Είναι κοινά αποδεκτό ότι οι Uriah Heep συγκαταλέγονται μαζί με μεγαθήρια του είδους όπως οι Deep Purple και οι Led Zeppelin, ως μία από τις επιδραστικότερες μπάντες στην ιστορία του hard rock. Από τις αρχές του 1970 και έκτοτε μας χάρισαν κάποιους από τους κλασικότερους δίσκους της μουσικής μας όπως τα Look at Yourself (1971), Demons and Wizards (1972), The Magician's Birthday (1972) κ.α. Σήμα κατατεθέν τους εκτός από την συνθετική δεινότητα των Hensley (πλήκτρα), Box (κιθάρες) και Byron (τραγούδι), ήταν τα πλήκτρα και φυσικά η θεϊκή φωνή του τελευταίου. Το 1976 και αφού το συγκρότημα είχε ήδη κυκλοφορήσει 9 άλμπουμ, θα εισέλθει στην κρισιμότερη καμπή της έως τότε ιστορίας του απολύοντας τον Byron λόγω των προβλημάτων που αντιμετώπιζε με το αλκοόλ.
Ο μουσικός τύπος της εποχής, αλλά και μεγάλο μέρος των fans θεωρούσαν τον Byron αναντικατάστατο, αφού η φωνή του ήταν δομικό στοιχείο του ήχου του γκρουπ. Για την θέση πίσω από το μικρόφωνο ακούστηκαν πολλά ονόματα μεταξύ των οποίων και αυτό του David Coverdale, με τον John Lawton (πρώην Lucifer's Friend) να επικρατεί τελικά, ενώ ο Trevor Bolder (πρώην David Bowie) ανέλαβε το μπάσο, αφού ο John Wetton είχε ήδη αποχωρήσει.
Με αυτούς οι Box, Hensley και Kerslake στα τύμπανα (μέλος από το 1972) θα ηχογραφήσουν το μνημειώδες Firefly, το οποίο θα κυκλοφορήσει τον Φεβρουάριο του 1977. Οι ηχογραφήσεις πραγματοποιήθηκαν στο Roundhouse στούντιο στο Λονδίνο το Φθινόπωρο του προηγούμενου έτους. O Hensley βρίσκεται πίσω από όλες τις συνθέσεις εκτός από το Who Needs Me που είναι του Kerslake, ενώ στο "The Hanging Tree" ο Hensley συνεργάστηκε με τον Jack Williams.
Η χρονιά εκείνη σημαδεύτηκε από την έκρηξη του Punk και το ξεκίνημα της μεγάλης μουσικής επανάσταση, που θα έφερνε το A.O.R., με την κυκλοφορία του Next των Journey, του Grand Illusion των Styx και του ομότιτλου άλμπουμ των Foreigner.
Ο δίσκος ανοίγει με το αριστουργηματικό "The Hanging Tree", το οποίο αφηγείται την ζωή ενός παράνομου, ο οποίος διαφεύγει των διωκτών του και προσπαθεί να γλιτώσει την κρεμάλα. Κυριαρχούν όπως και σε όλο τα album τα synths του Hensley, τα οποία έχουν αντικαταστήσει τον ήχο του κλασικού Hammond. Σε μια σύνθεση που δεν ξεπερνά τα 4 λεπτά υπάρχουν τα πάντα – η σκοτεινή εισαγωγή στα πλήκτρα, το υπέροχο riff, ένα μελωδικό solo, η φωνάρα του Lawton (με το χαρακτηριστικό echo) και φυσικά οι σκοτεινοί στίχοι…Crush into the arms of Satan, Reaching for the hands of God….
Συνέχεια με ένα ακόμα διαμάντι του άλμπουμ. Το "Been Away Too Long" με την ατμοσφαιρική εισαγωγή και την δυναμική συνέχεια που κορυφώνεται με το solo του Box. Σε αυτό το κομμάτι το δυναμικό drumming του Kerslake έρχεται στο προσκήνιο, ενώ για μια ακόμα φορά θα πρέπει να γίνει μνεία στον Lawton με τα φωνητικά του να κλέβουν την παράσταση. Ο αντικαταστάτης είχε μαγική φωνή!
Για την συνέχεια τέρμα τα γκάζια με την κιθάρα και τα τύμπανα να έχουν τον πρώτο λόγο στο "Who Needs Me", που μοιάζει να θέλει να πλησιάσει την αίγλη του "Easy Livin’" χωρίς να τα καταφέρνει και αποτελεί μάλλον την αδύναμη στιγμή του δίσκου. Σε κάθε περίπτωση θα ήταν άδικο να μην κάνουμε μνεία στο εξαιρετικό παίξιμο του Kerslarke. Έχει κατά καιρούς γραφεί ότι ο επικεφαλής της δισκογραφικής τους εταιρίας απέρριπτε κάθε τραγούδι, το οποίο δεν ήταν σύνθεση του Hensley, με τον Kerslake να γράφει το κομμάτι ως ένδειξη διαμαρτυρίας για αυτή την κατάσταση!
Το "Wise Man", μια υπέροχη rock μπαλάντα, στιχουργικά θυμίζει τους Heep του Demons And Wizards. Έχοντας απόλυτη εμπιστοσύνη στην ερμηνευτική δεινότητα του νέου τους τραγουδιστή, αφήνουν τον Lawton να μεγαλουργήσει. Ξαφνιάζει ωστόσο η επιλογή τους να κυκλοφορήσει ως πρώτο single από τον δίσκο. Ο παραγωγός του album, Gerry Bron θεωρούσε ότι ο Hensley έγραψε το κομμάτι για αυτόν!
Το "Do You Know" μουσικά μοιάζει με το "Who Needs Me" όντας μια κλασική rock n roll σύνθεση με γρήγορο ρυθμό που ισορροπεί μεταξύ του ήχου των πλήκτρων και της κιθάρας του Box. Τα hard rock φωνητικά του Lawton εναλλάσσονται με τα χορωδιακά φωνητικά στις μελωδίες. Κάλο χωρίς να εντυπωσιάζει.
To "Rollin' On" με τον bluesy - funky ρυθμό του ξαφνιάζει ευχάριστα διαφέροντας από τα υπόλοιπα κομμάτια και μας προσφέρει μια άλλη πτυχή της μουσικής ιδιοφυίας του Hensley. Το κομμάτι αυτό γεννήθηκε στο studio του Alvin Lee, το οποίο βρισκόταν κοντά στο σπίτι του Hensley. Η «επικοινωνία» του rhythm section (Kerslarke/Bolder) με τον Hensley στο αργό μέρος του κομματιού είναι αριστουργηματική, αφήνοντας χώρο στον Lawton να ξεδιπλώσει την υπέροχη φωνή του. Εδώ On μπορεί κανείς να διακρίνει κοινά σημεία με τους Whitesnake εκείνης της εποχής.
To "Sympathy" το οποίο υπήρξε το δεύτερο single του δίσκου, δεν είναι απλά το καλύτερο κομμάτι του album, είναι σίγουρα μια από τις κορυφαίες στιγμές στην ιστορία της rock μουσικής. Υπάρχουν τα πάντα σε αυτό το κομμάτι, η κιθαριστική μελωδία παιγμένη από τους Box και Hensley, o ρυθμός και η θεϊκή ερμηνεία του Lawton. Μαζί με το Easy Livin’ είναι τα χαρακτηριστικότερα κομμάτια με τα οποία οι περισσότεροι από εμάς ξεκινήσαμε το μουσικό ταξίδι στον μαγικό κόσμο του τεράστιου αυτού συγκροτήματος.
Κλείσιμο με το ομώνυμο έπος του άλμπουμ, μια σύνθεση ενδεικτική της μουσικής ευφυίας του Ken Hensley. O Hensley εμπνεύστηκε το τραγούδι, το ομότιτλο, όταν σε ένα γεύμα στον κήπο του σπιτιού συγγενικού του προσώπου στο New Jersey είδε μια πυγολαμπίδα με την χαρακτηριστική λάμψη. Εντυπωσιάστηκε τόσο, ώστε μόλις επέστρεψε στο σπίτι του συνέθεσε το κομμάτι και συνέλαβε την ιδέα για το εξώφυλλο. Στην ατμόσφαιρα μπορεί κανείς να διακρίνει επιρροές από Kansas και Styx. Πρόκειται για μια μεγαλειώδη σύνθεση αποτελούμενη από 4 διαφορετικά μέρη, συνδεδεμένα αρμονικά μεταξύ τους. Το solo στην κιθάρα αν και ακούγεται λίγο εκτός ατμόσφαιρας, δεν παύει να είναι ένα από τα καλύτερα του Box και αγαπημένο του γράφοντος.
Το εξώφυλλο του δίσκου, έργο του Martin White, αποτυπώνει με τον καλύτερο τρόπο τη μουσική. Συνεχίζοντας την φανταστική θεματολογία και προηγούμενων δίσκων τους (βλ. Demons & Wizards και Magician ‘s Birthday) εικονίζεται μια νεράιδα να στέκεται πάνω από το νερό αγκαλιάζοντας ένα ουράνιο τόξο, που διασχίζει τον έναστρο ουρανό!
Το Firefly υπήρξε ένα αριστουργηματικό, πλην όμως μεταβατικό άλμπουμ για τους Heep. Σε αυτό συνετέλεσε όχι τόσο ο ερχομός νέων μελών, αλλά η απόφαση των Hensley και Box να ενσωματώσουν στην μουσική τους στοιχεία progressive (υπάρχουν αρκετά σημεία που θυμίζουν Kansas) και A.O.R., το οποίο όπως αναφέραμε, τότε έκανε την εμφάνισή του.
Ίσως συνθετικά δεν μπόρεσαν να φτάσουν στα αδιανόητα ύψη μεμονωμένων συνθέσεων όπως το Gypsy ή το July Morning, όμως συνολικά το Firefly είναι πραγματικά εξαιρετικό, έχοντας αποφύγει τους ατυχείς πειραματισμούς του High and Mighty (1976). Το μουσικό στίγμα του υπήρξε φάρος για συγκροτήματα που μεσουράνησαν την αμέσως επόμενη περίοδο (χαρακτηριστικό παράδειγμα το Infinity των Journey). Σε κάθε περίπτωση η επιλογή του Lawton πίσω από το μικρόφωνο υπήρξε ιδανική, φέρνοντας και πάλι ηρεμία στις τάξεις του group αλλά και των οπαδών τους, έστω και αν διήρκησε μόνο για τρία άλμπουμ.
 |
| Το εσώφυλλο του άλμπουμ |
TRIVIA
• Και τα δύο singles του album (Wise Man και Sympathy) κυκλοφόρησαν με b-side το Crime of Passion.
• Επανεκδόσεις του Firefly κυκλοφόρησαν το 1997 και 2004 με πλούσιο bonus υλικό από το οποίο ξεχωρίζει το A Far Better Way, το οποίο είναι άξιο απορίας πώς δεν συμπεριλήφθηκε στο αρχικό album.
• Παρά τις καλές κριτικές που έλαβε το album τόσο από τον μουσικό τύπο της εποχής, όσο και από τους fans του συγκροτήματος, ήταν το πρώτο τους album που έμεινε εκτός των βρετανικών charts τα τελευταία πέντε χρόνια.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΣΟΥΓΚΡΑΝΗΣ
23/2/21/
Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ ΓΙΑ ΤΟ FIREFLY
Όταν έφθασε στην Ελλάδα το νέο της αποχώρησης του David Byron και η αντικατάστασης του από τον John Lawton, έπεσε σκεπτικισμός. Κι ο λόγος ήταν όχι ότι δεν θέλαμε τον Lawton, που τον ξέραμε από τους Lucifer’s Friend αλλά γιατί οι περισσότεροι είμαστε θαυμαστές των Uriah Heep, και λόγω Byron. Τι θα ήταν η επόμενη ημέρα; Κι όμως, το συγκρότημα κυκλοφόρησε ακόμα ένα (πολύ) καλό δίσκο, τον καλύτερο σε σχέση με τα άλλα δυο studio άλμπουμ που ηχογράφησε με τον Lawton και πέτυχε μια «εύκολη» ανανέωση που μέχρι εκείνη την ώρα δεν την περίμενε κανείς (σ.σ. ούτε οι ίδιοι). O Ken Hensley βρήκε έναν εξαιρετικό (σ.σ. ας μη φοβόμαστε τις λέξεις) ερμηνευτή για τις συνθέσεις του και το ταξίδι τους συνεχίστηκε με τον καλύτερο τρόπο.
Δημοσίευση σχολίου