Το όνομά του είναι Gary Hughes και είναι ο χαρισματικός ηγέτης αυτού του εξαιρετικού συγκροτήματος. Το 1995 έχοντας έτοιμο το νέο υλικό για την καινούρια του, τρίτη, σόλο δουλειά και αναζητώντας παράλληλα κιθαρίστα για να δώσει πνοή στο έργο του, ο δρόμος του θα διασταυρωθεί με τον Vinnie Burns (Dare, Ultravox) τον οποίο γνώριζε αρκετά χρόνια πίσω. Ο Mike Stone, υπεύθυνος παραγωγής του δίσκου θα δει την χημεία ανάμεσα στους δύο καλλιτέχνες και έτσι κάτι που ξεκίνησε ως project θα εξελιχθεί σε συγκρότημα. Το 1997 το συγκρότημα των Ten θα έχει στο ενεργητικό του δύο στούντιο άλμπουμ και μία πολύ επιτυχημένη περιοδεία ενώ ταυτόχρονα τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς ο δίσκος "The Robe" θα συμβάλει και αυτός στην εδραίωση του ονόματος τους σαν μία από τις ηγετικές μπάντες για την δεκαετία του ενενήντα στον μελωδικό χώρο. Μπορεί να μοιράζονται το ίδιο επίθετο με την "Τιτανοτεράστια φωνή του ροκ" αλλά ο ερμηνευτικός τρόπος του Gary Hughes είναι διαφορετικός. Δίχως ακροβασίες αλλά με δωρικές φωνητικές προσεγγίσεις, εκμεταλλεύεται στο έπακρο την πλούσια, ζεστή, βροντερή, συναισθηματική φωνή του κάνοντάς μας βόλτα άλλοτε σε επικά θέματα και άλλοτε σε θέματα καρδιάς. Φυσικά το γεγονός ότι είναι και εξαιρετικός συνθέτης ο οποίος δεν δίνει "μασημένη τροφή" στο ακροατήριο του, του προσθέτει ένα αβαντάζ ως προς την σωστή τοποθέτηση της χροιάς της φωνής του.
Η "ηλεκτρική φωνή" που σιγοντάρει τον Gary Hughes ανήκει στον σπουδαίο Vinny Burns. Δεξιοτέχνης, με τρομερή αίσθηση της μελωδίας μας συστήθηκε το 1988 με το μουσικό σχήμα των Dare και την δισκάρα "Out of the silence". Στον ήχο της κιθάρας του η μορφή του Gary Moore (α, ρε Gary πόσους επηρέασες!) ξεπροβάλλει σε κάθε χάδι των χορδών από την πένα. Έτερος κιθαρίστας ο John Halliwell σε υποστηρικτικό αλλά ουσιώδη ρόλο στο συγκρότημα. Το ατμοσφαιρικό μοτίβο του κάθε τραγουδιού διαμορφώνεται από τα πλήκτρα του Ged Rylands ενώ ο Greg Morgan, φιλαράκι του Vinny Burns από την εποχή των Dare, θα είναι παρόν και εδώ με τον βροντερό πύργο του δίνοντας το απαραίτητο τέμπο για "επίθεση" ή για χαλάρωση. Όλες οι παραπάνω μουσικές αρετές αποκαλύπτονται στα δέκα τραγούδια του "The Robe".
Go north through the deserts of fire
To the mountains of the moon
Then east to the canyons of ice
To the edge of the known world
There, you'll find
What you're looking for...
Η καταιγίδα ξεσπά! Διπλά χτυπήματα στις μπότες, ηχητικό ηλεκτροσόκ από το δεμένο riff της κιθάρας και των πλήκτρων και ιδού μπροστά μας το ομότιτλο τραγούδι που ανοίγει τον δίσκο. Η φωνή του Gary Hughes εκφραστική και άψογη και το ρεφρέν του κομματιού είναι σχεδόν αδύνατο να μην σου κολλήσει μέχρι να έρθει το τέλος του κόσμου. Είναι πραγματικά μοναδικός ο τρόπος γραφής του Gary Hughes αφού μέσα από την εύστοχη χρήση των λέξεων, περιγράφεται όλη η αγωνιώδης αναζήτηση του "μανδύα", ο οποίος κατά βάθος συμβολίζει αυτό που ψάχνει ο κάθε άνθρωπος στην ζωή του, την "αγάπη".
Η ενέργεια δεν καταλαγιάζει αλλά συνεχίζεται και στο δεύτερο τραγούδι. Το Bright On The Blade ξεκινάει με τα τραγουδιστά λόγια του Gary Hughes, υπό την κάλυψη της μανιώδης κιθάρας του Vinny Burns μέχρι να μπουν και οι υπόλοιποι και να απογειώσουν το τραγούδι. Η "κοφτερή λεπίδα" συμβολίζει την πίστη στον εαυτό μας που απαιτείται προκειμένου να αφήσουμε πίσω τους δαίμονες που μας βασανίζουν.
Το ρομαντικό στοιχείο βρίσκεται συμπυκνωμένο στο Standing On The Edge Of Time. Φράσεις όπως: At the beginning lost in time, Missing your hand in mine, I close my eyes and you're standing by my side, Moonlight love has been A friend of mine, You're my Angel from above, σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν στο σημερινό κυκεώνα της ζωής μπορεί ακόμα να έχουν απήχηση τέτοιες καταστάσεις εξωτερίκευσης συναισθημάτων. Με την ελπίδα πως μπορεί και να έχουν το μόνο που μένει να προσθέσουμε είναι πως δεν θα πρέπει να αφήσετε απαρατήρητη μια τέτοια κομματάρα.
Στο ίδιο ακριβώς συναισθηματικό πεδίο κυμαίνεται και το Virtual Reality. Η ακουστική κιθάρα και τα πλήκτρα, με κάποιες φραστικές ηλεκτρικές κιθαριστικές παρεμβολές προλογίζουν αυτή την τρυφερή μπαλάντα. Μία ερωτική εξομολόγηση που όπως μαρτυρούν και οι στίχοι αλλά επιβεβαιώνουν και τα αυτιά μας, σε κάνει να γευτείς την αθανασία (I taste immortality).
Αλλαγή ύφους για την συνέχεια. Εισαγωγή από πλήκτρα σε ανατολίτικους μυστηριώδεις ρυθμούς που φλερτάρει αρκετά με την εισαγωγή του Gates Of Babylon των Rainbow θα είναι η αρχή του Arcadia. Περιγραφικό τραγούδι γεμάτο εικόνες που κινείται μεταξύ μύθου και πραγματικότητας για την (δική μας ίσως;) Αρκαδία. Προσωπικά, όσον αφορά το καλύτερο μέρος του κομματιού θα επέλεγα το κιθαριστικό σόλο.
Το επόμενο τραγούδι έχει τον τίτλο Battlelines και διαβάζοντας αυτό περιμένεις να ακούσεις ένα επικού τύπου κομμάτι που θα αναφέρεται σε μάχες. Τα "χαρακώματα" του έρωτα είναι το θέμα του τραγουδιού που παρουσιάζονται με ένα φουριόζικο riff και με πολύ γρήγορο ρυθμό από το rhythm section.
You're In My Heart, λατρεμένο τραγούδι και ένα από τα καλύτερα ερωτικά άσματα που έχουν γραφτεί. Ρομαντισμός, συναίσθημα και πίστη πως η αληθινή αγάπη είναι παντοτινή και για πάντα. Μουσικό εφόδιο μέχρι την εύρεση της όποιας "Ιθάκης".
Τα πλήκτρα είναι ο συνδετικός κρίκος που ενώνει το Fly Like An Eagle, το τραγούδι που ακολουθεί, με το You're In My Heart. Ένα αξιοπρεπές τραγούδι που φτάνοντας προς το τέλος του γίνεται ακόμα πιο ενδιαφέρον εξαιτίας των πλήκτρων και της κιθάρας που αναλαμβάνουν εναλλάξ τον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Ήχοι από βροντές και από μια τρικυμιώδη θάλασσα θα φέρουν στα αυτιά μας ή καλύτερα στην επιφάνεια την περιπέτεια του Μαίρη Σελέστ, ενός αμερικάνικου εμπορικού πλοίου που ανακαλύφθηκε εγκαταλελειμμένο και ανεμοδαρμένο στον Ατλαντικό Ωκεανό το 1872, δίχως ποτέ να βρεθούν στοιχεία για το τι απέγινε το πλήρωμα. Το τραγούδι Ten Fathoms Deep ανασύρει από τα βάθη του χρόνου και του ωκεανού μια ιστορία μυστήριου με τον καλύτερο μουσικό τρόπο.
Το τέλος του δίσκου έχει μόνο μία λέξη ως τίτλο, Someday! Ατμοσφαιρικό μελωδικό κομμάτι, από αυτά που σε κάνουν να γίνεσαι ένα με την νύχτα και την μαγεία της.
Μέσα από δέκα υπέροχα τραγούδια η ακρόαση του "The Robe" φτάνει στο τέλος της, με τις μελωδίες να στριφογυρίζουν ακόμα στο μυαλό μας. Το "The Robe" είναι ένας δίσκος που δεν "κρεμάς" απλά στην δισκοθήκη σου αντιθέτως παραμένει πάντα έτοιμος να "σκεπάσει" τις στιγμές με τον ρομαντισμό του.
"Είμαστε μια χούφτα στιγμές στις τσέπες του χρόνου".
ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
7/10/20/
Καπου στα 90'ς οι Ten αποτελεσαν τον φρεσκο αερα , στο μελωδικο hard rock και εδωσαν ελπιδες οτι το ειδος μπορει να διασωθει απο την τοτε λαιλαπα . Και τελικα και το ειδος διασωθηκε και η λαιλαπα εξαφανιστηκε. Τα πρωτα 2 αλμπουμ τους ηταν καταπληκτικα , στην συνεχεια εβγαλαν και πατατες αλλα ακομα και σε αυτα τα αλμπουμ ειχαν καλες στιγμες και κομματια . Γενικα θεωρω οταν 'προσγειωνε ' τα κομματια του σε πιο συμβατικες φορμες ,ο τυπος εγραφε πιο ωραια κομματια , οταν αρχιζε τις 'επικες ' αναφορες και τα concept , ναι μεν εδειχνε την ικανοτητα του σαν συνθετης αλλα καταντουσε ολιγον κουραστικος . Μεγαλη μουσικη αξια οπως και να εχει .
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπήκε στην πλέηλιστ προς ακρόαση!
ΑπάντησηΔιαγραφή