Τις παλαιότερες δεκαετίες που δεν υπήρχε internet (σ.σ. κι όμως ζούσαμε και χωρίς!) οι πρώτες ασφαλείς πληροφορίες ερχόντουσαν από τα ξένα περιοδικά όπως το εβδομαδιαίο Billboard. Εκεί είχα διαβάσει για τους Damn Yankees που και μόνο η σύνθεσή τους (Tommy Shaw- Styx, Jack Blades- Night Ranger και Ted Nugent) με εξιτάριζε. Την τετράδα συμπλήρωνε ένας άγνωστος τότε ντράμερ, ο Michael Cartellone που αργότερα έπαιξε με τους Lynyrd Skynyrd. Πρέπει να ήταν αρχές του 1990, όταν έφθασε στα χέρια μου το πρώτο και πολύ καλό άλμπουμ τους σε παραγωγή του Ron Nevison που εκείνη την εποχή ζούσε τη δική του δόξα (Ozzy, Survivor, Jefferson Starship, UFO, Europe, Kiss κ.α.). Εκείνο που πέτυχε με τον καλύτερο τρόπο το πρώτο άλμπουμ των Damn Yankees, ήταν να εναρμονίσει τρεις διαφορετικές προσωπικότητές, τους δύο πιο μελωδικούς Shaw και Blades και τον πιο «άγριο» Ted Nugent, που είχε συνδυάσει το όνομά του αλλά και την καριέρα του με πολύ πιο hard rock. Η παρουσία των μουσικών με τον καθένα να έχει το δικό του ύφος αλλά με τη χημεία τους να δένει μεταξύ τους, δημιούργησε ένα από τα καλύτερα άλμπουμ εκείνης της χρονιάς. Ακόμα και σήμερα, 30 χρόνια μετά, μού κάνει εντύπωση, πως ο Nugent περιόρισε «τις επιθετικές του αρετές» που εκείνη τηυν εποχή είχε ηχογραφήσει μέτρια προσωπικά άλμπουμ. Και για να επανέλθω στο άλμπουμ, δεν ήταν μόνο τα "Coming of Age"και η μπαλάντα "High Enough" (Νο 3 Αμερική) που έκαναν το πρώτο ομότιτλο άλμπουμ τους να ξεχωρίσει (Νο 13 Αμερική, χαμηλά σε σχέση με το περιεχόμενό του), ήταν η γενική εικόνα που άφησε πίσω του το άλμπουμ, μετά από κάθε άκουσμά του.
Το πρώτο τραγούδι που άκουσα ήταν το"Coming of Age" που με κέρδισε αμέσως. Όλο το άλμπουμ είχε αυτόν το hard rock νευρώδες μελωδικό ύφος που χαρακτήριζε το αμερικάνικο rock εκείνη την εποχή. Η συνύπαρξη των Blades (πάντα τον θαύμαζα και πάντα έκανε τη μεγάλη διαφορά στους Night Ranger) με της ίδιας σχολής μελωδικού rock, Tommy Shaw και τον παράταιρο Ted Nugent, ξεδιπλώνεται με τον καλύτερο τρόπο σε αυτό το τραγούδι αλλά και στην άλλη μεγάλη επιτυχία "High Enough". Η εισαγωγή με το riff της κιθάρας και τα φωνητικά που αγγίζουν το επίπεδο «πολύ καλό», δείχνουν από το πρώτο τραγούδι ότι έχουμε να κάνουμε με έναν από τους καλύτερους δίσκους. Μπορεί τα επόμενα τραγούδια ( "Bad Reputation", "Runaway") μετά το "Coming of Age" να μην είναι του ίδιου ύψους αλλά δεν είναι απλά rock tracks ή fillers όπως τα λέμε σήμερα“. Ακούγοντας δυνατά τη Β’ πλευρά του βινύλιου, ακούστε δυνατά τα "Rock City" και "Come Again". Τρία κομμάτια τους έχουν ακουστεί σε soundtracks. Στο Gremlins 2: The New Batch ακούστηκε το Damn Yankees, στο Nothing But Trouble το Bonesstripper που είναι σύνθεση του Ron Nevison και στο The Taking of Beverly Hills το Rock City.
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ Το 1992 κυκλοφόρησαν το δεύτερο άλμπουμ τους με τίτλο Don’t Tread που με κανένα τρόπο δεν μπορεί να σταθεί δίπλα στο πρώτο.Είχαν ξεκινήσει να ηχογραφούν ένα τρίτο άλμπουμ κι είχαν προχωρήσει σε κάποια demo για τα οποία υπάρχει μαρτυρία dj ότι έχει promo cd στα χέρια του. Διαβάστε εδώ τη σχετική ιστορία όπως είχε δημοσιευτεί στο Rock Incident 69.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
18/3/20
Ενα πολυ καλο hard rock αλμπουμ και ισως απο τις τελευταιες αναλαμπες του μελωδικου hard rock ,της εποχης της δοξας του .
Tommy Shaw , ενα σπανιο μουσικο ταλεντο , ενας ανθρωπος που γεννηθηκε γιαυτο που κανει , μοιαζει αλανθαστος σε οτιδηποτε ασχοληθηκε , ειτε τραγουδαει (στο Θεο ) ειτε παιζει κιθαρα .Και ο Blades φυσικα .
Επισης το κομματι high enough ειναι ενα απιστευτο φωνητικα και οχι μονο κομματι που σε στελνει στα ουρανια με το εκπληκτικο ρεφρεν του .Εμεινε κλασσικο θεωρω .
Μοναδικη παραφωνια για μενα ειδικα αναμεσα στους Shaw και Blades , ο Nugent με την περιεργη προσωπικοτητα και ιδεολογια .Και εδω που τα λεμε πλην 1-2 κομματιων του σχετικα καλων ,οτιδηποτε αλλο που κυκλοφορησε ηταν μετριο .Πιο πολυ με τις δηλωσεις του απασχολει στην Αμερικη παρα με την μουσικη του .Αντε ενα Fred bear να μου αρεσε και αυτο φλερταριζε με το shadow play του Gallagher ...
Ενα πολυ καλο hard rock αλμπουμ και ισως απο τις τελευταιες αναλαμπες του μελωδικου hard rock ,της εποχης της δοξας του .
ΑπάντησηΔιαγραφήTommy Shaw , ενα σπανιο μουσικο ταλεντο , ενας ανθρωπος που γεννηθηκε γιαυτο που κανει , μοιαζει αλανθαστος σε οτιδηποτε ασχοληθηκε , ειτε τραγουδαει (στο Θεο ) ειτε παιζει κιθαρα .Και ο Blades φυσικα .
Επισης το κομματι high enough ειναι ενα απιστευτο φωνητικα και οχι μονο κομματι που σε στελνει στα ουρανια με το εκπληκτικο ρεφρεν του .Εμεινε κλασσικο θεωρω .
Μοναδικη παραφωνια για μενα ειδικα αναμεσα στους Shaw και Blades , ο Nugent με την περιεργη προσωπικοτητα και ιδεολογια .Και εδω που τα λεμε πλην 1-2 κομματιων του σχετικα καλων ,οτιδηποτε αλλο που κυκλοφορησε ηταν μετριο .Πιο πολυ με τις δηλωσεις του απασχολει στην Αμερικη παρα με την μουσικη του .Αντε ενα Fred bear να μου αρεσε και αυτο φλερταριζε με το shadow play του Gallagher ...