TOTO – SEVENTH ONE (1988): ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΗ POP ΜΕ ΥΠΟΒΟΣΚΟΥΣΑ ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΟΛΥΠΛΟΚΟΤΗΤΑ!

Η μουσική είναι ένα μικρόβιο! Από τη στιγμή που μολυνθείς δεν υπαρχή δρόμος επιστροφής. Τη σημερινή εποχή, σε αντίθεση με τα περασμένα χρόνια, όλο και μικρότερο ποσοστό νέων ανθρώπων υπάρχει πιθανότητα να νοσήσει. Οι άρρωστοι νέοι που εθίζονται στις γλυκιές κιθάρες, στα πλούσια πλήκτρα και στις καρδιακές ερμηνείες πολύ πιθανόν να αναζητήσουν τους κύριους διαμορφωτές αυτού του μουσικού σύμπαντος, τους Μεγάλους Παλαιούς της μελωδίας! Θα γυρίσουν μερικές δεκαετίες πίσω, όπου αυτές οι "θεότητες" κινούσαν τα νήματα της μουσικής βιομηχανίας καθώς τα τραγούδια τους ακούγονταν συνέχεια από το ραδιόφωνα και την τηλεόρασης της εποχής, τρυπώνοντας στο υποσυνείδητο πολλών ακροατών, υπνωτίζοντας και εξαναγκάζοντας τους να αγοράσουν τους δίσκους τους και να τους κάνουν κομμάτι της ζωής τους. Οι Τoto ανήκουν σε αυτή την κατηγορία! Φαινομενικό ποπ ροκ με υποβόσκουσα μουσική πολυπλοκότητα, αν μου επιτρέπεται να σκιαγραφήσω κάπως την μουσική τους ταυτότητα.
  Το 1988 οι σπουδαίοι Τoto δεν είχαν να αποδείξουν τίποτα σε κανέναν σχετικά με το ταλέντο τους και την εμπειρία τους στον χώρο, αφού το παρελθόν τους ήταν ικανό να σφραγίσει πολλά στόματα. Έτσι, αποφασίζουν την κυκλοφορία του "The seventh one", που όπως προδίδει και ο τίτλος είναι η εβδόμη ολοκληρωμένη δισκογραφική τους δουλειά και ένας από τους καλύτερους δίσκους της καριέρας τους. Ένα περιπετειώδες άλμπουμ, χωρίς ευθείες γραμμές όπως και σχεδόν όλα τους τα υπόλοιπα, με πολλές στροφές και μουσικά περάσματα τα οποία όλα τους καταλήγουν σε ένα σημείο, στην τελειότητα! Για να το συγκεκριμενοποιήσουμε το θέμα, ο ακροατής μπορεί να ακούσει μέσα στο "The seventh one" πολλά και διαφορετικά μουσικά στυλ τα οποία κυμαίνονται από εμπορικό pop, jazz, soul, A.O.R. μεχρι hard rock.
Οι Τoto ανέκαθεν είχαν εξαιρετικούς τραγουδιστές στις τάξεις τους. Ο Joseph Williams, ο οποίος είχε αποδείξει το μεγάλο του ταλέντο στο "Farenheit", για δεύτερη συνεχόμενη φορά αποτελεί την κεντρική φωνή έκφρασης της μπάντας. Από εκεί και πέρα ο Steve Lukather εκτός από τις καθαριστικές του υποχρεώσεις , αναλαμβάνει να αποδώσει τις πιο αργές στιγμές του δίσκου με τον τρόπο του που περιέχει τόνους συναισθήματος. Ο μεγάλος Jeff Porcaro στα τύμπανα επιβεβαιώνει την φήμη του σαν ένας από τους καλύτερους groove masters στην ροκ ιστορία, δείχνοντας ξεκάθαρα πως δεν είναι απλώς ένας drummer, αλλά ένας guru που γνωρίζει και τιθασεύει κάθε πτυχή του οργάνου. Ο αδελφός του Mike Porcaro, συμπαγής, σταθερός, μόνιμα χαμογελαστός και ενθουσιώδης προσφέρει τσαχπίνικες νότες μπάσου σε όλο τον δίσκο και ο David Paich φέρνει εις πέρας το δύσκολο έργο των πλήκτρων σε όλες τους τις μορφές. Σε ρόλο undercover πλήκτρα βρίσκουμε το τρίτο μέλος της οικογένειας Porcaro, τον Steve, ο οποίος παρεμβαίνει όπου το απαιτεί η περίσταση. Ολοκληρωμένες μουσικές προσωπικότητες οι οποίες βρίσκονται σε top φόρμα, τόσο σε εκτελεστικό όσο και σε συνθετικό επίπεδο, εκ των πραγμάτων περιμένεις κάτι το πολύ καλό, πράγμα που εκφράζεται μέσα από τα τραγούδια του άλμπουμ.
  Τα γυναικεία ονόματα ανέκαθεν είχαν την τιμητική τους σε τίτλους τραγουδιών των Τoto. Η «Pamela» είναι το νέο Toto-girl και το τραγούδι που θα ανοίξει το άλμπουμ (Νο 22 στο Αμερική). Χαλαρό west coast feeling με αρκετά funky στοιχεία και με την συνοδεία πνευστών οργάνων με κεντρικό πρόσωπο τον James Pankow τον Chicago. Ο απόλυτος συνδυασμός της ποπ αισθητικής με την μουσική φινέτσα! Το "You got me" θα μπορούσαμε να το τοποθετήσουμε στην κατηγορία hi tech A.O.R. και στο συγκεκριμένο τραγούδι ο Joseph Williams θυμίζει πολύ έντονα τις νευρώδεις ερμηνείες του Michael Jackson. Οι ταχύτητες πέφτουν και η βελούδινη φωνή του Luke, μάς τραγουδάει για την "Anna'. Αγγελική μουσική που αγγίζει τη ψυχή! Το εκπληκτικό σόλο δένει απόλυτα με τους εγκάρδιους στίχους και την ατμόσφαιρα του κομματιού. Προσωπικά εκτιμώ πως η συγκεκριμένη μελοδραματική μπαλάντα είναι μια από τις κορυφαίες στιγμές της καριέρας τους. Στην συνέχεια το μπάσο και τα πλήκτρα δίνουν το έναυσμα για το «Stop loving you», τραγούδι με έντονο pop rock χαρακτήρα το οποίο ξεφεύγει από την κατηγορία του "απλώς ένα pop hit song". Το drumming του Jeff Porcaro είναι ευρηματικό αφού προσθέτει συνεχώς νέα στοιχεία με την πρόοδο του τραγουδιού. Το «Muchanga» αποτελεί ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια από τους Τoto. Με στίχους έντονα πολιτικοποιημένους, το κομμάτι συνεχίζει την παράδοση του «Africa». Οι ρυθμοί της Μαύρης Ηπείρου θα αποδοθούν με ευφυή τρόπο από τα drums του Jeff Porcaro και κάπου στο μέσο του τραγουδιού θα ανταμώσουν με το εντυπωσιακό ακουστικό flamenco solo από τον Steve Lukather.
Tο ροκάδικο «Stay away» είναι το τραγούδι που θα ακολουθήσει με τα γυναικεία φωνητικά της Linda Ronstadt στο ρεφρέν να συμπληρώνουν τον Joseph Williams. Στο «Straight for the heart» έχουμε την ξεκάθαρη A.O.R. στιγμή του δίσκου. Πρόκειται για ένα πιασάρικο μελωδικό διαμαντάκι το οποίο θα χωρούσε άνετα σε κάποιο o.s.t. της εποχής. Οι Toto συνεχίζουν την πλεύση τους στα A.O.R. ύδατα με το ‘Only the children» χαρίζοντας μας ακόμα ένα σπουδαίο τραγούδι. Το ατμοσφαιρικό, αργόσυρτο «A thousand years» θα μας παρασύρει σε μια ονειρική διάσταση δίνοντας την σκυτάλη σε ακόμα ένα αγαπημένο μου τραγούδι, το «These chain» με την φωνή του Steve Lukather. Στιχουργικό υπόβαθρο που έχει να κάνει με την δύναμη που απαιτείται για να αφήσεις πίσω σου το παρελθόν και την κιθάρα του Luke να τυλίγει με το μελωδικό της πέπλο το τραγούδι.
  "Everything's gonna be alright boys, help is on the way...." Με τον David Paich να τραγουδάει τους παραπάνω στίχους ξεκινά η κομματάρα που θα κλείσει τον δίσκο, το φανταστικό «Home of the brave»! Το τραγούδι στη συνέχεια το αναλαμβάνει ο Joseph Williams βγάζοντας τεράστιο πάθος και δύναμη με την Φάνη του. Φυσικά και όλοι οι υπόλοιποι Toto συνεισφέρουν στο  κτίσιμο του κομματιού με το παίξιμο τους δίνοντας την αίσθηση πως η μπάντα φλέγεται! Η Γιαπωνέζικη έκδοση περιελάμβανε και το τραγούδι «The seventh one», το οποίο αργότερα παρουσιάστηκε σε διάφορες συλλογές του συγκροτήματος.
  Ολοκληρώνοντας την ακρόαση του συγκεκριμένου δίσκοι, έχω πάντα το ίδιο συναίσθημα. Οι Τoto, όπως σχεδόν οι περισσότεροι μουσικοί της δεκαετίας του ογδόντα, πραγματικέ χαιρόντουσαν αυτί που έκαναν. Η μουσική τους απαλλαγμένη από στεγανά και "ταμπού", αποδιδόμενη με τέλειο μουσικό τρόπο ο οποίος συνάμα ήταν άμεσος για τον μέσο ακροατή προσέφερε και προσφέρει στον καθένα μας αυτό που στις μέρες μας τείνει να εξαφανιστεί.... Ένα αληθινό χαμόγελο!
ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
30/1/19/
Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος

    Blogger Comment
  1. απλα και χωρις πολλα λογια ...Το κορυφαιο AOR αλμπουμ ολων των εποχων ... Το ευαγγελιο .Ενα σεμιναριακο αλμπουμ που μοιραζει απλοχερα μουσικα μαθηματα προς πασα κατευθυνση . Παροτι δεν ειχε την εμπορικη επιτυχια προγενεστερων τους , για 'εμας ' θεωρειται το διαμαντι τους . Πολλες σημερινες νεες μπαντες κυριως απο την Σουηδια εχουν βασισει τον ηχο τους πανω στην συγκεκριμενη κυκλοφορια .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Προτιμώ το πρώτο τους και το Isolation,αλλά σίγουρα πρόκειται για εξαιρετική δουλειά.Δεν αναμέναμε κάτι λιγότερο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Επίσης είναι τυχαίο που την ίδια χρονιά οι Maiden κυκλοφόρησαν το Seventh Son Of A Seventh Son???????Τι συνεννόηση ήταν αυτή;

    ΑπάντησηΔιαγραφή