1979. 46 χρόνια πίσω και προσπαθώ να θυμηθώ τι έκανα εκείνη τη χρονιά. Πρέπει να ήμουν 2ετής στην Πάντειο, είχα ένα Autobianchi που δεν έμπαινε ποτέ(!) η πρώτη ταχύτητα και το ξεκίναγα με δευτέρα(!), έβγαινα αλύπητα κάθε βράδυ για clubbing, αγόραζα δίσκους μετά μανίας, πήγαινα γήπεδο, δεν χρώσταγα κανένα μάθημα και…από συναυλίες, μόνο από ελληνικά συγκροτήματα. Όμως ήταν μια ΠΟΛΥ καλή χρονιά για τη μουσική, αφού κυκλοφόρησε μια σειρά δίσκων που πολλοί από αυτούς εξακολουθούν να μας απασχολούν!
Η αλήθεια είναι ότι προς τα τέλη της δεκαετίας του70, ο ορισμός του rock επεκτάθηκε κι άρχισε να περιλαμβάνει πολυάριθμα είδη (και άλμπουμ), τόσο ανόμοια που ένα μεγάλο ποσοστό fans αμφισβητούσε αν ανήκαν σε αυτό που λέμε rock. H disco σάρωνε, το punk είχε μεταλλαχθεί σε new wave, το fusion/jazz rock άρχισε να βγάζει σπουδαία άλμπουμ, η reggae/ska έκανε την εμφάνισή της στην πλατιά μάζα του ακροατηρίου, το progressive είχε ατονήσει αλλά οι καλοί δίσκοι απ΄όλα αυτά τα είδη, υπήρχαν στα καταστήματα δίσκων. Αυτούς τους δίσκους που ξεχώρισαν, θα θυμηθούμε σήμερα. Από τους Clash στην Donna Summer κι από τους Boomtown Rats στους Led Zeppelin και ενδιάμεσα θα παρελάσουν οι Stranglers, Fleetwood Mac, Prince, Knack (αθάνατη My Sherona), Pat Benatar, Madness και τόσοι άλλοι. Αλλά προσέξτε: ΔΕΝ κάνουμε καταγραφή των κυκλοφοριών εκείνης της χρονιάς, ΜΟΝΟ όσοι ξεχώρισαν (σ.σ. και μου αρέσουν!!!). Αυτά λοιπόν είναι τα ΚΑΛΥΤΕΡΑ άλμπουμ του 1979! Πόσα από αυτά έχετε στη δισκοθήκη σας;
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ξεκινώ με το Highway to Hell των AC/DC, αφού αυτό το άλμπουμ ήταν η αιτία να τους πρωτοακούσω, μετά από παρότρυνση του φίλου μου και μουσικού παραγωγού Ξενοφώντα Ραράκου. Το αγόρασα από το jazz Rock που τότε βρισκόταν στην οδό Ηφαίστου, στο Μοναστηράκι, χωρίς να έχω ακούσει έστω ένα τραγούδι, αλλά από το εξώφυλλο και μόνο, ήμουν σίγουρος ότι δεν θα με απογοήτευε. Μέσα στις επόμενες ημέρες, αγόρασα όλα τα υπόλοιπα άλμπουμ τους! To Wall των Pink Floyd κυκλοφόρησε στις 30Νοεμβρίου1979 και σχεδόν όλοι το καταχωρούν στις κυκλοφορίες της επόμενης χρονιάς. Με δύο λέξεις: Κορυφαίο άλμπουμ, δείγμα της ανθρώπινης ιδιοφυίας. Πριν τα Thriller, Bad και Dangerous, είχε κυκλοφορήσει το Off the Wall,σε παραγωγή του Αρχιμάστορα Quincy Jones, με τον κόσμο να χορεύει σαν τρελός με το Don't Stop 'Til You Get Enough. Η Εποχή του Michael Jackson, μόλις είχε ξεκινήσει!
Με το πρώτο άκουσμα του My Sharona, έτρεξα στο δισκάδικο να αγοράσω τον πρώτο δίσκο των άγνωστων Knack. Το Get the Knack είχε άλλη μια επιτυχία, το Good Girls Don’t, που δεν συγκρινόταν με το My Sherona αλλά το άκουγα κάθε ημέρα!
Lovedrive! Δισκάρα. Το αγαπημένο μου από τους Scorpions. Όλα τα τραγούδια του, ένα κι ένα. Αγαπημένο μου το Another piece of Meat!!!
Τους Supertramp τους είχα ανακαλύψει από το Crime of the Century(1974), που ήταν, και παραμένει, ένα από τα ομορφότερα άλμπουμ της δισκοθήκης μου. Το Breakfast in America, έφθανε και περίσσευε για να μπει σε 120.00(!) ελληνικά σπίτια, με μπροστάρηδςες(σ.σ. ποτέ δεν μου άρεσε αυτή η λέξη) τα The Logical Song και Take the Long Way Home. Έστω κι αργά, εύχομαι να ανακαλύψατε και τo Child of Vision.
Ο δρόμος για το Degüello, είχε στρωθεί, δίσκο προς δίσκο, από το πρώτο άλμπουμ των ZZ Top, το 1971. Το “little ol’ band from Texas”, προετοιμάζονται για τα μεγάλα πράγματα που θα ακολουθήσουν. Έως τότε Cheap Sunglasses, Dust My Broom και I Thank You. Οι Kansas αλλάζουν ύφος κι από το progressive του Point of Know Return, επιλέγουν να κάνουν μια στροφή στο μελωδικό rock, κυκλοφορόντας το Monolith.
Παραδεχτείτε το: Αυτό το εντυπωσιακό εξώφυλλο (από τον καλλιτέχνη φαντασίας και κόμικς Frank Frazetta) είναι ένας από τους λόγους που το δεύτερο άλμπουμ των Molly Hatchet, Flirtin' with Disaster είναι τόσο γνωστό. Αλλά το southern rock συγκρότημα από το Jackson της Φλόριντα έκανε μια εντυπωσιακή παρουσία στο αμερικάνικο chart μεγάλων δίσκων (Νο 19), περιλαμβάνοντας τραγούδια σαν τα Whiskey man αλλά και το ομώνυμο
Οι Deep Purple δεν υπάρχουν και οι fans έχουν βγάλει από το μυαλό τους μια πιθανή επανασύνδεση. Αντ’ αυτών, έχουμε τούς Gillan, που κυκλοφόρησαν το πολύ καλό Mr. Universe, τους Rainbow του Ritchie Blackmoreπου κυκλοφόρησαν το Down to Earth, το μοναδικό με τον Graham Bonnet στο μικρόφωνο και τους Whitesnake του David Coverdale που με το Lovehunter, κάνουν την πρώτη σοβαρή εμφάνισή τους στο βρετανικό chart,στο Νο 29, αφήνοντας πίσω τους ένα καλό hard rock blues άλμπουμ. Μένουμε στη Μ./Βρετανία με το Black Rose: A Rock Legend των Thin Lizzy, που για πολλούς είναι αν όχι το καλύτερό τους, ένα από τα καλύτερά τους. Οι Γερμανοί Eloy κυκλοφορούν ένα από τα καλύτερα άλμπουμ τους, το Silent Cries and Mighty Echoes με κυρίαρχο θέμα την ενδοσκόπηση, η οποία μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο στο φως. Ηχητικά, έχει αρκετές ομοιότητες με τους Pink Floyd, της εποχής Meddle και Atom Heart Mother, αλλά εμένα μου άρεσε και το ακούω και σήμερα με το ίδιο ενδιαφέρον.
Οι γνωστές σκέψεις που γίνονται όταν μετά την κυκλοφορία ενός πολύ πετυχημένου άλμπουμ, ακολουθεί ένα άλλο Toto. Το Hydra( No37 USA) αισθάνομαι ότι δεν εκτιμήθηκε τότε όσο έπρεπε, κάτι που ευτυχώς συνέβη αργότερα, αφού είναι ένα πολύ καλό άλμπουμ, που αντανακλά τη συνοχή τους σαν συγκρότημα και ένα εξαιρετικό παράδειγμα του τι συμβαίνει όταν οι νέοι μουσικοί δεν έχουν καμία πίεση να κυκλοφορούν έναν δίσκο κάθε 6 μήνες, έχοντας χρόνο να πειραματιστούν. Κι αυτό το St.George and the Dragon τι ωραίο τραγούδι που είναι!
Ακριβώς ίδια περίπτωση με το Hydra είναι το δεύτερο άλμπουμ των Dire Straits, Communique (No5 UK, No 11 USA) όπου όλοι περίμεναν να ακούσουν ένα δεύτερο Sultans of Swing αλλά άκουσαν τα Once upon a Time in the West και το Lady Write. Και δεν τους άρεσαν….Κρίμα, αυτοί έχασαν!
H Patricia Mae Andrzejewski σπούδασε φωνητική (είναι σοπράνο) κι από μικρή είχε δείξει την κλίση της στη μουσική και στο θέατρο. Πριν ασχοληθεί επαγγελματικά με το τραγούδι, εργαζόταν σαν ταμίας σε τράπεζα έως και το 1971, όπου επηρεασμένη από την Liza Minelli, αποφάσισε να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη μουσική, ξεκινώντας να δουλεύει σε nightclubs. H συμμετοχή της στο rock musical The Zinger τη βοήθησε να βελτιώσει την τεχνική της αλλά και να την γνωρίσει περισσότερος κόσμος. Εκτός από τις θεατρικές εμφανίσεις, άρχισε να κάνει ραδιοφωνικά σποτς και να στέλνει demos σε δισκογραφικές εταιρείες. Την άκουσε ο Terry Ellis (πρώην manager των Jethro Tull) και συνιδιοκτήτης της Chrysalis Records και την υπέγραψε με το όνομα Pat Benatar. Μέσα σε λίγους μήνες από την κυκλοφορία του πρώτου της άλμπουμ, In the Heat of the Night (No 12 USA) η Pat Benatar κατακτά την Αμερική αλλά και την Ευρώπη με το Heartbreaker να ακούγεται παντού.
Κομβικής σημασία η κυκλοφορία του Dynasty των Kiss που κυκλοφόρησε αμέσως μετά την ταυτόχρονη κυκλοφορία τεσσάρων σόλο άλμπουμ τους( 1978). Το άλμπουμ δεν ήταν κάτι ξεχωριστό όσο κι αν προσπάθησαν να διαφοροποιηθούν με τη διασκευή του 2,000 Man των Rolling Stones και το όμορφο Sure Know Something. To Dynasty (No 9 USA, No 50 UK)θα πέρναγε και δεν θα άγγιζε αν δεν περιείχε το υπέρ-καταπληκτικό I was made of loving you, συν-σύνθεση των Paul Stanley, Vini Poncia και Desmond Child που τότε ακούσαμε το όνομά του για πρώτη φορά. Σύμφωνα με τους Desmond Child και Vini Poncia, ο Paul Stanley έκανε μια συνειδητή προσπάθεια να γράψει και να ηχογραφήσει ένα τραγούδι με disco ρυθμό που τότε σάρωνε ντίσκο. Τεράστιο hit, αξεπέραστο.
ΚΑΙ Η NEW WAVE ΣΚΗΝΗ
To punk έχει ξεθωριάσει με το New Wave να κερδίζει έδαφος. Παράλληλα εμφανίστηκαν κι άλλα είδη μουσικής όπως το reggae/ska που βρήκε μεγάλη ανταπόκριση στη βρετανική νεολαία αλλά και στην ευρωπαϊκή. Δύο από τα σημαντικότερα άλμπουμ του είδους ήταν το πρώτο ομότιτλο άλμπουμ των Specials, με παραγωγό τον Elvis Costello ήταν μια εξαιρετική παρουσίαση της νέας μουσικής μόδας που έσπερνε στη Μ.Βρετανία. Του ska με πολιτικοποιημένους στίχους και μια κομματάρα σαν το A Message to You Rudy και το πρώτο των Madness, το One Step Beyond(No2UK, No 128USA) και με αθάνατες επιτυχίες όπως One Step Beyond, My Girl, Night Boat to Cairo και Prince. Ολόκληρη σχολή! Οι Gang of Four κυκλοφόρησαν το άλμπουμ ορόσημο για την post punk εποχή, το Entertainment (No 48 UK) ενώ τo Eat to the Beat(No1 UK, No 17USA) ήταν από τα καλύτερα κι εμπορικότερα άλμπουμ των Blondie που άνοιγαν τους μουσικούς τους ορίζοντες, προσθέτοντας στη μουσικής τους στοιχεία ηλεκτρονικής μουσικής,disco και new wave και βγάζοντας επιτυχίες σαν τα Dreaming, Union City Blue και Atomic. Το αστέρι της Debbie Harry λάμπει σαν καλοκαιρινός ήλιος!
Το Reggatta de Blanc(No1 UK, No 25 USA) ήταν το δεύτερο άλμπουμ των Police και το αγαπημένο μου από τη δισκογραφία τους. Δεν θα μείνω στα Message in a Bottle και Walking on the Moon, αλλά στο γενικό ύφος του, που συνδυάστηκε με μια ραφινάτη παραγωγή. Το punk στοιχείο έχει υποχωρήσει το reggae/ska, έχει έλθει πιο μπροστά κι όσοι δεν κατάλαβαν ότι έχουμε να κάνουμε με ένα Μεγάλο Συγκρότημα, το κατάλαβαν στον επόμενο δίσκο τους. Οι Talking Heads κυκλοφόρησαν το Fear of Music(No 21 USA, No 33 UK), με παραγωγό τον Brian, δημιουργούν μια μουσική πολυπλοκότητα, με την pop να συναντά ένα στρόβιλο μουσικής μαγείας. Αφρικανικοί ρυθμοί, punk(!), χορευτική new wave. Ξεχωριστό άλμπουμ που χρειάζεται προσεκτικές ακροάσεις.Οι Bernard Sumner και Peter Hook (αργότερα στους New Order), παρακολούθησαν μια συναυλία των Sex Pistols και τους φυτεύτηκε η διάθεση να σχηματίσουν συγκρότημα. Σύντομα βρήκαν τους Terry Mason ντραμς και Ian Curtis τραγούδι, υπογράφοντας αρχικά στην RCA για να μεταπηδήσουν στην Factory. To Unknown Pleasure (NoUK) άνοιξε το δρόμο…Σ αυτή τη χρονιά βρίσκουμε και το Three Imaginary Boys (No44 UK) των Cure που ήταν το πρώτο άλμπουμ τους, για το οποίο ο Robert Smith δεν είχε συμφωνήσει καθόλου ούτε με το εξώφυλλο ούτε με τη σειρά των τραγουδιών ούτε με τη διασκευή του Foxy Lady των Jimi Hendrix Experience, ηχογραφημένη από ένα soundcheck! Το άλμπουμ κυκλοφόρησε στην Αμερική με τίτλο Boys Don't Cry.
Με την disco να σαρώνει, η Donna Summer (κανονικό όνομα Donna Gaines, Summer ήταν το όνομα του Γερμανού πρώην άνδρα της Helmuth Sommer, όπου το Sommer στα γερμανικά σημαίνει Summer!), η Βασίλισσα της Disco όπως την αποκαλούσαν- απόλυτα δικαιολογημένα, κυκλοφόρησε το Bad Girls (Νο1 Αμερική, Νο 23 Μ.Βρετανία) που έβγαλε 2 τεράστιες τις επιτυχίες, τα Bad Girls και Hot Stuff. Όποιος δεν κατάλαβε την ελαφρά στροφή της στο rock,να ξανά ακούσει το δίσκο. Εκείνη τη χρονιά ο Prince κυκλοφόρησε το δεύτερο άλμπουμ του με τίτλο το όνομά του (Νο52 Αμερική) αλλά κανείς δεν το κατάλαβε!
Ο τραγουδοποιός από το Σαν Αντόνιο, Christopher Cross, ήταν άγνωστος όταν κυκλοφόρησε το ομώνυμο ντεμπούτο άλμπουμ του(No 6 USA, No 14 UK) αλλά μέσα σε 18 μήνες είχε ένα single Νο.1 με το Sailing και 2 βραβεία Grammy, στην κατηγορία Άλμπουμ της Χρονιάς. Ανάμεσα στους μουσικούς που έπαιζαν ήταν και οι Don Henley(Eagles) και Michael McDonald (Dobbie Brothers), οι κιθαρίστες Eric Johnson και Larry Carlton. Ο ορισμός του soft rock, με πολλές μελωδίες και καλή παραγωγή από τον Michael Omartian.
Σύμφωνα με την πολιτική της εποχής, τα συγκροτήματα μπορούσαν να κυκλοφορήσουν 2 δίσκους την ίδια χρονιά. Αυτό συνέβη και με τους Motorhead, που πρώτα κυκλοφόρησαν το Overkill (No 34 UK) με παραγωγό τον Jimmy Miller που τους βοήθησε να δώσουν καλύτερη μορφή στον ήχο τους, βγάζοντας αυτήν την τεράστια ομώνυμη επιτυχία και λίγους μήνες αργότερα, το Bomber(No12 UK), που ουσιαστικά ήταν η πρώτη μεγάλη εμπορική επιτυχία τους στο chart των άλμπουμ. Δισκάρα και αξεπέραστο εξώφυλλο.
Αν κρατήσω σταθερά τη λογική, ΜΟΝΟ άλμπουμ που ξεχώρισαν για κάποιο λόγο, τότε το Van Halen II δεν έχει θέση, αφού ήταν απλά μια καλή συνέχεια του Van Halen I. Σίγουρα επιβεβαίωσε την θειική υπόσταση του Eddie και το μοναδικό ερμηνευτικό ταλέντο του David Lee Roth αλλά τα Dance the Night Awayκαι Beautiful Girls, ξεχάστηκαν εύκολα.
Να εξηγήσω ότι το The Kids Are Alright των Who, είναι live κι όχι studio δίσκος κανονικής δισκογραφίας. Στην ουσία είναι το soundtrack του ντοκιμαντέρ του συγκροτήματος, που δείχνει πόσο «ηλεκτρισμένο» στη σκηνή ήταν το αγγλικό συγκρότημα. Τα περισσότερα τραγούδια προέρχονται από συναυλίες και τηλεοπτικές εμφανίσεις, με την πρώτη έκδοση να συνοδεύεται από 20σέλιδο ένθετο. Δείτε το trailer που εμφανίζεται ο Ringo Starr!
Slow Train Coming(No3 USA, No UK), το χριστιανικό άλμπουμ του Bob Dylan ήταν πολλοί αυτοί που τον κατηγόρησαν(;), με τον ίδιος να είχε ανακηρύξει τον εαυτό του αναγεννημένο. Ελάχιστο με ενδιέφερε τι έκανε στη ζωή του αν και ΠΟΤΕ δεν ήμουν στο ελάχιστο fan του, όμως συμμετοχή 2 μέλων των Dire Straits, του κιθαρίστα Mark Knopfler και του ντράμερ Pick Withers, κάνει τον μονότονο ήχο του, πολύ ενδιαφέροντα και σχετικά κοντά στο γούστο μου. Κορυφαίες στιγμές, τα Gotta Serve Somebody και Man Gave Names to All the Animals.
Δεύτε τελευταίον ασπασμό! Το αμφιλεγόμενο In Through the Out Door ήταν η τελευταία δισκογραφική δουλειά των Zeppelin και για να είμαστε ειλικρινείς, απέχει μακράν των άλλων άλμπουμ τους. Ευρηματικό το εξώφυλλο(θυμηθείται τη χαρτοσακούλα με 6 διαφορετικά εξώφυλλα) και ιδιαίτερα(!) κομμάτια, αρκετά διαφορετικά με ότι είχαμε συνηθίσει να ακούμε. Ίσως να ήταν λάθος η απόφαση να μην συνεχίσουν με άλλον ντράμερ (σ.σ. προσωπική άποψη), μα σίγουρα τους βοήθησε να μείνουν άφθαρτοι στο χρόνο.
To 1979 o Frank Zappa κυκλοφόρησε 4 άλμπουμ(!!!) αλλά επιτρέψτε μου να παρουσιάσω μόνο την τριλογία Joe's Garage, Act I και Joe's Garage, Acts II & III που στιχουργικά έχει ένα κεντρικό θέμα και μουσικά έχει ένα ατελείωτο ορίζοντα μουσικών στυλ. Εκείνο που ξεχωρίζει τα 2 άλμπουμ, για ακόμα μια φορά, είναι το κιθαριστικό ταλέντο.
Το London Calling των Clash ήταν το τρίτο άλμπουμ της σχετικά μικρής καριέρας τους αλλά από τα καθοριστικά άλμπουμ της χρονιάς και της δεκαετίας που τελείωνε, οδηγώντας το συγκρότημα μακριά από τον punk ήχο του και σε καινούργιους μουσικούς χώρους. Για εμένα, το κορυφαίο τους!
Είχα ανακαλύψει τους Boomtown Rats από την κυκλοφορία του Lookin' After No. 1(1977). Με το πρώτο άκουσμα, «φαινόταν» ότι ξεχώριζαν. Το The Fine Art of Surfacing ήταν η φυσική συνέχεια μιας σωστής καριέρας και σας διαβεβαιώ ότι η ύπαρξη της μεγάλης επιτυχίας, I don’t like Mondays δεν με επηρέασε καθόλου, στο να μου αρέσει αυτό το άλμπουμ.
Τι μπορεί να περιμένει κανείς, μετά από ένα άλμπουμ σαν το Hotel California; Τουλάχιστον ένα δίσκο στο ίδιο υψηλό επίπεδο συνθέσεων και σόλο από τον Joe Walsh. Και το πέτυχαν! Αφού ξεπατώθηκα να ακούω τα The Long Run και Heartache Tonight, απόλαυσα το πανέμορφο I Can’t Tell You Why.
Αλλιώς ξεκίνησαν κι αλλιώς κατέληξαν. Οι εποχές των Roll Over Beethoven, Showdown, Daybreaker, Can't Get It Out of My Head και Evil Woman, έχουν δώσει τη θέση τους στα disco dance, Last Train to London και Don’t bring me down. Για να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, πέραν τα πρώτων 2 άλμπουμ, οι Electric Light Orchestra, παρά το άκρως εντυπωσιακό όνομά τους, εξελίχθηκαν σε ένα pop συγκρότημα. Το Discover (σ.σ. πόσο τυχαίος είναι ο τίτλος Disco very;), πήγε Νο1 στη Μ.Βρετανία έχει αγγίξει τα 3.000.000 αντίτυπα σε όλο τον κόσμο και χορεύεται ακόμα.
Ποτέ δεν θεώρησαν τους B-52’s σαν ένα new wave συγκρότημα, μάλλον ανήκουν στη γενική κατηγορία pop rock. Διασκεδαστικοί, χορευτικοί, σίγουρα ξεχωριστοί οι B-52’, εύκολα ξεπέρασαν τα όρια της μουσικής τους, έφτασαν στο απόγειό τους στην εμπορική τους άνοδο με το Cosmic Thing(1989), αλλά τραγούδια σαν τα Planet Claire και Rock Lobster, δεν βγαίνουν κάθε ημέρα. Καθόλου τυχαίο ότι οι Αμερικάνοι τους αποκαλούν fun party band.
ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Το 1979 κυκλοφόρησαν 2 από τους καλύτερους δίσκους της ελληνικής δισκογραφίας, » «Ο Σταυρός του Νότουτου Θάνου Μικρούτσικου, με ερμηνευτές τους Βασίλη Παπακωνσταντίνου, Γιάννη Κούτρα και Αιμιλία Σαρρή, σε ποίηση Νίκου Καββαδία. Ο δεύτερος σημαντικός δίσκος της χρονιάς ήταν «Ο Μπάμπης ο Φλου» του συγκροτήματος Σπυριδούλα και του Παύλου Σιδηρόπουλου. Εκείνη τη χρονιά, τα ελληνικά αγγλόφωνα rock συγκροτήματα ήταν υπό διωγμό, ως αμερικανόφερτα(!) αλλά ευτυχώς, το πολιτικό τραγούδι που σάρωσε από την πτώση της χούντας κι ένθεν, είχε αρχίσει σταδιακά να υποχωρεί. Μέσα σε αυτό το κλίμα, κυκλοφόρησαν μια σειρά σημαντικών δίσκων όπως η «Ρεζέρβα» του Διονύση Σαββόπουλου, «Η Αγαπημένη» του Κώστα Τουρνά, «Ψυχραιμία Παιδιά» του Λ.Κηλαηδόνη, η μουσική και τα τραγούδια της ταινίας «Ασυμβίβαστος» του Ανδρέα Θωμόπουλου, με πρωταγωνιστή τον Παύλο Σιδηρόπουλο που τραγουδά το «Να μ’ αγαπάς», «Τα Τραγούδια της Χαρούλας" του Μάνου Λοΐζου με τη Χάρις Αλεξίου, το "Σεργιάνι στον κόσμο" του Γιάννη Μαρκόπουλου με τον Γιώργο Νταλάρα,και τα "Γράμματα στο Μακρυγιάννη" του Ηλία Ανδριόπουλου με την Άλκηστη Πρωτοψάλτη και τον Αντώνη Καλογιάννη.
Η Ελλάδα συμμετείχε στο διαγωνισμό της Eurovision με τον «Σωκράτη» της Ελπίδας, ενώ από τη λεγόμενη ελληνική pop σκηνή, δίσκους κυκλοφόρησαν οι Δάκης, Μπέσσυ Αργυράκη και Γιώργος Πολυχρονιάδης που με το τραγούδι «Αν ξανακατεβείς Χριστέ στη Γη μας¨, κέρδισε το Α! Βραβείο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και Βραβείο δημοφιλέστερου ερμηνευτή.
Την επόμενη Κυριακή; Οι Δημήτρης Παλούδης και Harry Freeman μιλούν για τους Stellar Veil και παρουσιάζουν τον πρώτο δίσκο τους
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
22/6/23
Δημοσίευση σχολίου