Κυριακή 15 Γενάρη, λίγο μετά τις 21:00 φτάνω στον χώρο του Piraeus Club Academy, στο 105 της οδού Πειραιώς, απέναντι από το Γκάζι. Είπα να κλείσω την εβδομάδα με συναυλία και καλή παρέα, για αυτό και πριν λίγες μέρες είχα αγοράσει εισιτήριο για την συναυλία των Therion, την οποία θα άνοιγαν οι Έλληνες Genthihaa και Serpent Noir.
Λόγω ειλημμένων κοινωνικών υποχρεώσεων έφτασα λίγο πιο αργά στον χώρο. Ήδη υπήρχε αρκετός κόσμος έξω, κάτι που με οδήγησε στο να υποθέσω ότι όλοι αυτοί απλά έμειναν έξω μέχρι να τελειώσουν τα support, πίνοντας καμιά μπυρίτσα, καπνίζοντας…όταν ο σεκιουριτάς μου ζήτησε το εισιτήριο και βρέθηκα μπροστά στην είσοδο κατάλαβα τι ακριβώς συνέβαινε.
Αυτό που αρχικά μου φάνηκε σαν απλά πολύς κόσμος να είναι μπροστά στην είσοδο, τελικά ήταν συνέπεια ενός … μικροσκοπικού χώρου. Σαν να μπήκα σε ένα μεγάλο γκαράζ. Ή, για να το θέσω αλλιώς, ένιωσα ότι μπήκα σε παιδικό θέατρο που είχε στηθεί στην αποθήκη του παλιού Piraeus Academy. Ανακάλυψα ότι δεν υπήρχε διαθέσιμος χώρος, ούτε πίσω, ούτε πάνω και το πήρα πάνω μου λίγο διακριτικά με κάμποσες συγγνώμες να προχωρήσω μπροστά όπου παραδόξως υπήρχε λίγος χώρος να σταθείς φυσιολογικά. Όλα αυτά έγιναν ακριβώς την στιγμή που οι Gentihaa τελείωναν την εμφάνιση τους και ζήτησαν να βγάλουν μία selfie με τον κόσμο πριν αποχωρήσουν από την σκηνή και αρχίσουν να στήνουν οι Serpent Noir, υπό τους ήχους του μουσικού χαλιού που έπαιζε. Και κάπου εκεί κατάλαβα ότι η πρώτη συναυλία του 2023 θα ήταν ό,τι πιο “Spinal Tap” είχα δει εδώ και πολύ καιρό.
Ήδη οι … ασυγκράτητοι θεριακλήδες είχαν ανάψει τα τσιγάρα τους, αδιαφορώντας φυσικά τόσο για τους γύρω τους, όσο και για το ότι το κάπνισμα απαγορεύεται σε κλειστούς χώρους. Δε βαριέσαι μωρέ … πρώτη φορά ήταν; Άλλωστε είμαστε διάσημοι για τέτοιες «εξυπνάδες», και το καλοκαίρι τα ίδια κάναμε. Ό,τι καπνίσει του καθενός! Επίσης, λόγω αυτής της κατάστασης (σε όλη την διάρκεια της βραδιάς), ο εξαερισμός δούλευε στο φουλ, με αποτέλεσμα να παγώνουμε κατά διαστήματα.
 |
| Αριστερά, οι Serpent Noir |
OI SERPENT NOIR
Στην μικροσκοπική σκηνή έβλεπα να πηγαινοέρχονται αντικείμενα περίεργα και κάτι τύποι … τουλάχιστον ιδιαίτεροι. Εντάξει, να πω εδώ ότι ο χώρος που φωλιάζει το «Μαύρο Ερπετό» των Serpent Noir δεν είναι κάτι που παρακολουθώ, προφανώς θα τους έβλεπα μόνο στο πλαίσιο μιας άλλης συναυλίας, αλλά το μουσικό είναι κάτι που το ακούω και υπό προϋποθέσεις δέχομαι. Αυτό που μου φάνηκε κάπως περίεργο (οι “Spinal Tap” στιγμές που λέγαμε) ήταν όλο το στήσιμο της μπάντας. Μιλάμε μία μπάντα 5 ατόμων, μαζί με έναν μπαλαντέρ που φορούσε μπαλακλαβα και κουβαλούσε διάφορα αντικείμενα όπως τραπεζάκι, κηροπήγια με κεριά, κάτι που έμοιαζε με λιβανιστήρι και τα οποία τοποθέτησε στην άκρη της σκηνής. Οι υπόλοιποι έστηναν κανονικά όργανα, πεταλιέρες και μικρόφωνα. Τα φώτα χαμηλώνουν, οι Serpent Noit μας γυρνούν την πλάτη και ο τύπος με την μπαλακλάβα ανάβει τα κεριά και παίρνει την θέση του δίπλα στον τραγουδιστή. Και εκεί αρχίζει να απαγγέλει ουρλιάζοντας κάποιους χαιρετισμούς στα χθόνια πνεύματα του Κακού στα αγγλικά, με τους υπόλοιπους να επαναλαμβάνουν κάποιες φράσεις σαν δεύτεροι ψάλτες. Ο, δε, τραγουδιστής ήταν ντυμένος σαν καλόγερος με κουκούλα, με διαφορετικού χρώματος στρατιωτική ζώνη αμερικάνικου τύπου και ένα σατανικό μενταγιόν. Ο ένας κιθαρίστας φορούσε μπουφάν και κουκούλα, ο άλλος κιθαρίστας και ο μπασίστας ήταν λες και τους τσιμπήσανε βιαστικά από κάποια καφετέρια απέναντι στο Γκάζι και τους φόρεσαν τα όργανα… μόνο ο ντράμερ φαινόταν να είναι πιο μετρημένος και προετοιμασμένος για την συγκεκριμένη συναυλία. Και, επιτρέψτε μου να πω, φαινόταν να είναι και ο καλύτερος μουσικός της μπάντας.
ΟΚ, είναι μέρος του σόου τους. Και ναι, είχαν να παίξουν ζωντανά 6 χρόνια. Βέβαια, το σόου θα μπορούσε να είναι πιο λιτό, περιποιημένο και “to the point”, αφού δεν φάνηκε ότι μπορούν να στηρίξουν το «θεατρικό» κομμάτι σε αυτή την φάση (και δεν βοήθησε και η παιδική σκηνή). Συνθετικά, υπάρχει καλό υλικό, άλλωστε και οι Serpent Noir δεν είναι χτεσινοί, έχουν κυκλοφορήσει ένα EP (“Sanguis XI”, 2010), τρία άλμπουμ [“Seeing Through the Shadow Consciousness (Open Up the Shells)” – 2012, “Erotomysticism” – 2015, “Death Clan OD” – 2020) και διάφορα split μέχρι σήμερα. Με εννέα συνθέσεις έβγαλαν το set τους, με ένα ακόμα ευτράπελο. Κάπου στην παύση μεταξύ του δεύτερου και του τρίτου τραγουδιού τους (νομίζω μεταξύ των “ Dragon Invocation” και “The Veritable Red Dragon”), το “Paranoid” των Black Sabbath, διότι ο ηχολήπτης του χώρου ξέχασε ανοιχτό το «μουσικό χαλί» από το προηγούμενο break. Δικαιολογημένα ο frontman των Serpent Noir του απηύθυνε τον λόγο. Πόσο αντιεπαγγελματικό!
Η ΕΝΤΑΣΗ
Και σαν να μην έφτανε αυτό, ξανά μετά από 2 τραγούδια, κάποιοι εξ’ αυτών που δεν μπόρεσαν να μπουν στον χώρο, άρχισαν να φωνάζουν και να διαμαρτύρονται εκθέτοντας τους διοργανωτές. Προφανώς δικαιολογημένα και αυτοί. Σε εκείνη την φάση, υπήρχαν περίπου 50 άτομα με εισιτήρια που δεν ήταν δυνατόν να μπουν στο «δωματιάκι» του Piraeus Club Academy. Φήμες μιλούσαν για ένταση που επικράτησε μεταξύ των αποκλεισμένων θεατών και του προσωπικού, όμως δεν μπορώ να τις επιβεβαιώσω, μιας και δεν έβλεπα μέχρι εκεί. Υπό τις αποδοκιμασίες του κόσμου, οι διοργανωτές αποφάσισαν την άμεση αποζημίωση των αποκλεισμένων επί τόπουμε μετρητά (σε όσους είχαν hard copy εισιτήρια) ή με ηλεκτρονική πίστωση (σε όσους είχαν ψηφιακά εισιτήρια). Δυστυχώς, τα γελοία αυτά σκηνικά είχαν πλέον επισκιάσει κάθε μουσική δραστηριότητα επί σκηνής. Ολοκλήρωσαν το set, στα 40 παρά κάτι λεπτά, ευχαρίστησαν το κοινό και αποχώρησαν στα γρήγορα, αφήνοντας χώρο στους ανθρώπους των Therion να διαμορφώσουν την σκηνή κατά τα προβλεπόμενα.
Μιλώντας για Therion, αναφερόμαστε σε μία σχέση δεκαετιών με το ελληνικό κοινό και την Ελλάδα. Υπό ελάχιστες προϋποθέσεις (πχ διαφορετική μέρα), μιλάμε για μία μπάντα που θα γέμιζε έναν χώρο 1.000 ατόμων (ή τουλάχιστον 700 ατόμων). Και δεδομένου ότι αυτή ήταν η ένατη φορά που ερχόντουσαν στην Αθήνα, καταλαβαίνει κάποιος ότι υπήρχε και υπάρχει δυνατή επαφή με τον ελληνικό κοινό. Τώρα πως διέφυγε ΚΑΙ ΑΥΤΟ από την διοργανώτρια εταιρεία Xlalala είναι πραγματικά άξιο απορίας (περισσότερα για την Xlalala παρακάτω).
22:45 χαμήλωσαν τα φώτα και ξεκίνησε η εισαγωγή, το επικότατο “Also sprach Zarathustra” του Richard Strauss. Και οι Therion βγήκαν στην σκηνούλα του Piraeus Club Academy υπό τις ιαχές του κόσμου που περίμενε τόσο υπομονετικά όλες αυτές τις ώρες για να τους δει – τουλάχιστον αυτούς που κατάφεραν να μπουν μέσα. Επτά άτομα σε έναν μικροσκοπικό χώρο. Πως είναι η σκηνή του Stonehenge στο “Spinal Tap”; Φανταστείτε ακριβώς το αντίθετο. Χώρια το ότι το καμαράκι στο πλάι της σκηνής ήταν σε κοινή θέα και το φως από μέσα ενοχλούσε, ενώ το backdrop με το όνομα των Therion δεν δύνατο να απλωθεί κανονικά αλλά «μάζευε» προς τα κάτω.
Οι Therion δεν έχασαν χρόνο και - μετά από ένα πέρασμα του πασοκικού “O fortuna” του Carl Orff - άρχισαν με το “The blood of Kingu” (το οποίο σύμφωνα με την Βαβυλωνιακή μυθολογία χρησιμοποιήθηκε για να δημιουργηθεί το ανθρώπινο είδος) από το “Sirius B” (2004). Συνέχεια με ενθουσιασμό από μπάντα και κόσμο με τα “Birth of Venus Illegitima”, “Litany of the Fallen”, “Tuonela”, “Ginnungagap” και “Lemuria”. Ο ήχος ήταν σε αποδεκτά επίπεδα, επαρκής θα έλεγα, δουλειά του εξαιρετικού ηχολήπτη τους. Το συγκρότημα επέδειξε φοβερό επαγγελματισμό, σεβόμενο το κοινό και αδιαφορώντας τις τεχνικές δυσκολίες. Πχ ο guitar tech έδινε τις κιθάρες στον Αργεντίνο lead κιθαρίστα Christian Vidal, κρεμασμένος από μία σκαλίτσα σε ένα παταράκι που υπήρχε στην άκρη της σκηνής (που φιλοξενούσε αυτόν και τον ηχολήπτη του συγκροτήματος, δες φωτό με κιθαρίστες).
Τα classics τους διαδεχόντουσαν το ένα τ’ άλλο. “Abraxas”, “An arrow from the sun”, “Wine of Aluqah”, “Cults of the shadow”, “Leviathan”, “Asgard”, “Pazuzu” “Codex gigas” και το εξαιρετικά μελωδικό “Son of the staves of time”. Και η απόδοση τους εξαιρετική, ακόμα και χωρίς ορχήστρα και χορωδία. Οι δύο κυρίες του περιοδεύοντος σχήματος, η Ιταλίδα Chiara Malvestiti και η Ισπανίδα Rosalía Sairem το πήραν πάνω τους και έδωσαν ένα θαυμάσιο performance στα φωνητικά, το rhythm section των Sami Kristian Karppinen (ντραμς) και Nalle “Grizzly” Påhlsson (μπάσο) συνεργάστηκε άψογα, ο τραγουδιστής Thomas Vikström έδωσε όλο του τον εαυτό τόσο ως τραγουδιστής όσο και ως frontman. Και φυσικά, το γενικό πρόσταγμα το είχε ο “Mr. Therion” (όπως τον σύστησε στο κοινό ο Vikström), o Christofer Johnsson, που έπαιζε κιθάρα πλάι στον έξοχο Christian Vidal και πουέκανε και μερικά κρύα αστειάκια εκεί στο encore περί Ελλήνων και Τούρκων fans (πριν την Αθήνα είχαν παίξει στην Κωνσταντινούπολη – δεν γελάσαμε Christofer κι αν το κάναμε ήταν από αβρότητα). Το συγκρότημα έκλεισε την εμφάνιση του στο encore με τα “The rise of Sodom and Gomorrah” και “To Mega Therion”, αποχωρώντας μέσα στο δυνατό χειροκρότημα όλων όσων είχαν μείνει στο Piraeus Club Academy και οι οποίοι θεατές (πλην των ελάχιστον κλασικών κυνηγών υπογραφών) έφυγαν τρέχοντας μιας και ξημέρωνε Δευτέρα σε λίγες ώρες.
To απόγευμα της Δευτέρας όλοι όσοι είχαμε αγοράσει ηλεκτρονικά εισιτήρια λάβαμε ένα e-mail από την Xlalala. Ακόμα και σε αυτό το σημείο, όπου είχαν εκτεθεί ανεπανόρθωτα, δεν κατάφεραν να πείσουν δια της ευθείας απολογίας τους. Εν συντομία, αυτό που προκύπτει από την ανάγνωση του συγκεκριμένου mail είναι το εξής: έκαναν λάθος εκτίμηση για όσους δέχτηκαν με προσκλήσεις (υπεράριθμους «media και καλεσμένους») και «δεν εκτιμήσαν σωστά το αντίκτυπο που είχε η προσέλευση και παραμονή του έξτρα αυτού κόσμου στο club». Επίσης, έφταιγε ο χώρος που ήταν σχετικά νέος. Έτσι ο «αναπάντεχα υψηλός αριθμός κοινού και καλεσμένων» σε συνδυασμό με τον «νέο χώρο», λαμβάνοντας υπόψη κοινού και καλεσμένων», λαμβάνοντας υπόψη και την «απόλυτη ασφάλεια» του κοινού, οδήγησε σε αυτό το ιλαροτραγικό βράδυ, όμοιο του οποίου δεν έχει ξαναυπάρξει. Τουλάχιστον στις συναυλίες που έχω πάει εγώ. Sorry κύριοι της Xlalala αλλά δεν υπάρχει δικαιολογία.
Αυτός ήταν ο επίλογος σε μία δυνατή εμφάνιση από τους Therion, την πρώτη μου συναυλία για το 2023, η οποία, βέβαια, θα μείνει χαραγμένη στην μνήμη μας για όλους τους λάθος λόγους.
ΚΕΙΜΕΝΟ/ΦΩΤΟ: ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΡΑΝΙΔΗΣ
Δημοσίευση σχολίου