Η συνέντευξη με τον Τόνι Κονταξάκη, κιθαρίστα των Douglas, είχε καρφωθεί στο μυαλό μου εδώ και πολύ καιρό, απλά δεν είχα καθίσει να γράψω τις ερωτήσεις. Οι Douglas ήταν και παραμένουν ένα από τα καλύτερα συγκρτοήματα εκείνης της εποχής, κι αυτό αποδεικνύεται από τη διαχρονικότητα των 2 δίσκων τους. Για αυτούς θα μιλήσει σήμερα στη συνέντευξη που ακολουθεί αλλά και για πολλά άλλα όπως για τις νύχτες στο Sierra studio, τη συνεργασία του με τον Νίκο Καρβέλα, τους Foxes με τον Ηλία Λογγινίδη, την εκπομπή του Ζουγανέλλη «Κουφώματα», τη Σμαράγδα Καρύδη, τον…Ritchie Blackmore, τι έκανε μετά τους Douglas κ.α.
Ερωτήσεις: Αλέξανδρος Ριχάρδος
Πότε θυμάσαι τον εαυτό σου να ακούει πρώτη φορά μουσική;
Ξεκίνησα να παίζω κιθάρα από την εποχή που ήμουν στο γυμνάσιο του Π.Φαλήρου. Εκεί γνώρισα και τα υπόλοιπα παιδιά. Μόλις τελείωσα την Γ Λυκείου, οι γονείς μου μού πήραν δώρο μια Echo Acoustic και μετά πήρα μια Fender, απομίμηση και μετά …μια κανονική Fender. Η γνώμη μου είναι αν θέλεις να μάθεις μουσική, πρέπει να πάρεις και εάν καλό όργανο!
Ποιο ήταν το πρώτο συγκρότημα που έπαιξες μουσική;
Ξεκίνησα να παίζω μαζί με τον Αλέκο Παρασκευόπουλο (μπάσο) στους Freeway Jam, που είχαν πάρει το όνομά τους από ένα κομμάτι του Jeff Beck. Μετά ενωθήκαμε με τους Foxes που έπαιζαν ο Ηλίας Λογγινίδης, ο Ντίνος Κωστάκης κι ο ντράμερ Κυριάκος Δαρίβας (από τους Απροσάρμοστους του Σιδηρόπουλου)και ηχογραφήσαμε ένα demo με 2 τραγούδια. Ένα είναι το “Fast and Loud” τραγούδι που συμπεριλήφθηκε στη συλλογή Made in Greece(1982) με τραγούδια των Alamana’s Bridge, Aeolos, Daltons και Kaktos. Δεν ήταν ένα σταθερό σχήμα, μια παρέα που κάναμε τζαμαρίσματα και παίζαμε στα σχολικά πάρτι. Ο Κορνήλιος ήλθε αργότερα όπως κι ο αδελφός του Αλέκου, ο Ηλίας (ντραμς) που ήταν μικρότερος. Ο Κορνήλιος ήταν ο διπλανός μου στο σχολείο και κατάλαβα τι φωνάρα είχε όταν τον άκουσα να τραγουδάει το Jesus Christ Superstar αλλά και Queen, Judas Priest. Πήγαινε τη φωνή του πολύ ψηλά, έπαθα πλάκα. »Θα γίνεις τραγουδιστής« του είπα και να που έγινε!
Με τους Foxes πως βρεθήκατε να κάνετε τραγούδι για την ταινία «Ρεβάνς»;
Από μια φίλη στο Π.Φάληρο που έκανε παρέα με την κοπέλα του Δημήτρη Παπαδημητρίου που έγραφε τη μουσική για την ταινία «Ρεβάνς» που ρώτησε την κοινή φίλη μας αν ξέρει κάποιο συγκρότημα να ακουστεί στην ταινία. Τότε οι Douglas ήταν ο Αλέκος, η Ηλίας, ο Κορνήλιος κι εγώ και γράψαμε το “I’m Free Now” καθώς ο Παπαδημητρίου είχε ζητήσει ένα γρήγορο τραγούδι. Τους άρεσε και τότε αποφασίσαμε να συνεχίσουμε σαν συγκρότημα. Όλη τη μουσική του soundtrack έχει γράψει ο Παπαδημητρίου εκτός από το δικό μας κομμάτι!
Πως πήρατε το όνομα Douglas;
Δεν βρίσκαμε άλλο όνομα και το διαλέξαμε για να νομίζει o κόσμος ότι είμαστε ξένοι. Η μητέρα των Αλέκου και Ηλία λεγόταν Douglas γιατί ήταν Αυστραλέζα. Εκείνη την εποχή ο Δημήτρης Παπαδημητρίου συνεργαζόταν με την ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρεία R.I.A. (Recording is an Art) που είχε φτιάξει Ο Άκης Γκολφίδης μαζί τον Θύμιο Παπαδόπουλο(σ.σ. αργότερα Υπεύθυνο της δισκογραφικής εταιρείας Ακτή) και τον Βάσο Τσιμιδόπουλο). Ο Άκης Γκολφίδης είχε επιστρέψει από το Βέλγιο και ήταν ένας πολύ καλός ηχολήπτης, ένα από τα καλύτερα ονόματα εκείνη την εποχή και μετέπειτα σύζυγος της Ελένη Δήμου. Επειδή ο Τσιμιδόπουλος ήθελε να κυκλοφορήσει το “I’m Free Now” σε single (μικρό δίσκο) κι εμείς είχαμε μόνο ένα τραγούδι, είχε την ιδέα να ηχογραφήσουμε το “Baba O’Riley” των Who, που κυκλοφόρησε σε maxi single από την Virgin. Γι αυτό τα 2 τραγούδια του Maxi δεν μπήκαν στους επόμενους δίσκους μας, γιατί ήταν σε άλλες εταιρείες. Τα πλήκτρα στο «Baba O’Riley” παίζει ο Δημήτρης Παπαδημητρίου.
Ας μιλήσουμε για τα 2 άλμπουμ σας, το State of Rock και το MAD
Αφού κυκλοφόρησε το maxi single με τα “Baba O’Riley” και “I’m Free Now”, είμαστε έτοιμοι να γράψουμε άλμπουμ γι αυτό γράφαμε στο Sierra που ήταν το καλύτερο studio στην Ελλάδα, από τις 12 το βράδυ έως τις 7 το πρωϊ, εν γνώσει του ιδιοκτήτη. Εκείνες τις ώρες δεν έγραφε κανένας τραγουδιστής και οι ώρες και το studio ήταν ελεύθερες. Περνάγανε όλοι εκείνες τις ώρες, ο Bee των Sharp Ties, ο Νίκος Καρβέλας που παίζει και στον πρώτο δίσκο μας με το όνομα Nick Carr, o Μιχάλης Ρακιτζής με τον οποίο δεν είχαμε επαφή κι έγραφε με τους Scraptown κι οι Kyoto που πλήκτρα έπαιζε ο De Angelis που μετά συνεργάστηκε με τους Stock Aitken και Waterman. Είμαστε ένα κοινόβιο, ο ένας έγραφε στον άλλον. Θυμάμαι, το studio ήταν άδειο και παίζαμε βόλλευ με τις ταινίες! Ο Δημήτρης (Παπαδημητρίου) κι ο Νίκος έπαιξαν στο State of Rock το πρώτο άλμπουμ μας κι εγώ έπαιξα στο άλμπουμ του Νίκου που τότε είχε το όνομα Nick Car, ένα σόλο στο δίσκο της Άννας Βίση, «Επόμενη Κίνηση» και μετά στα άλμπουμ τους «Τώρα» και «Φωτιά». Κάναμε παρέα με τον Νίκο, γίναμε φίλοι και παίξαμε σαν session μουσικοί όλοι οι Douglas στο άλμπουμ του «Σαν Δίσκος Παλιός». Εγώ έπαιξα σε πολλούς δίσκους τους. Σαν Douglas είχαμε υπογράψει στην R.I.A. κι ο Γκολφίδης, εκπροσωπώντας την R.I.A., δειγμάτισε στους Γερμανούς όλους τους καλλιτέχνες της εταιρείας για να επιλέξουν ποιους θα μπορούσαν να κυκλοφορήσουν στο εξωτερικό. Επέλεξαν εμάς και τους προσέφερε τα δικαιώματα χωρίς αντάλλαγμα, παραιτήθηκε των δικαιωμάτων του για να μας βοηθήσει να υπογράψουμε. Πήγαμε στη Γερμανία και υπογράψαμε συμβόλαιο με την εταιρεία και μόλις γύρισα έπαιξα με τη Βίσση. Στο live της του 1993 παίζουμε εμείς (Ηλίας, Αλέκος και Τόνυ), μπορείς να το δεις στο Youtube. To State of Rock κυκλοφόρησε το 1987 από την BMG και το εξώφυλλο επιμελήθηκε μια ιρανοαμερικάνα (σ.σ. η Jasmine Shahbandi) αλλά δεν άρεσε στους Γερμανούς. Είχαμε manager τον Τάσο Αλεξόπουλο (σ.σ.αργότερα έγινε διοργανωτής όλων των συναυλιών των Scorpions, έφυγε από τη ζωή το 2019) που είχε την εταιρεία Quattro. Αυτός σχεδίασε το εξώφυλλο με το κράνος μοτοσυκλέτας και με αυτό το εξώφυλλο κυκλοφόρησε ο δίσκος στη Γερμανία. Δεν ξέρω πως πήγε ο δίσκος, ποτέ δεν πήραμε χρήματα. Είχαμε διαφωνήσει με τον Τάσο και με τους Γερμανούς σχετικά με τα δικαιώματα και δεν είδαμε ποτέ μια δραχμή!
Τι κάνατε μετά τους Douglas;
Ο Κορνήλιος πήγε στην Αγγλία, έγινε σεφ και παντρεύτηκε μια χορεύτρια, ο Αλέκος έπαιξε σχεδόν με όλους τους έντεχνους καλλιτέχνες και πέθανε το 2010, ο Ηλίας έπαιξε χρόνια με την Πρωτοψάλτη. Εγώ γνώρισα τον Λάμπη Λιβιεράτο που τότε άνοιγε το πρόγραμμα της Βίσση και δουλέψαμε μαζί. Του έγραψα τα πρώτα 2 άλμπουμ που έγιναν μεγάλες επιτυχίες. Εκείνη την εποχή μού άρεσε η pop μουσική.
Να ξανά γυρίσω στα 2 άλμπουμ σας και στις μπαλάντες Never look back again και Too late. Ποια προτιμάς από τις δύο;
Με το “It’s late” είμαι συναισθηματικά δεμένος. Το έγραψα επάνω στη μηχανή κι ώσπου να φθάσω, το είχα τελειώσει! Θυμάμαι ότι άκουγα τη φωνή μου στο κράνος, έτσι το έγραψα όλο το τραγούδι!
Πως είχαν πάει οι συναυλίες που κάνατε;
Κάναμε μόνο 4 συναυλίες στο Club 22, στο Ρόδον και σε κινηματογράφους. Θυμάμαι σε ένα live ήταν να παίξουμε με τους Φατμέ αλλά δεν ήλθαν και παίξαμε μόνοι μας, δεν κολλήσαμε.
Έχεις ακούσει το cd του Mad; Έχω ακούσει ότι κυκλοφόρησε χωρίς την έγκρισή σας.
Ναι έτσι είναι το κυκλοφόρησε πριν λίγα χρόνια κάποιος χωρίς εμείς να ξέρουμε τίποτε
Εσύ πως βρέθηκες με τη Βανδή;
Πριν σου πω, πώς βρέθηκα να παίζω με την Βανδή, να σου πω ότι είμαι ο μοναδικός που έχει συνθέσει τραγούδι σε δίσκο του Καρβέλα. Όλα τα άλλα είναι δικά του. Εκείνη την εποχή ήταν απασχολημένος με την όπερα Δαίμονες και στο δίσκο του «Ο Τελευταίος Χορός» συμπεριέλαβε 3 συνθέσεις μου, τα «Πάει Για Τσάι», «Μού λείπεις» και «Κακιά συνήθεια». Μετά τη διάλυση των Douglas και τη συνεργασία μου με τον Λάμπη, συνεργάστηκα με τη Δέσποινα Βανδή και μετά με τον Σάκη Ρουβά. Λίγο αργότερα, μού έκανε πρόταση η Σμαράγδα Καρύδη να φτιάξω ένα συγκρότημα για την εκπομπή Celebrity Game Night. Μελέτησα τις αντίστοιχες αμερικάνικες εκπομπές όπως του Jimmy Fallon και έφτιαξα μια καλή μπάντα με τους Σπύρο Κουδούνη, Πητ Γιατράκο και Manolo Sousta. Παίξαμε 3 χρόνια στο Celebrityκαι μετά με ζήτησαν στο Voice όπου ανέλαβα το κομμάτι από τις audition έως τις εκτελέσεις. Τα πρώτα 4 χρόνια του Voice ήταν στο Σκαϊ.
Κάπου εδώ να σε ρωτήσω για τις επιρροές σου.
Αυτά που άκουγαν όλοι, Deep Purple, Def Leppard, Scorpions, γενικά μου άρεσε το hard rock και οι μελωδίες. Με επηρέασαν πολύ το πρώτο άλμπουμ των Rainbow και το Rising και βέβαια ο Ritchie Blackmore. Τέλος! Από εκεί και πέρα, μου άρεσαν οι Gary Moore, Brian May, David Gilmour. Το πρώτο τραγούδι που είχα παί ξει ήταν το “Temple of the King”.
Να σου πω ότι μου άρεσαν και οι ABBA που τους άκουσα από τη μητέρα μου που άκουγε τα τραγούδια τους.
Σήμερα με τι ασχολείσαι;
Επαγγελματικά έχω τη σχολή μου, το Tony Kontaxakis Music studies στο Παλαιό Φάληρο και αυτόν τον καιρό κάνω πρόβες με άλλα παιδιά για το πάρτι του Rockpages.gr. Η φωτογραφία των Κονταξάκη και Γιώργου Γλωράκη είναι από τις πρόβες για το πάρτι, τραβηγμένη από τον Γιάννη Δόλα.
Την επόμενη Κυριακή:Έίναι οι Styx Progressive, κι αν ναι, πόσο;
Δημοσίευση σχολίου