Τον Οκτώβριο του 1984 και μετά από 11 χρόνια από την τελευταία κυκλοφορία της Mark II που ήταν το Who Do We Think We Are (1973), οι Gillan, Blackmore, Glover, Paice και Lord, τα ξανά βρήκαν και κυκλοφόρησαν το Perfect Strangers, που έμελλε να είναι και το πιο πετυχημένο άλμπουμ της επανασυνεδεμένης MK II. Είχαν παρεμβληθεί οι MK ΙΙΙ και MK IV, με Tommy Bolin, David Coverdale και Glenn Hughεs, που άφησαν πίσω τους 3 studio άλμπουμ και σωρεία live. H τελευταία γεύση από Deep Purple ήταν στις 15 Μαρτίου 1976 στο Liverpool Empire Theatre. Διαλύθηκαν επίσημα τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς με ανακοίνωση του τότε manager Rob Cooksey, που έλεγε "το συγκρότημα δεν πρόκειται να περιοδεύσει ή ηχογραφήσει σαν Deep Purple ξανά"!
Να όμως που γίνονται θαύματα και η θρυλική πεντάδα επανασυνδέεται και κυκλοφορεί το Perfect Strangers, που συνδυάζεται με την απαραίτητη περιοδεία, που ξεκίνησε από Perth της Αυστραλίας στις 27 Νοεμβρίου 1984, συνεχίστηκε στην Αδελαϊδα, πέρασε για 3 ημερομηνίες στη γειτονική Ν.Ζηλανδία (σ.σ. γειτονικό είναι το μάτι σου, αφού η διάρκεια της πτήσης από το Perth προς την πρωτεύουσα της Ν. Ζηλανδίας, Wellington είναι 6/ μίση ώρες(!), από το Brisbane 4 κι από το Σίνδευ, (3!) για να επιστρέψει στην Αυστραλία και στην Canberra. Συνολικά έδωσαν στην Αυστραλία 11 συναυλίες.
Το Perfect Stranger Live ηχογραφήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου στο Σίνδευ και όσοι είναι εξοικειωμένοι με τον ήχο τους, εποχής Gillan/Glover, καταλαβαίνουν ότι η φωνή του Gillan, «καβαλάει» τη rhythm section, ακόμα και τα πλήκτρα του Lord, όχι όμως την κιθάρα του Μαυροφορεμένου. Ο ήχος της αίθουσας είναι πολύ καλός και οι «συνομιλίες» μεταξύ πλήκτρων, κιθάρα και φωνής είναι καθαρές, αν και στο Strange Kind of Woman το παιχνίδι είναι περιορισμένο.
Βέβαια, τα καλύτερα σημεία είναι αυτά που σολάρει ο Blackmore που σε πολλές στιγμές αυτοσχεδιάζει, με τα πλήκτρα του Lord να ακούγονται απλά …συμπαθητικά, λες και δεν χώραγαν. Μου θύμισε εποχές Whitesnake, που ο ήχος τους ήταν περιορισμένος! Το set list είναι απόλυτα ικανοποιητικό (Highway Star, Strange Kind Of Woman Lazy, Child In Time ακόμα κι ένα πέρασμα από το Difficult To Cure!, Nobody’s Home, Smoke on the Water, Space truckin’, Black Night και Speed King) και 4 από το Perfect Strangers που μόλις είχε κυκλοφορήσει (Perfect Strangers, Knocking At Your Back Door, Under The Gun και Gypsy’s Kiss)) και δεν μπορώ να αφήσω ασχολίαστο ότι ο Gillan τα κατάφερνε μια χαρά το Child in Time. Αλλά μιλάμε για 40 χρόνια πίσω!!! Η ηχογράφηση παίρνει πολύ ενδιαφέρουσα τροπή όταν ο Blackmore παίζει ένα απόσπασμα από το Jesus Christ Superstar και το παραδοσιακό δημοτικό αυστραλέζικό τραγούδι Waltzing Matilda, το αγαπημένο του Ode to Joy του Beethoven (από την 9η Συμφωνία), αλλά κι ένα riff του Burn κατά τη διάρκεια του Speed King. Δεν μπορώ να μην γράψω ότι όσες φορές και να ακούσω, το σόλο του Highway Star, θα με ισοπεδώνει.
Από άποψη και μόνο, δεν μπαίνω στη σύγκριση με την αντίστοιχη κυκλοφορία στο Knebworth, In the Absence of Pink, απλά χαίρομαι που μπορώ να τα ακούω και τα δύο!
TRIVIA
Η πρώτη ηχογράφηση του Waltzing Matilda έγινε το 1926 από τους John Collinson και Russell Callow ενώ οι στίχοι του γράφτηκαν το 1895 από τον Αυστραλό ποιητή Banjo Paterson (wikipedia).
TO DVD
To dvd βιντεοσκοπήθηκε στη Μελβούρνη και ήταν η μοναδική συναυλία εκείνης της περιοδείας που βιντεοσκοπήθηκε ολόκληρη.
ΑΛΕΞΑΝΦΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
2/4/24
Δημοσίευση σχολίου