Η ιστορία τους ξεκινά αμέσως μετά τη διάλυση των Cream, όπου ο Eric Clapton προσπαθεί να διοχετεύσει το ταλέντο του σε ένα καινούργιο συγκρότημα με τη συνεργασία του φίλου του, οργανίστα και τραγουδιστή Steve Winwood που μόλις είχε αποχωρήσει από τους Traffic (σ.σ. επανήλθε αργότερα).
Και οι δύο είχαν απογοητευτεί από τις συμμετοχές τους στα προηγούμενα συγκροτήματά τους, ο μεν Eric Clapton γιατί βρισκόταν σε διαρκή τσακωμό με τους Bruce και Baker και ήθελε να ξεφύγει από το εμπορικό blues ύφος που έπαιζαν οι Cream και να πειραματιστεί ακόμα περισσότερο, ο δε Steve Winwood αντιμετώπιζε τα ίδια προβλήματα με τον Clapton στους The Spencer Davis Group γι αυτό κι είχε σχηματίσει τους Traffic το1967, όπου μπορούσε να πειραματιστεί με στοιχεία jazz, πράγμα που ήθελε πολύ. Ένα μεγάλο κενό που παρουσιάστηκε στις δραστηριότητες των Traffic τα Χριστούγεννα του 1968 κι ένα τζαμάρισμα με τον Clapton, οδήγησε τους 2 μουσικούς στην ιδέα σχηματισμού ενός καινούργιου συγκροτήματος. Οι μουσικές αγγλικές εφημερίδες, μόλις έμαθαν ότι οι δύο μουσικοί τζαμάρουν, άρχισαν να τους παροτρύνουν για να προχωρήσουν σε ένα καινούργιο σχήμα. Έως εκείνη τη στιγμή, οι μουσικοί που τους συνόδευαν στο μπάσο και στα ντραμς (rhythm section) ήταν οι Duck Dunn και Al Jackson Jr. των Booker T. & the M.G.'s (σ.σ και τι δεν θα έδινα να τους άκουγα σε μια πρόβα). Για το τζαμάρισμα τους διάβασε κι ο Ginger Baker στην NME και πήγε απρόσκλητος στο εξοχικό του Winwood στο Sussex όπου χτύπησε το κουδούνι, κάθισε πίσω από τα ντραμς του Jim Capaldi (σ.σ. ντράμερ των Traffic που τους είχε δανείσει τη ντραμς) κι άρχισε να παίζει!!! “Μουσικά ήμουν πολύ κοντά με τον Stevie (Winwood). Είναι ένας από τους καλύτερους μουσικούς που έχω παίξει. Ξέρω ότι ο Clapton θα προτιμούσε να έπαιζε με τον Jim Capaldi.
Για τον Clapton έχω τα καλύτερα αισθήματα, αλλά μαζί του δεν μπορούσα να συνεννοηθώ» δήλωσε πολλά χρόνια αργότερα ο Ginger Baker σε μια συνέντευξή του. “Παίζαμε με τον Steve όταν χτύπησε η πόρτα και μπήκε μέσα ορμητικά ο Ginger Baker. Ήξερε ότι ξεκινούσαμε καινούργιο συγκρότημα και ήθελε να συμμετάσχει» είπε ο Clapton. Έπρεπε να πείσω τον Eric να τον δεχτεί» είπε ο Winwood. «Με την πρώτη πρόβα, κατάλαβα ότι το παίξιμό μου ταίριαζε μαζί του, αλλά οι σχέσεις του Ginger και του Eric από την εποχή των Cream δεν ήταν οι καλύτερες. Ο Ginger ήταν εθισμένος στα ναρκωτικά, αλλά τελικά υπερίσχυσε η μουσική λογική και έγινε μέλος». Το συγκρότημα συμπληρώθηκε από τον μπασίστα των Family, Ric Grech και το όνομα Blind Faith ήταν μια ιδέα του Clapton. Το συγκρότημα άρχισε να ηχογραφεί κάποια κομμάτια μες παραγωγό τον μετέπειτα ιδιοκτήτη και Πρόεδρο της Island Records, Chris Blackwell, αλλά λόγω υποχρεώσεων του δεν μπόρεσε να συνεχίσει και την παραγωγή τελείωσε ο Jimmy Miller. Όταν κυκλοφόρησε το πρώτο και μοναδικό άλμπουμ τους πήγε στο Νο1 και στην Μ.Βρετανία και στην Αμερική ενώ δεν κυκλοφόρησε κανένα single, πράγμα παράδοξο για την εποχή. Η δισκογραφική εταιρεία RSO (Robert Stingwood Organization) διέθεσε μόνο ένα Promo single του οποίου η συλλεκτική αξία είναι πολύ μεγάλη. Το συγκρότημα δίκαια πήρε τον τίτλο του πρώτου (και καλύτερου) supergroup στην ιστορία της μουσικής, χαρακτηρισμό που στο μέλλον δόθηκε σε χιλιάδες άλλα συγκροτήματα. Αλλά αυτοί ήταν οι πρώτοι! Όμως το άλμπουμ δεν έκανε ντόρο μόνο με τα τραγούδια του αλλά και με το εξώφυλλό του όπου η φωτογραφία του Bob Seidemann, απεικόνιζε ένα νεαρό κορίτσι γυμνό από τη μέση κι επάνω που κρατούσε ένα αεροπλάνο, που παρέπεμπε σε φαλλό! Διαβάστε εδώ την ιστορία του εξώφυλλου και ποιο είναι το νεαρό κορίτσι.
Την πρώτη συναυλία τους την έδωσαν στις 7 Ιουνίου 1969 στο Hyde Park μπροστά σε 100.000 κόσμο, χωρίς να έχουν κάνει όσες πρόβες θα ήθελαν. Ήταν η μοναδική εμφάνιση που έκαναν στη Μ.Βρετανία κι ακολούθησε μια μικρή περιοδεία στη Σκανδιναβία και μια σχετικά μεγάλη περιοδεία στην Αμερική και Καναδά, με 24 ημερομηνίες, πολλές για τα δεδομένα της εποχής. Το κοινό είχε μείνει πολύ ευχαριστημένο από τις εμφανίσεις τους, αλλά όχι οι Clapton και Winwood που λόγω μικρού ρεπερτορίου των Blind Faith, αναγκάστηκαν(!) να παίξουν και τραγούδια των Cream και Traffic, πράγμα που δεν ήθελαν. Κατά τη διάρκεια της περιοδείας στην Αμερική, support έπαιξαν οι Delaney & Bonnie με τους οποίους ο Clapton έκανε πολύ παρέα, έχοντας απομονωθεί από τους υπόλοιπους τρεις Blind Faith. Το συγκρότημα διαλύθηκε αμέσως μετά την τελευταία εμφάνισή τους στην Χονολουλού στις 24 Αυγούστου 1969.
Τη δυσκολία συνεργασίας με τον Ginger Baker, τη διεπίστωσε ο Winwood κατά τη διάρκεια της αμερικάνικης περιοδείας.». Τότε κατάλαβα γιατί ο Clapton δεν τον ήθελε. Τα προσωπικά θέματα που είχαμε από τα προηγούμενα συγκροτήματα, μας ακολουθούσαν». Έτσι μόλις η αμερικάνικη περιοδεία τελείωσε κι επέστρεψαν στην Αγγλία, οι Clapton και Winwood διέλυσαν το συγκρότημα. Ο Clapton το προχώρησε πιο πέρα λέγοντας «ότι οι Yardbirds διαλύθηκαν εξ αιτίας της επιτυχίας, οι Cream του λάθους δρόμου της επιτυχίας που είχαν πάρει, κάτι παρόμοιο συνέβη τώρα και με τους Blind Faith. Εκείνο που θέλω είναι να με δεχτούν σαν μουσικό». Μια δήλωση που δεν χρειάζεται κάποιος να είναι ψυχολόγος για να καταλάβει τις διαθέσεις του Clapton για προσωπική καριέρα και η δυσκολία του για συνεργασία σε πλαίσιο συγκροτήματος.
Τη δυσαρέσκεια του για τη διάλυση των Blind Faith εκδήλωσε κι ο 31χρονος τότε ντράμερ που είπε: "Πάντα υπάρχει το εγώ, αλλά ποτέ μου δεν ήμουν εγωιστής. "Πάντα πίστευα στη συνεργασία μεταξύ των μελών ενός συγκροτήματος κι έτσι εργάζομαι τόσα χρόνια. Αλλά φοβάμαι ότι δεν λειτουργεί γιατί οι προσωπικότητες των ανθρώπων μπερδεύονται. Οι Cream ήταν ένα πετυχημένο συγκρότημα όπως και οι Blind Faith, κρίμα που διαλυθήκαμε».
Οι Clapton και Winwood παρέμεινα φίλοι κι έχουν παίξει πολλές φορές μαζί, με αποκορύφωμα την εμφάνισή τους στο Madison Square Garden της Νέας Υόρκης, το τριήμερο 25 με 28 Φεβρουαρίου 2009 που κυκλοφόρησε σε2 CD/2 DVD με τίτλο Live from Madison Square Garden. Παράλληλα συνέχισαν τις καριέρες τους τόσο σε προσωπικό επίπεδο όσο και με τους Traffic ο Winwood
Ο μπασίστας Ric Grech συνέχισε με τον Baker στους Ginger Baker's Air Force όπου κιθάρα έπαιζε ο Denny Laine (πρώην Moody Blues) κι ο Chris Wood (πρώην Traffic) σαξόφωνο/φλάουτο. Δεν έκανε την καριέρα που θα μπορούσε να κάνει παίζοντας σαν session μουσικός σε συναυλίες και άλμπουμ των George Harrison, Graham Bond, Rod Stewart, Ronnie Lane, Vivian Stanshall και Muddy Waters. Έπαιξε ακόμα και με τους Rosetta Hightower, Crickets, Bee Gees και Gram Parsons. Όταν ο Winwood επανασύνδεσε τους Traffic, έγινε μέλος τους κι έπαιξε στα άλμπουμ Welcome to the Canteen και The Low Spark of High Heeled Boys. Το 1973 πήρε μέρος στο Eric Clapton's Rainbow Concert και την επόμενη χρονιά στους επανασυνδεδεμένους Family. Το 1974 συμμετείχε στους KGB που δικαιολογημένα χαρακτηρίστηκαν super group μόνο που οι 2 δίσκξοι που κυκλοφόρησαν ήταν απογοητευτικοί. Για την ιστορία μέλη στους εκτός του Grech ήταν οι Mike Bloomfield (πρώην Paul Butterfield Blues Band και πρώην Electric Flag) κιθάρα, Carmine Appice (πρώην Vanilla Fudge, Cactus και Beck, Bogert & Appice) ντραμς, Barry Goldberg πλήκτρα και Ray Kennedy τραγούδι. Οι Grech και Bloomfield αποχώρησαν αμέσως μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ, λέγοντας ότι από την αρχή δεν το πίστευαν(!). Το 1973 κυκλοφόρησε το άλμπουμ συλλογή με τίτλο The Last Five Years με τραγούδια των Family, Blind Faith, Traffic, Ginger Baker's Airforce, Gram Parsons και Loretta Hightower όπου συμμετείχε σαν μέλος την περίοδο 1968 και 1973. Χαρακτηριστικό είναι ότι τόσο στο εξώφυλλο όσο και στο οπισθόφυλλο του άλμπουμ δεν αναφέρονται τα συγκροτήματα παρά μόνο στο εσώφυλλο. Ο Ric Grech ίσως και να είναι το μοναδικό μέλος supergroup που δεν κυκλοφόρησε προσωπικό άλμπουμ! Μετά το 1977 αποχώρησε από τη μουσική και εργάστηκε σαν πωλητής χαλιών. Πέθανε το 1990 από νεφρική ανεπάρκεια σε συνδυασμό με μεγάλη κατανάλωση αλκοόλ. Θα ήταν άδικο τόσο στη μνήμη του όσο και στη συμμετοχή του στο συγκρότημα να μην αναφέρω ότι εκτός από μπάσο παίζει και βιολί στα κομμάτια "Sea of Joy" και "Do What You Like", δίνοντας τους διαφορετικό χρώμα.
Ο Ginger Baker σχημάτισε τους Ginger Baker's Airforce, τους καταπληκτικούς Baker Gurvitz Army (το καταπληκτικούς πάει στο πρώτο άλμπουμ τους), τους Baker Bruce and Moore (BBM)ενώ έπαιξε σε πολλά σχήματα σαν session μεταξύ αυτών και στους Public Image Ltd. Πέθανε στις 7 Οκτωβρίου σε ηλικία 80 ετών.
Το μοναδικό τους άλμπουμ παραμένει έως σήμερα (κι.…έως πάντα!) σαν ένα εξαιρετικό δείγμα του λεγόμενου κλασικού rock. Και απευθυνόμενος στους σημερινούς 60άρδηδες, πόσοι από εμάς δεν στοιχειώθηκαν από το παίξιμο της κιθάρας του Eric Clapton, στα “Had to Cry today”, “Well allright” και τη παραμόρφωση στο “Presence of the Lord”; Πόσοι δεν μαγεύτηκαν από τη ‘μαύρη’ φωνή του Stevie Winwood που για να λέμε την αλήθεια δεν τον είχαμε ανακαλύψει στους Traffic, πόσο μάλλον στους Spencer Davis Group που εμφανίστηκαν το 1965. Το intro της κιθάρας του Clapton στο “Had to cry Today» εξακολουθεί να με συναρπάζει κάθε φορά που το ακούω και νομίζω το ίδιο συναίσθημα γεννιέται σε κάθε καινούργιο ακροατή που η τύχη τον οδηγεί στο να ακούσει αυτό το υπέροχο συγκρότημα. Για τους Grech και Baker δεν έχω να γράψω πολλά γιατί η συμμετοχή τους είναι standard με εξαίρεση το 15λεπτο"Do What You Like" που κλείνει το άλμπουμ όπου εκτός από ένα σόλο του Grech δεσπόζει το σόλο ντραμς του Baker. Αλλά οι Blind Faith δεν αντιπροσωπεύονται από αυτό το κομμάτι!
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
11/9/19
Δημοσίευση σχολίου