LED ZEPPELIN: USA TOUR 1977-THE POWER AND THE GLORY

Η αμερικάνικη περιοδεία του 1977 εκτός του ότι ήταν μια τεράστια εισπρακτική επιτυχία, ήταν και η τελευταία των Led Zeppelin στο Νέο Κόσμο. Μια περιοδεία που με βάση τα δεδομένα της εποχής, έκανε τεράστιες εισπράξεις (θα διαβάσετε πιο κάτω)και εκτίναξε τη δημοτικότητα του αγγλικού συγκροτήματος που από το Μάρτιο του 1976 είχε κυκλοφορήσει τον πιο hard rock blues δίσκο του, το Presence που δεν έβγαλε καμία επιτυχία στους μικρούς δίσκους, σε αντίθεση με τα προηγούμενα άλμπουμ του. Η περιοδεία σχεδιάστηκε με απόλυτη επιτυχία από τον manager του συγκροτήματος Peter Grant, μια περιοδεία που έκανε το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, τόσο σε εισπρακτικό τομέα, όσο και σε τομέα εισιτηρίων. Είχε προηγηθεί ένα 5νθήμερο εμφανίσεων στο Earls Court το Μαϊο του 1975, που δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένα ζέσταμα σε αυτό που θα ακολουθούσε. Το οδοιπορικό αυτής της μεγάλης και ιστορικής περιοδείας, θα διαβάσετε στο άρθρο που ακολουθεί, κρατώντας μια υποσημείωση στο μυαλό σας: To 1977 εμείς συναυλία ξένου συγκροτήματος, πέραν αυτής των Rolling Stones, δεν είχαμε δει και δεν θα βλέπαμε για τα επόμενα 3 χρόνια ώσπου οι  Police να παίξουν στο Σπόρτινγ.
Ο δαιμόνιος manager, το επίθετο δαιμόνιος του πέφτει λίγο, είχε φροντίσει το συγκρότημα να έχει στα καταστήματα δίσκων ένα καινούργιο άλμπουμ, έστω και live, το The Song Remains the Same, με την ταινία/documentary να βγαίνει έστω και σε περιορισμένο κύκλο κινηματογραφικών αιθουσών στην Αμερική. Η περιοδεία είχε διαιρεθεί σε τρία ξεχωριστά μέρη (three legs) με έναρξη την 1η Απριλίου και κατάληξη την 13η Αυγούστου, αλλά λόγω του θανάτου του 5χρονου γιού του Plant, Karac, η περιοδεία σταμάτησε στις 24 Ιουλίου 1977.

Κι επειδή τα προβλήματα συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες κι εν προκειμένω στις καλύτερες αεροπορικές εταιρείες, η αρχική μέρα έναρξης της περιοδείας ήταν η 27η Φεβρουαρίου από το Fort Worth του Texas αλλά μια λαρυγγίτιδα, έβγαλε τον Plant εκτός μάχης, με την έναρξη να μετατίθεται για ένα μήνα. Αλλά και πάλι χρειάστηκε να την μεταθέσουν, αφού η αεροπορική εταιρεία τους παρέδωσε τον εξοπλισμό μόλις 5 ημέρες πριν και δεν υπήρχε χρόνος για πρόβες. «Δεν είχαμε τα όργανα μας για ένα ολόκληρο μήνα, είχα να παίξω κιθάρα ένα μήνα και δεν μπορούσα να παίξω μπροστά σε κόσμο, χωρίς τις απαραίτητες πρόβες» έλεγε ο Page.
H αμερικάνικη περιοδεία του 1977, συνδυάστηκε από την εμπορική επιτυχία της 30ης Απριλίου στο Pontiac Silverdome, όπου έκοψαν 76,229 εισιτήρια, κάνοντας νέο ρεκόρ  προσέλευσης θεατών σε κλειστό χώρο, ένα ρεκόρ που κατείχε ένα άλλο αγγλικό συγκρότημα, οι Who με 75.962 εισιτήρια. Εντυπωσιακή ήταν η επιτυχία τους να γεμίσουν για 6 νύχτες (sold-out) το Madison Square Garden της Νέας Υόρκης και το Los Angeles Forum (σ.σ. από 3 νύχτες κάθε venue). Χαρακτηριστικό των 3 συναυλιών της Νέας Υόρκης ήταν ότι το συγκρότημα ΔΕΝ διαφήμισε καθόλου τη συναυλία, η οποία αρχικά είχε προγραμματιστεί να είναι μόνο μία και αργότερα προστέθηκαν οι άλλες δύο. Κι όλα αυτά, 1 χρόνο μετά την εμφάνιση του punk που σάρωσε στη Μ.Βρετανία και είχε ήδη “μεταδοθεί” στην Αμερική. Τότε που συγκροτήματα όπως οι Led Zeppelin, Who, Yes και Pink Floyd είχαν χαρακτηριστεί ως δεινόσαυροι κι από την άλλη ημέρα στην άλλη, οι δίσκοι τους (σ.σ. δισκάρες) είχαν μπει στο περιθώριο. Τότε ο αναιδέστατος ο Paul Simenon των Clash έλεγε «μόνο που κυττώ τους δίσκους τους, αρρωσταίνω!!!» Από την άλλη πλευρά, οι John Bonham κι ο ντράμερ των Damned, Rat Scabies, ήταν καλοί φίλοι με το πρώτο άλμπουμ τους Damned Damned Damned να ακούγεται στα ξενοδοχεία που έμεναν οι Led Zeppelin, μετά από απαίτηση του Bonham.

ΕΝΑΣ ΓΙΑΤΡΟΣ ΜΕ ΠΟΛΥ ΔΟΥΛΕΙΑ
Για να ξανά γυρίσουμε στα της περιοδείας, το συγκρότημα είχε νοικιάσει ένα 45θέσιο Boeing 70, ιδιοκτησίας του Caesars Palace Hotel του Las Vegas, για να μετακινούνται άνετα και εύκολα όπου στην κάθε πλευρά του έγραφε Led Zeppelin Swan Song. Είναι η περιοδεία στην οποία ο Jimmy Page εμφανιζόταν με τη μεταξωτή φόρμα με τον δράκο. Φόρμα που έγινε διάσημη από τις φωτογραφίες κι είχε το όνομα "Poppy White Dragon Suit" κι ο John Paul Jones έπαιζε με τριπλή(!) κιθάρα, που «φιλοξενούσε» μαντολίνο, 12χορδή και 6χορρδή.  Όπως καταλάβατε ήταν custom made και η υπερβολή στο αποκορύφωμά της. Μέσα σε όλα αυτά, υπήρχε κι ο Dr. Larry Badgely που ήταν μαζί τους στην περιοδεία, γιατί η υγεία του Page δεν ήταν στα καλύτερα της. Ο Dr. Badgely ήταν εξοικειωμένος από τις rock περιοδείες, αφού ήταν μέλος της αμερικάνικης περιοδείας των Rolling Stones του 1972! Τα προβλήματα δεν σταματούσαν στην υγείας του Page, που είχε να κάνει με τη χρήση ηρωϊνης, αλλά στον αλκοολισμό του Bonham και την ανάρρωση του Plant που είχε χτυπήσει το πόδι του σε μια συμμετοχή του στην προπόνηση της αγαπημένης του ομάδας,Wolverhampton!

Μέσα σε όλα, ο Peter Grant προσπαθούσε να ξεπεράσει το διαζύγιό του! Δεν έλειψαν τα προβλήματα με τις ναρκωτικές ουσίες όταν ο γιατρός διαπίστωσε ότι  έλειπε από την τσάντα του η methaquaalude (δεν ξέρω την  μετάφραση) και οι υποψίες έπεσαν στον Page που αντέδρασε επιθετικά «Ποιος νομίζει ότι τον πληρώνει για να με κατηγορεί;” Και δεν έφθαναν αυτά τα προβλήματα, αλλά είχαν κι αυτά που δημιούργησαν οι 1.000 fans που προσπάθησαν να σπάσουν την πόρτα του Cincinnati Riverfront Coliseumn (19 Απριλίου) με αποτέλεσμα να συλληφθούν οι 70. Τα ίδια επεισόδια έγιναν και στις 3 Ιουνίου στο Tampa Stadium, όπου η αστυνομία χρησιμοποίησε δακρυγόνα και συνέλαβε 19 fans αλλά τραυματίστηκαν 50. Για να ξανά γυρίσω στο σοβαρό πρόβλημα του Page, σε συναυλία στο Chicago στις 9 Απριλίου, ένιωσε μια κράμπα στο στομάχι κι έπαιξε το «Ten Years Gone" καθισμένος σε καρέκλα για να αποχωρήσει οριστικά από τη σκήνη, μετά από 65 λεπτά συνολικής συναυλίας, με τον tour manager Richard Cole απαγγέλνει από το μικρόφωνο τη διακοπή της συναυλίας που επαναπροσδιορίστηκες για τις 3 Αυγούστου! «Είναι η πρώτη φορά που μάς συμβαίνει κάτι τέτοιο» δηλώνει στο αμερικάνικο περιοδικό Circus ο Plant.
Το πρώτο σκέλος της περιοδείας έκλειψε με ρεκόρ εισιτηρίων (Pontiac–Michigan, 76.229) με το προηγούμενο να είναι των Who με 75.962 εισιτήρια) και με το τέλος της περιοδείας, ο Page πήγε διακοπές στο Κάιρο και οι υπόλοιποι επέστρεψαν στο Λονδίνο.
O ROBERT PLANT ΣΥΛΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο …ROBERT PLANT
 Στις 16 Μαϊου 1977, η αγγλική εφημερίδα Evening Standard παρουσιάζει ένα άρθρο με φωτογραφία, σύμφωνα με το οποίο ο τραγουδιστής των Led Zeppelin, Robert Plant είχε συλληφθεί στο Hartsfield Airport της Αtlanta στην Georgia. Ο λόγος ήταν ότι ήτα μεθυσμένος και τράβηξε μαχαίρι! Η παρεξήγηση τελείωσε άμεσα, αφού ο …κανονικός Plant ήταν στο σπίτι του Worcestershire κι έκανε ιππασία. Απλή συνωνυμία, με την εφημερίδα στο επόμενο φύλλο της να ζητάει συγνώμη.

Με λίγες αλλαγές στο track list ξεκινά το δεύτερο σκέλος της περιοδείας (ο Jones παίζει με 3πλή ακουστική κιθάρα κι ο Page πριν ξεκινήσει το“Achilles last Stand” παίζει το southern anthem “Dixie”) με τους Led Zeppelin να συναντιόνται στο Texas με τους Bad Company με τους οποίους είχαν τον ίδιο manager (Peter Grant) αλλά και την ίδια δισκογραφική εταιρεία (Swan Song). Η συναυλία των Bad Company στο Texas κυκλοφόρησε στο 2πλό cd Live 1977 Live 1979. To τζαμάρισμα δεν έλειψε, αφού ο Mick Ralphs (τι θα πει «που παίζει αυτός;») ανέβηκε στο encore Led Zeppelin στο Fort Worth κι έπαιξαν το “It ll be me” του Jerry Lee Lewis! Μπορείτε να ακούσετε το κομμάτι (δεν υπάρχει εικόνα). Κατά την επίσκεψή τους στο Landover του Maryland, ο Peter Grant ήταν προσελημμένος της Ρώσικης πρεσβείας σε επίσημο γεύμα κι ο λόγος ήταν ότι είχαν ξεκινήσει συζητήσεις για συναυλίες των Led Zeppelin στη Σοβιετική Ένωση, κάτι που δεν έγινε! Μάλιστα, οι υπεύθυνοι της πρεσβείας, συνάντησαν τα μέλη πριν τη συναυλία τους, όπου ο John Paul Jones πάντρεψε το “No Quarter” mμε μελωδία του Rachmaninov! H περιοδεία περιελάβανε εμφάνιση στο Tampa Stadium της Φλόριδα για να ακολουθήσει ένα 6ήμερο στο Madison Square Garden της Νέας Υόρκης, που απέφερε 1.200.000$. Την πρώτη ημέρα στο Madison Square Garden, ο Plant αφιέρωσε ειρωνικά το “In my time of Dying” στη Βασίλισσα Ελισάβετ που γιόρταζε το 2ο Ιωβηλαίο της, λέγοντας «So we’ll do for Liz”.

Στις 23 Ιουνίου στο Inglewood του Λος Άντζελες, είχαμε ένα ευχάριστο απρόοπτο με τον Keith Moon των Who να ανεβαίνει στη σκηνή και μαζί με τον Bonham να παίζουν το “Moby Dick”. Και δεν έφθανε αυτό. Στην ίδια συναυλία, ο Moon ανέβηκε στο encore  στη σκηνή και…τραγούδησε το “C’on everybody”  του Eddie Cochran (σ.σ. θα έκανε μια χαρά ο Plant!!!)
ΜΙΑ ΚΛΟΠΉ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ
Σε μια τέτοια περιοδεία δεν έχουμε μόνο ευχάριστα αλλά και δυσάρεστα όπως η κλοπή που συνέβη κατά τη διάρκεια της διαμονής τους στο Drake Hotel της Νέας Υόρκης, Park Avenue και 56th Street, πριν από τις εμφανίσεις τους στο Madison Square Garden το 1973. Το συγκρότημα είχε αφήσει το ποσό των 200.000 $ σε χαρτονομίσματα των εκατό  δολαρίων, μαζί με τα διαβατήρια όλων και μερικές πιστωτικές κάρτες. Τα μετρητά ήταν από τις δύο προηγούμενες βραδιές συναυλίες στο Garden, καθώς και από μια προηγούμενη συναυλία. Εκείνη την εποχή, η εφημερίδα The Post ανέφερε ότι ήταν «η μεγαλύτερη ληστεία μετρητών σε ξενοδοχείο στην πόλη της Νέας Υόρκης».
 Την κλοπή ανέφερε πρώτος ο tour manager Richard Cole, που αναζήτησε το διαβατήριο του, ενώ το συγκρότημα το πληροφορήθηκε μετά τη συναυλία. Την υπόθεση ανέλαβε το FBI όπου ερεύνησε τα δωμάτια τους και βρήκε ναρκωτικά. Σαν πρώτο ύποπτο είχαν το Cole αφού ήταν ο μοναδικός που είχε κλειδί για το χρηματοκιβώτιο και η αστυνομία θεώρησε ότι είναι «δουλειά εκ των έσω». Ανακρίθηκε, του πήραν δακτυλικά αποτυπώματα, πέρασε τεστ ανιχνευτή ψεύδους αλλά η υπόθεση παρέμεινε άλυτη.   
ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΣΚΕΛΟΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΕΙΑΣ
Από το Kingdome (65.000 θεατές) του Seattle στις 17 Ιουλίου ξεκίνησε το τρίτο και τελευταίο σκέλος της αμερικάνικης περιοδείας του 1977, που περιλάμβανε 8 συναυλίες σε στάδια κι αρένες, με συνολικό αριθμό θεατών, το 500.000! Παρ όλες τις καλές προβλέψεις, η περιοδεία πέρασε μόνο από τρία μέρη (Seattle, Temple, Oakland) ενώ ακυρώθηκαν οι 5 τελευταίες. H nτελευταία εμφάνισή τους στην Αμερική ήταν στις 24 Ιουλίου στο Oakland με το σκηνικό να έχει τις πέτρες τoυ Stonehenge, κάτι που αρκετά χρόνια σατιρίστηκε από τους Spinal Tap. 

Αυτή η εμφάνισή τους,  συνδυάστηκε με το σοβαρό πρόβλημα που παρουσιάστηκε στα παρασκήνια κι επιδεινώθηκε με την πρόσληψη του John Bindon, γνωστού ανθρώπου του υποκόσμου(!) που είχε προσληφθεί σαν συντονιστής ασφαλείας!!! Μετά τη συναυλία τους στο φεστιβάλ "Day on the Green" στο Oakland-Alameda County, οι Bindon, Peter Grant, Richard Cole κι ο John Bonham συνελήφθησαν όταν ένα μέλος από τη διοργανώτρια εταιρεία του Bill Graham ξυλοκοπήθηκε Ο υπεύθυνος ασφαλείας του Graham, Jim Matzorkis είχε επιτεθεί στον 11χρονο γιο του Grand, Warren για κάποια πινακίδα που είχε βάλει στην πόρτα του καμαρίνι του. Το περιστατικό της επίθεσης είδε ο Bonham, ο οποίος  κλώτσησε τον Matzorkis άνδρα. Όταν ο Grant έμαθε την επίθεση στο γιό του, μπήκε στο τροχόσπιτο του Matzokis και μαζί με τον Bindon του επετέθηκαν με τον Cole να φρουρεί την πόρτα. O Bill Graham κατάφερε να ηρεμήσει τα πνεύματα αλλά ώσπου να λυθεί η παρεξήγηση, οι 4 είχαν οδηγηθεί στο αστυνομικό τμήμα για να αφεθούν ελεύθεροι μετά από καταβολή εγγύησης.  
Η δεύτερη συναυλία στο Oakland,  θα αποδειχτεί η τελευταία τους στις Ηνωμένες Πολιτείες γιατί μετά τη συναυλία, ο Plant πληροφορήθηκε ότι ο πεντάχρονος γιος του Karac, πέθανε από ιό στομάχου με φυσικό αποτέλεσμα όλες οι υπόλοιπες συναυλίες να  ακυρωθούν.  
ΠΡΟΣΟΧΗ: Στο live άλμπουμ και dvd, How the West Was Won (2003) οι ηχογραφήσεις προέρχονται από τις εμφανίσεις τους στις 25 Ιουνίου στο L.A. Forum και στις 27 Ιουνίου στο Long Beach Arena του 1972, δηλαδή 5 χρόνια πίσω από την περιοδείας που διαβάσατε.
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ
Μπορεί να τέλειωσαν άδοξα οι αμερικάνικες περιοδείες τους αλλά το Μεγάλο Συγκρότημα επανήλθε δισκογραφικά το καλοκαίρι του 1979 με την κυκλοφορία του τελευταίου studio δίσκου τους In Through the Out Door. Στην Αμερική δεν ξανά έπαιξαν, έπαιξαν όμως 2 φορές στο Knebworth της Αγγλίας μπροστά από 200.000 κόσμο (και τις 2 ημέρες, 4 και 11 Αυγούστου 1979), αφήνοντας τις καλύτερες εντυπώσεις. Ένα χρόνο αργότερα, στις 25Σεπτεμβρίου 1980, ο John Bonham βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του Jimmy Page στο Clewer του Windsor όπου έκαναν πρόβες. Ήταν 32 μόνο ετών. Στις 4 Δεκεμβρίου της ίδιας χρονιάς, το συγκρότημα ανακοίνωσε την οριστική όπως αποδείχτηκε διάλυσή του.
Το 1991 ο διοργανωτής Bill Graham σκοτώθηκε μετά από πτώση ελικόπτερου. Το 1993 ο John Bindon πέθανε από καρκίνο σε ηλικία 48 ετών. Το 1995 ο Peter Grant υπέκυψε μετά από καρδιακή προσβολή, σε ηλικία 60 ετών. Ο Richard Cole απολύθηκε από τον Grant αλλά …φυλακίστηκε στην Ιταλία κατηγορούμενος για τρομοκρατικές πράξεις. Πέθανε το 2021 από καρκίνο.
TA BOOTLEGS….

Κατ αρχάς να εξηγήσω τι σημαίνει bootleg, μια που η λέξη εδώ και 3 δεκαετίες έχει πάψει να έχει ιδιαίτερο νόημα.  Bootleg λοιπόν είναι οι παράνομες ηχογραφήσεις που γίνονται κατά τη διάρκεια συναυλίας και με παράνομο και πάλι τρόπο κυκλοφορούν όχι σε κεντρικά καταστήματα αλλά σε μικρά συνοικιακά και πάντα με το φόβο του ελέγχου. Εμφανίστηκαν στα μέσα της δεκαετίας του 70 όταν άρχισε να υπάρχει ο κατάλληλος εξοπλισμός (κασετόφωνο ή μικρό φορητό μπομπονόφωνο-αυτά με την ταινία-κορδέλα!) και βέβαια τις περισσότερες φορές η ποιότητα ήταν χαμηλή.  Υπάρχουν πολλές bootlegs που ηχογραφήθηκαν κατ ευθείαν από την κονσόλα με πολύ καλό ήχο και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που οι καλλιτέχνες  πήραν bootleg και με την κατάλληλη τεχνική επεξεργασία τις κυκλοφόρησαν. Βέβαια, οι  bootleg ηχογραφήσεις εκτός της μετριοκακής (sic) ποιότητάς τους δεν αποδίδουν πνευματικά δικαιώματα στο συγκρότημα  και στους συντελεστές. Το φαινόμενο των bootlegs ήταν ιδιαίτερα έντονο έως και τα μέσα της δεκαετίας του 80 ενώ με την ψηφιακή τεχνολογία, οι audio ηχογραφήσεις σχεδόν σταμάτησαν και ανέτειλαν οι visual ηχογραφήσεις, τις οποίες σε συντριπτική πλειοψηφία τα συγκροτήματα τις αποδέχονται
Οι Led Zeppelin τη δεκαετία του 70 κι ιδιαίτερα στην αμερικάνικη περιοδεία του 1977 ήταν ένα από τα πλέον bootlegged συγκροτήματα της εποχής. Από τις 44 συναυλίες εκείνης της περιοδείας, οι 30(!) κυκλοφόρησαν σε bootleg(!) με πιο σημαντικά  bootleg της συναυλίας τους στο Los Angeles Forum (21 Ιουνίου) το οποίο κυκλοφόρησε σε cd με τίτλο Listen to this Eddie, αναφερόμενο στον Eddie Van Halen! H γιαπωνέζικη Tarantura Rec. που ειδικεύεται σε bootleg, κυκλοφόρησε ένα 12 cd box set με όλες τις εμφανίσεις τους στο Λος Άντζελες με τίτλο A week for Badgeholders.Μια άλλη bootleg κυκλοφορία από την αμερικάνικη περιοδεία είναι η Destroyer με πολύ καλό ήχο από τις συναυλίες της 27 και 28ης Απριλίου από το Cleveland, με την ηχογράφηση της πρώτης ημέρας να προέρχεται από την κονσόλα! Εκτός από cd κυκλοφόρησε και σε βινύλιο Box set. Δύο τελευταίες γνωστές bootleg ηχογραφήσεις από το 1977 είναι η Kingdome Come και η A Fighting Finish από το Oakland Stadium στις 24 Ιουλίου. Όλα τα παραπάνω αλλά κι άλλα Bootleg άλλων συγκροτημάτων, μπορείται να τα βρείτε με διαφορετικά εξώφυλλα και διαφορετικό τίτλο! … 

ΚΑΙ ΤΑ ΕΠΙΣΗΜΑ
Όπως διαβάσατε πιο πάνω, τρεις συναυλίες τους (στο Pontiac 30/4, στο Houston 21/5 και στο Seattle 17/7) είχαν επαγγελματική κάλυψη και προβαλλόντουσαν σε μεγάλη οθόνη στη σκηνή, πράγμα πρωτοπόρο για την εποχή. Δυστυχώς καμία από αυτές τις εμφανίσεις δεν έχει κυκλοφορήσει επίσημα, παρά μόνο σε bootleg dvd κι αφορούν τις συναυλίες στο Seattle και Houston, με τον Page που είχε αναλάβει την εύρεση του υλικού και το remastered να μην μπορεί να βρει πολυκάναλες ηχογραφήσεις (multi-track sound recordings) από καμία συναυλία του 1977 κα είναι άγνωστο εάν υπάρχουν. Το μόνο που μπόρεσε να βρει και να δουλέψει ήταν η εικόνα, όχι ο ήχος, από τη συναυλία στο Seattle , που χρημοποιήθηκε για την προώθηση της κυκλοφορίας του Remasters(1990) και προβλήθηκαν στο ντοκιμαντέρ του MTV για το συγκρότημα.
TO SET LIST

Παρ΄όλο που τα περισσότερα σημερινά συγκροτήματα, παίζουν ένα σταθερό set list,οι Led Zeppelin ναι μεν είχαν ένα σταθερό κύκλο 17 τραγουδιών (ακολουθεί πιο κάτω), όμως στα encores έκαναν αλλαγές. Επίσης στην ίδια περιοδεία, προσέθεταν κάποια intro, δίνοντας μεγαλύτερο ενδιαφέρον στο κοινό.
1.    "The Song Remains the Same"
2.    "The Rover" (intro)/"Sick Again"
3.    "Nobody's Fault but Mine"
4.    "In My Time of Dying"  από τις 10 Ιουνίου το άλλαξαν με τον"Over the Hills and Far Away")
5.    "Since I've Been Loving You" "Tea for One" (solo)
6.    "No Quarter"
7.    "Ten Years Gone"
8.    "The Battle of Evermore" με τα φωνnτικά της Sandy Denny να γίνονται από τον John Paul Jones αλλά κι από τον John Bonham)
9.    "Going to California"
10.    "Dancing Days"
11.    "Black Country Woman" / "Bron-Yr-Aur Stomp"
12.    "White Summer"/"Black Mountain Side"
13.    "Kashmir"
14.    "Out on the Tiles" (intro)/"Over the Top"/"Moby Dick"
15.    "The Star-Spangled Banner" (Smith) / "JP solo
16.    "Achilles Last Stand"
17.    "Stairway to Heaven"
Encores πρώτου σκέλους:
•    "Rock and Roll"
•    "Trampled Under Foot"
Encores δεύτερου και τρίτου σκέλους
Whole Lotta Love" (Introduction) "Rock and Roll" (Page, Plant, Jones, Bonham)
Στα encores έχουν ακόμα παιχτεί:
•    "Heartbreaker"
•    "Black Dog" "It'll Be Me" (του Jerry Lee Lewis)
•    "Communication Breakdown"


ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ

15/5/22

Την επόμενη Κυριακή: Ψάχνοντας στα καταστήματα με περιοδικά κομικς!
 

Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος