AUTOGRAPH: SIGN IN PLEASE (1984)

 

Οι Autograph έμειναν γνωστοί στον χώρο του μελωδικού hard rock ως συγκρότημα της μιας επιτυχίας, ένας χαρακτηρισμός που τους αδικεί, καθώς τα δυο πρώτα άλμπουμ τους – και κυρίως το ντεμπούτο που θα παρουσιαστεί στη συνέχεια – αποτελούν πολύ καλά δείγματα του πρώιμου Glam/Pop/Hair metal της ευρύτερης περιοχής του L.A., κοιτίδας, άλλωστε, του συγκεκριμένου μουσικού ύφους.
    Σχηματίστηκαν το 1983 στην Pasadena της California, αρχικά ως προσωπικό σχήμα του συνθέτη/κιθαρίστα/τραγουδιστή Steve Plunkett, ο οποίος μόλις είχε φύγει από την AOR μπάντα Silver Condor και αναζητούσε μια νέα αρχή. Σε αυτή του την προσπάθεια, κάλεσε να τον βοηθήσουν κάποιοι μουσικοί με τους οποίους είχε συνεργαστεί στο παρελθόν σε διάφορα άλλα συγκροτήματα της περιοχής. Έτσι το σχήμα του συμπλήρωσαν ο κιθαρίστας Steve Lynch (καμία σχέση με τον George Lynch των Dokken, είχε παίξει με τον Plunkett σε μια μπάντα με το όνομα Looker), o πληκτράς Steve Isham, ο μπασίστας Randy Rand (είχε συνεργαστεί με τον Plunkett στη μπάντα Wolfgang) και ο ντράμερ Keni Richards.
    Στην πορεία της συνεργασίας τους είδαν ότι είχαν πολύ καλή χημεία και αποφάσισαν να γίνουν κανονική μπάντα και όχι απλά το solo project του Plunkett. Έτσι, άρχισαν να προβάρουν και να ηχογραφούν τα πρώτα τους demo, υιοθετώντας το όνομα Autograph που το εμπνεύστηκε ο Plunkett από το “Photograph”, το γνωστό τραγούδι των Def Leppard από το άλμπουμ τους Pyromania.
    Ιδιαίτερα σημαντικές για τη μετέπειτα πορεία της μπάντας υπήρξαν οι γνωριμίες που είχαν δυο μέλη τους: Πρώτη, αυτή του Steve Plunkett με τον παραγωγό Andy Johns (Led Zeppelin),από την εποχή που ο Plunkett ήταν στους Silver Condor και ο Johns είχε αναλάβει την παραγωγή του δεύτερου άλμπουμ τους, αυτού στο οποίο συμμετείχε ο Plunkett. Ο Johns άκουσε το demo που ετοίμαζαν και πρότεινε στον Plunkett να το ξαναδουλέψουν στα γνωστά Record Plant studios με τη δική του καθοδήγηση για να πετύχουν καλύτερο αποτέλεσμα. Και όλα αυτά δωρεάν! Εδώ έρχεται να πάρει την σκυτάλη η δεύτερη γνωριμία και συγκεκριμένα αυτή του ντράμερ Keni Richards με τον γνωστό David Lee Roth των Van Halen. O Richards έδωσε το demo στον Roth να το ακούσει, αυτός ενθουσιάστηκε και τους πρότεινε να ανοίξουν τις συναυλίες των Van Halen στο αμερικάνικο σκέλος της επερχόμενης περιοδείας τους για το άλμπουμ 1984! Αυτό ήταν μια μοναδική και πολύτιμη ευκαιρία και μάλιστα για μια μπάντα που δεν είχε ακόμα δισκογραφικό συμβόλαιο, το οποίο όμως δεν άργησε να έρθει, καθώς ύστερα από τρεις μήνες και 48 εντυπωσιακές εμφανίσεις με τους Van Halen, οι Plunkett, Lynch, Rand, Isham και Richards, έβαλαν τα «αυτόγραφά» τους στο συμβόλαιο που τους πρόσφερε η δισκογραφική RCA.


    Μετά την υπογραφή του συμβολαίου, οι Autograph επέστρεψαν στο στούντιο και με την βοήθεια του γνωστού παραγωγού Neil Kernon, ολοκλήρωσαν τις ηχογραφήσεις του ντεμπούτου τους,Sign in Please,το οποίο κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 1984 που είναι ένα ένα άψογο ντεμπούτο για το είδος του: εμπορικό, ραδιοφωνικό hard rock της εποχής, με «χορευτικούς» ρυθμούς, ωραία μελωδικά solo στις κιθάρες, πλήκτρα σε όλα τα τραγούδια, είτε ως background είτε – σε 1-2 συνθέσεις - ως solo, ανάλαφροι στίχοι γύρω από την γνωστή θεματολογία «γυναίκες, σεξ, βόλτες, parties αλλά και λίγο συναίσθημα» και φωνητικά από τον Plunkett που μπορεί να μην είναι από τα καλύτερα, όμως η βραχνάδα, το γρύλισμα, η πονηριά και η αλητεία που βγάζουν, ταιριάζουν άψογα με το όλο κλίμα του άλμπουμ. Γενικά, αν θέλουμε να δώσουμε ένα στίγμα του πού κινείται περίπου το άλμπουμ, θα έλεγα ότι θυμίζει αρκετά τους Def Leppard του Pyromania, κυρίως στα φωνητικά και στα backing vocals καθώς και τους Giuffria (οι οποίοι μάλιστα κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους το ίδιο έτος), όσον αφορά τα keyboards και την AOR αίσθηση σε κάποια σημεία.
    Από τα τραγούδια του άλμπουμ, την πρώτη θέση καταλαμβάνει δικαιωματικά και διθυραμβικά, η κομματάρα “Turn up the Radio”, πρώτο single του άλμπουμ και το τραγούδι που τους έδωσε το χαρακτηρισμό (αδίκως) «One hit wonder”. Φοβερό κομμάτι, ορισμός του arena hit, με mid-tempo καρφωτό ρυθμό, φωνητικά copy-paste Joe Elliot (Def Leppard), πολυφωνικά δεύτερα φωνητικά, τυπικό αλλά ωραίο σόλο και τέλεια ατμόσφαιρα από τα keyboards. To κομμάτι έφτασε στη θέση 29 των charts του Billboard και είχε άφθονο airplay ακόμα και χρόνια μετά την κυκλοφορία του. Για το τραγούδι βγήκε και video στο οποίο μπορούμε να θαυμάσουμε τον «ομορφάντρα»  Plunkett με το μαλλί περούκα, αλλά και όλη την κιτς αισθητική, κλασική των μουσικών videos του πρώτου μισού της δεκαετίας του 80!
    Εκτός του “Turn up the radio” όμως, που συγκέντρωσε την περισσότερη προσοχή, όλα τα υπόλοιπα τραγούδια είναι εξίσου πολύ καλά και κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχει κανένα filler στο άλμπουμ. Επόμενη κομματάρα και με ευρηματικό τίτλο, το “My girlfriend’s boyfriend isn’t me”. Κολλητικό riff, σταδιακή κλιμάκωση με «χαλάκι» keyboards και σκάσιμο με πολυφωνικό, sing alone ρεφρέν. Παραδόξως, δεν έχει σόλο και αυτό ίσως του στερεί αυτό που θα το έκανε να κοιτάξει «στα μάτια» το “Turn up the radio”. Για να συνεχίσουμε με τα κορυφαία του άλμπουμ, σειρά έχει το “Night-teen and non-stop”, με στίχους, όπως είναι κατανοητό, για κάποια «ασταμάτητη» δεκαεννιάχρονη. Από τα γρήγορα κομμάτια του άλμπουμ, με ωραία πλήκτρα στην εισαγωγή, και σόλο από κιθάρα και keyboards.Tέλος, η ομάδα των πιο «γνωστών» τραγουδιών ολοκληρώνεται με το “Send her to me”, η εναρκτήρια σύνθεση του άλμπουμ, τέταρτο single και δεύτερο βίντεο. Το κομμάτι είναι αρκετά καλό με χαρακτηριστικό πιασάρικο ρυθμό, αλλά όχι καλύτερο από τα προηγούμενα, ενώ άποψή μου είναι πως θα ήταν προτιμότερο να προωθηθεί στη θέση του με βίντεο το “My girlfriend’s boyfriend isn’t me” που είναι σαφώς καλύτερο.


    Ας πάμε τώρα και στις υπόλοιπες συνθέσεις: το “Cloud 10 είναι ένα αρκετά ενδιαφέρον κομμάτι με τα πλήκτρα να του χαρίζουν μια ατμοσφαιρική χροιά και το μελωδικό σόλο του Lynch να το κλείνει ιδανικά, ενώ το “Deep End”, που το ακολουθεί και ολοκληρώνει το πρώτο μισό του άλμπουμ, ξεκινάει μεν λίγο αδιάφορα, αλλά στη συνέχεια αλλάζει και βελτιώνεται, θυμίζοντας στο ρεφρέν λίγο από 70s KISS.
Ένα από τα καλύτερα τραγούδια είναι το “Thrill of Love” ,με ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο των keyboards στα κουπλέ που δίνει ιδιαίτερη ένταση στον ρυθμό και ένα από τα καλύτερα σόλο όλου του δίσκου. Το διαδέχεται το “Friday”, που είναι αφιερωμένο στα Παρασκευόβραδα στη “λεωφόρο”, μια αναφορά μάλλον στη Sunset boulevard του L.A. και στην περιοχή  Sunset strip που ήταν το κέντρο της διασκέδασης με όλα τα γνωστά club του χώρου και ακολουθεί φυσικά και η απαραίτητη «μπαλάντα», “In the night” , που δεν είναι όμως μια καθαρή μπαλάντα, όπως οι περισσότερες του είδους, αλλά μια συναισθηματική σύνθεση στο στυλ και το ρυθμό του “Animal” των Def Leppard και στίχους σχετικά με μια κοπέλα που περιμένει στο δωμάτιό της να χτυπήσει το τηλέφωνο και να εμφανιστεί ο «πρίγκιπας», όπως γίνεται στις ιστορίες των Άρλεκιν που διαβάζει. ΟΚ, λίγο cheesy οι στίχοι , αλλά έχει και αυτά το είδος, οπότε το ξεπερνάμε και δεν κολλάμε εκεί!
    Τέλος, το άλμπουμ κλείνει με το πιο «σοβαρό» και μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι, το “Αll I’m gonna take” που, αν και τελευταίο, δεν είναι υποδεέστερο των άλλων αλλά, αντίθετα, θα μπορούσε να περιλαμβάνεται άνετα και σε ένα άλμπουμ καθαρόαιμου heavy metal της εποχής. Πολύ καλή ανάπτυξη, ωραίο ρεφρέν και φοβερό σόλο.
    Το “Sign in Please”, με αιχμή του το “Turn up the radio”, έκανε σημαντική επιτυχία, ανέβηκε μέχρι τη θέση 29 του Billboard και έγινε χρυσό, πουλώντας πάνω από 500.000 κομμάτια. Αν το κρίνουμε σε σχέση με άλλα άλμπουμ του είδους, το ύφος του και το όλο του στυλ σίγουρα τα έχουμε συναντήσει σε δεκάδες άλλες παρόμοιες μπάντες και με καλύτερο, σε πολλές περιπτώσεις, αποτέλεσμα. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι το “Sign in Please” κυκλοφόρησε το 1984, όταν πολλές από τις μπάντες που έγιναν γνωστές και επιτυχημένες προς το τέλος της δεκαετίας του 80 δεν υπήρχαν καν ή υπήρχαν μόνο σαν ιδέα στο μυαλό κάποιων από τα μέλη τους.
    Οι Autograph  μπορεί να είχαν σύντομη διάρκεια ζωής, καθώς διαλύθηκαν το 1988, όμως η επιτυχία που έκαναν με το “Sign in Please”, τους άξιζε πραγματικά και το συγκεκριμένο άλμπουμ ακούγεται ακόμα και σήμερα, 37 χρόνια μετά, ευχάριστα, φέρνοντας μνήμες μιας εποχής όπου η έμπνευση των μουσικών ξεχείλιζε και κάθε χρονιά έβγαιναν τουλάχιστον 7-8 άλμπουμ που θα μνημονεύονταν για δεκαετίες μετά.
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ

    Όπως ήταν φυσικό, η επιτυχία του Sign in Please, έκανε επιτακτική την άμεση κυκλοφορία ενός δεύτερου άλμπουμ. Έτσι τον αμέσως επόμενο χρόνο (1985) και με την ίδια σύνθεση, βγάζουν το That’s the Stuff, το οποίο συνεχίζει στον ίδιο ακριβώς δρόμο του ντεμπούτου, με ελάχιστες διαφοροποιήσεις.
    Το άλμπουμ είναι εξίσου ενδιαφέρον, απλά βρίσκεται ένα σκαλί πιο κάτω από το Sign in Please καθώς στερείται του στοιχείου της έκπληξης και είναι ουσιαστικά μια εκ του ασφαλούς επανάληψη του τελευταίου. Παρόλα αυτά, έκανε και αυτό μια κάποια επιτυχία και κατάφερε να φράσει στη θέση 92 του Billboard χωρίς όμως να καταφέρει να γίνει χρυσό όπως το πρώτο.
   Εδώ ξεχωρίζουν το ομώνυμο κομμάτι, το πολύ καλό “Blondes in black cars”, το “Take no Prisoners” και τα δυο τελευταία, “Build for speed” και “Paint this town”. Να σημειώσω εδώ ότι σε μια επανέκδοση του άλμπουμ το 1986, στη θέση ενός κομματιού (“Six string fever”), μπήκε το “We’re an American Band”, διασκευή της πασίγνωστης σύνθεσης των Grand Funk Railroad. Η ίδια διασκευή περιλαμβάνεται και σε μεταγενέστερες επανεκδόσεις του άλμπουμ σε CD.
    Ακολούθησε το τρίτο και τελευταίο τους άλμπουμ με την αυθεντική σύνθεση,  το Loud and Clear (1987), το οποίο πέρασε και δεν ακούμπησε. Ήδη εκείνη την εποχή κυριαρχούσαν πλέον τα μεγαθήρια του χώρου και η «πίτα» δεν περίσσευε πλέον για τους Autograph. Επόμενο ήταν η RCA να λύσει το συμβόλαιο και το συγκρότημα να διαλυθεί το επόμενο έτος.
    Φυσικά, υπήρξε και συνέχεια η οποία είναι άνευ ιδιαίτερης σημασίας. Συνοπτικά, το 1997 κυκλοφόρησε το άλμπουμ Missing Pieces που περιείχε κομμάτια που προορίζονταν για το άλμπουμ που θα κυκλοφορούσε η μπάντα το 1989, αλλά τους πρόλαβε η διάλυση. Το 2003, ο Plunkett μαζί με άλλους μουσικούς κυκλοφόρησε κάτω από το όνομα Autograph , το άλμπουμ Buzz, ενώ το 2017, μια σύνθεση που περιλάμβανε τα αυθεντικά μέλη Steve Lynch και Randy Rand κυκλοφόρησε το άλμπουμ Louder. Τέλος, το 2019 και με μοναδικό αυθεντικό μέλος τον Randy Rand, κυκλοφόρησαν το άλμπουμ Get off your ass.




TRIVIA

  •   Το τραγούδι “Turn up the radio”, που σήκωσε το βάρος του άλμπουμ, παρά λίγο να μην περιληφθεί στο Sign in Please. Δεν άρεσε στην RCA και μπήκε τελευταία στιγμή στη λίστα των τραγουδιών μετά από μεγάλη πίεση του συγκροτήματος. Αλλά ακόμα και όταν μπήκε στο άλμπουμ , ούτε το ίδιο το συγκρότημα περίμενε ότι θα κάνει τόσο μεγάλη επιτυχία.
  •  Η γυναίκα ρομπότ, που το χέρι της βρίσκεται στο εξώφυλλο του άλμπουμ, εμφανίζεται στα video των “Send her to me”, και “Turn up the radio”, ενώ ολόκληρη παρουσιάζεται στο εξώφυλλο του δεύτερου άλμπουμ. Εντωμεταξύ, η ίδια γυναίκα ρομπότ, κοσμεί και το εξώφυλλο του άλμπουμ των Aerosmith, “Just push play”(2001)!
  •   Για τους λάτρεις των video games, το “Turn up the radio” ακούγεται στο παιχνίδι Grand Theft Auto:Vice City του 2002, ενώ στο Grand Theft Auto:Vice City Stories του 2006, ακούγεται το “All I’m gonna take”.  
  •  Από τα μέλη της αυθεντικής σύνθεσης τους, o κημπορντίστας Steven Isham πέθανε το 2008 από καρκίνο στο συκώτι και ο ντράμερ Keni Richards, βρέθηκε δολοφονημένος το 2017, πιθανόν λόγω εμπλοκής του σε υπόθεση ναρκωτικών, καθώς δεν ήταν ιδιαίτερα «καλό παιδί» και είχε ιδιαίτερα «έντονη» ζωή. Τέλος, ο mastermind της μπάντας Steve Plunkett, δεν θέλησε να ασχοληθεί ξανά με τη μπάντα καθώς οι επαγγελματικές του δραστηριότητες στο χώρο της μουσικής και του θεάματος δεν του άφηναν χρόνο. Να τονίσουμε ότι ο Plunkett έχει δουλέψει ως παραγωγός και έχει γράψει πάνω από 200 τραγούδια για διάφορους καλλιτέχνες (μεταξύ των οποίων και οι γνωστές του χώρου μας Vixen), ενώ έχει ασχοληθεί με την μουσική επένδυση πολλών ταινιών και τηλεοπτικών σειρών.
  •  Για όσους δεν το παρατήρησαν, η αυθεντική σύνθεση τους περιλαμβάνει τρείς Steve: Steve Plunkett, Steve Lynch και Steven Isham!




ΧΡΗΣΤΟΣ ΖΕΡΒΟΣ

3/2/21

Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος

    Blogger Comment

Δημοσίευση σχολίου