SURVIVOR-TOO HOT TO SLEEP(1988): ΕΝΑ ΓΚΟΥΡΜΕ ΠΙΑΤΟ ΣΤΟΝ Α.O.R. ΚΑΤΑΛΟΓΟ


Στις ατελείωτες ώρες οδήγησης, η συντροφιά του κάθε οδηγού είναι το ραδιόφωνο. Ειδήσεις, αθλητικά, νέα και φυσικά μουσική. Μουσική!... Μία αέναη ανακύκλωση από ίδια τραγούδια (μιλάμε για Rock σταθμούς), ίδιους καλλιτέχνες (κορυφαίους εννοείται!) που στο τέλος γίνονται σαν χιλιομασημένη τσίχλα που έχει χάσει προ πολλού την φρεσκάδα και την γεύση της. Πόσοι μουσικοί θησαυροί υπάρχουν εκεί έξω; Πόσοι συνειδητοποιημένοι και μη ακροατές επιθυμούν κάτι νέο στα αυτιά τους, με τους μεν να σκάσουν ένα επιπλέον χαμόγελο και τους δε να ξυπνήσουν από τον αιώνιο ύπνο τους (ιδανικό σενάριο); Ευτυχώς βέβαια που υπάρχουν και οι επιλογές του "σπιτικού φαγητού" που στην περίπτωσή μας ονομάζεται CD. Ο δίσκος Too hot to sleep του 1988 των τεράστιων Survivor είναι ένα φαγητό που οπότε σερβίρεται τρώγεται... καυτό!
  Από το 1982 όπου έγινε η έκρηξη με το "Eye Of The Tiger", δίσκος - τραγούδι και theme song για το Rocky III, το όνομα των Survivor απέκτησε μία διαχρονική επικαιρότητα που δεν ξεπεράστηκε ποτέ άλλοτε. Οι αλλαγές μέχρι και το 1988, ως προς την σύνθεση του συγκροτήματος, εντοπίζονταν κατά κύριο λόγο στην θέση του κεντρικού τραγουδιστή. Ο υπερταλαντούχος Jimi Jamison (για μερικούς η κορυφαία A. O. R. φωνή ever) είχε διαδεχθεί την φωνή της τίγρης Dave Bickler και μάλιστα μαζί του το συγκρότημα επιχείρησε, με επιτυχία, να εφαρμόσει την ίδια συνταγή μέσα από το Rocky IV και το τραγούδι Burning Heart. Οι δίσκοι Vital signs (1984) και When seconds count (1986) είναι Ευαγγέλια για το A. O. R. που γνώρισαν δόξα τις χρυσές ραδιοφωνικές μέρες και που προκάλεσαν την έριδα μεταξύ των μελών των Survivor. Η ποπ στροφή με τα κυρίαρχα πλήκτρα του Jim Peterik ιδίως στο When seconds count καθώς και η κατώτερη των προσδοκιών εμπορική επιτυχία θα οδηγήσει τον Stephan Ellis (μπάσο) και τον Mark Droubay (τύμπανα) στην οικειωθελή αποχώρηση, με τον τελευταίο να αναζητά νέες διεξόδους διοχέτευσης του ταλέντου του και τον προηγούμενο να αποσύρεται εντελώς λόγω προβλημάτων υγείας. Με νέο πυρήνα αποτελούμενο από τον συνθετικό εγκέφαλο-μαέστρο Jim Peterik, τον μέχρι τότε φειδωλό κιθαρίστα Frankie Sullivan και τον άνθρωπο με τα χρυσά πνευμόνια Jimi Jamison, οι Survivor θα επιχειρήσουν να προκαλέσουν μία νέα χρονική ρωγμή το 1988 με το άλμπουμ Too hot to sleep. Συντάσσοντας νέο rhythm section με τον παλιόφιλο Bill Synian στο μπάσο από τους Chicago και τον αξιοσέβαστο Mickey Curry στα τύμπανα από το συγκρότημα του Bryan Adams, θα μπουν στο στούντιο αναζητώντας τις hard rock ρίζες τους, παράγοντας το πιο "σκληρό" τους άλμπουμ από την εποχή του Premonition.

Έχοντας στο προσκήνιο τις κιθάρες του Frankie Sullivan και με στοχευμένες μικρές δόσεις πλήκτρων από τον Jim Peterik τα νέα τραγούδια είναι έφορο έδαφος για την τραχιά απόχρωση της φωνής του Jimi Jamison που έχει να κάνει την εμφάνισή της από την εποχή των Cobra, πέντε χρόνια νωρίτερα. Με νέο ύφος αλλά με ίδια ψυχή, αυτή δηλαδή με τα μελωδικά άγκιστρα και την συναισθηματική επένδυση ο δίσκος είναι ένα "γκουρμέ" πιάτο στον μεγάλο A. O. R. κατάλογο. Μην ανησυχείτε, δεν έγινε κάποια παρεμβολή από το τραγούδι Girls Girls Girls των Motley Crue! Ο δίσκος ξεκινάει με ένα δυνατό riff, πολύ κοντά στο παραπάνω τραγούδι, αλλά σύντομα η θηριώδης φωνή του Jimi Jamison ξεδιαλύνει το τοπίο. Το She's A Star μας λέει πως τα πράγματα έχουν αλλάξει για το Αμερικανικό συγκρότημα.
   Όταν η κουβέντα έρχεται για μνημειώδες τραγούδια της A. O. R. σκηνής τότε είναι αδύνατο να μην συμπεριληφθεί το Desparate Dreams που είναι το δεύτερο κατά σειρά τραγούδι για τον δίσκο. Συναίσθημα και μελωδία σε απόλυτη αρμονία μεταξύ τους.
  Το ομότιτλο τραγούδι με την ονομασία του άλμπουμ, το Too Hot To Sleep, είναι ένα κομμάτι που σταδιακά ανεβάζει σε ένταση με επίκεντρο και πάλι τον Jamison ο οποίος δικαιολογεί το γεγονός πως ο Ritchie Blackmore τον είχαν βάλει στο "μάτι" για νέο τραγουδιστή των Deep Purple.
  Ο "κράχτης" του δίσκου είναι το τέταρτο κατά σειρά τραγούδι, το Didn't Know It Was Love. Πέρα από το γεγονός ότι είναι κομματάρα (!!!) στο βίντεο κλιπ θέτονται τα πρότυπα για το Απόλυτο ανδρικό Rock ντύσιμο ανεξάρτητα από όσες μόδες και αν έρθουν. Δερμάτινο μπουφάν, t-shirt, τζιν παντελόνι, καουμπόϊκες μπότες, Ray Ban γυαλί και πλατύ χαμόγελο. Killer combination! Νέο χτύπημα ανάμεσα στα μάτια από το ευρηματικό riff της κιθάρας του Frankie Sullivan έρχεται στην συνέχεια με το Rhythm Of The City με παράταση ισχύος ωφειλωμένη από το σχεδόν shred solo. Πολύ κοντά στους παραπάνω χαρακτηρισμούς και το Here Comes Desire. Όλα τα στοιχεία του τραγουδιού βρίσκονται σε φωτιά και κάπου στο βάθος σαν να ξεχωρίζει και η φωνή του Tommy Shaw στον δεύτερο ρόλο της.
  Η ώρα για να ανάψουν αναπτήρες και να αρχίσουν τα αγκαλιάσματα φθάνει με το Across The Miles. Εξαιρετική ατμοσφαιρική μπαλάντα που δένει με το Who's Crying Now (Journey) και το Waiting For A Girl (Foreigner). Η ψυχή που βγάζει στην κιθάρα ο Frankie Sullivan αποδεικνύει πως είναι Καλλιτέχνης!
  Το Tell Me I'm The One απαντά σε όλους εκείνους που χαρακτηρίζουν το "ογδόντα" παρωχημένο και "παιδική ασθένεια" για ποιόν λόγο επιλέγεις να είσαι μονίμως "άρρωστος". Από τα κρυφά διαμάντια του δίσκου, αρκετά υποτιμημένο που του άξιζε και του αξίζει περισσότερη προσοχή από τους "δικούς μας" αγαπημένους Dj's. Φυσικά, ποτέ δεν είναι αργά....
  Όσο τον ακούς αυτό τον δίσκο τόσο πιο πολύ έλκεσαι μαζί του. Ακόμη μία δυνατή ροκιά, άγριου και ατίθασου χαρακτήρα όπως η νιότη ενός ερωτευμένου ζευγαριού (γιατί όταν ερωτεύεσαι είσαι πάντα νέος!) είναι τα χαρακτηριστικά του προτελευταίου τραγουδιού με τίτλο Can't Give It Up.


  Επικό φινάλε με το Burning Bridges. Ένα τέλος που σηματοδοτεί μία καινούργια αρχή σύμφωνα με τους στίχους του τραγουδιού. Η αναγέννηση ενός Φοίνικα και το πέταγμα του σε μία νέα άγνωστη πορεία κουβαλώντας στα φτερά του τα δύο μόνο πράγματα που κάνεις και τίποτα δεν μπορεί να του στερήσει. Την Πίστη και την Ελπίδα!
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ   

Το συμπέρασμα που βγάζουμε από το έβδομο άλμπουμ των Survivor έχει να κάνει με την οπτική από την οποία επιλέγουμε να δούμε τα πράγματα. Αν θέσουμε ως βάση την ψυχρή αλήθεια των αριθμών, μπορούμε να μιλήσουμε για την κατάρρευση και του τελευταίου οικοδομήματος προς την δόξα. Για όλους όμως εμάς που κρίνουμε τα μουσικά πράγματα διαφορετικά γνωρίζουμε πως το "Too hot to sleep" είναι μία κορυφαία στιγμή Δόξας για το σπουδαίο αυτό Αμερικάνικο συγκρότημα.

 ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

17/11/21

Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος

    Blogger Comment
  1. Συμφωνω απολυτα , το θεωρω το καλυτερο αλμπουμ των Survivor,κατι που επεσημανα και στα προηγουμενα αλμπουμ τους που παρουσιαστηκαν πριν απο αυτο . Συνηθως εφοσον θεωρειται κατι κορυφαιο παρουσιαζεται πρωτο . Αλλα καλλιο αργα παρα ποτε .

    Μοιαζει για μενα το αλμπουμ αυτο ,ακριβως με την περιπτωση των ΤΟΤΟ και του seventh one . Αλμπουμ και τα 2 στην κατηφορα τους απο πλευρας εμπορικοτητας , αλλα αποτελεσαν την πιο ισχυρη μουσικη δηλωση και για τους 2 απο πλευρας συνθεσης και ηχου και αισθητικης .Η ταυτοτητα τους .Αυτοι ημασταν ως εκει φτασαμε .

    Αν καποιος ρωτησει τι ειναι AOR ,του βαζεις για παραδειγμα το Desperate dreams και δεν λες αλλη κουβεντα , ειναι ο ορισμος του ειδους . Ενα κομματι ειδικο για 'αυτοκινητο ΄και διαδρομες .

    Γενικα ενα αλμπουμ που ακουγεται απο την αρχη ως το τελος , στο δισκο αυτο λαμπει ο Jim Jamison (οντως ο κορυφαιος rock τραγουδιστης ) ειχα την τυχη να αλλαξω καποια εμειλ μαζι του πριν καμποσα χρονια και ηταν παρα πολυ φιλικος και προσγειωμενος (αντιθετα με αλλους που ειχαν πολυ λιγοτερα επιτευγματα απο αυτον αλλα φερονταν σαν πριμαντονες ). Αναλυση της φωνης του κανει ο Ken Tamblin(αλλη φωναρα ) στο youtube καναλι του σαν vocal coach .

    Στην ουσια οι Survivor , ανηκουν στην ομαδα των groups τα οποια εχουν γραψει εναν εθνικο υμνο (eye of the tiger ) απο πλευρας εμπορικοτητας ,οποτε ειναι εκ των πραγματων αδυνατον να το ξεπερασουν . Υπηρχε ποτε περιπτωση οι Europe να ξεπερασουν το final ? Ετσι μενουν να τους θεωρουν πολλοι σαν συγκροτημα του 1-2 κομματιων και ας εχουν παιξει τα αντερα τους σε διαφορα αλμπουμ οπως αυτο . Ενδιαφερον (και γελιο ) εχει αν να δει καποιος την κριτικη του αλμπουμ αυτου απο τα εντυπα και τους ειδημονες της εποχης .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. *προφανως τυπογραφικο λαθος ,το αλμπουμ δεν ειναι του 82 γιαυτο και ο ηχος του ειναι και πολυ πιο 'δουλεμενος' .Οσο πιο κοντα στις αρχες του 80 οι ηχοι ειναι πιο ακατεργαστοι και οσο πιο κοντα στο τελος της δεκαετιας αυτης πιο 'κατεργασμενοι ΄.

    ΑπάντησηΔιαγραφή