Όταν κυκλοφόρησε το Banquet στην ελληνική αγορά, ήξερα ήδη τους Lucifer's Friend, από τη μεγάλη επιτυχία τους Ride the Sky. Το Banquet (1974) ήταν το τέταρτο άλμπουμ τους, είχαν προηγηθεί τα Lucifer's Friend (1970), Where the Groupies Killed the Blues (1972) και I'm Just a Rock 'n' Roll Singer (1973) και ήταν πολύ πιο ώριμο και ποιοτικό απ΄ότι είχα ακούσει έως τότε. Βάζοντας τη βελόνα (σ.σ. σκέτο καρφί) στο δίσκο, το πρώτο κομμάτι, το 12λεπτο "Spanish Galleon" ήταν ένα φινετσάτο progressive δείγμα των hard ροκάδων Γερμανών όπου συγκέντρωνε πολλά διαφορετικά στοιχεία (prog, soul, jazz, hard rock ακόμα και pop), δημιουργώντας ένα πολύ καλό κομμάτι με εντελώς ξεχωριστό στυλ. Ακόμα και η χρησιμοποίηση πνευστών, πράγμα σπάνιο σε hard ή progressive σχήμα, ήταν πολύ έξυπνη, φτιάχνοντας ένα ξεσηκωτικό ρεφρέν. Τα υπόλοιπα τραγούδια κινούνται στο ίδιο ύφος, σίγουρα μικρότερης χρονικής διάρκειας (εκτός του “Sorrow”) και σε ορισμένα από αυτά να χρησιμοποιούνται πνευστά. Γενικά, το Banquet (σ.σ. σημαίνει Συμπόσιο, εξ ου και το εξώφυλλο), είναι αρκετά φορτωμένο με πνευστά και ίσως κάπου να χάνει τη hard rock ταυτότητά του και σε αυτό συμβάλλει η ορχηστρική πολυπλοκότητα. Από την άλλη πλευρά, προσέξτε πόσο όμορφο είναι το "Sorrow" που βασίζεται στα πλήκτρα αλλά και σε ένα δαντελωτό κιθαριστικό σόλο με δυνατή συνθετική εξέλιξη. Το Banquet δυσκολεύεται να εξισορροπήσει τα διαφορετικά στοιχεία(prog, soul, jazz, hard rock ακόμα και pop) και αφήνει στον ακροατή να ξεδιαλύνει αυτό το πυκνό νέφος που σχηματίζουν. Προσέξτε την μπαλάντα "Dirty Old Town" που κλείνει το δίσκο, το πιο μελωδικό ένα prog-jazzy κομμάτι, με χορωδιακό ρεφρέν. Συνολικά, το Banquet είναι ένα καλό, υποτιμημένο prog-rock άλμπουμ, εντελώς διαφορετικό από όλα τα άλλα της εποχής του και αξίζει να το ανακαλύψουν fans του art-rock. Στην εποχή του, ήταν δίσκος αναφοράς για το συγκρότημα αλλά και το rock γενικότερα. Σήμερα, όσοι το αγοράζουν, μάλλον θα απογοητεύονται αφού δεν θα ακούσουν κάτι σχετικό σαν το «Ride the Sky». Θα προσέξατε ότι πουθενά πιο πάνω δεν ανέφερα το όνομα του τραγουδιστή John Lawton, που αποτελεί τη ναυαρχίδα των Lucifer’s Friend. Τον αναφέρω με κάποια καθυστέρηση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η μοναδική φωνή του δεν καθορίζει το ύφος ποιυ κινείται ο δίσκος αλλά και το συγκρότημα!
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
2/6/23
Ο ΚΩΣΤΑΣ Elton ΚΟΝΤΟΓΙΑΝΝΗΣ ΓΙΑ ΤΟ BANQUET
Πολλοί ανακάλυψαν τους Lucifer’s Friend όταν ο τραγουδιστής τους, ο πολύ σπουδαίος John Lawton αποχώρησε από το συγκρότημα για να αναλάβει τα φωνητικά στους μεγάλους Uriah Heep. Λίγοι υποψιασμένοι τους είχαν γνωρίσει όταν το υπέροχο άλμπουμ τους Banquet είχε κυκλοφορήσει στην Ελλάδα, λίγο καθυστερημένα στα τέλη των ‘70’ς. Όσοι κατάφεραν και απέκτησαν τότε τον δίσκο έμειναν ενθουσιασμένοι με τις συνθέσεις των Lucifer’s Friend, τα υπέροχα φωνητικά του Lawton, το progressive ύφος με τα πολλά στοιχεία jazz αλλά και πρώϊμου metal ήχου, ένας συνδυασμός που κάνει έναν δίσκο κλασσικό. Αν και το Banquet ήταν το τέταρτο άλμπουμ της δισκογραφίας τους, αν και κυκλοφόρησε και με διαφορετικό play list (η Αμερικάνικη κόπια έχει ένα κομμάτι περισσότερο), θεωρείται ο καλύτερος και ο πιο αντιπροσωπευτικός τους δίσκος, το άλμπουμ που τους καθιέρωσε διεθνώς.
Δημοσίευση σχολίου