλθηκε στα μαγαζιά. Από το 2010s και μετά, το SoundScan/Luminate μετράει και digital downloads και streaming και θα σας πω πως υπολογίζεται στα charts και αυτό. Κατανοητό ελπίζω για την ώρα!
 |
| Το πρώτο τεύχος του Billboard |
Ε. BDS (Broadcast Data System)
Αρχές των 90s εισήχθη ένα πολύπλοκο σύστημα το BDS (Broadcast Data System) το οποίο κατέγραφε από χιλιάδες σταθμούς το τι τραγούδια παίζουν και πόσες φορές! Δηλαδή το airplay. Δεν θα σας κουράσω πολύ με αυτό, γιατί είναι περίπλοκο σύστημα, αλλά να φανταστείτε πως μετά τα 00s, το BDS έγινε standard για όλα τα Billboard airplay charts (Hot 100 Airplay, Mainstream Rock, Country, κ.λπ.) και μετράνε μέχρι και πόσες φορές έπαιξε ένα τραγούδι (spins) και σε ποιο μέγεθος κοινού (audience impressions). Δηλαδή ένα τραγούδι που παίζει 50 φορές σε έναν μικρό σταθμό έχει μικρότερο «βάρος» από ένα που παίζει 10 φορές σε ένα τεράστιο σταθμό της Νέας Υόρκης και αυτό μετρά στον υπολογισμό της θέσης του στα charts.
Πώς λειτουργεί το όλο σύστημα;
Στην αρχή (δεκαετίες ’40–’90), τα charts του Billboard βασίζονταν κυρίως σε:
1. Πωλήσεις φυσικών προϊόντων (lp, κασέτες και κατόπιν CD).
Εδώ πολύ λογικά μπορεί ο αναγνώστης, όπως και εγώ είχα αυτή την απορία αρχικά, τι μετρά ακριβώς; Το προϊόν που πουλά μια δισκογραφική σε καταστήματα, ή την πραγματική πώληση δηλαδή τι πουλά στον τελικό καταναλωτή το δισκάδικο; Η διαφορά αυτή είναι κρίσιμη για να καταλάβουμε πώς λειτουργεί το Billboard 200 και πώς μετριούνται οι φυσικές πωλήσεις (LPs, CDs, κασέτες).
Μέχρι αρχές ’90s, το Billboard μετρούσε κατευθείαν πωλήσεις. Έπαιρνε στοιχεία από δισκοπωλεία, καταστήματα και αλυσίδες (με τη μορφή reports). Αυτά έλεγαν πόσα κομμάτια πουλήθηκαν στους πελάτες απευθείας. Όμως, επειδή η μέθοδος βασιζόταν σε απλές αναφορές, πολλές φορές υπήρχαν λάθη, καθυστερήσεις ή ακόμα και "μαγειρέματα" από δισκογραφικές που έσπρωχναν νούμερα. Έπρεπε να βρεθεί ένα πιο αντικειμενικός τρόπος και αυτός τελικά ήταν το Nielsen SoundScan το οποίο εισήχθη το 1991, και σήμερα έχει μεταλλαχθεί σε Luminate. Από τότε, μετρούνται οι πραγματικές πωλήσεις στον τελικό καταναλωτή, δηλαδή τι πέρασε στο ταμείο ενός δισκάδικου ή καταστήματος (μέσω barcode scanning).
Προσέξτε εδώ μια ουσιώδη διαφορά η οποία βοηθά πολύ να έχουμε μια πιο ξεκάθαρη εικόνα:
Η RCIAA, για αυτό την ανάφερα και πιο πάνω, μετράει τις αποστολές (shipments) από τη δισκογραφική προς τις αποθήκες διανομής και τα δισκοπωλεία. Δηλαδή αν η EMI στείλει πχ 1.000.000 CDs, από το άλμπουμ Fear of the dark των Iron Maiden στα καταστήματα, ο δίσκος γίνεται πλατινένιος, ακόμα κι αν οι οπαδοί της μπάντας δεν τα αγόρασαν όλα, τα μισά μείνουν στο ράφι ή μετά από πολύ καιρό επιστραφούν. Κατανοητό; Το πως ένας δίσκος έγινε σε δυο και τρείς εβδομάδες χρυσός, είναι πιο πολύ για διαφημιστικούς λόγους παρά η ουσία. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν υπάρχουν και οι περιπτώσεις που τα ράφια άδειαζαν εν ριπή οφθαλμού, αλλά να ξέρετε πως ότι λάμπει δεν είναι πάντα χρυσός! Οι επιστροφές γινόντουσαν αν κάθε έξη μήνες και φυσικά υπολογιζόντουσαν και σε περίπτωση απονομής χρυσού ή πλατινένιου δίσκου, γινόταν αφαίρεση, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο.
Άρα, το Billboard 200 βασίζεται όχι σε αποστολές της δισκογραφικής προς τα μαγαζιά (shipments), αλλά σε real sales στους καταναλωτές. Γι’ αυτό βλέπουμε καμιά φορά παράδοξα: ένα άλμπουμ να είναι “πολλαπλά πλατινένιο” από την RIAA αλλά να μην έχει μακρά παραμονή στα charts (γιατί τα μαγαζιά είχαν στοκάρει πολλά, αλλά ο κόσμος δεν τα αγόρασε).
2. Airplay στο ραδιόφωνο (πόσο συχνά έπαιζε ένα τραγούδι).
Το Airplay είναι η συχνότητα με την οποία ένα τραγούδι παίζεται από ραδιοφωνικούς σταθμούς. Κάθε φορά που ένα τραγούδι παίζει, θεωρείται "spin" ή "play". Και εδώ τα πράγματα δεν ήταν τόσο ξεκάθαρα μέχρι τις αρχές των 90s. Γιατί; Γιατί άντε να βρεις μέσα στο χάος της Αμερικής με τους χιλιάδες ραδιοφωνικούς σταθμού τι παίζουν. Βέβαια οι σταθμοί κατέγραφαν και παρέδιδαν λίστα με τα τραγούδια που έπαιζαν ημερήσια κι αν αυτό σας φαίνεται δύσκολο ή παράδοξο, από όλα όσα παρά πάνω θα καταλάβατε ότι οι Αμερικάνοι είχαν στήσει ολόκληρη επιστήμη. Καθόλου τυχαία λοιπόν η έκφραση Δισκογραφική Βιομηχανία, η οποία απέφερε κέρδη δις δολαρίων κάθε χρόνο, Τα ραδιόφωνα έστελναν στο Billboard αναφορές με το ποια τραγούδια έπαιζαν περισσότερο. Αυτό βασιζόταν σε self-reports (λίστες που έστελναν οι σταθμοί), ή σε ερωτηματολόγια που απαντούσαν οι διευθυντές προγράμματος. Φυσικά πολλά στοιχεία ήταν υποκειμενικά, επηρεασμένα από δισκογραφικές, μίζες για να παιχτεί ένα τραγούδι (, ή απλώς όχι τόσο ακριβή λόγω ανθρωπίνων λαθών. Με την εφαρμογή του BDS το οποίο είναι ένα πολύ αξιόπιστο αλλά πολύπλοκο εργαλείο καταμέτρησης του airplay, οι μετρήσεις έγιναν αξιόπιστες. Το 1973 η Αμερικάνικη δισκογραφική ταρακουνήθηκε όταν ο τότε Πρόεδρος της CBS ελίχθηκε για φοροδιαφυγή, έλεγχος που κατέληξε στο συμπέρασμα ότι "πλήρωνε ραδιοφωνικούς παραγωγός για να παίζουν τα τραγούδια της εταιρείας και αυτά με τη σειρά τους να παρουσιάζονται σε υψηλές θέσεις στο chart". H δωροδοκία δεν αποδείχτηκε ποτέ, αλλά ο ντόρος που έγινε τον έστειλε σπίτι του. Για την ιστορία, ο Clive Davis είχε υπογράψει τους Earth Wind and Fire, Pink Floyd (για την Αμερική), Sly and the Family Stone, Janis Joplin, Laura Nyro, Santana, Bruce Springsteen, Chicago, Aerosmith, Billy Joel, Donovan, Bay City Rollers, Blood, Sweat & Tears, Loggins and Messina, Ace of Base και δεκάδες άλλους. Μετά την αποχώρησή του από τη CBS, ίδρυσε την Arista Records όπου υπέγραψε τους.Barry Manilow, Aretha Franklin, Dionne Warwick, Patti Smith, Westlife, The Outlaws, Eric Carmen, Kenny G, Exposé, Taylor Dayne, Milli Vanilli, Ace of Base, Air Supply, Ray Parker Jr., Raydio,,Alicia Keys, Carly Simon, Melissa Manchester, Grateful Dead, Kinks (για την Αμερική), Jermaine Stewart κ.α.
Πώς το Billboard χρησιμοποιούσε το Airplay; Για το Hot 100 (το κύριο chart των singles), η κατάταξη υπολογιζόταν από τρεις πηγές:
1. Πωλήσεις (Sales) – φυσικά singles ή CD singles (και αργότερα ψηφιακά downloads).
2. Airplay (Ραδιοφωνική αναπαραγωγή) – πόσο συχνά έπαιζε το τραγούδι στους σταθμούς.
3. Streaming (μετά το 2014) – digital streams από πλατφόρμες.
Στην πράξη δηλαδή, ένα τραγούδι μπορούσε να μπει ή να ανέβει στο chart μόνο και μόνο από το airplay, ακόμα κι αν οι πωλήσεις του ήταν χαμηλές, απίθανο βέβαια αλλά όχι αδύνατον. Αυτό ήταν πολύ σημαντικό στα '80s και '90s, γιατί πολλά τραγούδια που δεν είχαν φυσικό single κυκλοφορία κατάφερναν να είναι στο Hot 100 μόνο μέσω airplay. Ένα κλασικό παράδειγμα είναι το Don’t Speak των No Doubt (1996), που έγινε τεράστιο ραδιοφωνικό hit χωρίς να έχει φυσικό single στις ΗΠΑ, αλλά βρέθηκε στην κορυφή του Hot 100 Airplay chart. Επίσης πολλά τραγούδια που δεν ήταν singles από την αρχή, βλέποντας οι εταιρίες ότι είχαν μεγάλο airplay τα κυκλοφορήσαν κατόπιν σε 45αρακια. Μια σημείωση ακόμα. Πολλά συγκροτήματα βρήκαν συμβόλαιο σε δισκογραφικές μόνο και μόνο γιατί είχαν δυνατό airplay στα ραδιόφωνα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι Bon Jovi που με το πολύ έντονο airplay του Runaway τράβηξαν την προσοχή της Mercury.
Και όπως τραγουδούσε και ο Κώστας Τουρνάς… «πως θα είναι ο κόσμος μας το 2000 και πέρα;»
Και ο κόσμος της μουσικής από το 2000 και μετά άλλαξε.. Τι άλλαξε δηλαδή, που έγινε της κακομοίρας και το φυσικό προϊόν κόντεψε να εξαφανιστεί, αλλά ευτυχώς δείχνει να επιβιώνει! Όμως η εισαγωγή νέων μορφών ακουστικής και του τρόπου που ακούμε πια την μουσική, επηρεάζει άμεσα το Billboard και το τι θα πρέπει επιπλέον να λαμβάνει υπόψιν του ως προς τις πωλήσεις και την δημοφιλία πλέον των καλλιτεχνών! Τα πράγματα και μαθηματικά έγιναν δύσκολα! Από το 2000 και μετά μπήκαν και άλλα δεδομένα: Digital downloads (π.χ. iTunes). Streaming (Spotify, YouTube, Apple Music, XBOX κλπ). Social media trends (πιο πρόσφατα). Σήμερα λοιπόν τα charts υπολογίζουν έναν συνδυασμό από:
Πωλήσεις άλμπουμ (φυσικές + ψηφιακές),
Streams (paid και free),
Airplay (ραδιοφωνική αναπαραγωγή για τα singles)
Πως όμως αυτά μπορούν να μετατραπούν σε πωλήσεις; Σήμερα όπως είναι λογικό δεν μπορούμε να βασιζόμαστε μόνο στην αγορά των φυσικών προϊόντων, γιατί πλέον ο κόσμος ακούει μουσική από το internet, χωρίς να αγοράζει το cd μιας μπάντας. Αλλά από την άλλη έπρεπε να βρεθεί ένας τρόπος ώστε να εξισώνει στις πωλήσεις ενός καλλιτέχνη τις νέες μορφές της δισκογραφίας. Τα streams στο internet, αλλά και τα νόμιμα ψηφιακά downloads τα οποία είναι σαν να αγοράζεις πια ένα άλμπουμ ή έστω τραγούδι αλλά πλέον σε ψηφιακή μορφή. Όλα αυτά είναι λογικό και πρέπον να καταμετρηθούν και να λάβουν την αντίστοιχη αναλογία σε σχέση με την αντίστοιχη μονάδα πώλησης του φυσικού προϊόντος το οποίο πάντα είναι η βάση. Σήμερα λοιπόν το Billboard λαμβάνει υπόψιν του πόσος κόσμος ακούει πχ το νέο τραγούδι των Def Leppard στο youtube, πόσοι στο Spotify, πόσοι αγόρασαν σε ψηφιακή μορφή το νέο τους άλμπουμ από το Itunes κλπ και πόσοι κάνουν νόμιμο download από διάφορες πλατφόρμες την remastered έκδοση πχ του Kill’em all. Το θέμα ήταν να βρεθεί η σωστή αναλογία με την φυσική μονάδα μέτρησης, το cd ή το Lp. Πόσα streamings ή downloads θα αναλογούσαν σε μια φυσική μονάδα; Έτσι στο τέλος να μην έχουμε μήλα και πορτοκάλια να προσθέσουμε, αλλά να βρούμε την σωστή αναλογία και ισοδυναμία μεταξύ τους, ώστε να μόνο μιλάμε για πορτοκάλια μόνο στο τέλος της ημέρας. Ο τρόπος λοιπόν να γίνουν …τα μήλα πορτοκάλια δημιουργήθηκε το 2014 από την Nielsen SoundScan και ονομάστηκε: Album Equivalent Units (AEUs) δηλαδή «μονάδες ισοδυναμίας άλμπουμ».
Ας δούμε πως έχει το πράμα λοιπόν στο Billboard 200:
Ένα άλμπουμ σήμερα μπορεί να πουλήσει με 3 τρόπους:
Traditional Album Sales: Οι κλασικές πωλήσεις.
Αν αγοράσω ένα CD, βινύλιο ή digital album download ισοδυναμεί με 1 μονάδα.
Track Equivalent Albums (TEA): Μεμονωμένα τραγούδια σε ψηφιακή μορφή.
Κάθε 10 αγορές digital tracks από το ίδιο άλμπουμ ισοδυναμεί με 1 μονάδα άλμπουμ.
Streaming Equivalent Albums (SEA): Από τα streams λοιπόν.
Κάθε 1,250 premium streams (Spotify Premium, Apple Music, Tidal κ.λπ.) ισοδυναμεί με 1 μονάδα άλμπουμ.
Κάθε 3,750 ad-supported streams (Spotify free, YouTube free) ισοδυναμεί με 1 μονάδα άλμπουμ. Ας κάνουμε και ένα παράδειγμα υπολογισμού για να γίνει όλο αυτό πιο κατανοητό, ας πούμε λοιπόν ότι βγάζω εγώ ένα άλμπουμ με την μπάντα μου τους Seirinakis Band (δεν θέλω γέλια παρακαλώ):
Ας πούμε λοιπόν ότι είμαστε υπέροχοι και την πρώτη εβδομάδα ένα νέο άλμπουμ είχε:
50.000 πωλήσεις φυσικές και ψηφιακές
20.000 digital track downloads από τα διάφορα τραγούδια του
30 εκατομμύρια streams στο Spotify & YouTube (σκίζουμε λέμε ντε!)
Υπολογισμός:
50.000 πωλήσεις = 50.000 μονάδες
20.000 downloads = 20.000 / 10 = 2.000 μονάδες
30.000.000 streams: Αν υποθέσουμε 20.000.000 premium + 10.000.000 free:
20.000.000 / 1.250 = 16.000 μονάδες
10.000.000 / 3.750 = 2.666 μονάδες
Σύνολο: 50.000 + 2.000 + 16.000 + 2.666 = 70.666 μονάδες
Άρα, το αριστούργημα μας, “γράφει” 70.666 μονάδες στην πρώτη εβδομάδα και μπαίνει στο Billboard 200 ανάλογα με και τον ανταγωνισμό φυσικά. Σας ευχαριστούμε, χωρίς εσάς δεν θα ήμασταν εδώ σήμερα…
Αντιστοίχως γίνεται και για τα singles εάν προσθέσετε απλά εκεί και το Airplay που υπολογίζεται.
Για να κατανοήσουμε σε πραγματικές διαστάσεις την πραγματικότητα του σήμερα, λίγο καλύτερα ας δούμε ένα πραγματικό παράδειγμα:
Οι Def Leppard θεωρείται σήμερα ότι έχουν φτάσει στα 76.000.000 equivalent album sales και εάν δε κάνω λάθος είναι η 12η κορυφαία rock μπάντα στον πλανήτη σε πωλήσεις.
Το Hysteria είναι το κορυφαίο τους σε πωλήσεις άλμπουμ με 34.500.000 equivalent album sales από τα οποία 19.500.000 είναι σε φυσικό προϊόν.
Το δε Pour Some Sugar On Me, το radio edit single έχει 576.800.000 streams μόνο στο Spotify.
Κάπου εδώ νομίζω πως σας κούρασα, μιας και πιάσαμε ένα πραγματικά πολύπλοκο θέμα. Όμως θα ήθελα να κάνω μια τελευταία παρατήρηση. Πολλές φορές ακούμε και δικαίως ένα συγκρότημα ή καλλιτέχνης το διαφημίζει ότι πχ το άλμπουμ του, πήγε μέχρι το νο1 του Billboard, των charts κλπ. Είναι η μισή αλήθεια. Αν σήμερα μου έλεγες ότι η τελευταία δουλειά των Drteam Theater πήγε νο1 στην Αμερική, θα το σεβόμουν, αλλά οι πωλήσεις πλέον δεν συγκρίνονται με τα αντίστοιχα νο1 της δεκαετίας του 80 ή του 70 ή του 90. Σήμερα μπορείς να κάνεις Nο1 με 500.000 συνολικές πωλήσεις και το 1978 με τις ίδιες πωλήσεις όχι chart να μην έβλεπες, αλλά να έχανες το συμβόλαιο σου! Υπήρξαν εκατοντάδες περιπτώσεις που συγκροτήματα όπως οι Bonham πχ. έχασαν το συμβόλαιο τους με τηνCBS γιατί πούλησαν μόνο ...300.000 αντίτυπα! Άρα παίζει μεγάλο ρόλο η εποχικότητα. Δεύτερον, υπάρχουν περιπτώσεις, όπου άλμπουμ που πήγαν νο1 να έχουν λιγότερες πωλήσεις από άλμπουμ που πήγαν στο νο 10. Παράδειγμα τυχαίο. Μπορεί οι Quiet Riot με το Metal Health όταν κυκλοφόρησε να έγιναν η πρώτη metal μπάντα που πήγε στην κορυφή της Αμερικής και να πούλησε εκείνη την περίοδο που ήταν Nο1, 100 άλμπουμ, αλλά οι Saxon που πήγαν μόνο μέχρι το Nο10 ένα χρόνο αργότερα να χρειάστηκε να πουλήσουν 500 άλμπουμ για να φτάσουν μέχρι εκεί, γιατί οι πωλήσεις των συγκροτημάτων που ήταν στις πιο ψηλές θέσεις από αυτούς να πούλησαν 1500 άλμπουμ ώστε να φτάσουν στο νο1 και με τα 500 οι φτωχοί οι Saxon μόνο στο No 10 πήγαν. Αλλά τα 500 ήταν πιο πολλά από τα 300 που οδήγησαν τους Quiet Riot στο Nο1! Άρα να ξέρετε ότι όλα είναι σχετικά και τίποτα απόλυτο! Το 1985, ένα Νο1 άλμπουμ έπρεπε να πουλάει 400.000–500.000 την εβδομάδα. Σήμερα, μπορεί να φτάσει Νο1 με 80.000–100.000 AEUs. Άρα η ίδια θέση στο chart δεν σημαίνει το ίδιο εμπορικό μέγεθος. Το πλαίσιο της εποχής είναι καθοριστικό. Και σας θυμίζω: Οι χρυσοί και οι πλατινένιοι δίσκοι ναι μεν είναι στολίδι για το εκάστοτε σχήμα, αλλά δεν αντιπροσωπεύουν πωλήσεις στο τέλος της ημέρας! Τα charts αλλάζουν όσο αλλάζει και ο τρόπος που ακούμε μουσική. Το μόνο σίγουρο είναι ότι στο μέλλον θα χρειαστεί να μετρηθούν και άλλες μορφές κατανάλωσης. Το ερώτημα είναι: ποιο θα είναι το “ισοδύναμο άλμπουμ” της επόμενης δεκαετίας;
Σας ευχαριστώ για την υπομονή σας.
Την άλλη Κυριακή: Τα Παιδιά των Black Sabbath. 10 συγκροτήματα που πάτησαν πάνω στον ήχο των Black Sabbath.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΕΙΡΗΝΑΚΗΣ
19/10/25
Δημοσίευση σχολίου