THIN LIZZY LIVE AT THE SIDNEY OPERA 1978


Η επίσημη κυκλοφορία της συναυλίας των Thin Lizzy στο Σίνδευ της Αυστραλίας το 1978 ήταν ένα πραγματικό δώρο για τους fans του συγκροτήματος, αφού εκτός από το audio cd, η πολύ καλή συσκευασία συνοδεύεται κι από 2 dvd, το πρώτο με το live και το δεύτερο με το ντοκιμαντέρ της Emer Reynolds, “Phil Lynott Songs while  I’m Away”.   
ΑΣ ΞΕΚΙΝΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΤΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΑ…
Το 1977 βρίσκει τους Thin Lizzy χωρίς τον Brian Robertson, παρ όλες τις καλές προσπάθειες του Gorham να τον κρατήσει, απέναντι στον Lynott, που λόγω της συμπεριφοράς του, δεν τον ήθελε. Αναπόφευκτα, είδε την πόρτα της εξόδου και τον αντικατέστησε ο Gary Moore, για να φθάσουμε στον Αύγουστο του 1978 όπου μετά από την αμερικάνικη περιοδεία, ακολουθούν η Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία. Σύμφωνα με τη Wikipedia, ο ντράμερ Brian Downey διαγνώστηκε με πνευμονία αλλά  σύμφωνα με συνέντευξη του Scott Gorham στο περιοδικό Rock Candy (Αυγ/Σετ 2022), ο λόγος που ο Downey αποχώρησε για λίγο, ήταν η γέννηση του παιδιού του και ήθελε να του αφιερώσει χρόνο. Ο Gorham ανέλαβε να βρει τον αντικαταστάτη του, που αρχικά ήταν ο Terry Bozzio (Frank Zappa) αλλά η επιμονή του να βρίσκεται μαζί του η σύντροφός του (οι Thin Lizzy είχαν σαν βασική αρχή να μην υπάρχουν σύζυγοι, σύντροφοι κλπ μαζί τους στις περιοδείες), δεν επέτρεψε τη συνεργασία, με τον αμέσως επόμενο να είναι ο Αμερικάνος Mark Nauseef, πρώην μέλος των Elf αλλά και των Ian Gillan Band με τον οποίον ο Gorham βρήκε «χημεία» κι έτσι με σύνθεση Lynott, Garty Moore, Gorham και Nauseef οι Thin Lizzy κλείνει συναυλία στο χώρο μπροστά από το επιβλητικό κτήριο της Όπερας του Σίνδευ, το οποίο είχε εγκαινιαστεί μόλις 5 χρόνια πριν (το 1975) από την Βασίλισσα Ελισσάβετ.
THE BIGGER THE CROWD THE BIGGER THE PARTY
Το νεότευκτο κτήριο της Όπερας ήταν και παραμένει σαν ένα αρχιτεκτονικό αριστούργημα  (σχεδιάστηκε από το Δανό αρχιτέκτονα Jørn Utzon αλλά περατώθηκε από ομάδα Αυστραλών αρχιτεκτόνων κι εκτός από όπερα, χρησιμοποιείται και για άλλες εκδηλώσεις) και οι Αυστραλοί ήταν πολύ προσεκτικοί στις εκδηλώσεις που γινόντουσαν σε αυτό αλλά και πέριξ αυτού. Η απόφαση ήταν το ανώτερο νούμερο θεατών που θα μπορούσε να παρακολουθήσει τη συναυλία των Thin Lizzy, ΕΞΩ από την όπερα να μην ξεπερνά τις 6.000, νούμερο απόλυτα ικανοποιητικό. Κι ενώ περιόδευσν σε άλλες πόλεις της χώρας, κάποιοι ραδιοσταθμοί του Σίνδευ, έδωσαν λάθος εικόνα ότι υπήρχαν ακόμα εισιτήρια για το κοινό, με αποτέλεσμα να πλημμυρίσει ο χώρος όχι από εκατοντάδες αλλά χιλιάδες fans τους οποίους φυσικά το security δεν μπορούσε να ελέγξει. Οι fans προσπάθησαν να μπουν χωρίς εισιτήριο και οι διοργανωτές για να αποφύγουν επεισόδια και τραυματισμούς, προτίμησαν να μετατρέψουν τη συναυλία σε free concert. Φυσικά υπήρξαν πολλά προβλήματα, τεχνικά κυρίως καθώς η ισχύς του PA δεν είχε προβληφθεί για τόσο μεγάλο όγκο κόσμου. Μπορεί οι διοργανωτές να αγωνιούσαν για να μην υπάρξουν τραυματισμοί αλλά το συγκρότημα το ευχαριστήθηκε αν και τα monitors επάνω στη σκηνή δεν έδιναν σωστά τον ήχο, με τον Nauseef να έχει πολύ χαμηλό ήχο και να ακούει μόνο τις κιθάρες, κι αυτές χαμηλά. Βέβαια έτσι που εξελίχθηκε η συναυλία, καταργήθηκε κάθε κανόνας ασφάλειας κι ο καθένας έκανε ότι ήθελε με πρώτους τους αυτόχθονες Αβορογίνες να διαμαρτύρονται για την συμπεριφορά που ετύγχαναν από την Κυβέρνηση. Τελικά όλα κύλησαν καλά και εκείνη η συναυλία τους, μπήκε στο Αυστραλέζικο Βιβλίο Guinness σαν τη συναυλία με το μεγαλύτερο κοινό σε εξωτερικό χώρο!


Εκείνη η ιστορική συναυλία, αν και κινηματογραφήθηκε από την αυστραλιανή τηλεόραση, δεν κυκλοφόρησε ποτέ επίσημα, παρά μόνο σε bootleg dvd και cd. Κι αυτά δεν έχουν τη σωστή μίξη και editing. Κι ενώ ο χρόνος κυλάει αργά, αφού  βρισκόμαστε στην ίδια χρονιά (1978)της συναυλίας με τον Gorham να τζαμάρει στο σπίτι του Lynott (σ.σ. έγραφαν τραγούδια για το Black Rose) χτυπάει το κουδούνι και η DHL παραδίδει ένα φάκελο με μια VHS βιντεοκασέτα με τη συναυλία του Σίδνεϋ. O Lynott τη βάζει στο video player κι αυτό που βλέπουν κι ακούν δεν τους αρέσει, γιατί η εικόνα είναι κακή κι ο ήχος ακόμα χειρότερος με την ταινία να έχει οξυδωθεί και να κάνει ακόμα χειρότερη την παρακολούθησή της. Αμέσως την έβγαλε και την έβαλε στην άκρη καθώς το πρόγραμμά τους ήταν γεμάτο: ηχογραφήσεις, πρόβες, περιοδείες,  συνεντεύξεις, δεν υπήρχε χρόνος ούτε για να ξανά ιδούν τη βιντεοκασέτα. Ο χρόνος περνάει, ο Lynott έχει φύγει από τη ζωή κι ο Gorham παίζει στο House of Blues του Hollywood όπου τον πλησιάζει ένας θαμώνας και του δείξει το cd από τη συναυλία του Σίνδευ, το οποίο πουλιόταν και η εγγραφή του ήταν χάλια. Ειδοποίησε το νομικό γραφείο που χειριζόταν τα θέματα των Thin Lizzy να σταματήσουν την κυκλοφορία του κι αποφάσισε να προχωρήσει στην επεξεργασία του υλικού που υπήρχε (ήχου και εικόνας) καθώς υπήρχε ο ήχος σε πολυκάναλο κι αυτό βοηθούσε πολύ. Ο ίδιος θεωρεί τη δ  ουλειά που έκανε μια από τις καλύτερες του σε studio και πράγματι το τελικό αποτέλεσμα είναι πολύ καλύτερο απ΄ότι μπορείτε να φανταστείτε.
Το CD TO DVD Η ΤΑΙΝΙΑ


Το audio cd περιέχει 13 τραγούδια (Jailbreak, Me and the Boys, Bad Reputation, Baby drives me Crazy, Warriors, Are you ready, Don’t believe a word κ.α.) με εξαιρετικό ήχο και το συγκρότημα σε πολύ καλή ημέρα. Ο ήχος είναι τέλειος, η φωνή καθαρή κι ακόμα καθαρότερα τα σόλο. Το  ίδιο συμβαίνει  και με το dvd όπου οι λήψεις είναι σχεδόν άριστες, με πολλές από αυτές να προέρχονται από πίσω(!) από το συγκρότημα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι χάνεται η ουσία. Τι μου έμεινε βλέποντας το dvd; Ο Gary Moore που δείχνει να το απολαμβάνει και να κάνει το δικό του show.
Το δεύτερο dvd της έκδοσης είναι η ταινία/ντοκιμαντέρ της Emer Reynolds,"Phil Lynott Songs while  I’m Away” που προβλήθηκε πέρυσι στο GSGF μετά τη λήξη της καραντίνας. Η λογική της σκηνοθέτιδας κινήθηκε στο γνωστό/κλασικό πλαίσιο, video από live εμφανίσεις τους (σε περιορισμένο χρόνο) διανθισμένα από πολλές συνεντεύξεις των Adam Clayton (μπασίστας των U2), Huey Lewis, James Hetfield, Suzi Quatro, Caroline Crowthe(η σύζυγός του), οι κόρες του Sarah και Cathleen αλλά χωρίς τον ντράμερ Brian Downey! Μεγαλύτερο μέρος στις συνεντεύξεις έχει ο πρώτος κιθαρίστας των Thin Lizzy, Eric Bell που παρουσιάζει τα πρώτα χρόνια του συγκροτήματος. Καλή προσπάθεια χωρίς κάτι το ιδιαίτερο, που θα ήταν ακόμα καλύτερη αν δεν ήταν τόσο… σκοτεινή! Πάντως, αυτά  δεν είναι ταινίες αλλά ντοκιμαντέρ.       

 
 

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ 

6/10/22

Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος

    Blogger Comment

Δημοσίευση σχολίου