Η διετία 1981–82, βρίσκει το συγκρότημα σε μια μεγάλη και διαρκών περιοδεία με την εταιρεία τους να κυκλοφορεί το πρώτο από τα πολλά Best of με τίτλο Records (1982, Νο 10 Αμερική). Μια συλλογή με 10 πραγματικά επιτυχίες τους που έως σήμερα μόνο στην Αμερική έχει ξεπεράσει τα 7.000.000 αντίτυπα. Και δεν είναι μόνο η επιλογή των τραγουδιών που ήταν εξαιρετική, ήταν και το εξώφυλλο που έμοιαζε με αναλόγιο επιλογής τραγουδιών juke box.
«Ησύχασα μόνο όταν είδα το"I Want to Know What Love Is" στο Νο1 γιατί τότε έφυγε από το μυαλό μου η ιδέα ότι μπορεί να είμαστε one hit wonder συγκρότημα’ είπε πολύ αργότερα ο Mick Jones. Λάθος σκέψεις, αφού ήδη είχαν πολλές επιτυχίες, αλλά το μυαλό του καλλιτέχνη είναι…περίεργο κι ανασφαλές. Η αλήθεια είναι ότι μετά την τεράστια επιτυχία των singles του Foreigner 4 και ειδικά της μπαλάντας "Waiting for a Girl Like You" (Νο 8 Μ.Βρετανία, Νο2 Αμερική), το συγκρότημα πιέστηκε να κάνει τον ήχο του πιο mid tempo και να γράψει κι άλλες μπαλάντες. Εξ άλλου έχουμε μπει στην εποχή της power μπαλάντας. "Πάντοτε δούλευα αργά τη νύχτα, όταν όλοι είχαν φύγει και το τηλέφωνο δεν χτυπούσε", θυμάται ο Jones. Η έμπνευση για το “I Want to Know What Love Is” ήλθε στις τρεις τα ξημερώματα, κάποια στιγμή το 1984. Δεν ξέρω από πού προήλθε. Θεωρώ δώρο που εστάλη μέσω εμού. Νομίζω ότι υπήρχε κάτι μεγαλύτερο από μένα πίσω από αυτό. Θα έλεγα ότι ήταν πιθανότατα γραμμένο εξ ολοκλήρου από μια ανώτερη δύναμη. Το τραγούδι ήταν μία έκφραση του ταραχώδους ιδιωτικού μου βίου τα τελευταία εκείνα τρία χρόνια" είπε ο Mick Jones που είχε βιώσει ένα διαζύγιο και ήδη συζούσε με την επόμενη γυναίκα του. Όταν παρουσίασε το τραγούδι στους υπόλοιπους Foreigner, αισθανόταν ότι είχε ένα πάρα πολύ καλό τραγούδι αλλά ο ίδιος έψαχνε τρόπο να το “ενισχύσει” χρησιμοποιώντας φωνητικά που θα παρέπεμπαν σε μουσική spiritual. Η Αretha Franklin ήταν στην σκέψη του Jones για συνεργασία, αλλά ένας ιδιοκτήτης εταιρείας δίσκων που εκπροσωπούσε την gospel μουσική, γνωστός του συνθέτη, του είχε δώσει gospel δίσκους, μεταξύ των οποίων και εκείνος της New Jersey Mass Choir. O Jones άκουσε τους δίσκους, ξεχώρισε αυτό των της New Jersey Mass Choir και τους προσκάλεσε να το ηχογραφήσουν μαζί τους. Περίπου τριάντα μέλη από την Χορωδία βρέθηκαν στο στούντιο με τα μέλη της χορωδίας να σχηματίζουν κύκλο, ενώνοντας τα χέρια τους και τραγουδώντας το “Πάτερ Ημών”. Η προσευχή φάνηκε ότι τους ενέπνευσε διότι χρειάστηκε μία και μοναδική ηχογράφηση στην συνέχεια. Εγώ είχα βουρκώσει, καθώς η παρουσία των γονιών μου στο στούντιο με είχε φορτίσει συναισθηματικά” λέει ο Jones. Διαβάστε εδώ την ιστορία του“I Want to Know What Love Is” όπως έχει παρουσιαστεί από τη στήλη του Rockmachine.gr. Έτσι Γράφτηκε.
Αν και συνθετικά το τραγούδι ανήκει μόνο στον Mick Jones, σίγουρα η ερμηνεία του Lou Gramm προσφέρει και με το παραπάνω. Εξ’ άλλου, αυτή η σχέση που είχαν αναπτύξει οι δύο μουσικοί, χαρακτήρισε την πετυχημένη εποχή των Foreigner. O Lou Gramm είχε καταβολές R&B αλλά ήταν επηρεασμένος κι από τους Traffic και τη φωνή του Steve Winwood και την ερμηνεία του Paul Rodgers. O Jones από την πρώτη στιγμή που κατάλαβε ότι ταιριάζει με τον Lou Gramm, τον παρότρυνε να γράφει τραγούδια καθώς οι επηρεασμοί αλλά και το μουσικό γούστο των δύο μουσικών ήταν σχεδόν το ίδιο. Έτσι, πολλά από τα τραγούδια που έγραψαν μαζί, ήταν από αυτά που εκτόξευσαν το όνομα των Foreigner, αναδεικνύοντας τη φωνή του Gramm δίπλα σε αυτές των Brad Delp (Boston) και Steve Walsh (Kansas) που τότε ήταν από τις καλύτερες στο χώρο του rock. Μόνο που η φωνή του Lou Gramm είχε περισσότερο soul διάθεση!
Εμπορικά, το Agent Provocateur βάδισε στα χνάρια του 4, ξεπερνώντας τα 3.000.000 αντίτυπα στην Αμερική και τις 100.000 στη Μ.Βρετανία (σ.σ. είναι το μοναδικό Νο1 άλμπουμ τους) αλλά ποιοτικά δεν έχει καμία σχέση με τον προκάτοχό του. Το άλμπουμ ανοίγει με το "Tooth and Nail" που μάταια προσπαθεί να «πιάσει τον ακρατή από τα μούτρα». Δυνατό κομμάτι αλλά τίποτε το ιδιαίτερο. Οι εντυπώσεις αλλάζουν με το επόμενο τραγούδι που είναι το "That Was Yesterday" (Νο 28 Μ.βρετανία,Νο 12 Αμερική) που όμως δεν είναι ικανό να παρασύρει το δίσκο. Τα υπόλοιπα τραγούδια, πέραν τουmega hit “I Want to Know What Love Is” , κινούνται σε μέτρια προς χλιαρά επίπεδα και κανένα δεν ξεχώρισε. Εκτός των το "That Was Yesterday" και το "That Was Yesterday" το άλμπουμ έβγαλε άλλα δύο singles που δεν «περπάτησαν».
Ακριβώς τρία χρόνια μετά το Agent Provocateur το συγκρότημα παρουσιάζει το 6ο άλμπουμ του με τίτλο Inside Information (Νο 15 Αμερική) με τις πωλήσεις του την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας να ξεπερνούν το 1.000.000 αντίτυπα!!! Και βέβαια αντιλαμβάνεστε ότι δεν ήταν μόνο οι Foreigner που πούλαγαν μόνο σε μια εβδομάδα σαν εκατομμύριο αντίτυπα αλλά και άλλοι καλλιτέχνες από όλα είδη μουσικής. Όχι πολλοί, αλλά σίγουρα αρκετοί. Σκεφτείτε τι αποθήκες είχαν οι εταιρείες, τι οργάνωση και τι διανομή! Το συγκρότημα εμφανίζεται πλέον σαν 4μελές (Lou Gramm, Mick Jones, Rick Wills και Dennis Elliott) και πρώτο single από το άλμπουμ είναι το "Say You Will" που είναι ένα καλό τραγούδι που φθάνει έως το Νο 6 του αμερικάνικου chart και πολύ χαμηλά στο βρετανικού, στο Νο 71 κα ισορροπεί μεταξύ του hard rock ύφους των παλαιότερων δουλειών τους και του mid tempo. H επιτυχία συνεχίστηκε με το δεύτερο single που ήταν το "I Don't Want to Live Without You" (Νο 5 Αμερική, Νο 91 Μ.Βρετανία) από ένα άλμπουμ που σε γενικές γραμμές είναι καλύτερο του προκατόχου του αλλά έχει χάσει τη rock ορμή των πρώτων 4 δίσκων τους. Η κυκλοφορία του δίσκου, προωθήθηκε με μεγάλη περιοδεία στην Αμερική και λιγώτερες ημερομηνίες σε Ευρώπη και Ασία. Ίσως η πιο σημαντική εμφάνισή τους να ήταν αυτή στις 14 Μαϊου 1988 στο Madison Square Garden, της Νέας Υόρκης κατά τη διάρκεια της Atlantic Records 40th Anniversary όπου μεταξύ των καλεσμένων ήταν σχεδόν όλοι οι καλλιτέχνες της Atlantic Αμερικής και το "I Want to Know What Love Is" ερμήνευσαν οι Phil Collins, Crosby, Stills and Nash και Roberta Flack.
ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΑΛΜΠΟΥΜ
O Lou Gramm ήταν αυτός που κυκλοφόρησε πρώτος προσωπικό άλμπουμ. Ήταν το πολύ καλό Ready or Not (1987, No 27 Αμερική) μάλλον απογοήτευσε τον Jones που δεν ήθελε να δει το στενό συνεργάτη του σε προσωπικό άλμπουμ. Το Ready or Not ήταν πιο rock κι από το Agent Provocateur κι από το Inside Information έχοντας όση rock δόση έλειπε από αυτά τα δύο άλμπουμ αλλά κι από τους Foreigner μετά το 1981. Δύο χρόνια αργότερα ακολούθησε το Long Hard Look (1989, No 85 Αμερική) για να έλθουμε στο 1991 όπου σχηματίζει τους Shadow King μαζί με τους Vivian Campbell, Bruce Turgon και Kevin Valentine και κυκλοφορόντας ένα και μοναδικό άλμπουμ. Tα 10 τραγούδια ήταν καλοπαιγμένα και δεμένα με τον Gramm σε φόρμα αλλά πέραν του “What would it Take” δεν είχε άλλο κομμάτι να το οδηγήσει σε μεγάλες πωλήσεις. Ο Lou Gramm κυκλοφόρησε άλλα δύο προσωπικά άλμπουμ που πέρασαν απαρατήρητα, τα Lou Gramm Band (2009) και Μy Baby (2015).
To 1989 o Mick Jones κυκλοφόρησε το μοναδικό προσωπικό άλμπουμ με τίτλο το όνομά του Mick Jones που εμπορικά δεν πήγε καλά κι ας συμμετείχαν γερά ονόματα όπως οι Billy Joel, Carly Simon, Lynn Turner, Rick Wills, Dennis Elliott, ενώ λένε ότι ο συνθέτης με το όνομα M.Phillips που αναφέρεται στο τραγούδι "Just Wanna Hold" είναι ο Mick Jagger. Παρ’ όλο που ο Mick Jones έχει συνθέσει σχεδόν όλα τα τραγούδια των Foreigner, το προσωπικό του άλμπουμ δεν πήγε καθόλου καλά.
Στα …κενά των Foreigner, ο Mick Jones έκανε παραγωγή σε 3 πολύ πετυχημένα άλμπουμ, το 5150 (1986) των Van Halen, το Fame and Fortune (1986) των Bad Company και το Storm Front (1989) του Billy Joel!!!
ΦΗΜΕΣ
Πιο μεγάλο ντόρο όμως έκανε το μοναδικό άλμπουμ των Shadow King που ούτε κι αυτό πήγε καλά εμπορικά αν και πήρε καλές κριτικές (σ.σ. προσωπική άποψη, ότι υπερτιμήθηκε με το παραπάνω). Ενώ είχαν ετοιμάσει περιοδεία για να το προωθήσουν, έκαναν μόνο μια εμφάνιση Αstoria Theatre του Λονδίνου και φυσικά προώθηση δεν γίνεται με μόνο μια συναυλία! Αμέσως μετά, οVivian Campbell έφυγε για να γίνει μέλος των Def Leppard, το συγκρότημα κλυδωνίστηκε και το 1992 οι Gramm και Turgon προσχώρησαν στους Foreigner. Η εμπορική αποτυχία του δίσκου, είχε καταχωρηθεί στον…Mick Jones όπου φήμες έλεγαν ότι συνάντησε τον πρόεδρο της Atlantic Records Ahmet Ertegun και τον πίεσε να διακόψει τη διάθεση του δίσκου στην αγορά για να αποτύχει!!! Βέβαια τέτοιά πράγματα δεν συμβαίνουν. Για σκεφτείτε να είστε η κορυφαία δισκογραφική προσωπικότητα του πλανήτη και να δέχεσαι να σταματήσει να πουλάς ένα δίσκο της εταιρείας, επειδή ένας αγαπημένος σου καλλιτέχνης δεν θέλει!!! Με συνέντευξή του στο περιοδικό Classic Rock (τεύχος Ιούνιος 2006) ο Mick Jones απέρριψε κάθε τέτοια φήμη.
ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΚΙ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ LOU GRAMM
Το Μάιο του 1990, ο Lou Gramm ανακοινώνει την αποχώρησή του από τους Foreigner, με βασική αιτία τις διαφωνίες που είχε με τον Mick Jones αλλά και την επιτυχία που είχε η προσωπική του καριέρα. Ο Jones δεν μένει με τα χέρια δεμένα, αλλά φέρνει στη θέση τον μάλλον άγνωστο Johnny Edwards, πρώην μέλος των Buster Brown, Montrose, King Kobra, Northrup και Wild Horses και κάνει τον Αύγουστο του 1990 την πρώτη εμφάνιση μαζί τους. Η σύνθεση πλέον των Foreigner είναι Jones, Dennis Elliott, Rick Wills και Johnny Edwards όπου με παραγωγό τον Terry Thomas και τον Mick Jones κυκλοφορούν το άλμπουμ Unusual Heat (1991, Νο 56 Μ.Βρετανία,Νο 117 Αμερική). Από τα χαμηλά νούμερα των chartκαι μόνο, καταλαβαίνετε ότι ο δίσκος πέρασε και δεν άγγιξε αδιάφορος, χωρίς να βγάλει στην ουσία κανένα κομμάτι. Μετά το τέλος της αμερικάνικης περιοδείας, ο Dennis Elliott αποχώρησε για να ασχοληθεί με το χόμπι του, που ήταν να σκαλίζει ξύλο και το συγκρότημα έχοντας κι ένα αποτυχημένο δίσκο, οδηγήθηκε στη διάλυση.
Και φθάνουμε στο 1992 όπου στην περίοδο των ταραχών του Λος Άντζελες, οι Gramm και Jones συναντιόνται σε ένα ξενοδοχείο και αποφασίζουν να βάλουν στην άκρη τα κακά συναισθήματα και να ξαναδημιουργήσουν τους Foreigner, με τον πρώην Shadow King μπασίστα Bruce Turgon στη θέση του Rick Wills και με σύνθεση πλέον Mick Jones κιθάρα, πλήκτρα,Lou Gramm τραγούδι, Bruce Turgon μπάσο, Jeff Jacobs πλήκτρα και Mark Schulman ντραμς, υπογράφουν στην Arista Records και κυκλοφορούν το άλμπουμ Mr. Moonlight (1994, Νο 59 Μ.Βρετανία,Νο 136 Αμερική) σε παραγωγή των Mick Jones/Lou Gramm και Mike Stone. Το άλμπουμ, κατά τη γνώμη του γράφοντος είναι καλύτερο από το Unusual Heat κι αν δεν είχε και την πολυπόθητη(;) μπαλάντα, καλύτερο και από μερικά άλλα της χρυσής τους περιόδου. Το άλμπουμ έβγαλε μόνο ένα single κι αυτό με μέτρια επιτυχία, το "Until the End of Time"(Νo. 42 Αμερική) αλλά νομίζω θα είχαν καλύτερα αποτελέσματα αν είχαν δοκιμάσει να κυκλοφορήσουν το”White Lie” on the Billboard Hot 100 κι ενώ έγινε επιτυχία στην Ευρώπη, στην Αμερική δεν τα πήγε καθόλου καλά.
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ ΤΟΥ LOU GRAMM
Τον Απρίλιο του 1999, μια ημέρα πριν την αναχώρησή τους για την γιαπωνέζικη περιοδεία, ο Lou Gramm πληροφορείται ότι έχει όγκο στον εγκέφαλο και χρήζει άμεσης εγχείρησης! Μετά την περιοδεία, μπαίνει στο χειρουργείο για να του αφαιρέσουν όγκο με τα φάρμακα που του συνταγογραφήθηκαν να του προκαλούν σημαντική αύξηση βάρους, αλλοιώνοντας το μέγεθος των φωνητικών του χορδών με αποτέλεσμα η φωνή του να αλλάξει και φυσικά να αντιμετωπίσει πρόβλημα γενικότερο αν θα μπορούσε να ξανατραγουδήσει! O όγκος είχε αρχίζει να πιέζει το οπτικό νεύρο, μειώνοντας την όρασή του όπως και τη μνήμη του! Είχε παχύνει πολύ και δεν αισθανόταν άνετα στη σκηνή με το συγκρότημα να επιστρέφει στις περιοδείες το 1998 αφού έχουν γίνει πολλές αλλαγές στη σύνθεσή τους και σημαντικότερη εμφάνισή τους αυτή του 2002 όπου γιόρτασαν τα 25 χρόνια τους με περιοδεία. Την δια χρονιά, ο Lou Gramm αποχωρεί για ακόμα μια φορά, επικαλούμενος «αδυναμία συνεννόησης με τον Jones, ενώ ακούστηκαν διάφορα όπως «με πίεσαν να κάνω την περιοδεία κα να παίζω, πηγαίνοντας την ημερομηνία εγχείρησης όλο και πιο πίσω», με τον Jones να τα αρνείται.
ΣΥΛΛΟΓΕΣ
Πολλές οι συλλογές που έχουν κυκλοφορήσει οι Foreigner με πρώτη την Records που παρουσιάστηκε στην αρχή του άρθρου. Μια επίσης καλή είναι η The Very Best ... and Beyond (1992) με 3 καινούργια τραγούδια, η 2πλή The Definitive Collection (2006), η No End in Sight: The Very Best of Foreigner (2008) με ένα καινούργιο τραγούδι, το "Too Late" και τα "Say You Will", "Starrider" και "Juke Box Hero/Whole Lotta Love" live ερμηνευμένα από τον Kelly Hansen και τελευταία άφησα τη συλλογή 40: Forty Hits From Forty Years 1977-2017 (2017) με 3 νέες ηχογραφήσεις , 2 live κι ένα ακουστικό τραγούδι όπου τραγουδά και ο Lou Gramm.
FOREIGNER 2004 -ΣΗΜΕΡΑ
Το 2004, βρίσκει τον Mick Jones μόνο αλλά αποφασισμένο να συνεχίζει το ταξίδι των Foreigner με νέα μέλη. Ήταν Ιούλιος εκείνης της χρονιάς, όταν εμφανίστηκε με το όνομα "Mick Jones & Friends" στη Santa Barbara της California σε μια φιλανθρωπική συναυλία και μεταξύ των φίλων του ήταν και οι Jeff Pilson (μπασίστας των Dokken), ο μελλοντικός ντράμερ των Black Country Communion, Jason Bonham κι ο Chas West που ήταν τραγουδιστής στους Bonham. Με προτροπή του Jason Bonham αποφασίζει να επανιδρύσει το συγκρότημα και τον πρώτο που ψάχνει είναι ο τραγουδιστής που βρίσκει στη φωνή του Kelly Hansen, πρώην μέλος των Hurricane. Έκτοτε έχουν περάσει πολλά μέλη από τη σύνθεσή τους για αυτό θα μείνουμε μόνο στην τελευταία που εκτός των Hansen και Jones είναι οι Thom Gimbel κιθάρα, Jeff Pilson μπάσο, Michael Bluestein πλήκτρα, Bruce Watson κιθάρα και Chris Frazier ντραμς. Οι «καινούργιοι» Foreigner κυκλοφόρησαν μόνο ένα άλμπουμ, το Can't Slow Down (2009, Νο 105 Μ.Βρετανία, Νο 29 Αμερική) που σίγουρα δεν προσβάλλει τη μεγάλη ιστορία τους και έχει κι ένα πολύ καλό τραγούδι, το ομώνυμο, αλλά ώς εκεί. Εκείνο που κατάλαβε ο Jones είναι ότι σήμερα κανείς δεν ενδιαφέρεται για τα καινούργιά τραγούδι τους αλλά για να τους βλέπει να παίζουν την κληρονομία τους. Γι αυτό και παρ’ όλη τη μεγάλη πλέον ηλικία του, σήμερα είναι 75 ετών, περιοδεύουν διαρκώς και μόνο διάλειμμα αυτό της πανδημίας.
Και κάτι για τον άγνωστο και μάλλον άσημο Kelly Hansen. Σαν τραγουδιστής και σαν performer είναι πολύ καλός. Όμως με άφησε με το στόμα ανοιχτό όταν τον είδα στο dvd Alive and Kicking, τουλάχιστον εξαιρετικός!
Η μεγάλη επιτυχία του Mick Jones ήταν να διατηρήσει το όνομα του συγκροτήματος σε πρώτο πλάνο και έτσι κατάφεραν να παίζουν πάντα σε μεγάλους χώρους. Το 2016 ξεκίνησαν οι πρώτες συζητήσεις για επανασύνδεση με τον Lou Gramm αλλά και με τους υπόλοιπους του αρχικού σχήματος (Ian McDonald, Al Greenwood, Dennis Elliott και Rick Wills). Το Νοέμβριο του 2016 κυκλοφόρησαν το 10ιντσο EP βινύλιο -inch vinyl EP, The Flame Still Burns, ειδικά για την Record Store Day, με το ομώνυμο τραγούδι να έχει παρουσιαστεί στη συλλογή Acoustique(2011) και στην ταινία Still Crazy(1998).
Στις 20 Ιουλίου 2017 σε συναυλία τους στο Jones Beach Theater της Νέας Υόρκης, στη σκηνή μαζί με τη σύγχρονη σύνθεση των Foreigner ανέβηκαν οι «παλιοί» Lou Gramm, Ian McDonald και Al Greenwood,γιορτάζοντας έτσι με τον καλύτερο τρόπο τα 40 μεγάλα χρόνια της καριέρας τους. Οι σποραδικές εμφανίσεις των παλαιών μελών τους συνεχίστηκαν, δημιουργώντας έτσι έντονη προσδοκία του κοινού που κατέκλυζε τους χώρους που έπαιζαν ονομάζοντας τη σειρά των συναυλιών τους Foreigner Then and Now, μεδ τη συμμετοχή του Lou Gramm όπου συνυπήρξε με τον Hansen. Το συγκρότημα είχε ανακοινώσει μεγάλη αμερικάνικη περιοδεία για το καλοκαίρι του 2020 μαζί με τους Kansas και Europe με τον όνομα "Juke Box Heroes" αλλά λόγω COVID-19 ακυρώθηκε.
Όσους για εσάς που αναρωτιέστε γιατί οι Foreigner δεν έπαιξαν ποτέ στη χώρα μας, η απάντηση είναι απλούστατη. Γιατί κανένας διοργανωτής δεν ήξερε πως να τους χειριστεί. Ο γράφων έχει δεχτεί τουλάχιστον 2 τηλεφωνήματα από φίλους διοργανωτές, που τον ρώτησαν αν μια συναυλία τους θα έφερνε κόσμο. Η απάντησή μου ήταν «και βέβαια θα ήταν γεμάτο, αλλά σκόπευσε διαφορετικό κοινό, όχι νεαρόκοσμο που θέλει να ακούσει hard, αλλά τουλάχιστον 50αρηδες και κυρίως διαφήμισέ το σωστά, για χώρο τύπου Κλειστό Γυμναστήριο Φαλήρου (Tae Kwon Do). Με διαφήμιση, όχι μόνο μέσω facebook (τσάμπα) αλλά ραδιοφωνική και ίσως τηλεοπτική και φυσικά σε sites για να κινητοποιήσεις αυτές τις ηλικίες. Οι συγκυρίες και πιθανόν τα έξοδα, δεν επέτρεψαν να τους δούμε και μάλλον χάσαμε οριστικά.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
11/8/20
.
Δημοσίευση σχολίου