Η πρώτη μου επαφή με τον Βαγγέλη Παπαθανασίου ήταν μέσα από το ιστορικό άλμπουμ των Aphrodite's Child, 666. Όχι πως τότε κατάλαβα πολλά πράγματα, αλλά ήταν ένα άλμπουμ που εκτίμησα πολλά χρόνια αργότερα. Εξ άλλου για να γράφω τα πράγματα όπως ήταν, εκείνο που με είχε πρώτα κερδίσει ήταν η φωνή του Ντέμη Ρούσσου. Το πολύπλευρο ταλέντο του, ξετυλίχτηκε πολύ εύκολα μέσα από τα πλήκτρα των synthesizers και του πιάνου, αν και δεν γνώρισε την επιτυχία αμέσως μετά τη διάλυση των Aphrodite's Child. Χρειάστηκε να περάσουν 3 χρόνια για να κυκλοφορήσει το αριστουργηματικό Heaven and Hell(1975) όπου τον συνόδευσαν ερμηνευτικά οι Jon Anderson των Yes στο "So Long Ago, So Clear" και η Βάνα Βερούτη στο "12 O'Clock». Την επιτυχία και την καταξίωση γνώρισε μέσα από τα δύο ηλεκτρονικά άλμπουμ του Albedo 0.39 (1976) και Spiral (1977) που ακούστηκαν και στη χώρα μας.
Η πρώτη του δουλειά σε soundtrack γίνεται στο πολύ μακρινό 1966, γράφοντας τη μουσική στις ελληνικές ταινίες Ο αδελφός μου ο Τροχονόμος (1963) του Φίλιππου Φυλακτού, 5,000 Ψέμματα του Γιώργου Κωνσταντίνου (1966), το Πρόσωπο της Μέδουσας(1967) του Νίκου Κούνδουρου καθώς και στα Frenzy (1966) του Jan Christian(καμία σχέση με την ομότιτλη ταινία του Alfred Hitchcock), και στην πολύ γνωστή ταινία Επιχείρηση Απόλλων (1968) του Γιώργου Σκαλενάκη (εδώ τη μουσική έγραψε ο Γιάννης Μαρκόπουλος και συνεργάστηκε ο Βαγγέλης). Όμως τότε η μουσική στις ταινίες (score) δεν είχαν την βασική προτεραιότητα αν και οι Χατζιδάκις και Πλέσσας είχαν υπογράψει αριστουργήματα!
Μουσικά το La Fête sauvage έχει ένα ethnic ήχο, κάτι που δεν μάς είχε συνηθίσει έως τώρα ο Βαγγέλης, αλλά πάντα προσανατολισμένο στην ηλεκτρονική μουσική κι αν κι ηχογραφήθηκε 3 μήνες μετά το Heaven and Hell, οι ομοιότητες είναι ελάχιστες. Κι εδώ, το ντοκιμαντέρ περιέχει πολύ περισσότερη μουσική από αυτή του άλμπουμ. Κι ενώ εμείς στην Ελλάδα προσπαθούμε να καταλάβουμε τα Albedo 0.39 και Spiral (το Beaubourg μας έπεσε βαρύ), ο Vangelis γράφει τη μουσική για ακόμα ένα soundtrack, το Opéra Sauvage(1979) και πάλι του Γάλλου σκηνοθέτη Frédéric Rossif το οποίο σταματάει στο Νο42 του Billboard chart.
1982: Η ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ CHARIOTS OF FIRE
Η άνοιξη του 1981 ανήκε ολοκληρωτικά στον Βαγγέλη και στο εξαιρετικό soundtrack, Chariots of Fire (No1 Αμερική, Νο5 Μ.Βρετανία) που του έδωσε πανηγυρικά το Όσκαρ στην κατηγορία Original Music Score. Όσοι άκουγαν τη μουσική του, αμέσως διέκριναν μια στροφή σε πιο μελωδικό ύφος, μακριά από τον ήχο των συνθεσάιζερ. Ο σκηνοθέτης της ταινίας, Hugh Hudson ιο οποίος ήδη γνώριζε τον Βαγγέλη από τη συνεργασία που είχαν σε διαφημιστικά spots, εντυπωσιάστηκε με τα άλμπουμ του Opera Sauvage and China και του πρότεινε να γράψει τη μουσική (score). Εδώ να εξηγήσω ότι score λέμε την ορχηστρική μουσική που ντύνει την ταινία κι όχι τα τραγούδια που μπορεί να ακούγονται. Στο άλμπουμ, ο Βαγγέλης χρησιμοποίησε ένα συνθεσάιζερ Yamaha CS-80, παίζει όλα όλα τα όργανα (ακουστικό πιάνο, ντραμς και κρουστά) και ηχογράφησε τη μουσική στο δικό του στούντιο Nemo, στο Λονδίνο. Το παρόδοξο είναι ότι το σενάριο της ταινίας αναφέρεται σε γεγονός των Ολυμπιακών Αγώνων του 1924, η μουσική είναι…ηλεκτρονική, αλλά είναι Βαγγέλης!!! Το επίσης σπάνιο κι αν θέλετε απίθανο, είναι ότι το single όταν πρωτοκυκλοφόρησε είχε τίτλο «Titles», όπως αναφέρεται και στο άλμπουμ.
Μ’ αυτόν τον τίτλο, το τραγούδι μπήκε τον Δεκέμβριο του 1981 στο Νο 94 του Billboard chart των μικρών δίσκων. Η δισκογραφική εταιρεία βλέποντας την επιτυχία της ταινίας αλλά και τη δυναμική του κομματιού, για να το κάνει πιο προσιτό κι αναγνωρίσιμο στο κοινό, του αλλάζει (!) τίτλο και το επανακυκλοφορεί σαν «Chariots Of Fire» και πήγε Νο1! Ο χρυσόδετος κι ασήκωτος τόμος της ιστορίας του rock μας θυμίζει ότι ο ίδιος τίτλος (Chariots of Fire) χρησιμοποιήθηκε και στην επανακυκλοφορία του σε CD single το 1989). Μάλιστα το single έριξε από την κορυφή το «I Love Rock ‘n’ Roll» των Joan Jett and the Blackhearts και ανέβηκε στο Νο 1 των Η.Π.Α. για μία εβδομάδα, παραμένοντας μέχρι σήμερα το μοναδικό κομμάτι που ανέβηκε στην κορυφή των αμερικάνικων charts από Έλληνα καλλιτέχνη. Η επιλογή του κομματιού αποτελεί φωτεινό παράδειγμα λάθους στην παγκόσμια δισκογραφία, αφού οι αμερικάνοι executives της δισκογραφικής εταιρείας δεν πίστευαν ότι θα κάνει την παραμικρή επιτυχία!
Ο Παπαθανασίου συνάντησε τον παραγωγό ταινιών David Puttnam και το σκηνοθέτη Alan Parker, σ’ ένα party στο σπίτι του σκηνοθέτη Hugh Hudson. Ο Βαγγέλης γνώριζε τους Puttnam και Alan Parker από το 1978, όταν ο πρώτος του είχε προτείνει να γράψει τη μουσική για την ταινία του Parker, Midnight Express, αλλά είχε αρνηθεί γιατί ήταν κουρασμένος. Για την ιστορία τη μουσική της ταινίας, ανέλαβε ο Giorgio Moroder, ο οποίος κέρδισε και το Oscar! Τότε ο Hudson και ο Puttnam του είπαν ότι ετοίμαζαν μια καινούργια ταινία και θα ήταν μια καλή ευκαιρία να συνεργαστούν. Το καλοκαίρι του 1981 ο Hudson συμφώνησε με τον Βαγγέλη να γράψει τη μουσική για την ταινία Chariots of Fire. Μάλιστα η αρχική επιλογή του σκηνοθέτη Hugh Hudson, ήταν να χρησιμοποιήσει ένα παλαιότερο κομμάτι του Παπαθανασίου, το «L’ Enfant», που είχε γράψει για την ταινία του Frédéric Rossif «Opéra Sauvage» (1979). Ο σκηνοθέτης είχε εντυπωσιαστεί από το θέμα και πίστευε ότι ταίριαζε απόλυτα στη νέα του ταινία.
Ο Παπαθανασίου παρουσίασε στον σκηνοθέτη και τον παραγωγό την τελευταία στιγμή λέγοντάς τους ότι αν τους αρέσει μπορούν να το χρησιμοποιήσουν, κι αν όχι μπορούν να χρησιμοποιήσουν το παλιό! Ο Hudson ενθουσιάστηκε από την καινούργια σύνθεση που του παρουσίασε ο Βαγγέλης και τη χρησιμοποίησε στην εναρκτήρια σκηνή της ταινίας αλλά και στο τέλος ενώ το «L’ Enfant» χρησιμοποιήθηκε σε άλλη σκηνή της ταινίας! Η ταινία ήταν υποψήφια για 7 βραβεία Oscar και κέρδισε τα τέσσερα, συμπεριλαμβανομένων εκείνων της Καλύτερης Ταινίας και της Καλύτερης Μουσικής για τον Βαγγέλη. Το βράδυ της απονομής, ο συνθέτης δεν ήταν στην αίθουσα και δεν παρέλαβε το βραβείο γιατί όπως είπε «κοιμόμουν σπίτι μου».
ΤΟ ΣΕΝΑΡΙΟ
Μεταφερόμαστε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1924 όπου δύο Βρετανοί αθλητές στίβου, ο ένας Εβραίος κι ο άλλος Χριστιανός και οι δύο φυσικά προικισμένοι και ταχείς δρομείς, προσεγγίζουν διαφορετικά το τρέξιμο, έχοντας στο μυαλό τους σαν οδηγό την υπερηφάνεια και τη συνείδηση. Η διαφορετική πίστη του καθενός, προικοδοτεί τον κάθε αθλητή με διαφορετική άποψη για τη νίκη, βαθιά ελεγχόμενη από την πίστη τους.
Μιλώντας στη μουσική εφημερίδα Melody Maker, το Σεπτέμβριος 1982 ο Βαγγέλης είχε πει ότι προσπάθησε να συνθέσει μουσική που να ήταν σύγχρονη και συμβατή με την εποχή της ταινίας αλλά όχι με σκέτο ηλεκτρονικό ήχο. Το δεύτερο μέρος του άλμπουμ είναι μια σουίτα ενός κομματιού που περιλαμβάνει μουσική από και εμπνευσμένη από τη βασική παρτιτούρα. "Ένας δίσκος είναι κάτι άλλο από μια ταινία» είχε πει στην εφημερίδα. Εκτός από την αυθεντική μουσική του Βαγγέλη, το άλμπουμ περιλαμβάνει σε διασκευή, τη σύνθεση του Hubert Parry, "Jerusalem" που ερμήνευσαν οι Ambrosian Singers. Ο Βαγγέλης αφιέρωσε τη μουσική της ταινίας στον πατέρα του Οδυσσέα Παπαθανασίου, που ήταν σπρίντερ. Παρά το γεγονός ότι οι δημόσιες παραστάσεις του είναι σπάνιες, έχει παίξει το "Chariots of Fire" ζωντανά στο Λος Άντζελες στις Νοεμβρίου 1986 αλλά και σε Ρώμη(Ιούλιος 1989), Ρότερνταμ (Ιούνιος 1991) και Αθήνα (συναυλίες Mythodea 1993, 1997 κα 2001)
Τη remastered επανέκδοση, επιμελήθηκε ο ίδιος ο συνθέτης.
Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΔΙΑΜΑΧΗ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΛΟΓΑΡΙΔΗ
Στη δεκαετία του ’80, ο Βαγγέλης Παπαθανασίου και ο Σταύρος Λογαρίδης οδηγήθηκαν μετά από αγωγή του δεύτερου σε δικαστική διαμάχη, με θέμα τη μουσική του soundtrack που σύμφωνα με τα λεγόμενα του Λογαρίδη ήταν κλεμμένη από τη μουσική που έγραψε ο μηνυτής για την ταινία «Μενεξεδένια Πολιτεία». Ο Σταύρος Λογαρίδης ηχογράφησε πολλά άλμπουμ μεταξύ αυτών και μουσικές για ταινίες και τηλεοπτικές σειρές και μεταξύ αυτών είναι και το επίμαχο κομμάτι της διένεξής του με τον Βαγγέλη, το «Μενεξεδένια Πολιτεία» που στο άλμπουμ εμφανίζεται με τίτλο “The city of violets” κι αποτέλεσε τη μουσική του σήριαλ «Μενεξεδένια Πολιτεία» (σκηνοθεσία Κώστα Φέρρη, που προβλήθηκε στην ΕΡΤ την περίοδο 1975-76, έξι χρόνια πριν την κυκλοφορία του Chariots of Fire).
O Λογαρίδης μήνυσε τον Βαγγέλη για κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας κι η υπόθεση οδηγήθηκε στα αγγλικά δικαστήρια με τον Βαγγέλη να φέρνει μηχανήματα στην δικαστική αίθουσα (πλήκτρα/ενισχυτές/μείκτη) για να καταδείξει το αυτοσχεδιαστικό ύφος της σύνθεσης αλλά και το πώς συνθέτει. Η δίκη διήρκεσε 30 ημέρες και τελικά το δικαστήριο δικαίωσε τον Βαγγέλη με το σκεπτικό ότι "αν και δεν ήταν απίθανο να έχει ακούσει το κομμάτι του Λογαρίδης, αλλά κανείς δεν μπορεί να αποδείξει αν το αντέγραψε συνειδητά ή ασυνείδητα". Η απόφαση, κατ' εξαίρεση του βρετανικού δικαίου, άφηνε περιθώρια στον Λογαρίδη να ασκήσει έφεση αλλά εκείνος προτίμησε να σταματήσει εκεί την υπόθεση και να μην κάνει τίποτε άλλο.
Για την ιστορία, μόνο στην Αμερική το άλμπουμ Chariots of Fire έχει πουλήσει περισσότερα από 3.000.000 αντίτυπα, καταλαβαίνεται λοιπόν τι θα σήμαινε οικονομικά μια θετική δικαστική απόφαση για τον Λογαρίδη.
BLADE RUNNER
Την επόμενη αμέσως χρονιά (1982) από την επιτυχία του Chariots of Fire, ο Βαγγέλης Παπαθανασίου υπογράφει ακόμα ένα καλό soundtrack αλλά αυτή τη φορά η ταινία είναι…καλύτερη. Πρόκειται για το Blade Runner του Ridley Scott που είναι μια από τις καλύτερες ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Κι εδώ η ηλεκτρονική μουσική του Βαγγέλη (με στοχεία jazz αλλά και neo classical), ταίριαζε απόλυτα με το θέμα της ταινίας. H αλήθεια είναι ότι η επίσημη κυκλοφορία του soundtrack καθυστέρησε…μια δεκαετία με αποτέλεσμα λίγοι να ξέρουν ότι τη μουσική είχε γράψει ο Βαγγέλης. Το χειρότερο όμως ήταν ότι η πρώτη κυκλοφορία του 1994, δεν περιείχε μεγάλο μέρος(!) της μουσικής της ταινίας και περιλάμβανε συνθέσεις που δεν χρησιμοποιήθηκαν στην ταινία! Το πρόβλημα λύθηκε πολλά χρόνια αργότερα, το 2007 στην επετειακή έκδοση του άλμπουμ που περιείχε ακυκλοφόρητο υλικό και ένα δίσκο με νέα μουσική εμπνευσμένη από την ταινία. Εννοείται ότι όλα αυτά τα χρόνια κυκλοφορούσαν διάφορα bootlegs με ολοκληρωμένη τη μουσική αλλά πολύ καλή ποιότητα ήχου σε σχέση με την αρχική κυκλοφορία του 1994!!! Για την ιστορία φωνητικά κάνει ο Demis Roussos!
Το 1983 κυκλοφορεί η μουσική του για τη γιαπωνέζικη ταινία Antarctica του Koreyoshi Kurahara. Η ταινία που βέβαια αφορά την παγωμένη περιοχή του νοτίου ημισφαιρίου, φέρνει στο μυαλό κρύο και ερημιά, αλλά μελωδία που ο Βαγγέλης «βγάζει» από τα «παγωμένα» synthesizer, είναι ζεστή. Για τον περισσότερο κόσμο, ταινία/ντοκιμαντέρ και μουσική, πέρασαν απαρατήρητα. Ένα κενό 10 χρόνων στις κυκλοφορίες των soundtracks, λήγει με την κυκλοφορία του score της ταινίας με θέμα ελληνικό! Πρόκειται για την ταινία του Oliver Stone, Alexander (2004)με πρωταγωνιστή τον Colin Farrell και η πρόταση για τη σύνθεση του score έγινε κατ ευθείαν από τον σκηνοθέτη, που ton θεώρησε σαν τον πιο κατάλληλο να γράψει τη μουσική. Ο Stone ήθελε αμέσως(!) να του παραδώσει ένα κομμάτι της μουσικής για να το ακούν οι ηθοποιοί και να εμπνέονται στο παίξιμό του κι έτσι ο Βαγγέλης σχεδόν αμέσως του έδωσε ένα τμήμα του score που ο σκηνοθέτης το έδωσε στο χορογράφο. Στην τελική ηχογράφηση μετέχουν 200 μουσικοί(!), η αρπίστα Maria Bîlde, ο τενόρος Κωνσταντίνος Παλιατσάρας, η τραγουδίστρια Irina Valentinovna Karpouchina και η βιολονίστα Vanessa Mae. H μουσική συνδυάζει μουσική από συνθεσάιζερ, ακουστικά όργανα και κρουστών με τις χορωδιακές γραμμές. Η κυκλοφορία του CD έγινε με 3 διαφορετικά εξώφυλλα! Και φθάνουμε στο 2007 όπου έχουμε ακόμα ένα αριστούργημα, αυτή τη φορά τη μουσική για την υπέροχη ταινία του Ridley Scott, 1492: Conquest of Paradise (1992, Νο33 Μ.Βρετανία) με το άλμπουμ να βγάζει την επιτυχία σε μικρό δίσκο(! από τις λίγες φορές που το θέμα μιας ταινίας κυκλοφορεί και κάνει επιτυχία σε μικρό δίσκο. Εδώ ο Βαγγέλης, συνεργάζεται με αρκετούς μουσικούς, μεταξύ αυτών δύο κιθαριστών και τραγουδιστές Flamenco, βιολί, μαντολίνο, χορωδία και φλάουτο με τον ίδιο να παίζει όλα τα συνθεσάιζερ και σε πολλά σημεία ακούγονται ethnic, αντικατοπτρίζοντας το χαρακτήρα της ταινίας. Το περίεργο είναι ότι όταν κυκλοφόρησε το soundtrack αλλά κι ο μικρός δίσκος δεν έκαναν καμία επιτυχία, η οποία ήλθε με 3 χρόνια καθυστέρηση κι αυτό από σπόντα!
Ο Γερμανός μποξέρ(!) Henry Maske χρησιμοποιούσε το κομμάτ "Conquest of Paradise" σαν θέμα εισόδου του στο ριγνκ. Όταν έγινε ο κάτοχος του παγκόσμιου τίτλου στην κατηγορία ελαφρών βαρών, το κομμάτι έλαβε ευρεία κάλυψη και έγινε επιτυχία. Και δεν ήταν μόνο ο μποξέρ αλλά στην Πορτογαλία, το τοπικό Σοσιαλιστικό Κόμμα χρησιμοποίησε επίσης το ίδιο κομμάτι σαν θέμα του για τη προεκλογική εκστρατεία όπου και κέρδισε! Αυτή ήταν η δεύτερη φορά που ο Βαγγέλης συνεργαζόταν με τον Riddley Scott. Και φθάνουμε στη μουσική για την ταινία του Γιάννη Σμαραγδή El Greco. Προσέξτε ότι αυτό δεν είναι το πρώτο έργο για τον Ελ Γκρέκο για το οποίο ο Παπαθανασίου γράφει μουσική! Το 1995, το άλμπουμ Foros Timis Ston Greco είχε κυκλοφορήσει σε 3.000 υπογεγραμμένα αντίτυπα, σαν μέρος μιας εκστρατείας συγκέντρωσης κεφαλαίων για την ελληνική τέχνη. Τρία χρόνια αργότερα, το 1998, ο Βαγγέλης το κυκλοφορεί με 3 επιπλέον κομμάτια και με τίτλο El Greco. Εδώ ο Βαγγέλης παρακολούθησε την ταινία κι εμπνεύστηκε τη δημιουργική διαδικασία. Χαρακτηριστικό της κινηματογραφικής του δουλειάς είναι ότι κάθε κομμάτι «ζωγραφίζει» μια διαφορετική εικόνα ενώ ταιριάζει στο σύνολο, ακόμα και στα τρία κομμάτια που δεν συνέθεσε ο ίδιος ο Βαγγέλης. Το πρώτο κομμάτι που ανοίγει το άλμπουμ είναι χορωδιακό, που δημιουργήθηκε για την κορύφωση της ταινίας ενώ το κομμάτι 18 με βάση το πιάνο, ακούγεται στους τίτλους τέλους. Το κομμάτι 2 ακούγεται στους τίτλους. Στα κομμάτια δεν υπάρχουν τίτλοι αλλά αριθμούνται για αυτό και τους γράφω με το νούμερο τους!
 |
| Τα 2 διαφορετ ικά εξώφυλλα του El Greco |
Παρ΄όλο που το soundtrack κυκλοφόρησε τη χρυσή εποχή του cd, η Polydor Records το κυκλοφόρησε και σε βινύλιο το 2014. Την ίδια χρονιά, κυκλοφόρησε και σε box set περιορισμένης επετειακής έκδοσης 1000 κομματιών που περιείχε το CD, το βινύλιο, το DVD της ταινίας και βιβλίο με σκληρό εξώφυλλο. Θα μου επιτρέψτε να μείνω για λίγο στην ταινία El Greco που αναφέρεται στη ζωή του Κρητικού ζωγράφου (γεννήθηκε στα Χανιά το 1541) Δομένικου Θεοτοκόπουλου, που ταξίδεψε από την Κρήτη στην Ισπανία όπου έγινε γνωστός με το όνομα El Greco (ο Έλληνας). Η σκηνοθεσία ήταν του Γιάννη Σμαραγδή και τον ομώνυμο ρόλο υποδύθηκε ο Nick Ashdon. Δίπλα του έπαιξαν οι Juan Diego Botto, Laia Marull, Λάκης Λαζόπουλος, Δήμητρα Ματσούκα, ο Σωτήρης Μουστάκας στην τελευταία εμφάνισή του στον κινηματογράφο, η Ντίνα Κώνστα, ο Γιώργος Χριστοδούλου, ο Γιώργος Χαραλαμπίδης, η Λήδα Πρωτοψάλτη, ο Θοδωρής Ζουμπουλίδης, ο Γιώργος Χαραλαμπίδης, η Κατερίνα Χέλμη κι ο Δημήτρης Καλλιβωκάς. Όλοι ένας κι ένας!!! Το soundtrack έχει το ελληνικό στοιχείο με τη συμμετοχή; των Ψαραντώνη (αδελφός του Νίκου Ξυλούρη) και Λουδοβίκου των Ανωγείων κι ένα κομμάτι είναι παραδοσιακό των Χανίων.
Το Δεκέμβριο του 2007 κυκλοφόρησε η τριπλή έκδοση cd του Blade Runner Trilogy: 25th Anniversary, ενώ η αντίστοιχη της ταινίας σε 5πλό DVD! Τέλος, το 2008 κυκλοφόρησε μόνο στην Πολωνία(!) η μουσική του για την ταινία του Ιταλοπολωνού Pawel Pitera, Swiadectwo - Muzyka Filmowa. Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου έχει γράψει ακόμα τη μουσική για τις ταινίες «Αγνοούμενος» (1982) του Κώστα Γαβρά, «Η Ανταρσία του Μπάουντι» (1984), «Francesco» (1989) της Liliana Cavani και τα «Μαύρα Φεγγάρια του Έρωτα»(1992) του Roman Polanski. Ο ίδιος ο Παπαθανασίου έχει εμφανιστεί μια φορά στον κινηματογράφο, στην ελληνική ταινία «Ο Θόδωρος και το δίκανο» του Ντίνου Δημόπουλου όταν ήταν 19 ετών κι έπαιζε στους Forminx.
Σε μια τόσο μεγάλη και πετυχημένη καριέρα, ο Βαγγέλης Παπαθανασίου κυκλοφόρησε 12(!) soundtracks από τα οποία τα 7 τουλάχιστον είναι πασίγνωστα. Κατόρθωσε να «βάλει» μουσική σε σπουδαίες ταινίες, να αφήσει το αποτύπωμά του και οι μεγαλειώδεις συνθέσεις του να ταιριάξουν στις ταινίες. Κατόρθωσε να φύγει ο θεατής από την αίθουσα και να θυμάται τη μουσική, πράγμα δύσκολο και συνάμα σημαντικό. Και συνδύασε την ηλεκτρονική μουσική με τα κλασικά μοτίβα. Πάντα γέλαγα όταν διάβαζα τα βραβεία που δινόντουσαν στους καλλιτέχνες, αφού το σημαντικότερο βραβείο είναι το χειροκρότημα από τον ακροατή και η πώληση του δίσκου. Δεν μπορώ όμως να μην αναφέρω ότι το American Film Institute συμπεριέλαβε τα scores των ταινιών Blade Runner και Chariots of Fire στα Καλύτερα 25 Score Ταινιών.
Την επόμενη Κυριακή: Clive Burr Το Γελαστό Παιδί των Iron Maiden (1957-2013).
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
18/12/22
Δημοσίευση σχολίου