Έως και το 1984 κανείς μας δεν ήξερε τους Δανούς Pretty Maids, οι οποίοι ήδη μετράγανε 3 χρόνια ζωής. Έπρεπε να φθάσουμε στον Οκτώβριο του 1984 για να κυκλοφορήσουν από τη CBS το πρώτο άλμπουμ τους με τίτλο Red, Hot and Heavy, σε παραγωγή των Billy Cross και Tommy Hansen(ναι, του γνωστού). Η εισαγωγή στο άλμπουμ γίνεται από το επιβλητικό αλλά και μυστηριώδες “Fortuna” από τα Carmina Burana του Orff για να ακολουθήσει ένα καταιγιστικό "Back to Back", σαφέστατο δείγμα γραφής για το τι περιέχει το άλμπουμ. Καλό το ομότιτλο κομμάτι που ακολουθεί με το “Waitin for the Time” να διαφοροποιείται σε σχέση με τα 2 πρώτα, αφού το μελωδικό στοιχείο είναι πιο έντονο για να κλείσει η πρώτη πλευρά με “Cold Killer” ένα τυπικό hard/heavy κομμάτι.
Η Β! πλευρά του βινύλιου (σ.σ πρόσφατα η Sony επανακυκλοφόρησε τα πρώτα 3 άλμπουμ τους σε cd και βινύλιο), ξεκινάει από εκεί που είχε μείνει η πρώτη, με ένα καταιγιστικό “Battle of Pride” με τα κιθαριστικά σόλο να μην χαρίζονται σε κανένα όπως και το θορυβώδες κι άνευ λόγου ύπαρξης ”Night Danger” που ακολουθεί. Το “A Place in the Night” χωρίς να είναι τίποτε ιδιαίτερο, ξεχωρίζει γιατί έχει μελωδικά στοιχεία που δεν είχαν τα 2 προηγούμενα για να κλείσει το άλμπoυμ με 2 fillers, τα “Little Darling” και “Queen of Dreams”, στέλνοντας μας στην Α! πλευρά να ξανά ακούσουμε τα "Back to Back","Back to Back" και “Waitin for the Time”, σαν τα 3 πιο αντιπροσωπευτικά τραγούδια του άλμπουμ. Πάντως, μού έλειψε μια power μπαλάντα!
Σε γενικές γραμμές, το Red, Hot and Heavy είναι ένα καλό άλμπουμ, θα μπορούσα να γράψω από τα καλύτερα εκείνης της εποχής, έστω κι αν δεν έκανε την επιτυχία που του άρμοζε. Και σε αυτό έπαιξε ρόλο το γεγονός ότι δεν έβγαλε ένα τραγούδι, αυτό που λέμε στη δισκογραφία, hit single. Όλο μαζί, σαν άλμπουμ, είναι καλό και ενδεικτικό της εποχής. Κάπως έτσι μπήκαν στη ζωή μας οι Pretty Maids με προεξέχοντα τον τραγουδιστή Ronnie Atkins αλλά και τους 2 φρέσκους σε ιδέες και σόλο κιθαρίστες Ken Hammer και Rick Hanson, αφήνοντας για το τέλος τον οργανίστα Alan Owen που έχει πολύ λίγη δουλειά. Ευτυχώς, στα επόμενα άλμπουμ η παρουσία του έγινε εντονότερη. Χωρίς να είμαι ειδήμων (παραγωγός, ηχολήπτης ή μουσικός), μπορώ να πω ότι η δουλειά που έκαναν οι Cross και Hansen ήταν σημαντική, αφού μάζεψαν τον ήχο τους, αφήνοντας τους 2 κιθαρίστες να σολάρουν όσο έπρεπε, χωρίς να δημιουργείται ένα heavy χάος. Τέλος, μπορεί σήμερα η φωτογραφία του εξώφυλλου να φαίνεται τετριμμένη και ξεπερασμένη, αλλά σας διαβεβαιώ ότι στην εποχή της ήταν ξεχωριστή.
TRIVIA
To "Night Danger" ακούγεται στην ταινία Demons (1985) του Lamberto Bava.
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ
Χρειάστηκαν να περάσουν 3 χρόνια για να επανέλθουν με το Future World (1984), που τους καθιέρωσε.
Το Sin-Decade ήταν το τέταρτο άλμπουμ των Pretty Maids. Κυκλοφόρησε το 1992 σε παραγωγή του συμπατριώτη Δανού, Flemming Rasmussen με παράσημα από την παραγωγή του στα άλμπουμ των Metallica, Ride the Lightning (1984), Master of Puppets[1] (1986) και ...And Justice for All (1988) αλλά και πολλών άλλων. Κι ο λόγος που επεδίωξαν την συνεργασία μαζί του, ήταν ότι ήθελαν να αποφύγουν “τη γυαλιστερή παραγωγή» του Jump the Gun. Το Sin Decade κυκλοφόρησε μετά την εμπορική αποτυχία του Jump the Gun (1990) στο οποίο συγκρότημα και CBS πόνταραν στην επιτυχία του. Μια επιτυχία που θα μπορούσε να κάνει, αλλά έχω γράψει πολλές φορές, ότι δεν είναι δυνατόν ΟΛΟΙ που αξίζουν να κάνουν επιτυχία! Η επόμενη ημέρα μετά το Jump the Gun, βρίσκει στο συγκρότημα μόνο τα ιδρυτικά μέλη Atkins και Hammer, που στην ουσία βρέθηκαν χωρίς συγκρότημα, αφού οι άλλοι είχαν αποχωρήσει. Τους πήρε λίγες εβδομάδες για να αποφασίσουν να συνεχίσουν, με την προσθήκη των Kenn Jackson (μπάσο) και ο Michael Fast (τύμπανα) αλλά χωρίς οργανίστα (τα ελάχιστα πλήκτρα παίζονται από τους Dominic Gale και Alan Owens). Το «Running Out’ ανοίγει το άλμπουμ και παίζει να είναι το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, ιδιαίτερα heavy τα δεδομένα τους, ότι πρέπει για headbanging. Από εκεί και πέρα, τα υπόλοιπα 10 τραγούδια, κινούνται σε ένα ίδιο ύφος, με τη φωνή του Atkins να ξεχωρίζει. Η συνολική εικόνα του άλμπουμ είναι « Δεν είναι κακό, αλλά είναι πολύ μέτριο για να είναι καλό». Ίσως τα “Know it ain’t easy” και «Ιn the Flesh» να έχουν περισσότερο ενδιαφέρον, αλλά γρήγορα ξεχνιούνται. Το τραγούδι που κλέβει την παράσταση, είναι η σύνθεση του John Sykes, “Please Don't Leave Me”, που το βρίσκουμε να αναπαύεται στο τέλος, πριν η βελόνα πατήσει το μαύρο κενό του βινύλιου. Οι Δανοί το έκαναν δικό τους, μετατρεποντάς το σε μια από τις καλύτερες power μπαλάντες όλων των εποχών!!! Κι όπως έχει δηλώσει ο Ronnie Atkins σε φιλανδικό site, o λόγος που το διασκεύασαν γιατί απλά δεν είχαν καμία μπαλάντα στο άλμπουμ. Από την πρώτη στιγμή που το άκουσαν στο studio κατάλαβαν ότι θα γινόταν επιτυχία και μάλιστα δεν το παρουσίασαν καν στην εταιρεία τους. Το είχαν παίξει παλαιότερα και ήλθε η στιγμή να το συμπεριλάβουν στο άλμπουμ, αν και θέλαμε το Sin Decade να είναι ένα βαρύ άλμπουμ. Τελικά πείστηκε ο Atkins να το συμπεριλάβουν, και η συνέχεια είναι γνωστή.
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ
Μόλις είχε ξεκινήσει η εποχή των Unplugged/acoustic άλμπουμ και οι Pretty Maids κυκλοφόρησαν το πραγματικά καλό Striped (1993) που περιέχει την ακουστική εκτέλεση του "Please Don't Leave Me.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
28/12/22
Δημοσίευση σχολίου