Γεννημένος στις 6 Ιανουαρίου 1946 στο Cambridge με το όνομα Roger Keith Barrett, ήταν το τέταρτο παιδί σε σύνολο 5, του γιατρού Arthur Max και της Elizabeth Garrett. Στα 10 χρόνια του πήρε δώρο από τον πατέρα του ένα γιουκαλίλι ένα μπάντζο για να αρχίσει να ασχολείται ακόμα πιο έντονα με τη μουσική, αφού είχε ήδη ξεκινήσει μαθήματα πιάνου. Κι ενώ η μουσική skiffle (σ.σ. μουσικό είδος με βάση τη jazz και το blues) αρχίζει να κατακτά τη νεολαία των μεγάλων βρετανικών πόλεων, ο έφηβος Roger αποκτά την πρώτη κιθάρα του. Αρχίζει να τη γρατζουνάει δίπλα σε ένα άλλο νεαρό του Cambridge, τον David Gilmour που τον φέρνει σε επαφή με το blues! O νεαρός Roger αρχίζει τις πρώτες εξόδους μακριά από το σπίτι του, πηγαίνοντας στο Riverside Jazz Club όπου τότε απέκτησε το ψευδώνυμο Sid (με i) λόγω ομοιότητας του με έναν άλλο νεαρό. Ο Sid (πλέον) Barrett γίνεται μέλος των Geoff Mott&the Mottoes κι εκεί αρχίζουν να γράφουν το όνομά του με τη γραφή Syd. Περιέργως, με το …καινούργιο του όνομα είναι γνωστός μόνο στο φιλικό του περιβάλλον και σπίτι του δεν γνωρίζουν τίποτε. Λίγες εβδομάδες πριν κλείσει τα 16 χρόνια του, χάνει τον πατέρα του, ένα ψυχολογικό τραύμα που δεν κατάφερε να επουλώσει ποτέ. Η μητέρα του, βλέποντας τον νεαρό Roger να έχει απομονωθεί, τον παροτρύνει να ασχοληθεί με τη μουσική για να ξεφύγει από τη θλίψη για την απώλεια του πατέρα του. Έτσι φθάνουμε στο 1964 όπου αρχίζει να συνθέτει τα πρώτα δικά του τραγούδια με στίχους επηρεασμένους από τον Άγγλο ποιητή και ζωγράφο Edward Lear.
Η ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ROGER WATERS, ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ PINK FLOYD
Το 1965 αρχίζει να φοιτά στο τμήμα τέχνης του κολλεγίου του Camberwell όπου για πρώτη φορά παίζει τα τραγούδια του στους συμφοιτητές του. Εκεί γνωρίζει ένα φοιτητή της Αρχιτεκτονικής του Regent Street Polytechnic με το όνομα Roger Waters που παίζει στους Abdabs. Μαζί του οι Rick Wright που έπαιζε πιάνο και ο μικρότερος σε ηλικία, Nick Mason ντραμς. Ο Barrett γίνεται ο τέταρτος της παρέας των Abdabs (σ.σ. τι εύηχο όνομα!) και αρχίζουν να παίζουν τα τραγούδια που είχε συνθέσει πριν λίγα χρόνια είναι ο μόνος από τα μέλη του συγκροτήματος που δεν σπούδαζε αρχιτέκτονας, αλλά σε σχολή καλών τεχνών! Με δική του πρόταση, αλλάζουν το όνομα τους σε Pink Floyd, δανεισμένο από τα μικρά ονόματα δύο πρωτοπόρων του αμερικάνικου blues, των Pink Anderson και Floyd Council.
Σιγά σιγά αρχίζουν να αφήνουν στην άκρη τον blues ήχο και να πειραματίζονται σε καινούργιους, ανορθόδοξους, ήχους. Την ίδια εποχή, το Λονδίνο και η νεολαία του, ζει μια ανατολή νέων καταστάσεων σε όλους τους τομείς. Η νεολαία νιώθει αποκομμένη από τη συντηρητική κοινωνία της Μ.Βρετανίας, έξω από τις εξελίξεις, και ψάχνεται. Τότε πρωτοεμφανίζεται στα clubs η ουσία L.S.D.της οποίας η χρήση δεν είχε απαγορευτεί έως εκείνη τη στιγμή. Αυτό συνέβη λίγο αργότερα, όταν την έκαναν γνωστή ο Αμερικάνος ψυχολόγος Timothy Leary και οι…Beatles. Χωρίς δεύτερη κουβέντα, οι άσημοι ακόμα Pink Floyd δοκιμάζουν το L.S.D. με πρώτο τον Barrett που βαθιά επηρεασμένος από τις ουσίες, συνθέτει το “Astonomy Domine”. Πιο πολύ από τους 4, ο Barrett ήταν αυτός που δοκίμαζε το L.S.D. με τους άλλους τρεις να αρχίσουν να αποστασιοποιούνται.
Το συγκρότημα αρχίζει να πυκνώνει τις εμφανίσεις του στα λιγοστά, τότε, Clubs του Λονδίνου με τις περισσότερες εμφανίσεις να τις πραγματοποιούν στο περίφημο U.F.O. για να υπογράψουν συμβόλαιο με την EMI (Μάρτιος 1967) λαμβάνοντας το σεβαστό ποσό των £5000 σαν προκαταβολή. Μέσα στο Μάρτιο του 1967 κυκλοφορούν το πρώτο single με τίτλο "Arnold Layne" με το "Candy and a Currant Bun" στη Β πλευρά και τα δύο συνθέσεις του Barrett. Οι στίχοι αναφέρονται στην πραγματική ιστορία ενός άνδρα που έκλεβε ρούχα από της μπουγάδας της μητέρας του (του Barrett!!!). Το τραγούδι το είχαν κυκλοφορήσει πριν ακόμα υπογράψουν στην EMI με την εταιρεία να αγοράζει τα δικαιώματά του μετά την υπογραφή τους. Το “Arnold Layne” έφθασε έως το Νο 20 του βρετανικού chart με την εταιρεία management να αγοράζει μερικές εκατοντάδες singles για να το βοηθήσει να μπει στο chart. Τακτική που στο μέλλον ακολούθησαν πολλές εταιρείες management αλλά και τα ίδια τα συγκροτήματα, προκειμένου να δουν τα τραγούδια τους στο chart! Το τραγούδι λογοκρίθηκε από του βρετανικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς αφού θεωρήθηκε ότι οι στίχοι μιλούν για τραβεστί. Τρεις μήνες αργότερα, τον Ιούνιο του 1967 κι ενώ έχει αρχίσει το περίφημο Καλοκαίρι της Αγάπης με τη ψυχεδέλεια να βρίσκεται στο υψηλότερο επίπεδό της, οι Pink Floyd κυκλοφορούν το δεύτερο single τους με τίτλο "See Emily Play"κι αυτό σύνθεση του Syd Barrett όπου παίζει slide κιθάρα, με ένα αναπτήρα Zippo.
Στη β’ πλευρά υπάρχει το “Scarecrow’ κι αυτό δική του σύνθεση. To έδαφος πια είναι στρωμένο και το τραγούδι φθάνει έως το Νο6 του βρετανικού chart, με τους ανθρώπους της EMI να τρίβουν τα χέρια τους, βλέποντας ότι η επένδυσή τους να πετυχαίνει. Ο Barrett αρχίζει να βάφει τα μάτια του με μάσκαρα, να έχει ανακατεμένα τα κατσαρά μαλλιά του και αρχίζει να αναδεικνύεται σαν ένα είδωλο της καινούργιας μουσικής σκηνής που ήδη είχε ανατείλει. Η επιτυχία των δύο singles, οδηγεί τον Syd Barrett να φύγει από το σπίτι του και να μείνει μαζί με τους άλλους 3 στο No 101 της Cromwell Road στο Kensington. Τότε, αρχίζει να παρουσιάζει τα πρώτα δείγματα περίεργης συμπεριφοράς (απλανές βλέμμα, αποκομμένος από τους υπόλοιπους, απότομες αλλαγές διάθεσης) αλλά τότε δεν ήξεραν να αξιολογήσουν τα συμπτώματα και το συγκρότημα ξεκινά τις ηχογραφήσεις του πρώτου άλμπουμ τους με τίτλο The Piper at the Gates of Dawn (1967) όπου σχεδόν ολόκληρο είναι γραμμένο από τον Barrett.
Το δισκογραφικό συμβόλαιο τους προσφέρει απεριόριστο χρόνο στο studio αλλά με χαμηλότερα ποσοστά επί των δικαιωμάτων, ενώ το άλμπουμ φθάνει στο Νο6 του Βρετανικού chart. Διακοσμημένο με μια φωτογραφία του συγκροτήματος που νομίζεις ότι τραβήχτηκε μέσα από καλειδοσκόπιο, το The Piper at the Gates of Dawn εξακολουθεί σήμερα να είναι ένα από τα καλύτερα ψυχεδελικά άλμπουμ όλων των εποχών. Σταδιακά, ο Barrett παρουσιάζει όλο και πιο έντονα προβλήματα απομόνωσης, η κατάσταση οδηγείται στα άκρα στις πρώτες συναυλίες που έδωσαν το 1967 στην Αμερική, φθάνοντας στο σημείο να μην παίζει καν. Ιστορική έχει μείνει η εμφάνισή τους στη δημοφιλή τηλεοπτική εκπομπή Pat Boone Show όπου ο παρουσιαστής μετά την εμφάνισή τους, τους ρωτά για τα τραγούδια τους. Ο Barrett μένει απαθής στις ερωτήσεις και δεν βγάζει λέξη από το στόμα του, ενώ στην εκπομπή American Bandstand όπου είχαν συμφωνήσει να εμφανιστούν full playback (σ.σ. δηλαδή να υποδύονται ότι παίζουν και τραγουδούν ενώ θα ακούγεται το τραγούδι), εκείνος αρνείται να υποκριθεί ότι τραγουδάει και παίζει κιθάρα. Η απομόνωση, η αστάθεια και η αδυναμία χειρισμού ακόμα και εύκολων καταστάσεων είναι καθημερινά παραδείγματα ενός ανθρώπου που έχει υποκύψει στις παραισθησιογόνες ουσίες. Αναγκάζονται να ακυρώσουν την εμφάνισή τους στο σημαντικό National Jazz and Blues Festival αλλά και αρκετές άλλες εμφανίσεις τους με το management να ενημερώσει τα τότε μουσικά έντυπα για την νευρική εξάντληση που έχει ο Barrett. O Waters θέλοντας να τον βοηθήσει αλλά και να λύσει τη δύσκολη κατάσταση που έχει περιέλθει το συγκρότημα, του κλείνει συνάντηση με τον ψυχίατρο R. D. Laing, όπου τον συνοδεύει ο Waters. Δυστυχώς ο Barrett αρνήθηκε να βγει από το αυτοκίνητο, πόσο μάλλον να επισκεφτεί το γιατρό. Παρ όλα αυτά, το συγκρότημα με τον Barrett στη σύνθεσή του πηγαίνει στην Αμερική για την πρώτη σειρά συναυλιών αλλά η παρουσία του στη σκηνή γίνεται πλέον αδύνατη κι έτσι στις 24 Οκτωβρίου, πριν καν κλείσουν 1 μήνα στην Αμερική, ακυρώνουν τις εναπομείνουσες ημερομηνίες συναυλιών, επιστρέφοντας στην Αγγλία.
Ακολουθεί μια σειρά εμφανίσεων στη Μ.Βρετανία με τον Barrett να είναι χαμένος και έτσι ο Nick Mason επισκέφθηκε τον φίλο του David Gilmour για να τους βοηθήσει. Η ιδέα είναι, όχι να τον αντικαταστήσει αλλά να παίζει μαζί του στη σκηνή και να «μαζεύει» τον ήχο. Έως τότε δεν είχαν οδηγηθεί σε απόφαση απομάκρυνσης του από το συγκρότημα. Ο ίδιος ακολουθεί το συγκρότημα με το δικό του αυτοκίνητο, ένα Mini Cooper, δεν συμμετέχει στις συζητήσεις του και αποστασιοποιείται όλο και περισσότερο. Οι Waters, Mason και Wright αρχικά σκέφτονται να τον κρατήσουν μόνο σαν συνθέτη και να προσλάβουν τον Gilmour σαν μόνιμο μέλος, αλλά ακόμα κι αυτή η ιδέα είναι πλέον δύσκολη. Στις 6 Απριλίου του ανακοινώνουν την απομάκρυνσή του από τους Pink Floyd με αντικαταστάτη τον Gilmour με τον οποίο ήταν φίλος πριν ακόμα σχηματίσει το συγκρότημα! Το δεύτερο άλμπουμ τους με τίτλο A Saucerful of Secrets κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 1968 όπου το συγκρότημα παρουσιάζεται σαν πενταμελές, αφού συμμετέχει κι ο Gilmour με τον Barrett να έχει συμμετοχή μόνο στη δική του σύνθεση "Jugband Blues" όπου και τραγουδάει. Στην πραγματικότητα είχε απομακρυνθεί πριν ακόμα τελειώσουν οι ηχογραφήσεις του άλμπουμ.
Παρ’ όλη τη δραματική απομάκρυνσή του από τους Pink Floyd, οι manager του, πιστεύουν ότι μπορεί να «λειτουργήσει» ξανά και του κλείνουν χρόνο στο Abbey Road Studio όπου ο Barrett αδυνατεί να παρουσιάσει μια ολοκληρωμένη σύνθεση. Τσακώνεται με τους manager τους και εγκαταλείπει το studio, φεύγοντας με το Mini Cooper του για να κάνει το γύρο της Αγγλίας! Παρ’όλα αυτά, η δισκογραφική εταιρεία EMI εξακολουθεί να πιστεύει ότι μπορεί να επανέλθει και προσπαθεί να επεξεργαστεί τις ταινίες με τα τραγούδια που είχε συνθέσει και ηχογραφήσει έως τότε. Και ξαφνικά, ο Barrett παρουσιάζεται στην Ibiza όπου βρίσκονται οι Gilmour και Waters όπου τους ζητά να τον βοηθήσουν να τελειώσει το προσωπικό του άλμπουμ. Και έτσι, ενώ δούλευαν το Ummagumma, οι Gilmour και Waters δέχονται την πρότασή του και ολοκληρώνουν το πρώτο προσωπικό του άλμπουμ που κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 1970 με τίτλο The Madcap Laughs (Νο 40 Μ.Βρετανία).
Με τη ψυχεδελική σκηνή αλλά και ακροατήριο να έχει αρχίσει να αραιώνει σταθερά, το Madcap Laughs, γίνεται ένα από τα καλύτερα άλμπουμ εκείνης της χρονιάς. Χαμηλόφωνο, προσωπικό, αρκετά σκοτεινό, το Madclap Laughs έχει μερικά διαμαντάκια σαν τα “Octopus” και “Golden Hair” που μαζί με το αργόσυρτο “Terrapin” και σας κάνουν να ξανακούσετε το The Piper at the Gates of Dawn! Εκτός του David Gilmour μαζί του παίζει σε 2 τραγούδια ντραμς ο Jerry Shirely και 3 μέλη των Soft Machine, οι Robert Wyatt ντραμς, Hugh Hopper μπάσο και Mike Ratledge πλήκτρα.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ
Η φωτογραφία που απεικονίζεται στο εξώφυλλο, είναι τραβηγμένη από τον Mick Rock στο υπνοδωμάτιο του στο σπίτι του στο Wetherby. Όπως βλέπετε έχει ζωγραφήσει το πάτωμα με οριζόντιες γραμμές μοβ και πορτοκαλί! Η κοπέλα που εμφανίζεται στο οπισθόφυλλο είναι η σύντροφός του Evelyn Rose, η οποία άνοιξε την πόρτα στο φωτογράφο, εντελώς γυμνή ενώ ο Barrett φορούσε μόνο το εσώρουχό του! Η Evelyn “Iggy” Rose δεν γνώριζε ότι ο Barrett ήταν μέλος των Pink Floyd. Ο τελικός σχεδιασμένο του εξώφυλλου έγινε από τους Storm Thorgerson και Aubrey Powell της Hipgnosis και η αρχική έκδοση δεν εμφάνιζε κανένα στοιχείο για τα τραγούδια και τους μουσικούς, παρά μόνο τα ονόματα των παραγωγών.
Η απρόσμενη επιτυχία του άλμπουμ, ανάβει το πράσινο φως από την EMI για δεύτερο άλμπουμ που ηχογραφείται και πάλι στο Abbey Road την ίδια εποχή που οι Pink Floyd ηχογραφούσαν το Atom Heart Mother με τον Barrett να τους επισκέπτεται για να δει και να ακούσει την πρόοδο των ηχογραφήσεων. Με τη βοήθεια των Gilmour και Rick Wright στην παραγωγή, το Νοέμβριο του 1970 κυκλοφορεί το άλμπουμ Barrett με το εξώφυλλο φιλοτεχνημένο από τον ίδιο. Στα ντραμς ο Jerry Shirley των Humble Pie. Η ψυχική κατάστασή του είναι κακή και έτσι οι live εμφανίσεις του αποτυγχάνουν. Υπήρξε εμφάνιση στο Olympia Exhibition Hall το 1970, όπου έφυγε από τη σκηνή μετά από τα πρώτα 4 τραγούδια.
Μετά από ένα διάστημα αποχής 2 ετών, τον βρίσκουμε στο 1972 να έχει σχηματίσει τους Stars μαζί με το μπασίστα Jack Monk και ένα ντράμερ που εμφανιζόταν με το όνομα Twink. Πραγματοποιούν μια συναυλία που παίρνει αποκαρδιωτικές κριτικές και διαλύονται πριν καν επιχειρήσουν μια δεύτερη εμφάνιση. Την ίδια χρονιά, υπογράφει μια συμφωνία με την EMI, που αναφέρει ότι δεν έχει πλέον καμία υποχρέωση να παραδίδει υλικό (σ.σ. τραγούδια) υπό τον όρο ότι παραιτείται από κάθε οικονομική απαίτηση από το όνομα και το σήμα των Pink Floyd. Παράλληλα θα λάμβανε το αναλογούν ποσοστό από τα πενυαμτικά δικαιώματα των τραγουδιών του.
Το συγκρότημα προχωράει με την κυκλοφορία των άλμπουμ Atom Heart Mother και Meddle για να φθάσουμε στο 1972 και την κυκλοφορία του The Dark Side of the Moon. Μια ιστορία που λίγο πολύ ξέρετε. Η τεράστια επιτυχία τους, ρίχνει φώτα και στη σκοτεινή φιγούρα του και σιγά σιγά αρχίζει η μυθοποίησή του. Η κατάστασή του είναι πολύ κακή, ξυρισμένο κεφάλι, ατημέλητα ρούχα και εμφάνιση και πριν ακόμα κλείσει τα 30, είναι μια μεγάλη απώλεια. Παράλληλα, δημιουργείται η ομάδα Syd Barrett Appreciation Society που σαν σκοπό έχει να τον βρει και να τον ενθαρρύνει να επιστρέψει στη δισκογραφία. Έτσι, ομάδες ανθρώπων που μάλλον δεν είχαν να κάνουν τίποτε καλύτερο στη ζωή τους »παραμονεύουν» έξω από το σπίτι της μητέρα τους να τον δουν να βγαίνει ή κι ακόμα να στέκεται στο παράθυρο! Με την πάροδο του χρόνου απογοητεύονται και φθάνουμε στο άλλο άκρο, να επιστρατευτούν οι Jimmy Page και Brian Eno για να τον πείσουν να επανέλθει. Υπάρχουν προσφορές από εταιρείες δίσκων προς τους συγγενείς για να τον πείσουν να δώσει όποια τυχόν κομμάτια έχει συνθέσει, προσφέροντας το ποσό των 200.000 λιρών(!), ενώ ο ραδιοφωνικός παραγωγός Nicky Horne βρίσκει το τηλέφωνό του, τον καλεί, το σηκώνει ο Barrett όπου απαντάν με μια άχρωμη φωνή.
Και φθάνουμε στον Ιούνιο του 1975, που για πολλούς φαίνεται να είναι τόσο μακρινό, αλλά για εμάς που το ζήσαμε, είναι τόσο κοντά μας. Τότε οι Pink Floyd ηχογραφούσαν στο Abbey Road Studios το Shine on you Crazy Diamond όταν μπήκε ένας άγνωστος παχύς άνδρας με ξυρισμένο κεφάλι (σ.σ. τότε, το ξυρισμένο κεφάλι ήταν ένδειξη περιθωριακού ατόμου). Οι 3 Floyd δεν τον αναγνωρίζουν και μόνο ο Nick Mason αντιλαμβάνεται ποιος είναι. Συνομιλούν μαζί του σε έντονα φορτισμένο κλίμα, για να φύγει ήσυχα όπως ήλθε. Με αυτόν τον τρόπο, ο Syd Barrett και χωρίς να το θέλει, έβαλε τη σφραγίδα του σε ένα από τα καλύτερα άλμπουμ των Pink Floyd, το Wish you Were Here με τον τίτλο να αναφέρεται αυτόν, ενώ στο τραγούδι Shine on you Crazy Diamond, οι στίχοι
"Remember when you were young, you shone like the sun" και "You reached for the secret too soon, you cried for the moon" αναφέρονται σε αυτόν.
TRIVIA
- Ο Nick Mason έχει δηλώσει ότι το A Saucerful of Secrets είναι το αγαπημένο του άλμπουμ και μάλιστα το συγκρότημα το όποιο σχημάτισε πρόσφατα και περιοδεύει σε Μ.Βρετανία και Αμερική, ονομάζεται Nick Mason's Saucerful of Secrets .
- Τις ίδιες ημέρες που οι Pink Floyd ηχογραφούσαν το The Piper at the Gates of Dawn οι Beatles στο ίδιο studio, ηχογραφούσαν το Sgt. Peppers Lonely Hearts Club Band.
Στα τελευταία χρόνια της ζωής του, είχε αποσυρθεί στο Cambridge όπου σύμφωνα με την αδελφή του Rosemary, η βασική του ασχολία ήταν η φωτογραφία, η κηπουρική και η ζωγραφική. Συχνά πήγαινε στο Λονδίνο για να δει εκθέσεις ζωγραφικής αλλά για να επισκεφτεί το Βοτανικό κήπο. Είχε σχέσεις με αρκετές κοπέλες με πιο σοβαρή σχέση αυτή με την Gayla Pinion με την οποία είχε παντρευτεί. Ίσως η πιο γνωστή να είναι η πακιστανικής καταγωγής Evelyn "Iggy" Rose (γνωστή και με τα ονόματα "Iggy the Eskimo" και "Iggy the Inuit") η οποία εικονίζεται στο οπισθόφυλλο του εξώφυλλου The Madcap Laughs.
Παρ’ όλο που ζωγράφιζε, δεν επιχείρησε καμία έκθεση των έργων του, ενώ το 1995 όταν το συγκρότημα εισήχθηκε στο Rock’;n’Roll Hall of Fame, και φυσικά ήταν μεταξύ των τιμώμενων προσώπων, δεν παραβρέθηκε στην τελετή. Το 1991 πέθανε η μητέρα του που τον φρόντιζε και συνέχισε να ζει με τη βοήθεια των αδελφών τουAlan και Rosemary. Παρουσίασε προβλήματα όρασης λόγω ζακχάρου και υποχρεώνεται σε ενέσεις ινσουλίνης.
Όλοι μας γνωρίζουμε ότι η ψυχική του υγεία ήταν κλονισμένη σε σημείο που οι ιστορίες που ακουγόντουσαν, είχαν φθάσει στο σημείο της μυθοπλασίας. Κι όμως, ποτέ δε διαγωνίστηκες ότι πάσχει από ψυχική νόσο ενώ με δική του πρωτοβουλία υποβλήθηκε σε εξατομικευμένη και ομαδική θεραπεία σε ένα ίδρυμα στις αρχές της δεκαετίας του 80! Και πάλι τη δεκαετία του 80 μπήκε επειγόντως στην ψυχιατρική πτέρυγα του νοσοκομείου του Fullbourne γιατί παρουσίασε βιαία ξεσπάσματα.
Κι ενώ έχει απομακρυνθεί από τη δημοσιότητα, το 2002 δέχεται στο σπίτι της μητέρας του το φωτογράφο Mick Rock για να υπογράψει μια σειρά από το βιβλίο του Psychedelic Renegades όπου περιλαμβάνοται και φωτογραφίες του ίδιου του Barrett.
Πέθανε στις Ιουλίου 2006 σε ηλικία 60 ετών από καρκίνο στο πάγκρεας. Η περιουσία που άφησε υπολογίζεται στο 1.700.00 λίρες!
ΠΩΣ ΘΑ ΗΤΑN ΟΙ PINK FLOYD AN….
Διαβάζοντας αυτό το κείμενο, από όλων το μυαλό πέρασε η σκέψη «πως θα ήταν ο ήχος των Pink Floyd αν δεν είχε συμβεί ότι συνέβη με τον Syd Barrett. Θα είχαν μετουσιωθεί σε ένα από τα κορυφαία progressive συγκροτήματα του πλανήτη ή θα είχαν μείνει κολλημένοι στο ψυχεδελικό ήχο; Κι αν είχε συμβεί αυτό, θα συνέχιζαν με τον Barrett στη σύνθεση τους ή θα είχε αποχωρήσει»: Αναπάντητα υποθετικά ερωτήματα που η σκέψη ενός απλού ανθρώπου θα απαντούσε αυθόρμητα «όχι, δεν θα ήταν το ίδιο συγκρότημα που ξέρουμε».
Γεγονός είναι ότι η παρουσία του David Gilmour στους Pink Floyd και η σταδιακή μετάλλαξή τους από τη ψυχεδέλια στο progressive, χάρισε στον κόσμο ένα Atom Heart Mother, ένα Wall, ένα The Dark Side of the Moon, ένα Meddle, ένα Wish you were…Από την άλλη πλευρά η σχετικά μικρή παρουσία του Syd Barrett στα μουσικά δρώμενα, άνετα τον κατατάσσουν σαν την κορυφαία προσωπικότητα της βρετανικής ψυχεδελικής σκηνής.
ΤΙ ΗΤΑΝ ΤΟ UFO CLUB
To UFO Club (σ.σ. όσο κι αν σας ακούγεται περίεργο, οι Άγγλοι το προφέρουν γιού – φο!!!) ήταν ένα από τα ιστορικά clubs του Λονδίνου. Ξεκίνησε να δουλεύει στις 23 Δεκεμβρίου 1966 στο υπόγειο της οδού 31 Tottenham Court Road, κάτω από τον κινηματογράφο Gala Berkeley Cinema. Το αρχικό του όνομα ήταν UFO Presents Nite Tripper κι αυτό γιατί οι 2 ιδιοκτήτες του δεν ήξεραν σε ποιο όνομα να καταλήξουν στο "UFO" ή στο "Nite Tripper"! Τελικά κατέληξαν στο "UFO". Από τη σκηνή του, εκτός των Pink Floyd πέρασαν οι The Incredible String Band, Arthur Brown, Tomorrow, Procol Harum, Jimi Hendrix, η Yoko Ono με έκθεση ζωγραφικής, Soft Machine κ.α.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
21/1/20
.
Δημοσίευση σχολίου