Πάντα υπήρχε μια συζήτηση για το πού ξεκίνησε πραγματικά το grunge. Ίσως να ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του '80 όταν οι μπάντες προσπαθούσαν ακόμη να βρουν τον ήχο τους ή θα μπορούσε να είχε ξεκινήσει όταν σχηματίστηκαν οι Mother Love Bone. Γεγονός είναι ότι ένα μόνο τραγούδι, το «Smells Like Teen Spirit έφθανε για να αλλάξει τη μουσική και να στείλει στο περιθώριο τα hard/heavy/hair συγκροτήματα και να πάρει τις μυθικές διαστάσει που πήρε. Και μάλιστα από ένα συγκρότημα που έως εκείνη τη στιγμή είχε κυκλοφορήσει ένα δίσκο, το Bleach, αλλά δεν το ήξερε κανένας! Ποτέ δεν έγινα φίλος με το συγκεκριμένο είδος μουσικής, για λόγους που νομίζω ότι είναι ευνόητοι. Δεν μου άρεσε καθόλου το στυλ του και βέβαια μου »χάλασε» την εικόνα που είχα για τα αγαπημένα μου συγκροτήματα, βάζοντας τέλος σε μια πραγματικά υπέροχη περίοδο. Πρέπει να παραδεχτώ ότι υπάρχουν 10 (δια της βίας) τραγούδια που αντέχω(!) από το συγκεκριμένο είδος να ακούσω και ξεκινώ με το «Smells Like Teen Spirit» των Nirvana που δικαιωματικά έγινε τεράστια και διαχρονική επιτυχία. Στο ίδιο άλμπουμ (Nevermnind), υπάρχει το “Come As You Are”, που ακολούθησε δίκαια την επιτυχία του «Smells like Teen Spirit», άσε που για τη φτωχή άποψη μου είναι καλύτερό του. Οι fans τους ανακάλυψαν κρυφά νοήματα στους στίχους "I don't have a gun" μετά την αυτοκτονία του Cobain.
Το αμέσως επόμενο είναι το‘Spoonman’ των Soundgarden, με ‘ένα χαρισματικό Chris Cornell, αλλά για να μην του δίνουμε όλα τα εύσημα καθώς η συνεισφορά των Kim Thayil κιθάρα, Ben Shepherd μπάσο και Matt Cameron ντραμς, ήταν κάτι πολύ παραπάνω από «τα άλλα μέλη του συγκροτήματος». Άσε που κάθε φορά που άκουγα το συγκεκριμένο τραγούδι, είχα την αίσθηση ότι άκουγα μια σύγχρονη έκδοση των Cream!
To "This Is Shangrila" είναι ένα πραγματικά πολύ καλό τραγούδι και δεν ξέρω αν θα έπαιρνε τη διάσταση που, αν ο τραγουδιστής των Mother Love Bone, Andrew Wood δεν αποχαιρετούσε τα εγκόσμια μετά από υπερβολική χρήση ναρκωτικών. Κατόπιν εορτής γράφτηκαν διθύραμβοί, γεγονός είναι ότι το μοναδικό τους άλμπουμ με τίτλο Apple, είναι ένα από τα καλύτερα του είδους.
Από το Seattle το 1990 ξεκίνησαν οι Temple of the Dog με τους Chris Cornell, τον συγκάτοικό του Andrew Wood (τραγουδιστής των Malfunkshun και Mother Love Bone) που δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την όποια συνεργασία μαζί του, αφού τον Μάρτιο του 1990, πέθανε από υπερβολική δόση ναρκωτικών. Πρόλαβε και έγραψαν μαζί 2 τραγούδια, τα "Reach Down" και "Say Hello 2 Heaven" κι ο Cornell για να τιμήσει τη μνήμη του φίλου του, ζήτησε από τους Gossard και Ament των Pearl Jam να τον βοηθήσουν να ηχογραφήσει ένα ολόκληρο άλμπουμ. Μαζί του ο ντράμερ των Soundgarden Matt Cameron, ο κιθαρίστας Mike McCready κι ο τραγουδιστής Eddie Vedder και οι δύο μελλοντικά(!) μέλη των Pearl Jam. Η περιστασιακή μπάντα ονομάστηκε Temple of the Dog κι ηχογράφησαν ένα μια μοναδικό ομότιτλο άλμπουμ που ακούγοντας το όλο μαζί έχει ενδιαφέρον αλλά το "Hunger Strike" είναι παργαμτικά πολύ όμορφο. Ακούστε το εδώ
Τo "Rooster" είναι το signature τραγούδι για το αμερικάνικο συγκρότημα των Alice in Chains. Μπορεί οι στίχοι να μην λένε πολλά πράγματα σε εμάς, αλλά για τους Αμερικάνους σημαίνουν πολλά. Σύνθεση του κιθαρίστα του συγκροτήματος Jerry Cantrell, συμπεριλήφθηκε στο δεύτερο άλμπουμ τους Dirt (1992) και κυκλοφόρησε σαν single, κερδίζοντας airplay στους rock ραδιοσταθμούς (δεν μπήκε στο chart του Billboard). Οι στίχοι μιλούν για τον πατέρα του Jerry Cantrell Sr. που όταν ήταν παιδί ο πατέρας του (δηλαδή ο παππούς του κιθαρίστα) τον φώναζε "Rooster"(πετεινό) επειδή ήταν αψύς και τα μαλλιά του κόλλαγαν σαν τα πούπουλα του κόκορα! Ο πατέρας Candrell υπηρέτησε στο Vietnam και το παρατσούκλι ΔΕΝ προέρχεται από την εκεί παρουσία του (Το παρατσούκλι "Πετεινός" συχνά αποδίδεται λανθασμένα σε μια αναφορά σε άνδρες που φέρουν το πολυβόλο M60, το ρύγχος από το οποίο αναβοσβήνει και κάνει ένα περίγραμμα που θυμίζει την ουρά ενός κόκορα). Συχνά αποδίδεται επίσης λανθασμένα στην 101η Αερομεταφερόμενη Μεραρχία - στην οποία υπηρετούσε ο πατέρας του κιθαρίστα ο οποίος φορούσε διακριτικά με μανίκια στους ώμους στα χέρια τους με έναν φαλακρό αετό. Στο Vietnam δεν υπάρχουν φαλακροί αετοί και το πιο κοντινό πτηνό σε φαλακρό αετό στο οποίο οι Βιετναμέζοι μπορούσαν να κάνουν μια σύγκριση ήταν… το κοτόπουλο!
 |
| Pixies, Smashing Pumpkins, Alice in Chains, Soundgarden, Temple of the Dog/ |
Το «Jeremy» είναι το πιο γνωστό τραγούδι των Pearl Jam αλλά και πολύ αμφιλεγόμενο, κυρίως λόγω των στίχων του. Βασισμένο σε αληθινό γεγονός, το τραγούδι αφηγείται την ιστορία του Jeremy, ενός προβληματικού έφηβου που αυτοκτονεί μπροστά στα μάτια των συμμαθητών του. Εννοείται ότι το video λογοκρίθηκε από το MTV, αλλά αυτό δεν το εμπόδισε να γίνει ένα από τα πιο επιτυχημένα τραγούδια τους.Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί μου άρεσε το «Where Is My Mind» των Βοστονέζων, Pixies., ίσως επειδή μου θύμιζε Cure! (σ.σ. όχι ότι με τους Cure, τρελαίνομαι!) Στην ίδια κατηγορία της «ακατανόητης έλξης» βρίσκεται και το Smashing Pumpkins με το "Bullet with Butterfly Wings", ένα πραγματικά πανέμορφο τραγούδι. Και να σκεφτεί κανείς, ότι οι Smashing Pumkins (προτιμώ χίλιες φορές τις γερμανικές κολοκύθες) έχουν μια αισθητική (και ήχο), εντελώς έξω από τη λογική μου. Ακούστε το εδώ
Τελευταία άφησα, δύο Αμερικάνικα punk κι όχι grunge συγκροτήματα, τους Offspring και τους GreenDayπου με τα τραγούδια τους “Pretty Fly (for a White Guy)” και “Basket Case”, ανανέωσαν και έδωσαν ώθηση σε ένα είδος που είχε ξεπεραστεί. Μακάρι να υπήρχαν προσωπικότητες σαν τον Billie Joe Armstrong, για να μπορούμε να έχουμε ελπίδες να μιλάμε για ανανέωση στη μουσική.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
24/8/23
Δημοσίευση σχολίου