Δεν είναι η πρώτη φορά που στην ελληνική βιβλιογραφία, εκδίδεται ένα βιβλίο με θέμα τους Scorpions. Στο παρελθόν έχουν κυκλοφορήσει τουλάχιστον 3 βιβλία και τώρα ήλθε να προστεθεί το " 60 Χρόνια Scorpions" του Χάρη Συμβουλίδη. Εξ άλλου η δυναμική του συγκροτήματος είναι τέτοια που τα μέχρι σήμερα 3 βιβλία γραμμένα πάντα στα ελληνικά, ήταν λίγα. Για να έλθω στο καινούργιο βιβλίο που βασικό θέμα του έχει το Μεγάλο Γερμανικό Συγκρότημα, το βασικό στοιχείο του δεν είναι η παράθεση της δισκογραφίας του, κάποιες άγνωστες αλλά και γνωστές λεπτομέρειες, αλλά η …τσεκουράτη κριτική του Συμβουλίδη, που δεν διστάζει να γράψει αυτό που σκέπτεται. Αφού σε κάθε σελίδα παραθέσει κάποιες λεπτομέρειες, όπου ορισμένες δεν τις γνώριζα, όπως η παρ ολίγο συμμετοχή του Jimmy Bain, ή συνεισφορά του παραγωγού Conny Plank να υπογράψουν στην Metronome, η πρότασή του να ονομαστούν…Stalingrand(!) αλλά και η ύπαρξη των …Άγγλων Scorpions, αναφέρονται ορισμένες πολύ ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες που κρατούν τον αναγνώστη. Όσο για την τσεκουράτη κριτική που διαβάσατε πιο πάνω, αναφέρω το σχόλιο του για το εξώφυλλο του Fly to the Rainbow («κανείς δεν κατάλαβε τι απεικόνιζε») γιατί πραγματικά κανείς δεν κατάλαβε (σ.σ. πάντως ούτε εμένα μου άρεσε και ποτέ δεν κατάλαβα που κολλούσε με τα τραγούδια) και την κριτική στο In Trance, όπου αφού δώσει τα εύσημα στα Dark Lady και στο ομώνυμο τραγούδι, δεν διστάζει να γράψει »φθίνει στη μετριότητα». Την ίδια σκληρή κριτική κάνει και για το Virgin Killer, που ξεχωρίζει τα Pictured Life και Catch your train που ανοίγουν το άλμπουμ, με τη συνέχεια να "ακολουθεί μια θεαματική κατάρρευση", όπως την αναφέρει! Άρα εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ένα βιβλίο που ευλογάει τα γένια μας αλλά που βάζει τον αναγνώστη να μπει στη λογική της σκέψης.
Διαβάστε τη συνέντευξη που είχα μαζί του, σχετικά με το βιβλίο του.
Πως και πότε ξεκίνησε η ιδέα για ένα βιβλίο 60 Χρόνια Scorpions;
Πάμε αρκετά πίσω, στον Ιανουάριο του 2010, όταν οι Γερμανοί ανακοίνωσαν ότι θα διαλύονταν μετά το τέλος της τότε παγκόσμιας περιοδείας (δεν το έκαναν, όπως όλοι ξέρουμε). Η είδηση με έβαλε σε μια διαδικασία ανασκόπησης. Ποιοι ήταν οι Scorpions; Τι είχαν κάνει; Γιατί είχα κι εγώ κάμποσους δίσκους τους; Ήθελα, δηλαδή, να δω τι υπήρχε πέρα από τη συναισθηματική διάσταση που με έδενε με κάποιες δουλειές τους και με μερικά ιστορικά τους κομμάτια. Αρχικά, λοιπόν, δεν σκόπευα να γράψω κάτι: όσα έκανα, τα προόριζα για δική μου χρήση. Σιγά-σιγά, όμως, είδα να σχηματοποιείται κάτι σαν πρώτο κεφάλαιο. Και αποφάσισα να συνεχίσω.
Ποιες δυσκολίες αντιμετώπισες (αν αντιμετώπισες) να πείσεις τον εκδότη στην κυκλοφορία ενός μουσικού βιβλίου;
Αντιμετώπισα μεγάλες δυσκολίες. Ενώ έγραφα, σκεφτόμουν πόσες περιπέτειες είχα περάσει μέχρι να βγει το πρώτο μου βιβλίο («Oi! Η Μουσική των Skinheads», 2008) κι έλεγα ότι τώρα δεν θα ξανασυμβεί, γιατί πίστευα ότι ο συνδυασμός Scorpions και Ελλάδα θα άνοιγε πόρτες. Δεν ξέρω αν φταίει η κατάσταση με τα μνημόνια, η εμπορική απαξίωση του μουσικού βιβλίου στη χώρα μας ή η επιφύλαξη απέναντι στο πιο κριτικό στυλ με το οποίο γράφω, που ξέρω ότι δεν αρέσει στους οπαδούς. Πάντως εισέπραξα έναν σωρό αρνήσεις. Άλλες ήταν ευγενικές, άλλες συνοδεύονταν με εναλλακτική πρόταση (να πληρώσω για να εκδοθεί), ενώ μία δεν πρόκειται να την ξεχάσω ποτέ, καθώς είναι ό,τι χειρότερο έχω ακούσει στην επαγγελματική μου ζωή: να βγει τσάτρα-πάτρα σε φωτοτυπίες και να πωλείται σε πάγκο έξω από τις συναυλίες των Scorpions. Μάλιστα, το άκουσα αυτό από ανθρώπους που με γνώριζαν και προσωπικά και σαν συνεργάτη. Αισθάνομαι, λοιπόν, μεγάλη ευγνωμοσύνη για τον Χρύσανθο Ξάνθη και τις Εκδόσεις Λογότυπο. Γιατί ούτε τους ήξερα, ούτε με ήξεραν, ούτε και οι Scorpions ανήκουν στα ακούσματα τα οποία αγαπάει ο Χρύσανθος. Κι όμως, το διάβασε γρήγορα, είχε άποψη και μου πρότεινε σαφή πράγματα, τα οποία υλοποιήθηκαν εξίσου γρήγορα κι αποτελεσματικά. Κι έτσι το βιβλίο μπόρεσε τελικά να υπάρξει. Είναι ευτύχημα ότι ακόμα υπάρχουν τέτοιοι εκδότες.
Πως έγινε η συγκέντρωση αξιολόγηση του υλικού;
Από την άποψη του υλικού, τα πρώτα πράγματα που συγκέντρωσα ήταν οι δίσκοι, γιατί είχα αποφασίσει από την αρχή ότι έτσι θα έλεγα την ιστορία της μπάντας: οι δίσκοι θα ήταν οι βασικοί σταθμοί της όλης διαδρομής και η κριτική τους αξιολόγηση θα λειτουργούσε ως «βαρόμετρο» για το τι έκαναν (ή δεν έκαναν) οι Scorpions. Τσέκαρα λοιπόν τι είχα, τι μου έλειπε, τι θα άξιζε, ίσως, να αντικατασταθεί από νεότερες επανεκδόσεις –π.χ. από κάποια υπέροχα γιαπωνέζικα remasters ή από τίτλους με πρόσφατα και κάπως εκτενή liner notes. Κάποιος νεότερος, βέβαια, ίσως ρωτούσε εδώ γιατί δεν κοίταξα να γλιτώσω κόπο, χρόνο και χρήμα αναζητώντας τα ψηφιακά αρχεία. Αλλά η σχέση μου με τους Scorpions δεν ήταν ποτέ τέτοια: ξεκίνησε με βινύλια, συνεχίστηκε με CD, οπότε ήθελα να την «κυκλώσω» αναλόγως. Για όσους μεγαλώσαμε έτσι, τέλος πάντων, δεν είναι όλα mp3, Spotify και YouTube. Ακόμα κι αν στην πορεία εξοικειωθήκαμε πλήρως με τις σχετικές εξελίξεις.
Ποιες δυσκολίες που αντιμετώπισες στη συγκέντρωση υλικού;
Από πότε είσαι fan των Scorpions;
Λόγω της μητέρας μου, μεγάλωσα σ' ένα σπίτι που είχε επαφή με το rock 'n' roll –γι' αυτό κι έχω αφιερώσει το βιβλίο στη μνήμη της. Με τον αδερφό μου, λοιπόν, όταν αρχίσαμε ν' ακούμε ραδιόφωνο κάπου στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού, προσπαθώντας να γράψουμε από εκεί σε κασέτες ό,τι μας άρεσε, στρεφόμασταν συχνά προς ροκ και ειδικά προς χαρντ ροκ πράγματα. Οι Scorpions βρίσκονταν συχνά στο «σχετικό» μενού, μας άρεσαν τα τραγούδια τους (ειδικά τα πιο γρήγορα, τότε), οπότε κάπου εκεί θα τοποθετούσα την αρχή της σχέσης μας.
Ποιες ήταν κατά κύριο λόγο οι πηγές σου για την εξεύρεση υλικού;
Βιβλία για τους Scorpions δεν υπάρχουν πολλά. Κι αυτά που υπάρχουν (αν εξαιρεθεί η αυτοβιογραφία του Herman Rarebell) δεν είναι πολύ χρήσιμα για ένα έργο σαν το δικό μου, που δεν ανήκει στην κατηγορία που ονομάζω «βιογραφίες-αγιογραφίες». Η οποία δεν μ' ενδιαφέρει καθόλου, ούτε σαν αναγνώστη, ούτε σαν συγγραφέα. Έτσι, προσανατολίστηκα κυρίως προς συνεντεύξεις, προς liner notes δίσκων με χρήσιμα στοιχεία (ιδιαίτερα πρόσφατων επανεκδόσεων) και προς συζητήσεις σε διεθνή forums οπαδών (π.χ. του γαλλικού fan club).
Έχεις κάνει συνέντευξη μαζί τους;
Ναι, έχω κάνει δύο φορές συνέντευξη με τον Klaus Meine (2011 και 2015), ο οποίος μου ξεκαθάρισε αρκετά πράγματα, που παραθέτω και στο βιβλίο, ειδικά στα σημεία που συζητάω διάσημα τραγούδια σαν τα No One Like You, Rock You Like A Hurricane και Wind Of Change. Επίσης, έχω μιλήσει εκτενώς για τα πρώτα χρόνια (πριν έρθει ο Meine στη μπάντα) με τον αρχικό ντράμερ και συνιδρυτή Wolfgang Dziony. Και μια φορά έχουμε βρεθεί με όλη τη μπάντα σε κοινή μάζωξη εδώ στην Αθήνα, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, την περίοδο που έπαιζε ακόμα ντραμς ο (μακαρίτης, πλέον) James Kottak. Από εκεί είναι και η φωτογραφία που έχω με τον Klaus Meine.
Ποια ή ποιες από τις ελληνικές συναυλίες των Scorpions θυμάσαι περισσότερο και γιατί;
Έχω πάει σε αρκετές από τις ελληνικές τους συναυλίες, αλλά νομίζω ότι πιο έντονα μου έχει μείνει η εμφάνισή τους στην Πλατεία Νερού, τον Ιούλιο του 2016. Δεν θα έλεγα ότι ήταν η καλύτερη συναυλία τους απ' όσες έχω δει, όμως ήταν εκείνη που μου πιστοποίησε ότι παρέμεναν μια αειθαλής rock δύναμη. Ρόλο σε αυτή την εντύπωση ίσως έπαιξε και η παρουσία του Mikkey Dee, άλλωστε ήταν ο πρώτος τους ερχομός στην Ελλάδα μ' εκείνον στα ντραμς. Περισσότερο, όμως, πιστεύω ότι ήταν το φοβερό κλίμα που μπόρεσαν και δημιούργησαν, παρά τη φθορά του χρόνου, παρασέρνοντας μικρούς και μεγάλους. Ναι, ήταν πλέον ένα θέαμα από εκείνα που λέμε «για όλη την οικογένεια». Όμως ήταν ξεσηκωτικό και αληθινά ηλεκτρικό.
Ποια άλμπουμ τους προτιμάς, ανά περίοδο;
Από την περίοδο που είχαν τον Uli Jon Roth ως βασικό κιθαρίστα, προτιμώ το Taken By Force (1977) από τα στούντιο και το Tokyo Tapes (1978) από τα live. Έχω φίλους που πιστεύουν ότι μέχρι εκεί ήταν τα καλά τους χρόνια, όμως εγώ διαφωνώ με αυτή την άποψη. Για μένα, οι μεγάλοι δίσκοι ήρθαν στη δεύτερη περίοδο, όταν αποχώρησε ο Roth. Μην παρεξηγηθώ, τον λατρεύω τον Roth. Όμως σπουδαίοι οι Scorpions έγιναν μετά, όταν έβγαλαν το Lovedrive (1979) και το Blackout (1982). Από τα ύστερα άλμπουμ τους, αγαπώ το Humanity: Hour I (2007) που έκαναν με τον Desmond Child. Όπως γράφω και στο βιβλίο, κατανοώ γιατί υπήρξαν έντονες ενστάσεις από τους οπαδούς. Αλλά, για εμένα, εκεί φτιάχτηκε κάτι ωραίο και με αίσθηση συνόλου, για πρώτη φορά μετά από κάμποσα «πέτρινα» χρόνια.
Είσαι ικανοποιημένος από την μέχρι σήμερα κίνηση του βιβλίου;
Ακόμα αποφεύγω να ρωτάω τις Εκδόσεις Λογότυπο «πώς πάμε;», γιατί θεωρώ ότι το βιβλίο εξακολουθεί να περπατάει, παρά τις έντονες ταχύτητες και τις γρήγορες εναλλαγές εντυπώσεων των καιρών μας. Έγινε με επιτυχία η παρουσίασή του στο Calderone, γράφτηκαν δύο πολύ καλές κριτικές από τον Φώντα Τρούσα και τον Άρη Καραμπεάζη –τους οποίους εκτιμώ γιατί δεν χαρίζουν κάστανα κι αν έχουν κάτι να πουν, ξέρω ότι το λένε. Κι ακόμα τρέχουν διάφορες συνεντεύξεις, όπως καλή ώρα η δική μας.
Πως κατέληξες σε μια σύγχρονη φωτογραφία για το εξώφυλλο και δεν βρήκες κάποιες παλαιότερες ή κάποιο κολάζ;
Οι Εκδόσεις Λογότυπο έφτιαξαν αρκετά διαφορετικά εξώφυλλα, για να γίνει μια επιλογή. Η συγκεκριμένη φωτογραφία, όμως, μου άρεσε ιδιαιτέρως, γιατί, πέρα από το ότι εκπέμπει τη «ζωντανή» δύναμη μιας συναυλίας, έχει την τωρινή σύνθεση των Scorpions (με τον Mikkey Dee), η οποία είναι γνώριμη και στους ηλικιακά.
Ο Χάρης Συμβουλίδης έχει διδακτορικό στη ιστορία του 20ου αιώνα. Από το 2004 εργάζεται σε περιοδικά (Sonik), sites (Avopolis) και ραδιόφωνο (105.5 Στο Κόκκινο). Έχει εκδώσει 2 ακόμα βιβλία και συνεργάζεται με το Αθηνόραμα, MiCκαι Athens Voice, ενώ εργάζεται και ως καθηγητής Μέσης Εκπαίδευσης.
Δημοσίευση σχολίου