THUNDER: 30 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΟΙ ΚΑΝΕΣ ΤΟΥΣ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΝΑ ΚΑΠΝΙΖΟΥΝ

Ακόμα θυμάμαι τη χαρά που είχα νιώσει όταν πρωτοάκουσα το πρώτο άλμπουμ των Thunder, Backstreet Symphony. Ήταν χειμώνας του 1990 και αμέσως από το μυαλό μου είχε περάσει ο συσχετισμός με το πρώτο κι αξεπέραστο άλμπουμ των Bad Company. Τελικά μπορεί να μην ήταν ισάξιο του αλλά σίγουρα οι Thunder ήταν από τα καλύτερα συγκροτήματα της αναγεννησιακής διάθεσης των βρετανών, που για πολλά χρόνια έβλεπαν και άκουγαν το rock που οι ίδιοι είχαν δημιουργήσει, να τελματώνει!
Το ένα μετά το άλλο τα τραγούδια που ξεπηδούσαν από το καινούργιο μηχάνημα ήχου, ένα Philips cd player, που είχε προστεθεί στο παραδοσιακό έπιπλο που φιλοξενούσε το πικ απ, τον ενισχυτή και κι ένα Kenwood κασετόφωνο που δεν υπάρχει πια, μου άρεσαν όλο και περισσότερο. She’s so Fine, Dirty Love, Love walked In (κομματάρα) και η διασκευή στο Gimme some lovin’ των Spencer Davis Group, ήταν τα πρωτοκλασάτα τραγούδια του Backstreet Symphony με τα υπόλοιπα να μην παίζουν το ρόλο του fillers (σ.σ.τότε τα λέγαμε rock tracks).
Μετά από αυτό τον πρόλογο, θα καταλάβατε ότι θα διαβάσετε ένα άρθρο για την όμορφη ιστορία των Thunder, που θα επικεντρωθεί στην 5ετία 1990 1995 και στα πρώτα τρία άλμπουμ τους που είχαν, κι έχουν, πολύ ενδιαφέρον.
Γράφει ο Αλέξανδρος Ριχάρδος.
Πριν ακόμα πάρω στα χέρια μου το Backstreet Symphony είχα διαβάσει στα αγγλικά μουσικά περιοδικά για την ύπαρξη των Thunder αλλά και την …καταγωγή τους, που ήταν το συγκρότημα των Terraplane. Οι Danny Bowes τραγούδι, Luke Morley κιθάρα/φωνητικά και Gary "Harry" James ντραμς ήταν μέλη των Terraplane που είχαν κυκλοφορήσει δύο άλμπουμ χωρίς επιτυχία. Τους θυμόμουν πολύ καλά, γιατί και τα δύο άλμπουμ τους (Black and White 1985 και Moving Target 1987) καθώς και ένα σωρό singles, είχαν κυκλοφορήσει χωρίς επιτυχία από την CBS στην οποία τότε εργαζόμουν. Για να είμαστε ειλικρινείς ήταν πολύ χλιαροί κι άνοστοι για τα γούστα μου αλλά και για να κάνουν επιτυχία. Όμως, τώρα σαν Thunder είχαν διορθώσει πολλά πράγματα στον ήχο τους και το κυριότερο, οι συνθέσεις τους ήταν πολύ πολύ καλύτερες. 
Σε μια εποχή που η ψηφιακή τεχνολογία δεν έχει κάνει την εμφάνισή της, το MTV εξακολουθεί να εκτοξεύει καριέρες, η δισκογραφία βρίσκεται στην κορυφή και το rock καλπάζει, οι Thunder με ένα πολύ καλό άλμπουμ κι ένα ήχο μέσα στο πνεύμα των Free, Bad Company και Who, καταθέτουν τα καλύτερα διαπιστευτήρια.
 
Blue jean παντελόνι, λευκό t-shirt και πουκάμισα, μπότες και ανεπιτήδευτο ύφος, οι Thunder που η αρχική 3αδα των Danny Bowes, Luke Morley και Gary "Harry" James, έχει συμπληρωθεί από τους Ben Matthews κιθάρα/πλήκτρα και Mark "Snake" Luckhurst μπάσο, αποτελεί ότι πιο αξιόπιστο στο χώρο του hard rock. Σ αυτό ρόλο έπαιξαν και οι Guns’n’Roses αφού σύμφωνα με τον Luke Morley ο ήχος τους είχε τα συστατικά που ήθελαν για το δικό τους. Και πολύ σωστά διευκρινίζει "δεν θέλαμε να ακουγόμαστε σαν αυτούς αλλά είχαν τον ήχο που θέλαμε». Από τα πρώτα τραγούδια που πρόβαρε η 5μελής παρέα ήταν το “Dirty Love” και προχώρησαν στην πρόσληψη manager. Η συνεργασία τους με τον παραγωγό Andy Taylor, κιθαρίστα των Duran Duran, έγινε μέσω του λογιστή ο οποίος του είπε ότι ο Taylor είχε επιστρέψει από την Αμερική κι έψαχνε ένα καινούργιο συγκρότημα για να τους κάνει παραγωγή.  Του Morley άρεσε το άλμπουμ των Power Station όπου ο Taylor έπαιζε κιθάρα και μέσω του λογιστή ήλθαν σε επαφή. Το συγκρότημα δεν είχε πολλά τραγούδια έτοιμα να τα ακούσει ο Taylor παρά μόνο σημειώσεις σε χαρτιά και άρχισαν να δουλεύουν για να καταλήξουν σε μια μορφή και να τα πάνε στις εταιρείες δίσκων. Βρισκόμαστε στο  1989 όπου το hair metal και γενικά το hard rock γνωρίζει μεγάλη άνθιση και οι δισκογραφικές εταιρείες ψάχνουν καινούργια συγκροτήματα. Ήδη οι Quireboys και οι Little Angels, έχουν βρει στέγη στην EMI και στη Polydor αντίστοιχα (κατά την άποψή μου οι Thunder είναι πολύ καλύτεροι κι από τους δύο) και οι Warner, EMI και Phonogram εκδηλώνουν ενδιαφέρον να τους υπογράψουν για να καταλήξουν στην EMI. “Ήδη είχαν τους Iron Maiden και τους Marillion κι αυτό σήμαινε ότι ήξεραν πώς να δουλέψουν τα rock συγκροτήματα. Ο marketing manage Mike Andrews ήταν μεγάλη δύναμις. Κατάλαβε ότι δεν θα μπορούσε να μας προωθήσει μέσω των κλασικών οδών (περιοδικά, ραδιόφωνο, TV και χρηματοδότησε την περιοδείας μας» λέει ο Morley.Την πίστη των ανθρώπων της EMI την εξέφρασε και ο άνθρωπος που τους υπέγραψε, ο Nick Catfield που την περίοδο που θα τους υπέγραφε η εταιρεία έλειπε διακοπές και για να μην τους χάσει, είχε προυπογράψει μια επιταγή 250.000 λιρών. Μέσα σε ένα πολύ καλό κλίμα και με τη συνεργασία του ηχολήπτη Mike Fraser ηχογραφούν τα τραγούδια τους και τον Οκτώβριο του 1989 κυκλοφορεί το πρώτο single με το τραγούδι She's So Fine" για να ακολουθήσει το "Dirty Love"(Νο 32 Μ.Βρετανία. Ακολουθούν άλλα δύο singles, τα »Backstreet Symphony» (Νο 25 Μ.Βρετανία) και το "Gimme Some Lovin'" (Νο 36 Μ.Βρετανία). Πέμπτο και τελευταίο single ήταν το "Love Walked In" (Νο 32 Μ.Βρετανία).

Η επιλογή του Mike Fraser δεν είχε γίνει τυχαία αφού είχαν ακούσει τη δουλειά με τους Aerosmith στα άλμπουμ τους Pump και Permanent Vacation και σε συνδυασμό με την παραγωγή του Andy Taylor το τελικό αποτέλεσμα τους δικαίωσε. Όμως δεν ήταν μόνο ο Fraser που συνέδεσε τους Thunder με τους Aersomith αφού το 1990 στην περιοδεία που έκαναν στην Αμερική ανοίγοντας για το μεγάλο αμερικάνικο συγκρότημα, ο Steven Tylerπήγε στα παρασκήνια και τους ρώτησε «ποιος έγραψε το τραγούδι Don’t wait for me”.
Έχοντας υπογράψει παγκόσμιο συμβόλαιο με την EMI, το »Backstreet Symphony» πουλάει στην Αμερική την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του 250.000 αντίτυπα, βάζοντας τις βάσεις για ακόμα μεγαλύτερες πωλήσεις με το αμερικάνικο MTV να παίζει το video του Dirty Love. Περιέργως τότε οι managers της Capitol Rec αποφάσισαν ότι δεν τους ήθελαν και δεν έβλεπαν ότι μπορούν να ποντάρουν πάνω τους. Έτσι το συγκρότημα το 1991 έφυγε από την Capitol και υπέγραψε στη Geffen (μόνο για την Αμερική) και το άλμπουμ επανακυκλοφόρησε με διαφορετικό εξώφυλλο!
 
 Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥΣ ΣΤΟ MONSTER OF ROCK 1990
Το καλό πρώτο άλμπουμ τους, η μεγάλη βοήθεια από την EMI και η θετική αύρα που έσπερναν στις live εμφανίσεις τους, τους οδηγούν στη σκηνή του Monster of Rock 1990 στο θρυλικό Donington. Πρώτα ονόματα οι Aerosmith και οι Whitesnake και μαζί τους οι Poison, Quireboys και Thunder. Χωρίς να πραγματοποιήσουν καμία φοβερή εμφάνιση, άφησαν καλές εντυπώσεις παίζοντας τα παρακάτω τραγούδια: She's So Fine, Backstreet Symphony, Until My Dying Day, Higher Ground, Don't Wait For Me, Fired Up και Dirty Love.
Η συναυλία μεταδόθηκε από το Radio One και βιντεοσκοπήθηκε. Το Δεκέμβριο του 1990 κυκλοφόρησε σε VHS (σ.σ. τότε δεν υπήρχαν dvd) το video Backstreet Symphony: The Videos με τέσσερα video clips και 4 live από την εμφάνισ’ή τους στο Monsters of Rock.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ BACKSTREET SYMPHONY
Η ιδεά του εξώφυλλου ανήκει στον κιθαρίστα και συνθέτη του συγκροτήματος Luke Morley, ο οποίος ζήτησε από τη μητέρα του να του ζωγραφίσει ένα αρχικό σχέδιο σε χαρτί.  Στο εξώφυλλο εμφανίζεται ο ντράμερ Harry James ντυμένος με φράκο κρατώντας μπαγκέτα σαν να διευθύνει ορχήστρα, ένας άστεγος και μια κοπέλα, όλοι σε ένα στενό δρομάκι στο Artillery Passage, κοντά στο Finsbury, φωτογραφημένοι από τον Andy Earle. Τα στελέχη της EMI Records αλλά το συγκρότημα πέρασε την άποψή του. Στην πίσω πλευρά του εξώφυλλου, στο ίδιο δρομάκι στο ίδιο μέρος έχει φωτογραφηθεί το συγκρότημα.
“THERE’S A THING CALLED GRUNGE”
Οι πωλήσεις του άλμπουμ ξεπέρασαν στη Μ.Βρετανία τις  100.000 αντίτυπα φθάνοντας μόνο έως το Νο21 του βρετανικού chart, ενώ στο αμερικάνικο σταμάτησε πολύ χαμηλά στο Νο 114. Κι ενώ βρισκόμαστε στο 1991 και το συγκρότημα προσπαθεί να ξανά βάλει το άλμπουμ του στο αμερικάνικο chart, (σ.σ. είχε επανακυκλοφορήσει από την Geffen) και κλείνει περιοδεία με τους David Lee Roth και Cinderella. Κι ενώ όλα κυλούν ομαλά, λίγες ημέρες πριν τους ενημερώνουν ότι η περιοδεία ακυρώνεται λόγω χαμηλής προπώλησης. Στην ερώτηση «ποιος είναι ο λόγος ακύρωσης» η απάντηση ήταν “ well, there’s is a thing called grunge…” . Ακόμα και η Geffen και ο John Kalodner που στεκόντουσαν δίπλα τους, σταμάτησαν αν χρηματοδοτούν την περιοδεία τους, αναγκάζοντας το συγκρότημα να αυτοχρηματοδότηση την αμερικάνικη περιοδεία τους, με αποτέλεσμα να χάσουν αρκετά χρήματα. Χαρακτηριστική ήταν η μοναδική συναυλία που έδωσαν στο Los Angeles παίζοντας με ένα group συγκροτημάτων εντελώς έξω από το δικό τους ύφος: Alice in Chains, Soundgarden, Pearl Jam και Spinal Tap. Ότι χειρότερο για ένα καθαρόαιμο hard rock συγκρότημα! 

Το 1982 και ενώ η λαίλαπα grunge σάρωνε τα πάντα, οι Thunder κυκλοφορούν το δεύτερο άλμπουμ τους με τίτλο Laughing on Judgement Day (Νο 2 Μ.Βρετανία) σε παραγωγή των Luke Morley και Andy Taylor που εμφανίζεται σε 2 τραγούδια σαν συνσυθέτης! Το άλμπουμ, άξιος διάδοχος του Backstreet Symphony βγάζει 5 singles, το πολύ όμορφο "Low Life in High Places" φθάνει έως το No 22 του βρετανικού chart και τα"Everybody Wants Her" (Νο 36), "A Better Man"(Νο 18), "Like a Satellite"(Νο 28) και το "Does It Feel Like Love?" που δεν μπήκε στο chart.  Παρ’ ότι ο Andy Taylor εμφανίζεται σαν συνπαραγωγός,η συνολική δουλειά που έκανε ήταν πολύ μικρότερη αφού, σύμφωνα με τον ντράμερ Gary "Harry" James, ο Taylor έκανε ταυτόχρονα κι άλλα πράγματα, χάνοντας ώρες στο τηλέφωνο αλλά και σε άλλες παραγωγές. Έτσι το βάρος έπεσε στον Luke Morley που τα πήγε καλά. Πρώτο single όπως διαβάσατε και πιο πάνω ήταν το πολύ καλό "Low Life in High Places" που εκτός από τους καλούς στίχους του είχε και ένα ενδιαφέρον video γυρισμένο στην οροφή ενός εργοστασίου. Το συγκρότημα άνοιξε για τους Iron Maiden για 5 συναυλίες στην Fear of the Dark Tour στη Ν. Αμερικήt. Προς τιμήν του ο James παραδέχτηκε ότι ο ήχος τους δεν ταίριαζε μαζί τους αλλά απέκτησαν πολλούς καινούργιους fans. Στις 22 Αυγούστου 1992 ξαναεμφανίστηκαν στο Monster of Rock κάτω από τους Iron Maiden και Skid Row και μαζί με τους Almighty, Slayer και W.A.S.P. 


Δύο χρόνια μετά το Laughing on Judgement Day,  οι Thunder κυκλοφορούν το τρίτο άλμπουμ τους με τίτλο Behind Closed Doors (Νο 5 Μ.Βρετανία) σε συνπαραγωγή των Luke Morley και Mike Fraser. Ο μπασίστας Mark "Snake" Luckhurst έχει αποχωρήσει και τον έχει αντικαταστήσει ο Mikael "Micke" Höglund. 


Σε μια εποχή που τα cd singles εξακολουθούν να πουλάνε και να έχουν εμπορικό ενδιαφέρον, το άλμπουμ “βγάζει”  3 singles, τα "Stand Up" (Νο 23 Μ.Βρετανία), "River of Pain"(Νο 31 Μ.Βρετανία) και "Castles in the Sand" (Νο 30 Μ.Βρετανία) που είναι και το ομορφότερο τραγούδι του άλμπουμ αλλά σαν άλμπουμ είναι το τελευταίο της πρώτης και πολύ καλής περιόδου του συγκροτήματος. Μια πρώτης περιόδου που περιλαμβάνει τα πρώτα δύο άλμπουμ (Back Street Symphony και Laughing on Judgement Day) κι αυτό που είναι ένα κλικ πιο  κάτω.   
Το εξώφυλλο του maxis single She's So Fineμε live κομμάτια από την εμφάνισή τους στο Donington

Στην ηχογράφηση των τραγουδιών θα συναντήσουμε 5(!) διαφορετικά studio, όλα στην Αμερική και αυτό έγινε γιατί το συγκρότημα έχοντας υπογράψει για την Αμερική στη Geffen Rec. Με προτροπή της εταιρείας ήθελε να «πιάσει» τον αμερικάνικο ήχο. Το παράδοξο είναι ότι John Kalodner που τους υπέγραψε στη Geffen έφυγε και το άλμπουμ δεν κυκλοφόρησε στην Αμερική!!!
Το "Stand Up" ήταν το πρώτο τραγούδι που επέλεξαν να κυκλοφορήσει σαν single αλλά και σε video που βιντεοσκοπήθηκε κατά τη διάρκεια συναυλίας τους στο Shepherd's Bush Empire του Λονδίνου για να πιάσει το live feeling του συγκροτήματος, ενώ έχοντας φτιάξει ένα πολύ καλό όνομα με τους πρώτους δύο δίσκους τους, δεν δυσκολεύτηκαν να ανοίξουν για τους Bon Jovi,  Van Halen και Slash's Snakepit!


ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ
Το 1996 κυκλοφόρησαν το τέταρτο άλμπουμ τους The Thrill of It All κι από εκεί και πέρα ακολούθησε μια σταθερή μέτρια πορεία. Καλά άλμπουμ αλλά έως εκεί. Με τίποτε δεν μπορούσαν να φθάσουν τα πρώτα δύο αλλά και το τρίτο.
Όμως το συγκρότημα σε κανένα σημείο της καριέρας τους δεν «πούλησε» τους fans του και κυρίως στις συναυλίες τους άφηναν όλο τον κόσμο ικανοποιημένο. Εξ ‘άλλου τη διάθεσή τους να τιμήσουν τους …προγόνους τους την δείχνουν και στα πολλά live άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει αλλά και στις συναυλίες τους αφού πάντα τιμούν συγκροτήματα σαν τους Who, Spencer Davis Group,  Rolling Stones αλλά καόμα και Carpenters, Sly and the Family Stone και Wild Cherry. Μια εμπειρία συναυλίας τους πήραμε στις 19 Μαϊου 2018 στο Gagarin. Νάχε και περισσότερο κόσμο!
Πάντως σήμερα, 30 χρόνια από το ξεκίνημά τους οι κάνες τους εξακολουθούν να καπνίζουν.

Από την εμφάνισή τους στο Gagarin



TRIVIA

  • To Laughing on Judgment Day ξεπέρασε τις 100.000 αντίτυπα σταμάτησε στο Νο2 του αγγλικού chart πίσω από το Greatest Hits της Kylie Minogue.
  •  Οι Danny Bowes και Luke Morley γνωρίζονται από τα παιδικά τους χρόνια όταν ήταν ακόμα 11 ετών. 
  • Ο λογιστής που έφερε σε επαφή τους Thunder με τον Andy Taylor ήταν λογιστής και του οργανίστα των Pink Floyd ο οποίος είχε κατηγορηθεί για υπεξαίρεση!
  • Η γιαπωνέζικη έκδοση του Back Street Symphony κυκλοφόρησε με bonus cd με live ηχογραφήσεις    
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
29/11/19
Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος

    Blogger Comment

Δημοσίευση σχολίου