AN EVENING WITH BRUCE DICKINSON ΘΕΑΤΡΟ ΠΑΛΛΑΣ 4/11/19 Ο ΚΩΣΤΑ ΤΣΙΡΑΝΙΔΗΣ ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΓΡΑΦΕΙ


Οι αυτοβιογραφίες δεν ήταν ανάγνωσμα της προτίμησης μου. Μέχρι που διάβασα το White
Line Fever του Lemmy και από τότε μπορώ να πω ότι άρχισα να ενδιαφέρομαι λίγο
περισσότερο. Έτσι, με μεγάλη μου χαρά, πριν λίγους μήνες απέκτησα (από το εξωτερικό
μέσω ιντερνετ και σε πολύ προσιτή τιμή) την αυτοβιογραφία ενός ανθρώπου που δεν
χρειάζεται συστάσεις,του τεράστιου σε όλα του (εκτός από το ανάστημα με το οποίο
αυτοσαρκάστηκε πολλές φορές!) Bruce Dickinson, ζωντανού θρύλου πλέον, όχι μόνο για το metal αλλά και για όλο το παγκόσμιο μουσικό στερέωμα.
Βράδυ Δευτέρας 4 Νοεμβρίου, βρίσκεται ήδη έξω από το Θέατρο Παλλάς στην Βουκουρεστίου,όπου αρκετός κόσμος έχει μαζευτεί ήδη για να δει και να ακούσει τον ίδιο τον Bruce να μιλάει για την ζωή του,από τα μαθητικά του χρόνια μέχρι και τα πιο πρόσφατα
σχέδια που έχει κατά νου να υλοποιήσει.Και το δίχως άλλο,αυτό θα κάνει,μιας και ο

αγαπημένος frontman έχει αποδείξει, κυρίως στον εαυτό του,αλλά και σε όλο τον κόσμο

πλέον,πως αν βάλει κάτι στο μυαλό του θα το κάνει.
Επιστρέφοντας από την δουλειά, κάποιες ώρες νωρίτερα,διαπίστωσα ότι η παρουσία ενός
από τα μεγαλύτερα μουσικά είδωλα που κυκλοφορούν ανάμεσα μας αυτή την στιγμή
(αδιανόητο ότι εκείνη την στιγμή θα άραζε στο δωμάτιο του λίγα μέτρα παραπέρα!), ήταν
διακριτικά φανερή από λίγα μικρά banners στην είσοδο του θεάτρου,μικρά μπροστά στις
αφίσες των παραστάσεων που παίζουν αυτόν τον καιρό στο Παλλάς. Ωστόσο, όταν το
βράδυ επέστρεψα, το σκηνικό ήταν τελείως διαφορετικό.

Κόσμος με διακριτικά των Maiden κυρίως, αλλά και άλλων συγκροτημάτων, είχε
πλυμμηρίσει τον χώρο του φουαγιέ και αργά προχωρούσε προς το εσωτερικό, άλλοι στην
πλατεία και άλλοι στον εξώστη. Αρκετός ο λαός για το αντίτιμο του εισιτηρίου, σκέφτηκα,
το οποίο κυμαινόταν από 40 μέχρι 90 Ευρώ (για το VIP εισιτήριο). Και μάλιστα για ένα one-
man show γύρω από το βιβλίο του,που θα αποτελούνταν από δύο μέρη. Το μεγαλύτερο
μέρος του Παλλάς είχε γεμίσει, εκτός από μερικές δεκάδες θέσεις στο πίσω μέρος της
πλατείας και κάποιςε αντίσοιχες επάνω, στον εξώστη. Και μόλις χτύπησε το κουδούνι τρεις
φορές, στην προγραμματισμένη ώρα των 21:00, ο τεράστιος Bruce Dickinson πήρε το βήμα
ανεβαίνοντας στην σκηνή του Παλλάς, μέσα σε δυνατό χειροκρότημα και επευφημίες, με
δύο μπύρες στα χέρια, σε μία διαφορετική βραδιά από τις υπόλοιπες που τον έχουμε
συνηθίσει.
Στο πρώτο μέρος του event, θα ακούγαμε από τον ίδιο τον Bruce μία αφήγηση της
ιδιαίτερης πορείας του, από την γέννηση του και την οικογένεια του στην μικρή πόλη του
Worksop, χωμένη κάπου στα East Midlands, μέχρι τα ταραχώδη μαθητικα του χρόνια, την
αυστηρή εκπαίδευση με φάρσες (δύο τόνοι κοπριάς στο σχολείο του), σωφρονιστική βία
(τιμωρίες με μπόλικο ξύλο και σαδισμό που δημιουργούσε ερωτήματα) και...λίγα
μαθήματα ενδιάμεσα, καθώς και πως έβαλε μπρος το πρώτο του συγκρότημα.Τους Paradox
που έγιναν Styx. Ξεκάθαρα συνωνυμία με το αντίστοιχο αμερικάνικο υπερεπιτυχημένο
σχήμα, γιατί ήθελε κάτι πιο επικό σαν όνομα, αλλά παραλίγο να το πληρώσει με ένα

ραβασάκι χιλιάδων λιρών (τότε) από την εφορία για μία συναυλία την οποία είχαν δώσει οι

πραγματικοί Styx!
Ακολουθώντας την ροή,με καμία αναφορά σε αισθηματικά/σχεσιακά θέματα, προχώρησε
σε εξιστορήσεις από την πρώιμη ημιεπαγγελματική ενασχόληση με την μουσική, τον πρώτο

πειραματισμό του με ουσίες, και την ένταξη του στους περίφημους Samson. Γέλασα πολύ
με την περίφημη χήνα που έβγαζε καπνούς και την είχαν κοτσάρει στο βανάκι τους. Το
οποίο περιφερόταν ασκόπως σε όλα τα μήκη και πλάτη της Βρετανίας και έπιανε κορυφαίες
επιδόσεις όποτε το απαιτούσε η ανάγκη. Μετά μας μίλησε για την γνωριμία του με τους
Maiden, τις περιοδείες και τις χώρες που επισκέφτηκε, με αναφορές στον θηριώδη Πολώνο
σεκιουριτά τους και το ματωμένο πρόσωπο του στο πρώτο Rock In Rio στην Βραζιλία.
Ακολούθησε μία πολύ διεισδυτική ματιά στα...ρούχα που φορούσε επί σκηνής. Σε όλη την
γκαρνταρόμπα βασικά, η οποία θα ήταν ικανή να ντροπιάσει και τους πιο τολμηρούς, αλλά
αυτό δεν μπλόκαρε τον αυτοσαρκασμό και μία μικρή αποδόμηση του rock star που είχαμε
στο μυαλό μας! Δεν έκρυψε, δε, την ζήλεια του για τον Steve Harris, στον οποίο «ταιριαζε
ό,τι φορούσε», αλλά φαντάζομαι πως και αυτό θα ήταν στο πλαίσιο του ανταγωνισμού στο
οποίο λειτουργεί ο Bruce, είτε π.χ. αυτό λέγεται σκηνική παρουσία, είτε λόγου χάρη,
ξιφασκία, άλλο μία αγαπημένη ενασχόληση του.

Τον παρακολουθούσαμε με ιδιαίτερη προσοχή, καθώς μιλούσε για την παρουσία του στο
Σεράγεβο, καθώς είχε φύγει από τους Maiden, στα 90s, για την αγάπη του για τα
αεροπλάνα, τις πτήσεις και την δουλειά του ως πιλότος σε αεροπορική εταιρεία (κανονική
δουλειά, από την οποία έπαιρνε άδεια άνευ αποδοχών για να βγει σε περιοδεία), και
βέβαια με όλα αυτά καταλήξαμε στην πραγματικά μεγαλύτερη πρόκληση της ζωής του, την
διάγνωση του με καρκίνο τα Χριστούγεννα του 2014. Απλά και λιτά ανοίχτηκε για τα
συναισθηματα του σχετικά με αυτή την δύσκολη φάση της ζωής του,χωρίς να το
μασκαρέψει με μεγάλα λόγια.Κάπως έτσι φτάσαμε στο τέλος του πρώτου μέρους, με το
μαζικό χειροκρότημα να συνοδεύει το Bruce Dickinson εκτός σκηνής και να πάμε σε
διάλειμμα.
Το δεύτερο μέρος ήταν εξίσου διασκεδαστικό. Αφορούσε ερωτήσεις από το κοινό, για τις
οποίες ενημερωθήκαμε ότι υπήρχαν ειδικές καρτέλες που μας παρείχε το προσωπικό του
Παλλάς, στην είσοδο. Όπως πολύ σωστά υπέθεσε και ο ίδιος ο Bruce, οι περισσότερες
αφορούσαν το πλέον καυτό ερώτημα που βασανίζει την πλειονότητα των Ελλήνων
fans…ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΑΙΖΟΥΝ ΟΙ IRON MAIDEN TO ALEXANDER THE GREAT ΣΤΙΣ ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΑΣ,ΚΑΙ ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΝΑ ΤΟ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ;;;
 
Καταλαβαίνετε πως από τις 20 ερωτήσεις που είχε ο Bruce στα χέρια τους, παραπάνω από
τις μισές αφορούσαν αυτό το θέμα, και απάντηση δεν πήραμε η αλήθεια είναι, παρά μόνο

αφέθηκε διπλωματικά να εννοηθεί ότι δεν ενδιαφέρονται να το εντάξουν στο set,και δεν

θεωρεί τόσο ιδιαίτερη την περίσταση. OK, no hard feelings, όσο και να θέλω να το ακούσω
προσωπικά, βολεύομαι και με το υπόλοιπο ρεπερτόριο. To εν λόγω τραγούδι θα ήταν το
κερασάκι στην τούρτα, βέβαια, αλλά και πάλι είπαμε, όλα καλά.
Ενθουσιάστηκα στην απάντηση του όταν ρωτήθηκε ποιος άλλος μουσικός θα ήθελε να
είναι, σε ποιο συγκρότημα και σε ποιο άλμπουμ. Όταν τον άκουσα να λέει «Ritchie

Blackmore», «Rainbow» και «Rising», συνδέθηκα μαζί του σε ακόμα ένα πιο δυνατό

επίπεδο. Αυτο του fan με τον οποίο έχεις κοινά ακούσματα και κοινές αγάπες. Αυτό που
φέρνει όλους τους fans κοντά, σε συναυλίες και σε μαγαζιά που παίζουν την σχετική
μουσική. Επίσης ανέφερε πως κατέληξε να τραγουδάει με τον δικό του προσωπικό τρόπο,

ανακατεύοντας λίγο Ian Gillan, Arthur Brown και Peter Hamill (από μία άλλη μεγάλη του

αγάπη, τους Van Der Graaf Generator). Μουσικά, μάθαμε ότι σχεδιάζει και κάποιο

προσωπικό project που ενδέχεται να τον ξαναφέρει στην χώρα μας, για συναυλία αυτή την
φορά. Πραγματικά άνετος και ακομπλεξάριστος, δίνοντας απαντήσεις σε όλες τις κλασικές


και αλλά και ασυνήθιστες ερωτήσεις, τις οποίες αυτός επέλεξε (κατά την αναγγελία της
εμφάνισης του).

Με μία εξήγηση του περί ακουστικής των χώρων, τραγούδησε a capella ένα μικρό κομμάτι
από το Revelations, πριν μας αφήσει οριστικά αυτή την φορά, μετά από δυόμιση ώρες,
βγαίνοντας μάλιστα έξω από το πρόγραμμα του κατά 45 λεπτά περίπου! Αποχωρήσαμε από
το Παλλάς με πολλές ιστορίες και πράγματα που ενδεχομένως δεν θα ακούγαμε από αλλού,
παρά μόνο από τον ίδιο τον Dickinson. Αρκούσε φυσικά που είχαμε μία πιο κοντινή και
ιδιαίτερη επαφή με τον θρυλικό τραγουδιστή των Iron Maiden. Μπορεί να μην υπέγραψε
βιβλία, να μην μοίρασε αυτόγραφα, να μην φωτογραφήθηκε. Παρόλαυτα, ήταν σίγουρα
μία εξαιρετική βραδιά και αυτό κράτησα λίγο πριν κατηφορίσω στο μετρό, προσπαθώντας
ακόμα να συνειδητοποιήσωτι είδα, το μέγεθος και την προσωπικότητα ενός εκ των
κορυφαίων metal frontmen όλων των εποχών! Hallowed by thy name!

Κείμενο/φωτογραφίες: Κώστας Τσιρανίδης


Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος

    Blogger Comment