Με αυτά τα δεδομένα, ήταν λογικό η μπάντα να έχει δύσκολη δουλειά να κάνει όσον αφορά τον διάδοχo του “…Twice Shy”. Παρόλα αυτά, τον Φεβρουάριο του 1991, οι Great White κυκλοφορούν το πέμπτο τους άλμπουμ, Hooked, με ακριβώς την ίδια σύνθεση με το προηγούεμνο (Jack Russell-φωνητικά, Mark Kendall-κιθάρες, Michael Lardie-κιθάρα και πλήκτρα, Tony Montana-μπάσο, Audie Desbrow-ντράμς) και παραγωγούς τους Michael Lardie και Alan Niven, με τον τελευταίο να εκτελεί και χρέη manager αλλά και να συμμετέχει συνθετικά σε όλα τα κομμάτια.
To Hooked είναι, όχι απλά μια αξιοπρεπής συνέχεια, αλλά μια πραγματικά πολύ καλή δουλειά. Συνεχίζει ελαφρώς στο μοτίβο του …Twice Shy, αυτό του hard rock με blues αναφορές, αλλά ενώ το τελευταίο έκλεινε λίγο περισσότερο προς την εμπορική πλευρά, στο Hooked το συγκρότημα εμφανίζεται πιο απελευθερωμένο, πιο χαλαρό, προσεγγίζοντας περισσότερο τον κλασικό rock /rock n’roll ήχο και εισάγοντας ακόμα περισσότερα blues στοιχεία, δημιουργώντας μια αίσθηση που άνετα σε μεταφέρει ηχητικά πίσω στα μέσα με τέλη της δεκαετίας του ’70. Δεν λείπουν φυσικά και τα δυνατά, πιο «εμπορικά» κομμάτια και εδώ είναι το σημείο που, για μένα, το συγκεκριμένο άλμπουμ υπερτερεί σε σχέση με το προηγούμενο: Αν και το …Twice Shy είναι εξαιρετική δουλειά (και πιστέψτε με, το έχω λιώσει καθώς είχα την ευκαιρία να το αγοράσω σε ταξίδι μου στις ΗΠΑ το 1989 και το άκουσα μέσα σε όλο το vibe εκείνης της περιόδου), είναι ελαφρώς υποτονικό, με περισσότερες μπαλάντες, πιο mid-tempo τραγούδια και με μοναδική κορύφωση το “Once bitten, Twice Shy”. Αντιθέτως, το Hookedέχει άνετα τέσσερα κομμάτια δυναμίτες που του χαρίζουν έξτρα πόντους. Ας δούμε όμως τις συνθέσεις λίγο πιο αναλυτικά.
Το άλμπουμ ανοίγει με το “Call it Rock n’ Roll”, που ακολουθεί ακριβώς στα χνάρια του “Once bitten, twice shy” δημιουργώντας φοβερή διάθεση ενώ έχει και δυο rock n’ roll σολάρες, από τους Mark Kendall και Michael Lardie, που σκοτώνουν κι αποτέλεσε το τρίτο single (Νο53 Αμερική)..Ακολουθεί το “The Original Queen of Sheba” ένα πολύ ρυθμικό hard rock κομμάτι, στο στυλ των AC/DC, δηλαδή δυο-τρία απλά ακόρντα και ωραίο σόλο ικανό να κρατήσει την ένταση σε υψηλό επίπεδο. Tο “Cold hearted lovin’” συνεχίζει σε πιο χαλαρό bluesy ρυθμό, μέχρι όμως το δεύτερο λεπτό όπου ξεσπάει με σόλο και παίρνει ένα χαρακτήρα που φέρνει στο μυαλό τους παλιούς, πιο bluesy, ZZ TOP, για να περάσουμε στο “Can’t Shake it”, μια πολύ καλή διασκευή τραγουδιού των Αυστραλών hard rockers, Angels, που φτιάχνει πολύ καλό groove.
Το πρώτο μισό του άλμπουμ κλείνει με την μπαλάντα “Lovin’ Kind”, η οποία δεν έχει καμία σχέση με τις κλασικές μπαλάντες των Glam/Sleaze συγκροτημάτων αλλά, αντιθέτως, είναι μια μίξη Led Zeppelin με blues του νότου (όχι πως οι Zeps δεν είχαν τέτοια στοιχεία στη μουσική τους!). Ένα πολύ όμορφο και συναισθηματικό τραγούδι, με πιάνο και ωραίες μελωδικές φράσεις από την κιθάρα, που το απογειώνει η ζεστή φωνή του Jack Russell και για το οποίο υπάρχει και αντίστοιχο βίντεο.
Στο γνωστό ύφος των Great WhiteE κινείται και το “Heartbreaker”, μέτριας έντασης κομμάτι με εξάρσεις στο ρεφρέν και στυλ που μοιάζει με το “Mista Bone” από το προηγούμενο άλμπουμ. Οι επόμενες δυο συνθέσεις κινούνται σε πιο blues νερά. Πρώτο το “Congo Square”, που ξεκινάει χαλαρά και συγκρατημένα, με αργό ρυθμό από την κιθάρα του Kendall και χαλί Hammond από τον Lardie, για να απελευθερώσει όλη του την ενέργεια στη συνέχεια με blues σόλο διαρκείας. Το συγκεκριμένο κομμάτι αποτέλεσε και το πρώτο single του άλμπουμ, γεγονός περίεργο μιας και δεν είναι και το πιο πιασάρικο για airplay και προώθηση, ενώ υπάρχει και βίντεο στο οποίο όμως έχει περιοριστεί η διάρκεια των solo. Αγαπημένο, αλλά και ιδιαίτερο τραγούδι είναι το επόμενο, “South Bay Cities”, μια χαλαρή rock/blues fusion σύνθεση με τα licks του Kendall να την στολίζουν σε όλη της τη διάρκεια και με στίχους για τις πόλεις που βρίσκονται στις νότιες ακτές των ΗΠΑ, αυτές που βλέπουν στον κόλπο του Μεξικού.
Προτελευταίο κομμάτι – με το οποίο θα μπορούσε άνετα να κλείσει και το άλμπουμ – είναι το φανταστικό “Desert Moon”, πιθανόν το καλύτερο του άλμπουμ και σίγουρα ένα από τα τρία καλύτερα ολόκληρης της δισκογραφίας τους. Δεύτερο single του άλμπουμ, έφτασε μέχρι το νούμερο 16 των charts του Mainstream Rock, ενώ έχει και ένα πολύ ωραίο βίντεο, ταιριαστό με την όλη διάθεση που βγάζει το κομμάτι.
Για επίλογο έχουμε το “Afterglow (of your love)”, διασκευή του κομματιού της Βρετανικής rock/R&B μπάντας των 60ς – 70s, Small Faces (από τους οποίους, όταν αποχώρησε το 1969 ο τραγουδιστής και κιθαρίστας Steve Marriott, έφτιαξε τους Humble Pie), ένα κομμάτι που κλείνει χαλαρά και ατμοσφαιρικά το άλμπουμ.
Το Hooked είχε αρκετά καλή αποδοχή και έφτασε στη θέση 18 του Billboard, ενώ έγινε χρυσό στις ΗΠΑ πουλώντας γύρω στα 750.000 κομμάτια. Ακολούθησε περιοδεία 91 εμφανίσεων όπου έπαιξαν support στους Scorpions. Συγκριτικά με το προηγούμενο άλμπουμ, …Twice Shy, το Hooked ίσως να φαίνεται ως εμπορική αποτυχία, όμως αυτό οφείλεται στα «σημεία των καιρών» (βλ. grunge/ alternative rock) και όχι στην ποιότητα των συνθέσεων, οι οποίες, όπως ανέφερα και στην αρχή, είναι ισάξιες, ίσως και ελαφρώς καλύτερες του προκατόχου του. Δυστυχώς όμως, η αλλαγή στα μουσικά δεδομένα της εποχής, του στέρησε την αναγνώριση που πραγματικά του άξιζε.
Το Hooked είναι η τελευταία εμπορική επιτυχία τους καθώς μετά ακολούθησαν την πορεία που πήρε η πλειοψηφία των πάλαι ποτέ μεγάλων hard rock συγκροτημάτων της δεκαετίας του 80. Όσοι το αγνοήσατε την εποχή του βγήκε – είτε λόγω της αλλαγής στα δεδομένα της σκληρής μουσικής είτε, κυρίως, της μηδενικής του προώθησης στην Ελλάδα – είναι ευκαιρία να το ξαναθυμηθείτε και να απολαύσετε ένα ακόμα άλμπουμ της περιβόητης κατηγορίας των “forgotten jewels”!
TI EKANAN META
Το 1992, επανήλθαν - χωρίς τον Tony Montana στο μπάσο – με το επίσης πολύ καλό αλλά ακόμη περισσότερο αγνοημένο Psycho City. Στη συνέχεια έχασαν το συμβόλαιο με την Capitol και σιγά-σιγά ξεχάστηκαν από την πλειοψηφία των οπαδών τους. Στα «χρόνια της λήθης» κυκλοφόρησαν άλλα δυο άλμπουμ, το Sail Away το 1994 και το Let it Rock το 1996 και εμφανίστηκαν πιο δυναμικά το 1999 με το πολύ καλό Can’t get there from here. Ακολούθησε η προσωρινή τους διάλυση, με τον τραγουδιστή Jack Russell να εμφανίζεται σποραδικά με μια δική του εκδοχή των Great White, μέχρι που επανασυνδέθηκαν με την κλασική τους σύνθεση (πλην του μπασίστα) και κυκλοφόρησαν δυο αξιόλογα άλμπουμ, τα Back to the Rhythm(2007) και Rising (2009).
To 2011 ο Jack Russell δημιούργησε τους Jack Russell’s Great White ενώ οι υπόλοιποι συνέχισαν ως Great White με τραγουδιστή τον Terry Ilous, πρώην XYZ, με τον οποίο κυκλοφόρησαν το 2012 το άλμπουμ Elation και το “Full Circle(2017). Το 2018 ο Terry Ilous αποχώρησε και αντικαταστάθηκε από τον Mitch Malloy.
Όσο για τον Jack Russell, με τους δικούς του Great White κυκλοφόρησε το 2017 από την Frontiers το άλμπουμ He saw it comin. Μια συνοπτική ιστορία τους μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ , σε αφιέρωμα του Αλέξανδρου Ριχάρδου
TRIVIA
- To Hooked έχει κυκλοφορήσει με δυο διαφορετικά εξώφυλλα. Το κλασικό δείχνει ένα τεράστιο αγκίστρι να βγαίνει από την θάλασσα με μια γυμνή γυναίκα πιασμένη επάνω του, ενώ υπάρχει και η λογοκριμένη εκδοχή από την PMRC (Parents’ Music Resource Center), στην οποία η γυναίκα φαίνεται μέχρι τους ώμους.
- - Το “Desert Moon” ήταν το τραγούδι με το οποίο άνοιξε η συναυλία των Great White του Jack Russell την 20/2/2003 η οποία κατέληξε στην τραγωδία του Station Nightclub με τους 100 νεκρούς. Το τραγούδι κράτησε μόνο λίγα δευτερόλεπτα καθώς ακολούθησαν όσα μπορείτε να δείτε και να διαβάσετε ΕΔΩ, στο Rock Incident 118. Μετά το γεγονός αυτό, το συγκρότημα για έξι χρόνια δεν περιλάμβαναν το συγκεκριμένο κομμάτι στα setlists τους.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΖΕΡΒΟΣ
6/1/21
ωπα....αραξε....εδω ειμαστε...τι αλλο περισσοτερο να πω απο το αρθρο του Χρηστου? Οτι το ειχα κανει μπλουζακι το εξωφυλλο?(τη μη λογοκριμενη εκδοση). Οτι ειχα ηχογραφησει το αλμπουμ σε κασετα και το γκαζωνα καθε μερα μεσα στο αυτοκινητο πηγαινοντας να βγω με φιλους? Αλλες εποχες, αθωες, που ακουγαμε τη μουσικη που μας αρεσε εχοντας παρεα αυτα τα διαμαντια της εποχης που προλαβαμε να ζησουμε. Απλο rock, τιποτα παραπανω. Απλο καθαρο rock n roll. Απο τα τελευταια του ειδους πριν τον κερατα τον Cobain.
ΑπάντησηΔιαγραφή