Έχοντας δουλέψει τόσα χρόνια στη δισκογραφία, ποτέ δεν κατάλαβα πως οι Whitesnake, το 1987 κυκλοφόρησαν ένα τόσο πετυχημένο άλμπουμ για να φθάσουμε 2 χρόνια αργότερα και το επόμενο άλμπουμ, Slip of the Tongue, να το αντιμετωπίζουμε χλιαρά. Ας μην γράψω για το Restless Heart του 1997, γιατί εκεί τα πράγματα ξεφεύγουν. Και το χειρότερο ήταν ότι οι... χειρότεροι κριτές ήταν οι ίδιοι οι….fans τους Όμως αμέσως μετά την κυκλοφορία του Slip of the Tongue, τόσο ο ήχος του όσο και το ίδιο, το συγκρότημα, απαξιώθηκε …πλήρως. Ο Αλέξανδρος Ριχάρδος, γυρίζει 48 χρόνια πίσω όταν ο David Coverdal eήταν υπάλληλος σε μια boutique ρούχων στο Redcar και κανείς δεν πίστευε την εξέλιξή του.
Γεννημένος στις 22 Σεπτεμβρίου 1951 στο Saltburn-by-the-Sea του Β. Yorkshire, στη βορειοανατολική Αγγλία, ο νεαρός Dave από τα 14 του καταλαβαίνει ότι το λαρύγγι του το…έχει. Στην αρχή, επειδή δεν πολυπίστευε στον εαυτό του, τραγουδούσε με το …στομάχι ώσπου να πειστεί ότι μπορεί να τραγουδήσει με το λάρυγγα. Το Saltburn-by-the-Sea ήταν και παραμένει μια μικρή πόλη, που πέραν του χάρτη δεν θα την ήξερε κανείς, αν δεν ήταν η γεννέτηρα του Coverdale! Ακόμα και το ποτάμι που τη διασχίζει, το Saltburn είναι μικρό και γνωστό μόνο στην περιοχή. Μεγάλωσε με τους θείους του, που άκουγαν Little Richard και Elvis Presley, με τους 2 μεγάλους rock’n’rollers να γίνονται οι πρώτοι επηρεασμοί του κι αυτό τον βοήθησε να αναπτύξει το μουσικό του αυτί. «Δεν πήγα ποτέ σε ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι, το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να τραγουδώ. Στάθηκα τυχερός γιατί σε μια στιγμή όλοι με κορόιδευαν που τραγουδούσα ,αλλά κάποτε μου ζήτησαν να συμμετάσχω σε ένα τοπικό συγκρότημα με το όνομα Bluff. Σπούδασε γραφικές τέχνες και γι αυτό αργότερα έδειξε ενδιαφέρον για τα έργα του Van Gogh, Matisse και Monet, ενώ τελείωσε τα μαθήματα στο Green Lane Art College του Middleborough και στο King College, που ειδικά στο δεύτερο δεν πέρασε καλά γιατί ο τρόπος διδασκαλίας ζωγραφικής δεν του άρεσε καθόλου. Παρ΄όλες τις σπουδές του, βρήκε δουλειά σε μια boutique ρούχων στο Redcar, πολύ κοντά στη γεννέτηρά του. Για τους νεότερους που δεν γνωρίζουν τη σημασία της λέξης boutique, είναι γαλλικής προέλευσης και τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 70 ήταν δημοφιλέστατη στη χώρα μας. Σημαίνει το κατάστημα που πουλάει ρούχα ή αξεσουάρ μόδας και στην ουσία είναι μια μικρή εμπορική επιχείρηση που τότε εισήγαγε ρούχα από το εξωτερικό, κυρίως Αγγλία και Γαλλία. Άρα πωλητής ρούχων ήταν ο αγαπητός David, που έμαθε ότι οι Deep Purple ψάχνουν για τραγουδιστή από τη μουσική εφημερίδα Melody Maker και μια συνέντευξη του Jon Lord.
Έως τότε, εκτός των Bluff είχε τραγουδήσει σε τοπικά συγκροτήματα όπως Vintage 67 (1966–68), The Government (1968–72) και Fabulosa Brothers (1972–73). Στη πολύ καλή συλλογή της Purple Records, Pre-Purple People (2001) με συγκροτήματα και καλλιτέχνες που έπαιζαν τα μέλη των Τιτανοτεράστιων πριν γίνουν μέλη της, οι Government συμμετέχουν με 4 τραγούδια. Την αγγελία στη Melody Maker τη διαβάζουν εκατοντάδες Gillanwannabes και στέλνουν κασέτες, οι περισσότερες για πέταμα. Ο Coverdale ζήτησε από ένα φίλο του διοργανωτή συναυλιών το τηλέφωνο επικοινωνίας με το συγκρότημα και του είπε ότι θα τους στείλει κασέτα με τη φωνή του. Ο φίλος του έμεινε άφωνος και τελικά τον ρώτησε «Είσαι σίγουρος;». Το management ζητούσε και μια φωτογραφία αλλά ο D.C δεν είχε καμία πρόσφατη και έστειλε μια παλαιότερη που ήταν…πρόσκοπος!!!!Εκείνο που δεν είναι γνωστό είναι ότι πριν στείλει την κασέτα είχε προσπαθήσει να κλείσει συμβόλαιο με τη δισκογραφική εταιρεία Bell, χωρίς επιτυχία. Έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, καλύτερα. Η κασέτα με τη φωνή του, τούς κέρδισε αμέσως και ήταν μεταξύ των υποψηφίων για τη θέση. Του έκλεισαν μια συνάντηση για audition και είδαν ένα νεαρό με περίεργο ντύσιμο, φορούσε ένα μπουφάν που δεν του έκανε, εκείνη την εποχή μάκραινε τα μαλλιά του κι ένα περίεργο σημάδι πάνω από το χείλος του. Τον ρώτησε ο Lord “τι είναι αυτό το σημάδι πάνω από το χείλος του” και του είπε « απορημένος «μουστάκι». «Σ’ αυτό το συγκρότημα, μόνο ένας έχει μουστάκι κι αυτός είμαι εγώ» του είπε ο Lord. Την επόμενη φορά όταν βρεθήκαν για πρόβα, το είχε ξυρίσει!
«Πάντα πίστευα ότι η φωνή που ταίριαζε στους Deep Purple είναι η φωνή του Ian Gillan» λέει ο Jon Lord. “Όταν άκουσε τη φωνή του Coverdale, o Blackmore συμφώνησε κι ένας λόγος είναι ότι έφερνε λίγο στη blues χροιά του Rodgers. Στην κασέτα που είχε στείλει, είχε τραγουδήσει το “Everybody’s talking” του Harry Nilsson. «Είχα ελάχιστα χρήματα για τις καθημερινές ανάγκες μου και φυσικά δεν είχα Rolls Royce και χρυσούς δίσκους στους τοίχους του σπιτιού μου». Πίστευα όμως σε αυτό που έκανα». Όταν έγινε γνωστή η πρόσληψή του στους D.P οι φίλοι του Redcar δεν πίστευαν στα αυτιά τους. Ακόμα και οι κολλητοί του δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι πήρε τη θέση του Ian Gillan λέγοντας του ότι δεν μπορεί να αντικαταστήσει τον Ιησού Χριστό «You can’t step into Jesus Christ’s Shoes”. Και η απάντηση που τους έδωσε ήταν ακόμα πιο χαρακτηριστική «Δεν σκοπεύω να κάνω κάτι τέτοιο». Τη συνέχεια την ξέρετε: Το Νοέμβριο του 1973 ηχογράφησαν τα τραγούδια του Burn και το συγκρότημα συνέχισε την πορεία του με τα Stormbringer, Come Taste A Band και περιοδείες σε Ευρώπη και Αμερική για να διαλυθούν μετά το τέλος της Come Taste The Band World Tour (1975–1976) με τελευταία συναυλία στις 15 Mαρτίου 1976 στο Liverpool Empire Theatre. Ξέρετε ακόμα και την πορεία του καθενός αλλά σε αυτό το άρθρο θα σταθούμε στον DC και στις επιλογές του όπως τις έκανε μέσα από τη μεγάλη καριέρα του. «Οφείλω πολλά στον Lordy (όπως αποκαλεί χαϊδευτικά τον Jon Lord). Μου μίλησε για τις ισορροπίες στο συγκρότημα, τη συμπεριφορά μου στη σκηνή, πώς να ελέγχω τη φωνή μου». Όμως προς τιμήν του, τα ίδια καλά λόγια λέει και για τον Ritchie (σ.σ. τι θα πει ποιος είναι ο Ritchie;) που χωρίς περιστροφές αναγνωρίζει με το παραπάνω το ταλέντο του, έστω κι έχει δύσκολο χαρακτήρα». Όταν έκανε σόλο, πήγαινε δίπλα από τους ενισχυτές και τον άκουγα» .Απλά ήταν φανταστικός (Classic Rock Σεπτ.2000).
Το Φεβρουάριο του 1977 ξεκίνησε την προσωπική καριέρα του, με χλιαρά και μάλλον αδύναμα βήματα αφού τόσο το άλμπουμ White Snake(σ.σ. προσέξτε, με 2 λέξεις) όσο και το Northwinds(1978) δεν είχαν τίποτε από το δυναμισμό και την ενέργεια των Τιτανοτεράστιων. Σιγά σιγά η καριέρα του όχι μόνο στήθηκε στα πόδια της αλλά έφθασε το καλοκαίρι του 1987 με το άλμπουμ Whitesnake1987 να κατακτήσει τον κόσμο, πουλώντας 15.000.000 αντίτυπα σε όλο τον κόσμο. Προσέξτε ότι το συγκρότημα έχει ένα δικό του ακατάρριπτο ρεκόρ στην Αμερική, όπου η εταιρεία Warner που είχε τα δικαιώματα μεταξύ 10 -12 το πρωϊ, πούλησε 365.000 αντίτυπα!!!! Η παρέα Coverdale, John Sykes, Neil Murray, Aynsley Dunbar και Don Airey/Bill Cuomo στα πλήκτρα, γράφουν ιστορία. Μια τρελή επιτυχία που σημαδεύτηκε από μια κακή σχέση μεταξύ Coverdale και του κιθαρίστα John Sykes που συνέθεσαν όλα τα τραγούδια του άλμπουμ ,αλλά οι μεταξύ τους σχέσεις ήταν από την αρχή κακές, όπως παραδέχεται ο DC, ενώ ο Sykes, δεν μίλησε για τις σχέσεις τους τότε, αλλά πολύ αργότερα, λέγοντας μάλιστα ότι ο DC πήρε τον μπασίστα Marco Mendoza για το προσωπικό του άλμπουμ Into the Light (2000) και η λογική του ήταν να του τον στερήσει! Αξίζει να δείτε την εμφάνισή του σε γαλλική τηλεοτπική ερκπομπή όπου τραγουδάει palyback τραγούδι από την προσωπική του καριέρα. Ειδικά τα γαλλοαγλικκά του παρουσιαστή είναι μοναδικά και το ύφος του Coverdale που μάλλον δεν πολυκαταλαβαίνει τι του λέει!!!
ΚΑΙ ΣΟΥΚΑΝΕ ΕΝΑ ΜΑΛΛΙ…..
Η μεγάλη επιτυχία του 1987 σε συνδυασμό με τα φοβερά video, την περιοδεία, είχε φυσικό αντίκτυπο και στις εμφανίσεις τους με πιο σημαντική αυτή του ίδιου του DC που έγινε ξανθός! Όμως υπάρχει μια ιστορία πίσω από την αλλαγή χρώματος για το οποίο ήταν υπεύθυνη η σύζυγος του σκηνοθέτη με τον οποίο δούλευε και ήταν φημισμένη κομμώτρια του Λος Άντζελες. Μια ημέρα πριν το γύρισμα του “Still of the Night” , ο DC πείθεται να αλλάξει το χρώμα των μαλλιών, κάνοντας τις απαραίτητες αντάβγιες, μια μόδα που σύντομα ακολούθησαν κι άλλοι rock stars (σ.σ. αν δεν το είχαν κάνει ήδη!). Ακόμα και σήμερα οDC θυμάται ότι λίγες ώρες πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα, παρακάλαγε την κομμώτρια αν του επαναφέρει τα μαλλιά του στο φυσικό τους χρώμα. Η κομμώτρια του απάντησε ότι η βαφή δεν μπορεί να πειραχτεί αν δεν περάσει ένα χρονικό διάστημα και η ιστορία εξελίχθηκε όπως την ξέρουμε. Σίγα σιγά το συνήθισα. Ακόμα κι ο David Geffen όταν με συνάντησε μου είπε ότι το ξανθό μου πήγαινε»! Όσο μάκραινα τα μαλλιά μου τόσους περισσότερους δίσκους πούλαγα»!
Όμως τα χρόνια πέρασαν, ήλθε το διαζύγιο με την Tawny Kitaen, η παχυλή αποζημίωση που πήρε, το …grunge και η μουσική άλλαξε, όπως και οι ίδιοι οι άνθρωποι.
Το καλοκαίρι του 2000 η EMI κυκλοφόρησε τη συλλογή 20th Century Masters – The Millennium Collection: The Best of Whitesnake με μια φωτογραφία του συγκροτήματος από τη δεκαετία του80. Μόλις την είδε ο DC έμεινε άφωνος γιατί ήθελα να ξεπεράσει όλη εκείνη την εποχή και το Image. «Δεν μπορεί, με κυνηγά παντού» είπε και το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να τηλεφωνήσει στην εταιρεία για να αλλάξει τη φωτογραφία. Το προϊόν όμως είχε πάρει το δρόμο της εκτύπωσης και τελικά το αποδέχτηκε. Για την ιστορία η συλλογή σταμάτησε στοΝο50 του αμερικάνικου chart πουλώντας περισσότερα από 600.000αντίτυπα!
Στο μεταξύ, το grunge είχε εκτοπίσει όλα τα μεγάλα ονόματα της hard/heavy σκηνής με τον Coverdale να δηλώνει ότι η συμπεριφορά τους είχε τη λογική ότι η καινούργια γενιά, απομυθοποιεί την προηγούμενη. «Αισθάνομαι ότι πολύ λίγα από τα τραγούδια της grunge περιόδου θα ακούγονται μετά από χρόνια. Θα είμαι σε καροτσάκι και τα “Still of the Night και “Here I go again” θα ακούγονται ακόμα»!
Η κυκλοφορία του Slip of the Tongue(1989, No 10 Μ.Βρετανία, Νο 10 Αμερική), έφερε τον βιρτουόζο Steve Vai στην κιθάρα αντί του ποσού των 2.000.000$, ποσό που αντιστοιχούσε για τη συμμετοχή του στο άλμπουμ, στα video αλλά και για την περιοδεία. Εξαιρετικός ο Vai αλλά δεν το έχει με τις συνθέσεις τραγουδιών τύπου Whitesnake. Παρ΄όλα αυτά, το άλμπουμ ήταν καλό και κακώς πήρε μέτριες κριτικές, σε σημείο που σήμερα άνθρωποι που δεν είχαν γεννηθεί τότε, το…απαξιώνουν!
Μετά την περιοδεία του Slip of the Tongue, o DC βάζει μπροστά ένα μεγαλοεπίβολο σχέδιο, αυτό της συνεργασίας του με τον Jimmy Page. Μια πρόταση που έγινε από τον A&R της Geffen Rec. John Kalodner που αφού βολιδοσκόπησε τους δύο μουσικούς και μετά από μερικά τηλεφωνήματα και ένα αρχικό μούδιασμα του Coverdale που βίωνε το διαζύγιο του με την Tawney Kitαen, oι δύο μουσικοί συναντήθηκαν στα γραφείο της Atlantic Records στο Manhattan. Η συζήτηση ξεκίνησε με την παρουσία δικηγόρων κι από τις δύο πλευρές και στη συνέχεια αποφάσισαν ότι θα ήταν καλύτερο να συνεχίσουν τη συζήτησή τους οι δυό τους σε καθαρά μουσικό ύφος. Μόλις βγήκαν στο πεζοδρόμιο και περπατούσαν, οι ταξιτζήδες άρχισαν να τους κορνάρουν και τους φώναζαν «Μήπως πρέπει να συνεργαστείτε εσείς οι δύο;”. Αυτό ήταν! Οι ενδοιασμοί τους μπήκαν στην άκρη κι άρχισαν να γράφουν τραγούδια. Ο μόνος όρος που έθεσε ο DC ήταν μην προχωρήσουν αν πρώτα δεν βγει το διαζύγιό του! Χρόνια αργότερα σε συνεντεύξεις του, ο frontman των Whitesnake δήλωνε ότι οι Page/Plant είχαν ξεκινήσει συζητήσεις για ένα reunion αλλά η στάση του Plant δεν άφησε περιθώριο για να προχωρήσει, με αποκορύφωμα, την άρνησή του την τελευταία στιγμή, αφού προηγουμένως είχαν συμφωνήσει! Παρ΄όλο που σαν δίσκος του άλμπουμ είναι καλό, η συνεργασία δεν συνεχίστηκε και έληξε με μια περιοδεία 6 ημερών και αυτή μόνο στην Ιαπωνία, όπου οι δίσκος πούλησε 150.000 αντίτυπα!
Μεσολαβεί ένα διάστημα απραξίας και το 1997 κυκλοφορεί το Restless Heart(1997, Νο34 Μ.Βρετανία, δεν μπήκε καν στο αμερικάνικο chart) που αρχικά προοριζόταν σαν προσωπικός του δίσκος και τελικά κυκλοφόρησε κάτω από το όνομα "David Coverdale & Whitesnake" και με σύνθεση τους Adrian Vandenberg κιθάρα, Guy Pratt μπάσο, Denny Carmassi ντραμς και Brett Tuggle πλήκτρα. Την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε το Starkers in Tokyo (1997), ένα live acoustic άλμπουμ μαζί με τον Adrian Vandenberg για να φθάσουμε στο 2000 και να έχουμε το προσωπικό του Into the Light (Νο46 Μ.Βρετανία).»Μετά το τέλος της συνεργασίας με τον Jimmy, σκέφτηκα ότι έπρεπε να κυκλοφόρησε ένα δίσκο με το όνομά μου, αλλά τα συμβόλαια που είχα, έγραφαν ότι οι δίσκοι που θα κυκλοφορούσα θα ήταν με το όνομα David Coverdale known as the artist Whitesnake”.Είχα ξεκινήσει να γράφω καινούργια τραγούδια όταν η EMI κυκλοφόρησε τη συλλογή 20th Century Masters – The Millennium Collection: The Best of Whitesnake (σ.σ. αυτή με την παλιά φωτογραφία που διαβάσατε πιο πάνω) κι επειδή είχε εμπορική επιτυχία, μού πρότεινε να ετοιμάσω ένα δίσκο των Whitesnake. O DCτους είπε ότι έχει καινούργια τραγούδια αλλά δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν κάτω από το όνομα Whitesnake αλλά σαν δικό του σ άλμπουμ, πράγμα που έγινε, ενώ μια δεκαετία νωρίτερα, είχε το πολύ όμορφο τραγούδι "The Last Note of Freedom" στο soundtrack, Days of Thunder.
To Into The Light τον έβγαλε μέσα πανό μια σκοτεινή περίοδο της ζωής του, γι αυτό κι ο τίτλος. Το άλμπουμ έβγαλε 2 singles που δεν «πήγαν», τα "Love Is Blind" και "Slave" με τη δική μου προτίμηση να βρίσκεται στο “River Song”. Για την ιστορία, οι μουσικοί που τον συνόδευσαν στις ηχογραφήσεις ήταν οι Doug Bossi κιθάρα, Denny Carmassi ντραμς, Earl Slick και Reeves Gabrels κιθάρες, Danny Saber, Marco Mendoza και Tony Franklin μπάσο, Linda Roberty φωνητικά και Mike Finnigan πλήκτρα, ο οποίος παίζει και στο Electric Ladyland του Jimi Hendrix, με τον ίδιο τον DC να δηλώνει ότι ο Μεγάλος Κιθαρίστας είναι η βασική του επιρροή! To άλμπουμ σε γενικές γραμμές δεν είχε τη στιβαρότητα, αkόμα και των μέτριων άλμπουμ των Whitesnake, αλλά προς τιμήν του με κανένα τρόπο ΔΕΝ προσέγγισε τον καινούργιο rock ήχο (grunge). Παρέμεινε πιστός σε αυτό που ήξερε να κάνει καλά!
Ακολούθησαν πολλές live και Sτudio κυκλοφορίες, με τους Whitesnake να ανακοινώνονται για το Σάββατο 9 Ιουλίου 2022 στην αποχαιρετιστήρια περιοδείας τους που θα περάσει από την Τεχνόπολη (Αθήνα) με τα εισιτήρια προπωλούνται ήδη μέσω της Eventation και κοστίζουν 49 €(General Admission) και 69€ (Fan-Zone).
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
8/5/22
Την επόμενη Κυριακή: Led Zeppelin USA 1977, η τελευταία αμερικάνικη περιοδεία.
Δημοσίευση σχολίου