Υπάρχουν ορισμένοι δίσκοι που χωρίς να είναι κακοί, αντίθετα, ορισμένες φορές είναι πολύ καλοί, οδηγούν ένα συγκρότημα στη διάλυση. Τα παραδείγματα; Πολλά και μερικά από αυτά…κραχτά! Οι μεταξύ των μελών σχέσεις, τα ερωτικά, τα ναρκωτικά, ειδικά τα σκληρά, η πίεση και οι λίγες ώρες ύπνου, οδηγούν σε αδιέξοδο. Ρίξτε όλα αυτά τα συστατικά σε ένα στούντιο …και να μια διάλυση! Στο άρθρο που ‘έχετε ξεκινήσει να διαβάζετε , θα βρείτε …..άλμπουμ που λειτούργησαν σαν πυριτιδαποθήκη κι αναμάρτητα από την ποιότητά του, οδήγησε το συγκρότημα στη λύτρωση, στη διάλυση ή σε ένα παρατεταμένο διάλειμμα.
Ας ξεκινήσουμε με τους Beatles και το Let It Be (1970), Νο1 Μ.Βρετανία, Νο1 Αμερική), που ήταν το 12ο και τελευταίο άλμπουμ τους και κυκλοφόρησε σχεδόν ένα μήνα μετά τη διάλυσή τους. Ήδη, οι μεταξύ τους σχέσεις ήταν τεταμένες και όλοι ελπίζανε με την πορεία των ηχογραφήσεων, η κατάσταση θα έφτιαχνε, αλλά το αποτέλεσμα ήταν ακριβώς το αντίθετο. Σε όλων το μυαλό είχε μπει η ιδέα της διάλυσης, με τους Lennon, McCartney να βρίσκονται με το ένα πόδι έξω από την πόρτα! Κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων, οι George Harrison και Ringo Starr είχαν εγκατέλειψαν προσωρινά το συγκρότημα, με την παρουσία της Yoko Ono να δημιουργεί ακόμα μεγαλύτερη ένταση. Το τέλος ήταν προδιαγεγραμμένο….
Δεν θα τολμούσα ποτέ να γράψω ότι το Dirty Work (1986, No 4 M.Βρετανία, No 4 Αμερική), διέλυσε τους Rolling Stones, γιατί απλά ΠΟΤΕ δεν διαλύθηκαν. Εκείνο όμως που πέτυχε ήταν να απομακρύνει ακόμα περισσότερο τους Jagger και Richards, όπου η μεταξύ τους σχέση είχε διαβρωθεί και να τους ωθήσει στην περίφημη προσωπική καριέρα, που ξέρουμε τι αποτελέσματα είχε. Μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού ήταν οι ηχογραφήσεις που έκαναν όλοι μαζί , με τον Charlie Watts να ταξιδεύει τον κόσμο της ηρωϊνης. Ίσως το άλμπουμ να μην είχε θέσει σε αυτό το αφιέρωμα, αν ήταν καλό!
Είναι ένα από τα καλύτερα άλμπουμ στην ιστορία της μουσικής, είναι το Wall(1979, Νο3 Μ.Βρετανία, Νο1 Αμερική) των Pink Floyd, με τον Roger Waters να έχει αναλάβει τον δημιουργικό συνθετικό - έλεγχο του άλμπουμ, όπου βασίζεται στις δικέ του ιστορίες. Η τεράστια ποιοτική και εμπορική επιτυχία του κατέστρεψε τις ήδη εύθραυστες ισορροπίες μέσα στο συγκρότημα, αφού προηγουμένως κινδύνευσαν με οικονομική καταστροφή αφού κάποιες κακοσχεδιασμένες επενδύσεις πήγαν άσχημα. Ο Waters είχε συγκρουστεί με τον παραγωγό Bob Erzin κι ο David Gilmour είχε κουραστεί από τις απαιτήσεις του. Εννοείται ότι τα τέσσερα μέλη των Pink Floyd σπάνια βρίσκονταν στο στούντιο μαζί, κι όταν βρισκόντουσαν τα πράγματα πήγαιναν ακόμα χειρότερα. Ο οργανίστας Richard Wright μόλις είχε χωρίσει και βίωνε μια δύσκολη στιγμή και παραιτήθηκε (ή αναγκάστηκε από τον Waters που λέει ότι τον απέλυσε), τελειώνοντας την αρχική του θητεία με το γκρουπ για να επιστρέψει μετά την αποχώρηση του Waters. Θα μου πείτε, αν το Wall τους διέλυσε, τότε πως 4 χρόνια αργότερα κυκλοφόρησαν το The Final Cut; Και ποιος σας είπε ότι το Final Cut είναι άλμπουμ των Pink Floyd κι όχι προσωπικό του Waters με το όνομα του συγκροτήματος;
Το Mardi Gras(1972, No 12 Αμερική) των Creedence Clearwater Revival ήταν ένας από τους πρώτους δίσκους που αγόρασα και φυσικά τον έχω ακόμα. Η κυκλοφορία του βρήκε το συγκρότημα σε διάλυση, μια διάλυση που είχε ήδη ξεκινήσει λίγο νωρίτερα, με τον Tom Fogerty να έχει αποχωρήσει εξ αιτίας της κακής σχέσης του με τον αδελφό του John, που επέμενε να είναι ο μοναδικός συνθέτης των τραγουδιών τους. Και δεν ήταν μόνο ο Tom Fogerty που διαφωνούσε, αλλά και η rhythm section των Stu Cook και Doug Clifford, που ήθελαν επίσης να συμμετάσχουν συνθετικά. Ο John Fogerty (σ.σ. ο βασικός συνθέτης όλων των τραγουδιών τους και το μέλος με τη μεγάλη προσωπική επιτυχία), δέχτηκε να ηχογραφήσουν 5 τραγούδια τους, αλλά αρνήθηκε να τα τραγουδήσει!!! Το μαγαζί κατέβασε ρολά την ίδια χρονιά!
Κι όμως η αποχώρηση των Gillan Glover, δεν τους χώρισε. Ούτε καν η αποχώρηση του Blackmore! Τα ναρκωτικά και το αλκοόλ όμως τα κατάφεραν. Οι Glenn Hughes και Tommy Bolin ήταν τόσο εθισμένοι στις ουσίες που δύσκολα μπορούσαν να σταθούν επάνω στη σκηνή, πόσο μάλλον να τους εμπιστευτείς μια καριέρα. Το Come Taste the Band των Deep Purple ήταν μια χαρά άλμπουμ, αλλά αν το αξιολογήσεις σαν Deep Purple άλμπουμ….χμμ…
Έως και το 1984, οι Go-Go's είχαν 2 πετυχημένα άλμπουμ (Beauty and the Beat και Vacation) και 5 πετυχημένα singles που ακουγόντουσαν παντού. Όταν μπήκαν να ηχογραφήσουν το τέταρτο άλμπουμ τους Talk Show( No 18 ) οι ισορροπίες είχαν αλλάξει σημαντικά με την κιθαρίστρα και βασική συνθέτρια των τραγουδιών τους, Jane Wiedlin, θέλησε να τραγουδήσει σε πρώτη φωνή κάποια από τα τραγούδια τους, με τις υπόλοιπες να αντιδρούν!
Η Wiedlin αποχώρησε, το Talk Show ήταν μια εμπορική απογοήτευση, η τραγουδίστρια Belinda Carlisle είχε εθιστεί στα ναρκωτικά και το συγκρότημα διαλύθηκε.
Η αποχώρηση του John Lawton από τους Uriah Heep, έφερε το συγκρότημα σε δύσκολη θέση, με πρωτεύοντα λόγο, ποιος θα τον αντικαθιστούσε; Η τελική επιλογή ήταν ο Ουαλός τραγουδιστής των Lone Star, John Sloman που έπαιζε πλήκτρα, κιθάρα και τραγουδούσε με τον Mick Box να τον χαρακτηρίζει All rounder. To πρώτο πρόβλημα που παρουσιάστηκε ήταν η αποχώρηση του ντράμερ Lee Kerslake που ήλθε σε σύγκρουσή με τον παραγωγό Gerry Bron.
Έτσι το συγκρότημα επαναηχογράφησε τα μέρη του με τον Chris Slade (Manfred Mann's Earth Band), ενώ ο βασικός συνθέτης Ken Hensley δεν ήθελε με τίποτε τον Sloman. Ακούγοντας το μοναδικό άλμπουμ που ηχογράφησαν μαζί του, το Conquest, με το πρώτο άκουσμα καταλαβαίνεις τη συνθετική αλλαγή στα τραγούδια του, με τους λαρυγγισμούς ί του Sloman μάλλον να ξενίζουν και τα πλήκτρα του Hensley να ακούγονται …διαφορετικά. Δεν είναι τυχαίο ότι οι οπαδοί του συγκροτήματος ποτέ δεν χώνεψαν αυτό το άλμπουμ σε αντίθεση με τους A.O.R./Melodic fans! Μετά την περιοδεία που έκαναν με τις Girlschool, ο Hensley έφυγε (Σεπτέμβριος 1980) ενοχλημένος από το τελικό αποτέλεσμα του Conquest και τον αντικατέστησε ο Καναδός Gregg Dechert (από τους Pulsar) τον οποίο έφερε ο Sloman. Μετά την βρετανική περιοδεία έφυγε και η …πέτρα του σκανδάλου, ο Sloman κι έτσι το συγκρότημα βρέθηκε ξανά χωρίς τραγουδιστή και κυρίως χωρίς το βασικό συνθέτη του. Στην ουσία διαλύθηκαν με τον Mick Box να έχει στα χέρια του τα δικαιώματα του ονόματος και 2 χρόνια μετά, να τους επανασυστήνει.
To 1987, οι εποχές που τα You Might Think, Drive, Just What I Needed, Shake It Up και Heartbeat City ήταν επιτυχίες, έχουν περάσει. Οι Cars (Ric Ocasek, Greg Hawkes, Benjamin Orr, Elliot Easton και David Robinson), έχουν μπει στο Electric Lady studio της Ν.Υόρκης αλλά οι σχέσεις δεν είναι οι καλύτερες, αντιλαμβανόμενοι ότι έχουν απομακρυνθεί μεταξύ τους. Ο τραγουδιστής/κιθαρίστας Ric Ocasek που στο άλμπουμ Door to Door (1987, No 26 Αμερική, Νο 72 Μ.Βρετανία) που ήταν και παραγωγός του άλμπουμ, συγκρούεται συχνά με τον μπασίστα Benjamin Orr και δεν έφθαναν όλα αυτά, το άλμπουμ αποτυγχάνει κι εμπορικά, με το συγκρότημα να διαλύεται το 1988. Κρίμα, από τα καλύτερα pop rock συγκροτήματα εκείνης της εποχής!
Αν και ο περισσότερος κόσμος πιστεύει ότι οι Clash διαλύθηκαν όταν ηχογραφούσαν το Cut the Crap (1985), στην πραγματικότητα η διάλυσή τους είχε ξεκινήσει από το ιστορικό Combat Rock(1982) όπου ο ντράμερ Topper Headon εκδιώχθηκε από το συγκρότημα λόγω της συνεχιζόμενης κατάχρησης ναρκωτικών, ο Mick Jones ήθελε να είναι διπλό άλμπουμ, χωρίς να συμφωνούν οι υπόλοιποι, η σχέση των Jones και Strummer δεν ήταν καλή κι ο μηχανικός ήχου Glynn Jones, προσπαθούσε να τους συμβιβάσει. Ή επιτυχία του Combat Rock (1982, Νο 2 Μ.Βρετανία, Νο 7 Αμερική) επεσκίασε τα προβλήματα για να διαλυθούν το 1986 μετά την κυκλοφορία του Cut the Crap.
Κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του Balance, όλη η ένταση μεταξύ των Sammy Hagar και των αδελφών Van Halen, βγήκε στο προσκήνιο. Ο Eddie ήταν πολύ πιεσμένος, τόσο από τις ηχογραφήσεις όσο κι από την εξέλιξη της σχέσης του με τον Hagar Κλεινόντουσαν στο studio για 8 ώρες, με τον χαρισματικό κιθαρίστα να καπνίζει το ένα τσιγάρο μετά το άλλο, καταναλώνοντας τα αντίστοιχα μπουκάλια μπύρας. Σχεδόν σε κάθε τραγούδι, οι Hagar και Eddie, διαφωνούσαν για το στυλ και τους στίχους, με την ένταση μεταξύ τους να αιωρείται. Άσε που όλοι τους είχαν ένα σφίξιμο, γνωρίζοντας ότι το grunge κρεμόταν πάνω από τα κεφάλια τους. Το Balance (1995, No 1 Αμερική, Νο 8 Μ.Βρετανία), ήταν το τελευταίο άλμπουμ για τους Hagar, Michael Anthony, με το συγκρότημα να επιστρέφει 3 χρόνια αργότερα, με το Van Halen III (1998) και με τραγουδιστή τον Gary Cherone των Extreme.
To Déjà vu 91970) ήταν το δεύτερο άλμπουμ τωνCrosby, Stills και Nash και το πρώτο με την προσθήκη του Καναδού Neil Young, με το όνομα τους να γίνεται πλέον Crosby, Stills, Nash & Young. Δεν χωρά αμφισβήτηση ότι η προσθήκη του Neil Young ήταν ένα δημιουργικό όφελος δημιουργικά, αλλά οι 4 δυνατοί χαρακτήρες, δημιούργησαν και τις αντίστοιχες εντάσεις, με τα μέλη να τσακώνονται διαρκώς στο studio, μη συμφωνώντας στην τελική μορφή των τραγουδιών και δημιουργώντας μια τοξική ατμόσφαιρα.
Το Deja Vu (1970, Νο1 Αμερική, Νο 5 Μ.Βρετανία) ήταν επιτυχημένο, αλλά η κακή σχέση τους, οδήγησε και τους τέσσερις μουσικούς να στρέψουν την προσοχή τους αλλού και να απομακρυνθούν από το συγκρότημα. Ακολούθησε το 2πλό 4 Way Street (1971), το οποίο ηχογραφήθηκε πριν διαλύσουν, για να επιστρέψουν στο studio μόνο οι τρεις, χωρίς τον Neil Young, το 1977 με το CSN.
Παρ΄όλο που στα μάτια μας, η σχέση των Paul Simon και Art Garfunkel φαινόταν αρμονική, σαν 2 καλά αγαπημένα παιδάκια, δεν ήταν καθόλου έτσι σχέση! Στην πραγματικότητα, η όποια καλή μεταξύ τους σχέση είχε διαλυθεί χρόνια πίσω και κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων Bridge Over Troubled Water(1970, No Αμερική, Νο1 Μ.Βρετανία), διαλύθηκε εντελώς.
Ο Art Garfunkel, ακολούθησε καριέρα ηθοποιού, με τα γυρίσματα της ταινίας Catch-22 να γίνονται παράλληλα με τις ηχογραφήσεις του Bridge Over Troubled Water, εξοργίζοντας τον Simon που θεώρησε ότι ο Garfunkel είχε βάλει σε πρώτη προτεραιότητα την κινηματογραφική κι όχι τη μουσική καριέρα του. Και κάτι τέτοιο συνέβη, αφού τα γυρίσματα πήραν παράταση κι Simon ανέλαβε σχεδόν όλες τις ευθύνες για το άλμπουμ. Το οξύμωρο ήταν ότι το ηχογραφήσεων Bridge Over Troubled Water είναι το καλύτερό τους άλμπουμ. Εννοείται ότι μετά την κυκλοφορία του, διαλύθηκαν!
Μετά το τέλος της περιοδείας Mirage το 1982, τέσσερα μέλη των Fleetwood Mac κυκλοφόρησαν προσωπικά άλμπουμ, ρίχνοντας βάρος στις προσωπικές καριέρες τους. Έτσι όταν μπήκαν στο studio για να ηχογραφήσουν τα νέα τραγούδια τους, η Stevie Nicks ήταν ελάχιστα παρούσα στις ηχογραφήσεις, ενώ η χρήση ναρκωτικών, αχρήστευσε τα φωνητικά της που ήταν βαριά και δεν ταίριαζαν με τα τραγούδια. Εθισμένος στην κοκαϊνη ήταν κι ο πανύψηλος ντράμερ Mick Fleetwood, ενώ ο τραγουδιστής και κιθαρίστας Lindsey Buckingham, έχει αναλάβει χρέη συμπαραγωγού, ηχογραφώντας το μεγαλύτερο μέρος του Tango in the Night στο στούντιο του σπιτιού του. Σχεδόν μετά την κυκλοφορία του Tango in the Night(1987, Νο1 Μ.Βρετανία, Νο 7 Αμερική), έφυγε για να περάσουν 3 χρόνια ώσπου να ξανά δούμε τους Stevie Nicks, Christine, John McVie και Mick Fleetwood να ξανά μπαίνουνε στο studio, χωρίς όμως τον Buckingham και με τους Rick Vito και Billy Burnette στη θέση του (κιθάρες/τραγούδι). To άλμπουμ έχει ξεπεράσει τα 15.000.000 αντίτυπα παγκοσμίως, βγάζοντας τις μεγάλες επιτυχίες Big Love, Everywhere και Little Lies. Φαντάσου να ήταν και σε …καλή κατάσταση!!!!!!!
Η δεκαετία του 80 είχε μπει καλά για τους Styx με το Paradise κι ο οργανίστας/τραγουδιστής Denis DeYoung σκέφτηκε μια rock όπερα που θα έθιγε θέματα όπως ο φασισμός και η λογοκρισία, θέλοντας έτσι να ταξιδέψει βαθύτερα στον κόσμο του θεάτρου. Το Kilroy Was Here (1983, Νο 3 Αμερική, Νο 67 Αμερική), παρουσίασε το συγκρότημα αρκετά έως πολύ διαφορετικό από το πρόσφατο παρελθόν, με τους fans τους να χωρίζονται. Παρ΄όλο τον διαφορετικό ήχο τους, το άλμπουμ έβγαλε μια μεγάλη επιτυχία, το Mr. Roboto, με την περιοδεία που ακολούθησε να κάνει τις μεταξύ τους σ σχέσεις ακόμα πιο δύσκολες. Το συγκρότημα χώρισε το 1984, με βασική αιτία το Kilroy Was Here που δεν άρεσε σε κανένα μέλος, εκτός του DeYoung!
Από το 1976 και το Technical Ecstasy η πορεία των Black Sabbath είχε αρχίσει να παίρνει την κάτω βόλτα για να καταρρεύσει με το Never Say Die(1978, Νο 9 Μ.Βρετανία, Νο 69 Αμερική), που αποτέλεσε το κύκνειο άσμα της πρώτης ιστορικής περιόδου τους με τον Ozzy. Τα προβλήματα είχαν ξεινήσει από τις ηχογραφήσεις του στο Sounds Interchange του Toronto, όπου είχαν πάει για φορολογικούς λόγους, με τον Ozzy να εγκαταλείπει το συγκρότημα, επηρεασμένος από τη χρήση ναρκωτικών και αλκοόλ. Η χρήση ναρκωτικών δεν ήταν κάτι καινούργιο για τους Black Sabbath αλλά τώρα μιλάμε για μια ανεξέλεγκτη κατάσταση, αναγκάζοντας τους Iommi, Butler και Wars να τον αντικαταστήσουν με τον πρώην τραγουδιστή των Savoy Brown και Fleetwood Mac, Dave Walker. Τελικά ο Ozzy επέστρεψε, αλλά αρνήθηκε να ερμηνεύσει τραγούδια είχαν δουλέψει με τον Walker, με τον Geezer Butler να παρεξηγείται με τα σχόλια του Ozzy για τους στίχους του. Το Never Say Die ήταν ένα μέτριο άλμπουμ, χωρίς τη φλόγα των Black Sabbath, παρουσιάζοντας μια αδύναμη πλευρά τους. Δεν άργησαν να απολύσουν τον Ozzy με το Never Say Die( 1978, Νο12 Μ.Βρετανία, Νο 69 Αμερική) να είναι το τελευταίο άλμπουμ της πρώτης περιόδους τους.
Το Balance of Power είναι το 11o studio άλμπουμ των Electric Light Orchestra (ELO) και τελευταίο της πρώτης μεγάλης περιόδου τους. Το συγκρότημα αποτελείται πλέον από τους Bev Bevan(ντραμς), Richard Tandy (πλήκτρα) και Jeff Lynne (τραγούδι, κιθάρα, βασικός συνθέτης, παραγωγή), ο οποίος τα κάνει όλα (τραγούδι, μπάσο, κιθάρες, παραγωγή, περκάσιονς, συνθεσάιζερ!) αφαιρώντας κάθε ενδιαφέρον από τους άλλους δύο. Η εμμονή του Lynne με τα synthesizers, μείωσε από τους Bevan, Tandy τη συμμετοχή, καθιστώντας το Balance of Power (1985,No9 Μ.Βρετανία, Νο 49 Αμερική) ένα μάλλον προσωπικό άλμπουμ του Lynne,με το συγκρότημα να διαλύεται.
ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ...
Λίγο μετά την κυκλοφορία του πρώτου ιστορικού δίσκου τους το ονομαζόμενο και Ταγάρι, λόγω ότι κυκλοφόρησε μέσα σε ένα ταγάρι κι όχι σε χάρτινο εξώφυλλο, οι Poll όδευαν προς τη διάλυση. Μια διάλυση που είχε ήδη γίνει όταν κυκλοφόρησε το δεύτερο άλμπουμ τους (1972), το οποίο λόγω του λευκού χρώματός του, το είχαμε ονομάσει "Το Λευκό Άλμπουμ" και αισθάνομαι ότι ποτέ δεν πήρε τα εύσημα που του ανήκουν!
Την επόμενη Κυριακή: Όλες οι βιογραφικές ταινίες που έρχονται στους κινηματογράφους.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
26/5/24
Δημοσίευση σχολίου