Δεν ξέρω αν πιστεύετε στο κάρμα, αλλά ορισμένα πράγματα είναι γραφτό να γίνουν.
Στο σημερινό αφιέρωμα, επέλεξα 11 άλμπουμ, ίσως κάποια να μου ξέφυγαν, που από την πρώτη ημέρα κυκλοφορίας, του ή καλύτερα ΠΡΙΝ κυκλοφορήσουν ήταν γραμμένο να …αποτύχουν. Ποτέ δεν πίστεψα ότι υπάρχει κάποιος μαγικός τρόπος για να ηχογραφήσεις ένα υπέρ πετυχημένο άλμπουμ, πόσο μάλλον ένα άλμπουμ που θα γίνει κλασικό Δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος τρόπος για να δημιουργηθεί ένα κλασικό άλμπουμ. Οι καλλιτέχνες είναι τα πιο ανασφαλή άτομα που έχω γνωρίσει και ποτέ δεν είναι σίγουροι για το τραγούδι τους! Άσε που σε αυτούς αρέσουν άλλα τραγούδια από αυτά που αρέσουν στον κόσμο! Τα άλμπουμ που ακολουθούν ήταν στοιχειωμένα από την πρώτη ημέρα που κυκλοφόρησαν, ξέραμε ότι θα αποτύχουν και ότι δεν θα βρουν καμία γωνία στις καρδιές μας.
Πριν(!) ακόμα κυκλοφορήσει το Lulu(2011) των Metallica, με το που μάθαμε ότι συνεργάζονται με τον…Lou Reed, το άλμπουμ είχε αποτύχει. Μια συνεργασία που τόσο το συγκρότημα (κυρίως) αλλά κι ο Lou Reed προσπάθησαν να δικαιολογήσουν, που πιστεύω ότι καλλιτεxνικά «τη βρήκαν», αλλά το μουσικό αποτέλεσμα δεν ακουγόταν. Ένας άνευρος, αδιάφορος δίσκος, που δεν σου άφηνε τίποτε. Ο Lou Reed έφυγε από τη ζωή το 2013 και ο Ulrich εξακολούθησε να διατυμπανίζει πόσο σημαντικό είναι το Lulu στη δισκογραφία τους, χωρίς να πείθει κανέναν.
Από την εποχή του άλμπουμ Fleetwood Mac(1975) που το συγκρότημα «πλούτισε» με τις παρουσίες των Lindsey Buckingham και Stevie Nicks, έως και το Tango in the Night(1987), είχε μια σταθερή πετυχημένη πορεία. Το 1990 τους βρίσκει χωρίς τον Lindsay Buckingham που τον αντικατέστησαν οι Rick Vito και Billy Burnette και το Behind the Mask (1990) που ηχογράφησαν, ήταν το πιο μέτριο άλμπουμ σε μια σειρά 6 δίσκων και φανέρωνε ότι δεν υπήρχε χημεία μεταξύ τους. Οι fans του συγκροτήματος ήξεραν πολύ καλά τι σήμαινε η παρουσία του Buckingham στο συγκρότημα και το Νο1 στην Αμερική, έθαψε κάτω από το χαλί τις όποιες ενστάσεις. Όταν όμως κυκλοφόρησε το Time(1995), η απουσία ταυτότητας ήταν φανερή. Η Stevie Nicks είχε κουνήσει μαντήλι κι ο Buckingham απουσίαζε για δεύτερο συνεχόμενο δίσκο, με το συγκρότημα να μην έχει καθόλου προσωπικότητα. Οι Bekka Bramlette(κόρη των Delaney and Bonnie) και Billy Burnette είχαν το δύσκολο έργο να ξεπεράσουν δύο θρύλους στον τομέα τους, αλλά πολλά από τα τραγούδια τους μοιάζουν με απομιμήσεις.
H δε Christine McVie μάθαινε τα νέα..τηλεφωνικά, αφού δεν περνούσε καν από το studio. To Time ήταν το απόλυτα αδιάφορο άλμπουμ των Fleetwood Mac και εκείνο που το στοίχειωσε ήταν η απουσία των Nicks και Buckingham. Κι όλα αυτά, ήταν γνωστά…πριν κυκλοφορήσει
Μετά το Wall, οι Pink Floyd χρειάστηκαν να περάσουν 4 χρόνια για να κυκλοφορήσουν καινούργιο δίσκο. Το Wall ήταν τόσο σημαντικό άλμπουμ που δύσκολα θα μπορούσαν να κάνουν κάτι, ΟΧΙ αντίστοιχο, αλλά έστω παρεμφερές. Όταν διάβασα τις πρώτες αγγλικές κριτικές του Final Cut(1983), που βασίστηκε τα προσωπικά βιωματικά ψυχικά τραύματα του Roger Waters, βασισμένα στην απώλεια του πατέρα του κατά τη διάρκεια του Β! Παγκοσμίου Πολέμου, είπα «ωχ». Περισσότερο προσωπικό άλμπουμ παρά Pink Floyd με τους Fans να το έχουν παραγκωνίσει στη δισκοθήκη τους
Τι ήταν αυτό; Ο Gary Moore παίζει drum and bass, λούπες, samples και…techno! Από την κυκλοφορία του Dark Days in Paradise(1997), οι συναγερμοί είχαν κοκκινήσει αλλά είπαμε Gary Moore είναι αυτός, ας κάνει κάτι διαφορετικό, αλλά όχι κι έτσι. Προς τιμήν του αργότερα αποκήρυξε το Α Different Beat, που όπως είπε η αιτία ήταν η νεαρή σύντροφός του που άκουγε τέτοια μουσική(;).
Για να είμαι ειλικρινής, έχω χάσει την επαφή μου με τουςU2 από την εποχή του All That You Can't Leave Behind (2000) που ήταν ένα καλό άλμπουμ. Προσέξτε τι έκαναν πριν κυκλοφορήσουν το Songs of Innocence: Το συγκρότημα συνεργάζεται με την Apple βάζοντας το δίσκο σε κάθε iPhone (!), με τον κόσμο να αισθάνεται ότι του τον επέβαλλαν. Βέβαια το αποτέλεσμα ήταν να διατεθεί σε 500.000.000 χρήστες iTunes κι ο Bono το περιέγραψε ως το πιο προσωπικό άλμπουμ των U2. Πάντως, οι fans δεν το αποδέχτηκαν και η απόφαση να ενσωματωθεί σε όλα iPhone θεωρήθηκε επιζήμια για τη φήμη των U2. Ο δίσκος ήταν απογοητευτικός και οι Bono/Edge είχαν χάσει την έμπνευσή τους και ίσως σε αυτό συνετέλεσε στο γεγονός ότι το συγκρότημα σκέφτηκε μεγαλεπήβολα, χάνοντας την επαφή με την πραγματικότητα. Άσε που όλοι οι αγοραστές Apple, δεν ήταν απαραίτητα και fans τους!
Ο εχθρός κάθε καλλιτέχνη είναι η επερχόμενη λήξη του δισκογραφικό του συμβόλαιο του. Μπορεί όλοι να πανηγυρίζουν όταν υπογράφουν αλλά υπάρχουν στιγμές που είναι βάρος, μόλις δεις πόσα άλμπουμ υπολείπονται μέχρι….να φτάσεις μέχρι τη γραμμή τερματισμού. Το Gone Troppo(1982, No 108 US) του George Harrison, διαδέχτηκε το Somewhere in England και κυκλοφόρησε μόνο και μόνο για να καλύψει την υποχρέωση. Συνολικά το άλμπουμ δεν λειτουργεί και μάλλον είναι αγγαρεία η ακρόαση του! Ξεχάστηκε αμέσως. Φαντάζομαι ότι αυτοί που το έστειλαν έως το Νο108 του αμερικάνικου chart ήταν οι φανατικοί συλλέκτες των Beatles.
Στην κορυφή της αιτίας των στοιχειωμένων δίσκων, είναι η αποχώρηση βασικού μέλους, δη τραγουδιστή που είναι ο frontman και συγκεντρώνει όλα τα βλέμματα. Κλασική περίπτωση ο θάνατος του Jim Morrison που ήταν η ψυχή των Doors. Δεν θα αναλύσω τις αιτίες, τις ξέρετε καλύτερα από εμένα. Οι τρεις χαρισματικοί μουσικοί, Ray Manzarek, Robby Krieger και John Densmore είχαν κάθε δικαίωμα να συνεχίσουν σαν Doors, αλλά έλειπε η φαντασία, το πνεύμα και βέβαια αυτή η μοναδική ερμηνεία του. Τα 2 άλμπουμ που ηχογράφησαν χωρίς τον Morrison, τα Other Voices (1971)και Full Circle(1972), απλά συμπληρώνουν τη δισκογραφία τους.
Στην ίδια κατηγορία είναι και το Now των Ten Years After που ηχογράφησαν ΧΩΡΙΣ τον Alvin Lee που αποχώρησε το 2003, αλλά με τον καλό Άγγλο κιθαρίστα Joe Gooch, που με καμία κυβέρνηση δεν έχει την προσωπικότητα του προκατόχου του. Πριν ακόμα το ακούσουμε, είμαστε προκατειλημμένοι (σ.σ. με το δίκιο μας), άσε που είναι σίγουρος ότι οι fans των Ten Years After δεν γνωρίζουν καν την ύπαρξή του.
Peter Gabriel, Phil Collins και Ray Wilson. Τρεις τραγουδιστές που πέρασαν από τους Genesis, με τους 2 πρώτους να αφήνουν, ο καθένας για διαφορετικό λόγο, το σημάδι τους στο Μεγάλο Συγκρότημα. Η αμενόμενη η αποχώρηση του Collins αλλά καθόλου αναμενόμενη η αντικατάσταση του από τον νεαρό Σκοτσέζο Ray Wilson από τους Stilskin καθώς όταν μάθαμε τα περί αποχώρησης, υποθέσαμε ότι οι Rutherford και Banks, έχοντας διατρέξει μια τεράστια πορεία σχεδόν 30 χρόνων, με τόσες επιτυχίες και αλλαγή μουσικού ύφους θα έβαζαν ένα ένδοξο τέλος στην καριέρα τους. Δεν το έκαναν παρά μόνο μετά την παταγώδη αποτυχία του μοναδικού άλμπουμ που ηχογράφησαν με τον Wilson, Calling All Stations.
Οι Kiss θα κυκλοφορήσουν rock opera! To Kerrang είχε την είδηση και εμείς χωρίς να φανταζόμαστε τι θα ακούσουμε, ονειρευόμαστε ένα δεύτερο Tommy. Καμία σχέση. Το Music from the Elder δεν είχε καμία σχέση με τους Kiss αλλά και με το…Tommy. Μπορεί το άλμπουμ να πήρε τις χειρότερες κριτικές αλλά εμένα το A World Without Heroes, μού άρεσε και εξακολουθεί να μού αρέσει!
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
12/10/25
Αντιγράφω από το κείμενο: "ο Ulrich εξακολούθησε να διατυμπανίζει"! Πραγματικά, δεν θα μπορούσε να βρεθεί πιο ταιριαστό ρήμα (διατυμπανίζω) για τον Ulrich!
ΑπάντησηΔιαγραφή