GARY MOORE – STILL GOT THE BLUES: TO BLUES FEELING ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ


Προτού αναλύσουμε τον Gary Moore και τη μουσική αξία του έργου του, θα κάνω έναν - φαινομενικά άσχετο - συνειρμό που αφορά στη χώρα μαs... όπωs οι Ελληνεs άρχισαν να αγαπούν και να ασχολούνται συστηματικά με το basketball λόγω κυρίωs του αξεπέραστου Νίκου Γκάλη, αλλά και τηs Εθνικήs Ομάδαs που κατέκτησε το Ευρωπαικό Κύπελλο το 1987, έτσι και οι παραδοσιακοί κλασσικο-ροκάδεs άρχισαν να λοξοκοιτούν με αρκετό ενδιαφέρον τη blues και τη blues-rock μουσική με αφορμή τη κυκλοφορία του "Still got the blues" το 1990.... αυτή την αίσθηση έχω, παίρνονταs παράδειγμα κι από τον εαυτό μου... αν εξαιρέσουμε τουs αφοσιωμένουs λάτρειs τηs παραδοσιακήs αμερικάνικηs blues σχολήs - που στην Ελλάδα είναι μειοψηφία συγκριτικά με τουs υπόλοιπουs - αυτόs ο δίσκοs ήταν η κινητήρια δύναμη που έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα στο να αποκτήσει περισσότερουs συνειδητοποιημένουs οπαδούs το συγκεκριμένο μουσικό είδοs... και ήταν η μεγάλη στροφή στη καριέρα του σπουδαίου Ιρλανδού κιθαρίστα, του οποίου το μουσικό ύφοs κυμαινόταν μεταξύ rock και hard rock κατευθύνσειs, ειδικότερα μέσα απ τη σημαντική συνεισφορά του στιs τάξειs των Thin Lizzy... ο Gary ξεδιπλώνει το τεράστιο ταλέντο του και τιs σαφείs επιρροέs του απ τουs μαύρουs καλλιτέχνεs του είδουs... ένα καλό "breakfast" ανοίγει τη πρώτη πλευρά προιδεάζοντάs μαs για το τί πρόκειται να ακολουθήσει... οι ηλεκτρικοί δυναμίτεs "Moving on" και "Texas strut", κλασσικά boogie-blues που κινούνται περίπου στο ύφοs των Lynyrd Skynyrd και ZZ Top, αποδεικνύοντάs μαs περίτρανα οτι το blues feeling δεν είναι θέμα φυλετικήs διαφοράs, αλλά θέμα ψυχήs και συναισθήματοs... κι αυτό το συναίσθημα το κουβαλούσε προφανώs στα γονίδιά του ο Gary Moore, και στη πρώτη ευκαιρία μαs χάρισε αυτόν τον εκπληκτικό δίσκο, χαρακτηριστικό δείγμα γνησιότηταs αυθορμητισμού συνθετικήs επάρκειαs και δεξιοτεχνίαs... ειδική μνεία πρέπει να γίνει στην αγαπημένη του Gibson Les Paul που κελαηδάει κυριολεκτικά μέσα στα μαγικά του δάχτυλα.... ο πολύs κόσμοs εξοικειώθηκε αυτόματα με το "Oh pretty woman" το οποίο διακρίνεται για τα έξυπνα κιθαριστικά γεμίσματα... ένα όμορφο χαλαρό εύπεπτο blues-rock κομμάτι το οποίο σε κερδίζει αμέσωs με την αισιόδοξη χαρούμενη ατμόσφαιρα που δημιουργεί στο άκουσμά του


.... αλλά ο πιό δημοφιλήs πρωταγωνιστήs του δίσκου είναι με διαφορά το "Walking by myself"... μιά φοβερή διασκευή του αμερικανού μπλουζίστα Jimmy Rogers, το οποίο είναι τόσο αναγνωρίσιμο και εθιστικό, που ακόμα και σήμερα μετά από σχεδόν 30 χρόνια που κυκλοφόρησε, παίζεται τακτικότατα στα ραδιόφωνα και στα rock bars! .... το χιλιοακουσμένο αλλά εμπνευσμένο  "Still got the blues" είναι μιά γλυκειά ευαίσθητη μελωδία σε slow tempo, που σε συγκινεί με την απλοικότητα και την αλήθεια που εκπέμπει o δημιουργόs (less is more), ερμηνεύονταs το τραγούδι μ αυτό το ελαφρύ ψεύδισμα τηs φωνήs του... το album κλείνει το "Midnight blues" μιά λυπημένη υπνωτιστική μπαλάντα αντάξια του ομότιτλου κομματιού αλλά λιγότερο "αβανταδόρικο" ... o Gary Moore δεν χάνει ευκαιρία να μαs θυμίζει σε κάθε συγχορδία και solo - αργόσυρτο ή ταχύτατο - πόσο μεγάλοs κιθαρίσταs είναι (ήταν)!  Oσοι τυχεροί προλάβαμε τον απολαύσαμε ζωντανά στη μοναδική εμφάνισή του στο ελληνικό κοινό τον Σεπτέμβρη του 2008.... είναι απ αυτέs τιs συναυλίεs που διηγείσαι με καμάρι και λεs ήμουν κι εγώ εκεί! Ο Gary Moore μαs ταξίδεψε με τη μουσική του σε άγνωστα για πολλούs μονοπάτια, και μαs μετέδωσε τη ψυχή και τη καρδιά του με το μοναδικό όπλο που διέθετε... την "εξάχορδη ερωμένη" του, με την οποία δέθηκε από μικρόs όπωs φαίνεται και στο εξώφυλο του δίσκου, έχονταs poster στο τοίχο τo ίνδαλμά του, τον πατριάρχη τηs ηλεκτρικήs κιθάραs και πηγή έμπνευσηs για πολλέs γενιέs μουσικών, τον Jimi Hendrix!  Η ποιοτική αλλά και μεγάλη εμπορική επιτυχία αυτού του δίσκου οφείλεται στο γεγονόs οτι ο Gary Moore κατάφερε να ισορροπήσει την ωμή ενέργεια τηs rock με το blues συναίσθημα, και το κυριότερο, να το περάσει στο ευρύ κοινό... επίσηs σημαντικό θεωρώ και το οτι καταφέρνει να διατηρήσει ζωντανό το ενδιαφέρον μαs σε όλα τα τραγούδια, αποφεύγονταs την πεπατημένη να μονοπωλήσει το ύφοs των συνθέσεων χρησιμοποιώνταs κατά κόρον μόνο τιs κλασσικέs 12μετρεs κλίμακεs


... αυτό συνήθωs κουράζει... αντιθέτωs εδώ υπάρχουν όλα (μέσα βέβαια στα πλαίσια του όρου blues-rock)... slow blues, mid tempo, rhythm & blues, boogie... κι αυτή είναι η μεγάλη αξία του καλλιτέχνη και τηs δημιουργίαs του.... μαs "υποχρεώνει" να του αποδώσουμε τα εύσημα στο μέγιστο βαθμό που του αξίζουν!  Αξίζει να τονίσουμε οτι σ αυτό το δίσκο συμμετέχει ωs guest η αφρόκρεμα των μουσικών τηs εποχήs.... Αlbert King, Albert Collins και George Harrison στιs κιθάρεs, ο σπουδαίοs session πιανίσταs Nicky Hopkins, (που έχει παίξει σχεδόν με όλουs), και ο πανέμπειροs Don Airey στο hammond  (ναι, αυτόs που αντικατέστησε τον Μέγιστο Jon Lord στουs Τιτανοτεράστιουs!)  Εν κατακλείδει, το "Still got the blues" αποτελεί ένα πολύ αξιόλογο δείγμα blues-rock μουσικήs σε υψηλό επίπεδο ηχογράφησηs και παραγωγήs, που ακούγεται ευχάριστα απ την αρχή μέχρι το τέλοs, και δικαίωs συγκαταλέγεται μέσα στα καλύτερα albums τηs δεκαετίαs! Μπορεί η blues μουσική να είναι γέννημα και δημιούργημα των μαύρων τηs Αμερικήs, και ομολογουμένωs είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένη με τη καταγωγή και τα βιώματά τουs, και ρέει στο αίμα και στα κύτταρά τουs... υπάρχουν όμωs τεράστια ονόματα λευκών (βασικά κιθαρίστεs), οι οποίοι μπολιάστηκαν μ αυτό το είδοs, το αγάπησαν, το σεβάστηκαν, το εξέλιξαν και το διέδωσαν παντού... αναφέρω ενδεικτικά μερικούs απ τουs κορυφαίουs... Alvin Lee, Eric Clapton, Stevie Ray Vaughan, Jeff Healy, Snowy White....
TRIVIA 

 Επειδή είναι βέβαιο οτι υπάρχουν χιλιάδεs fans του Gary Moore που δεν είχαν την ευκαιρία να τον απολαύσουν ζωντανά εκείνη τη μοναδική βραδυά πριν 11 χρόνια στο Tae Kwon Do στο Π. Φάληρο, υπάρχει έναs Ελληναs καλλιτέχνηs (τραγουδιστήs & κιθαρίσταs) - ορκισμένοs οπαδόs του Gary - ο οποίοs αποδίδει με αξιοθαύμαστη ακρίβεια και σεβασμό το συνολικό έργο του αξέχαστου μουσικού : Βασίληs Μερζιώτηs & After Hours... είναι ό,τι πλησιέστερο προs το αυθεντικό! μέχρι που υπάρχει και (σχετική) εμφανισιακή ομοιότητα.... όπου τον πετύχετε μην τον χάσετε! 

ΣΩΤΗΡΗΣ ΤΣΙΑΠΗΣ

Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ ΓΙΑ ΤΟ STILL GOT THE BLUES

Δεν είναι εύκολο να χαρακτηρίσεις ένας από τους καλύτερους δίσκους στην ιστορία της μουσικής. Γιατί ο Gary Moore αυτό πέτυχε, να ηχογραφήσει έναν από τους καλύτερους δίσκους στην ιστορία της μουσικής. Με σεβασμό και φαντασία, που ξεκινάει από τα εξώφυλλο  και συνεχίζει στην παράδοση, στους μεγάλους του blues που κάλεσε να παίξουν δίπλα του, σεβασμό στον ίδιο του τον εαυτό! Ένας δίσκος που κανείς δεν φανταζόταν όταν τον ηχογραφούσαν ότι θα έμπαινε σε τόσα εκατομμύρια σπίτια  και θα γινόταν κλασικός με το πνεύμα των μεγάλων του Blues να ακούγεται σε κάθε νότα του.  

25/9/20/   




Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος

    Blogger Comment
  1. Θυμαμαι την εποχη εκεινη που βγηκε αυτο το αλμπουμ ,την απογοητευση που ειχα νιωσει οταν περιμενα τον νεο δισκο του να συνεχιζει την hard rock πορεια του και αυτος μας το γυρισε στα blues ! Με τα χρονια βεβαια καταλαβα οτι η κινηση αυτη ηταν ο πραγματικος του εαυτος και πολυ καλα εκανε γιατι μας χαρισε τοσο καλη μουσικη στην συνεχεια .

    Παντα βεβαια ειχα την απορια του τι ακομα θα μπορουσε να δωσει στο hard rock και αν θα μπορουσε θα βγει ενα κομματι αναλογο της εμπορικης κλασης του 'out in the fields ' για παραδειγμα .

    Στην ουσια το κομματι still got the blues ειναι η συνεχεια του Parisiene walkaways , ιδιο κλιμα ιδιο στυλ για να μην πω και ιδιο σχεδον κομματι. Εκεινο δηλαδη το κομματι ηταν ο προπομπρος της μετεπειτα πορειας και υφους του .

    Ειχαμε την τυχη να τον δουμε πριν αρκετα χρονια μπορω να πω ενα πραγμα .Ο Gary Moore επαιζε blues με λυσσα , παθιασμενα και μου θυμισε κιθαριστες heavy metal αλλα σε blues εκδοση . Σε καποιες φασεις επειδη ειχα πολυ καλη οπτικη επαφη νομιζα οτι θα εσπαγε το μπρατσο της κιθαρας απο την πιεση ,το στραγγαλιζε κυριολεκτικα . Επισης μου εκανε εντυπωση το οτι η μπαντα του ηταν σε τελειως δευτερη μοιρα .

    Απιστευτος ηχος ,systain ,ακριβεια και human feeling ολα σε ενα πακετο .

    Αν καποιος βρισκεται στον ευρυτερο χωρο της rock σε οποιο απο τα παρακλαδια της και θα ηθελε να εχει 50 δισκους μονο , αυτος θα επρεπε να ειναι ενας απο τους 50 . Αν ειναι και λατρης της ηλεκτρικης κιθαρας ,αυτος θα επρεπε να ειναι ενας απο τους 10 .
    '


    ΑπάντησηΔιαγραφή