Ώς και τις 24 Μαρτίου 1973 κανείς δεν γνώριζε την ύπαρξη του 19χρονου Mike Oldfield, της Virgin Records αλλά κι ένα μουσικό όργανο με το όνομα Tubular Bells. Και μέσα σε ένα πρωινό, τους μάθαμε όλοι, με πρώτους τους Βρετανούς. Θυμάμαι ότι όταν άκουσα για πρώτη φορά το κεντρικό θέμα, δεν ήξερα αν μου άρεσε ή όχι. Έχοντας «εκπαιδευτεί» στο progressive, ακούγοντας το Thick as a Brick των Jethro, το βρήκα ενδιαφέρον αλλά για να είμαι ειλικρινής, δεν ενθουσιάστηκα κιόλας. Πρωτοποριακό, το άλμπουμ στηρίζεται στην εναλλαγή μίας κεντρικής (όμορφης) μελωδίας, η οποία εμπλουτισμένη κάθε φορά από διαφορετικά όργανα, ακούγεται πιο πλούσια κι ευρηματική! Με όργανα που κυμαίνονται από μαντολίνα μέχρι τα σωληνωτά κουδούνια, ο 19χρονος Oldfield ξεκίνησε να ηχογραφεί το Opus One του, γεμίζοντας 16 κασέτες με χιλιάδες overdubs για να πετύχει τον ήχο που ήθελε. Αυτή η ποικιλία οργάνων δημιουργεί ένα άκρως ενδιαφέρον ηχητικό αποτέλεσμα (το άλμπουμ είναι instrumental) με πλήθος ρυθμών, τόνων και αρμονιών που συνδυάζονται μεταξύ τους, με το αποτέλεσμα να είναι πολύ ελκυστικό. Οι εναλλαγές διαρκώς κυμαίνονται, κρατώντας τον ακροατή σε μόνιμη εγρήγορσή κι απόλαυση! Ο σχεδόν ατελείωτος πλουραλισμός των μουσικών οργάνων, με τα μαντολίνα και τις ισπανικές κιθάρες να ενώνονται με τον ήχο των πλήκτρων και τον Vivian Stanshall που βρέθηκε τυχαία στο studio (τραγουδιστής των άγνωστων Bonzo Dog Doo-Dah Band), ανακοινώνει κάθε όργανο δευτερόλεπτα πριν ακουστεί, τελειώνοντας με τις σωληνοειδείς καμπάνες (Τubular Bells). Εκείνο που τελικά μένει από την ακρόαση του άλμπουμ, είναι οι δεκάδες ήχοι που βγαίνουν από τα ηχεία που κανένας δεν περνά απαρατήρητος! Αλλά μιλάμε για άλλους είδους(!) ακροατές, τότε που ακούγαμε μουσική από ηχεία κι όχι από τα καβουρντιστήρια των computers."Μια από τις πρώτες μου αποφάσεις σχετικά με αυτό το remix ήταν να το αφήσω όπως ακούγεται γιατί υπήρχε ένας αυθορμητισμός μια δυναμική κίνηση που θα είχε χαθεί, έτσι άφησα ακουστεί όπως γράφτηκε με ελάχιστες παρεμβάσεις, αφήνοντας ακόμα και κάποιες λάθος νότες!"
Ο νεαρός Oldfield παίζει μόνος του όλα τα όργανα (άλλο πρωτοποριακό της εποχής), όπως και το Tubular Bells, που τότε ΔΕΝ γνωρίζαμε καν τι είναι. Αργότερα μάθαμε ότι είναι ένας σωλήνας που μοιάζει με τους σωλήνες του εκκλησιαστικού όργανου κι έχει ένα χαρακτηριστικό ήχο. Η…απόκοσμη εισαγωγή χρησιμοποιήθηκε στην ταινία του William Friedkin, The Exorcist(1973), που στη χώρα μας έκανε τη μουσική του Oldfield γνωστή (υποθέτω και στον υπόλοιπο κόσμο).
Συμφώνησε να κάνει μια συναυλία στο Queen Elizabeth Hall, αλλά μόνο αφού ο Branson του προσέφερε την vintage Bentley του! Ο Oldfield πραγματοποίησε περιοδεία του άλμπουμ στη Μ.Βρετανία, και είπε σχετικά πολλά χρόνια αργότερα: «Δεν μου άρεσε η ιδέα να παίξω, ήταν ιδέα της Virgin γιατί εκείνη την εποχή δεν ήθελα να βγω σε περιοδεία». Και συνέχισε: «Δεν μπορώ να ακούω ανθρώπους που το αποκαλούν το Tubular Bells, new age ακόμα και concept άλμπουμ. Δεν αναφέρεται σε καμία ιστορία, δεν υπάρχει κάποια βασική ιδέα". Αν και η δυναμική της Virgin Recods ήταν σχεδόν μηδαμινή(το Tubular Bells ήταν ο πρώτος δίσκος που κυκλοφόρησε), υα στελέχη της ετγαιρείας ήταν επιφυλακτρικοί για το αν πρέπει να κυκλοφορήσουν για πρώτο δίσκο, ένα ορχηστρικό άλμπουμ από έναν άγνωστο μουσικό. Γι αυτό, έβαλε δίπλα του 2 συνπαραγωγούς, τους Tom Newman και τον Simon Heyworth, για να ελέγχουν τις ηχογραφήσεις.
ΠΡΙΝ ΤΟ TUBULAR BELLS
Το φθινόπωρο του 1972, ο John Cale (πρώην Velvet Underground) φεύγει από ένα εξοχικό που βρισκόταν στους λόφους του Oxfordshire, που πρόσφατα είχε αγοραστεί από τον νέο στη δουλειά, ιμπρεσάριο Richard Branson. Ο επόμενος μουσικός που είχε κάνει κράτηση στο studio ήταν ο 19χρονος Mike Oldfield, που ανάμεσα στον εξοπλισμό που είχε αφήσει ο Cale, είδε ένα λαμπερό ασημένιο σωλήνα και δοκίμασε τον ήχο του. Αποφάσισε να τον χρησιμοποιήσει στο μουσικό κομμάτι που δούλευε, με το δοκιμαστικό τίτλο Opus One. Το άλμπουμ με τελικό τίτλο Tubular Bells κυκλοφόρησε το Mάιο του 1973. Ήταν το πρώτο άλμπουμ που κυκλοφόρησε από τη νεοσύστατη Virgin Records του Branson, με τις πωλήσεις του Tubular Bells να το στέλνουν στο Νο1 του Βρετανικού Chart. Το άλμπουμ κυκλοφόρησε στη Μ.Βρετανία το Μαϊο του 1973 και τους πρώτους 2 μήνες...δεν κουνήθηκε φύλλο, κάτι που φοβότνουσαν οι άνθρωποι της Virgin. Ξαφνικά, το ανακάλυψαν οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί, πήρε καλές κριτκές και ανέβηκε στοΝο1 των άλμπουμ, ενώ στην Αμερική κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 1973
ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ
Το εξώφυλλο σχεδιάστηκε κι επιμελήθηκε ο φωτογράφος Trevor Key, που προτάθηκε από την Υπεύθυνη Τύπου της Virgin Records, Sue Steward. Η αρχική πρόταση του δεν ήταν το τελικό εξώφυλλο, αλλά ένα βρασμένο αυγό από το οποίο έτρεχε αίμα! Άρεσε στον Richard Branson, που το επέλεξε για εξώφυλλο, βαφτίζοντας το άλμπουμ Breakfast in Bed. Ευτυχώς, η ιδέα του βρασμένου αυγού με το αίμα να στάζει δεν άρεσε στον Oldfield, ο οποίος απέρριψε τίτλο και εικόνα. Μια τροποποιημένη ιδέα του …αυγού, εμφανίστηκε στο άλμπουμ του Oldfield, Heaven's Open (1991)! Όταν κατέληξαν στην ιδέα στο εξώφυλλο να είναι το άγνωστο σε πολλούς όργανο Tubular Bells, οι Steward και Key πήγαν στην παραλία του Sussex για να την φωτογραφίσουν ώστε να υπάρχει φόντο στη φωτογραφία. Ο Key είχε πάρει μαζί του(!!!) μερικά ξύλα τα οποία τα χρησιμοποίησαν για να τα ανάψουν στην παραλία, τα οποία φωτογράφισε και χρησιμοποίησε στο οπισθόφυλλο. Ο Key ήταν τελειομανής και η φωτογραφία της θάλασσας τους πήρε αρκετές ώρες.
Το περίεργο είναι το πώς κατέληξαν στη φωτογραφία του Tubular Bells. O Oldfield κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων, είχε στραβώσει το όργανο (σ.σ. όπως κυτάτατε το εξώφυλλο, το δεξί μέρος του σωλήνα) κι έτσι προήλθε η ιδέα να εμφανιστεί στο εξώφυλλο με τα γράμματα να είναι μικρά και σε πορτοκαλί χρώμα, ώστε να μην αποσπάται το βλέμμα του αγοραστή από την κεντρική εικόνα. Σύμφωνα με τη Steward, ο Key πληρώθηκε £100, αλλά «άνοιξε» πόρτα κάνοντας κι άλλα εξώφυλλα για την Virgin αλλά και Factory Records (Technique των New Order και Genetic Engineering των Orchestral Manoeuvres in the Dark).
Στο οπισθόφυλλο του βινύλιου (σε ορισμένες εκδόσεις cd δεν φαίνεται) έχει γραφτεί η χιουμοριστική πρόταση "Αυτός ο στερεοφωνικός δίσκος δεν μπορεί να παιχτεί σε παλιά τενεκεδένια κουτιά ανεξάρτητα από το τι είναι. Αν διαθέτετε τέτοιο εξοπλισμό, παραδώστε το στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα.
Το εξώφυλλο του άλμπουμ, επιλέχτηκε το 2010 από τα Royal Mail για να κυκλοφορήσει σε γραμματόσημο στη σειρά "Classic Album Cover".
TRIVIA
- Ήταν τέτοια η απήχηση του άλμπουμ, που στο μέλλον ο Oldfield χρησιμοποίησε τον τίτλο Tubular Bells σε άλμπουμ, άλλες 4 φορές!!!!!
- Οι σωληνοειδείς καμπάνες είναι μουσικά όργανα στην οικογένεια των κρουστών κι ο ήχος τους μοιάζει με τους ήχους των καμπάνων της εκκλησίας.
- Παρ΄όλες τις εκκλήσεις του Branson, o Oldfield δεν παρουσίασε ποτέ το έργο του στην Αμερική γιατί φοβόταν να μπει σε αεροπλάνο.
ΤΙ ΕΚΑΝΕ ΜΕΤΑ
Ένα χρόνο μετά, κυκλοφόρησε το επίσης ορχηστικό άλμπουμ Hergest Ridge (1974).
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
19/11/21
Ο ΕΠΑΜΕΙΝΩΝΔΑΣ ΚΟΛΙΟΣ ΓΙΑ ΤΟ TUBULAR BELLS
Ο 19χρονος Mike Oldfield με τη 48.50 μουσική πρόταση αποτελούμενη από instrumental μουσική, κράμα progressive rock, τέχνο rock, classical και ηλεκτρονική μουσική, πέτυχε ένα εξαιρετικό δισκογραφικό ντεμπούτο, ανοίγοντας διάπλατα το δρόμο για την εξέλιξη του new age/abient. Ταυτόχρονα έδωσε ώθηση στη δημιουργία όλων και μεγαλύτερων σε χρόνο και πολυπλοκότητα κομματιών, με αποτέλεσμα τον κορεσμό και την τελμάτωση του rock. Η βραχεία επέλαση των Sex Pistols ήταν αναγκαία με συνέπεια την εξέλιξή της σε new wave και post punk.
Δημοσίευση σχολίου