τουλάχιστον για 2-3 χρόνια, να γίνουν το μεγαλύτερο συγκρότημα του μελωδικού hard rock.
Αυτός ήταν άλλωστε και ο στόχος τους, όπως είχε δηλώσει ο τραγουδιστής τους Joe Elliot.
Η άνοδος προς την κορυφή ήταν ήδη εμφανής από την κυκλοφορία του τρίτου τους
άλμπουμ Pyromania, με τις 6.000.000 πωλήσεις το έτος κυκλοφορίας του (1983) στις ΗΠΑ και επισφραγίστηκε με το αξεπέραστο Hysteria. Άλμπουμ το οποίο είναι ιδιαίτερα
εμβληματικό καθώς κατά τη διάρκεια της σύνθεσής του, οι Def Leppard έπρεπε να διαχειριστούν και να ξεπεράσουν τις επιπτώσεις από το τροχαίο ατύχημα του ντράμερ τους
Rick Allen την 31/12/1984, που είχε ως αποτέλεσμα την απώλεια του αριστερού του χεριού.
Όλοι βέβαια γνωρίζουμε την συνέχεια: το ψυχικό σθένος και την αποφασιστικότητα
του Rick Allen να συνεχίσει ως μονόχειρας αλλά με ειδικό drum set, την υποστήριξη της
απόφασής του από τους συμπαίκτες του και φυσικά την απόλυτη επιτυχία του άλμπουμ και
την παγκόσμια καταξίωση.
Με το τέλος της περιοδείας για του Hysteria, οι Def Leppard αποφάσισαν να μην καθυστερήσουν την έναρξη της σύνθεσης του νέου άλμπουμ, τους ώστε να μην υπάρχει πάλι μεγάλο κενό μεταξύ δυο κυκλοφοριών τους. Όμως, δυστυχώς, προέκυψαν νέα θέματα για το συγκρότημα με άλλο μέλος τους, τον κιθαρίστα Steve Clark και τα σοβαρά προβλήματα εθισμού του σε ναρκωτικά και αλκοόλ.
Το συγκρότημα αναγκαζόταν να διακόπτει συνεχώς τη σύνθεση νέου υλικού και τις πρόβες καθώς ο Steve Clark μπαινόβγαινε σε κλινικές αποτοξίνωσης. Η κατάσταση είχε βαλτώσει καθώς ο Clark, όχι μόνο δεν περιόρισε την κατανάλωση αλκοόλ και λοιπών ουσιών,
αλλά βλέποντας ότι δημιουργούσε προβλήματα και απογοήτευε τους φίλους του στο συγκρότημα έπινε ακόμα περισσότερο για να καταπνίξει τις ενοχές και τη στενοχώρια του.
Τελικά, συνέβη το μοιραίο και ο Steve Clark, στις 8/1/1991 βρέθηκε νεκρός στον καναπέ του σπιτιού του από την κοπέλα του, ύστερα από υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ σε
συνδυασμό με χρήση χαπιών. Δεύτερο χτύπημα για το συγκρότημα, ανεπανόρθωτο αυτή την
φορά. Όπως ισχύει όμως, ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό. Έτσι, τα υπόλοιπα μέλη
έγιναν για άλλη μια φορά μια γροθιά και μετά από διάφορες auditions, προσέλαβαν ως
δεύτερο κιθαρίστα τον Vivian Campbell, γνωστό κυρίως για τη συμμετοχή του στο προσωπικό
συγκρότημα του Ronnie James Dio και συγκεκριμένα στα τρία πρώτα άλμπουμ και το EP
“Intermission”.
Το συγκρότημα ξεκίνησε τις ηχογραφήσεις του νέου τους άλμπουμ με παραγωγό τον
Robert John “Mutt” Lange (παραγωγός τους και στα τρία προηγούμενα άλμπουμ τους), o
οποίος όμως δεν επιθυμούσε να παίξει τον κύριο ρόλο στην παραγωγή και έτσι ως
παραγωγός ανέλαβε ο Mike Shipley μαζί με το συγκρότημα, ενώ ο Lange είχε απλά
επικουρική παρουσία αλλά και συμμετοχή στη σύνθεση 9 τραγουδιών του άλμπουμ!
Το “Adrenalize” κυκλοφόρησε τελικά την 31/3/1992 και έπιασε άμεσα την πρώτη
θέση στα charts ΗΠΑ και Μ.Βρετανίας. Μια πολύ καλή απόδοση αν αναλογιστεί κανείς ότι την
ίδια περίοδο το grunge άρχισε να κυριαρχεί στη σκληρή μουσική και ότι ήδη έξι και επτά
μήνες πριν είχαν κυκλοφορήσει αντίστοιχα το “Nevermind” των Nirvana και το “Ten” των
Pear Jam, δυο ονόματα που αποτελούσαν το βαρύ πυροβολικό της Grunge σκηνής.
Θυμάμαι μάλιστα ότι και ο ίδιος, το καλοκαίρι του 1992, άκουγα παράλληλα το Adrenalize
αλλά και το Ten των Pearl Jam (άντε, και το Fear of the Dark των Iron Maiden).
Η σύνθεση του συγκροτήματος είναι Joe Elliot φωνητικά, Phil Collen και Vivian
Campbell κιθάρες, Rick Savage μπάσο και Rick Allen τύμπανα και τα τραγούδια δέκα, στα
οποία συμμετέχουν συνθετικά όλοι, μαζί και ο Lange, όπως προαναφέρθηκε. Εννοείται
βέβαια πως στις συνθέσεις δεν συμμετέχει ο Cambell αλλά ο προκάτοχός του, Steve Clark.
Μάλιστα, κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων, ο Phil Collen βρέθηκε στην άβολη θέση να
πρέπει να ηχογραφήσει μέρη που είχε συνθέσει και παίξει ο χαμένος πλέον συμπαίκτης και
φίλος του.
Το άλμπουμ ακολουθεί περίπου τα ίδια βήματα με το Hysteria έχοντας αυτόν τον
καλογυαλισμένο, ραδιοφωνικό , Pop Metal ήχο, με πολύ ρυθμικά, σχεδόν χορευτικά κομμάτια
και 2-3 μπαλάντες, όπως προβλεπόταν εκείνη την περίοδο στο είδος. Ξεχωρίζουν τα
ιδιαίτερα, βραχνά φωνητικά του Elliot, τα αρκετά πολυφωνικά σημεία καθώς και ο σχεδόν
ηλεκτρονικός ήχος των τυμπάνων του Allen.
Ξεκινάει με τρία τραγούδια δυναμίτες: το “Let’s get Rocked”, πρώτο single του
άλμπουμ και ωραίο ρυθμικό τραγούδι, με χαρακτηριστικό “χορευτικό” ρυθμό και το μπάσο να
ακούγεται έντονα στο κουπλέ. Στο video μάλιστα που βγήκε για το τραγούδι, οι Def Leppard
παρουσιάζονται ως τετράδα καθώς ο Campbell δεν έχει ενταχθεί ακόμα επίσημα στη μπάντα.
Ακολουθεί το “Heaven Is” , εξαιρετικό και γρήγορο πωρωτικό κομμάτι, με ωραία
γέφυρα και δυο μελωδικότατα σόλο, το οποίο θεωρώ ότι είναι από τα υποτιμημένα κομμάτια
των Leppard και θα του άξιζε περισσότερο airplay.
Τρίτη σερί τραγουδάρα, το αγαπημένο μου “Make love like a man”, δεύτερο single
του άλμπουμ, ο απόλυτος αντρικός ύμνος, όπως φαίνεται από τον τίτλο και τους στίχους και
τραγούδι που θα μισήσει κάθε φεμινίστρια! Φοβερός ρυθμός, αλήτικη αίσθηση, κομμάτι
φτιαγμένο για να γίνει hit.
Στα πιο δυνατά, έντονα και γρήγορα κομμάτια του Adrenalize ανήκουν επίσης το
“Personal Property”, to “I wanna touch you” και το “Tear it down”. Ανάλογου ύφους με τα τρία
πρώτα που ίσως αν είχαν μπει αυτά στην αρχή του άλμπουμ να είχαν περισσότερη επιτυχία.
Πάντως, είναι πολύ καλά κομμάτια που δεν τα βαριέσαι καθόλου.
Το “White Lightning” βέβαια, είναι αυτό που ξεχωρίζει από όλο το άλμπουμ. Μια
σύνθεση που είναι γραμμένη για τον Steve Clark, με στίχους που αναφέρονται στην εξάρτηση
από τα ναρκωτικά και την αδυναμία να ξεφύγεις από αυτά. Μεγάλο κομμάτι (7 λεπτά) με
εκτενή σόλο και ιδιαίτερες κιθαριστικές μελωδίες, μισές από τις οποίες, τουλάχιστον, είχαν
γραφτεί από τον Clark.
Φυσικά, από το άλμπουμ δεν λείπουν και τα πιο συναισθηματικά κομμάτια. Το “Have
you ever needed someone so bad”, (τρίτο single) αποτελεί κλασική μπαλάντα, στα χνάρια
αλλά και στο επίπεδο του “Love Bites” , ενώ σε λίγο πιο ανεβασμένο ρυθμό είναι το “Stand up
(kick love into motion), που θυμίζει αρκετά το στυλ του τραγουδιού “Hysteria” από το
προηγούμενο ομώνυμο άλμπουμ. Την τριάδα των μελωδικότερων στιγμών του Adrenalize
κλείνει το “Tonight”, άλλη μια χαρακτηριστική pop metal μπαλάντα της εποχής.
Συμπερασματικά, το Adrenalize, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι το μικρό
αδερφάκι του Hysteria, καθώς κινείται στα μουσικά πλαίσια που όρισε ο προκάτοχός του και
δεν παρουσιάζει κάποια εξέλιξη στο στυλ και στον ήχο. Οι Def Leppard στηρίχτηκαν στην
επιτυχία του Hysteria και έπαιξαν εκ του ασφαλούς στοχεύοντας στα charts, όπως και τα
αντίστοιχα μεγαθήρια του μελωδικού hard rock της εποχής.
πλέον ήταν εμφανείς, το Adrenalize δεν πήγε καθόλου άσχημα. Έφτασε άμεσα στο No 1
στα charts των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας, έβγαλε επτά singles από τα 10 τραγούδια,
και πούλησε, μόνο στις ΗΠΑ, την περίοδο 1992-1993, τρία εκατομμύρια κομμάτια (3 φορές
πλατινένιο), ενώ έγινε χρυσό και πλατινένιο και σε πολλές άλλες χώρες.
Προσωπικά θα έλεγα, όσο “αιρετικό” κι αν ακούγεται, ότι μου αρέσει ελαφρώς
περισσότερο από το υπερκλασικό Hysteria ,καθώς, πέρα από τα τραγούδια του που είναι
όλα πολύ καλά, έχει και το πλεονέκτημα να είναι 17 λεπτά περίπου συντομότερο σε διάρκεια
από το Hysteria”(45:22 έναντι 62:32) με μέση διάρκεια των κομματιών στα 4,5 λεπτά,
γεγονός που κάνει ξεκούραστη και πιο ευχάριστη την ακρόασή του και γενικά έχει τελειώσει
πριν καλά καλά το καταλάβεις. Αντίθετα, το Hysteria έχει 2-3 κομμάτια – “Women”, “Rocket”,
“Gods of war” - που και μεγάλα είναι, ούτε το επίπεδο των άλλων φτάνουν και
παραφορτώνουν χρονικά το άλμπουμ.
Την κυκλοφορία του Adrenalize ακολούθησε παγκόσμια περιοδεία από τον Απρίλιο
του 1992 έως τον Σεπτέμβριο του 1993 με συνολικά 248 εμφανίσεις και την μερίδα του
λέοντος να έχουν οι ΗΠΑ. Ήταν η τελευταία εκτεταμένη παγκόσμια περιοδεία των Def
Leppard – όλες οι μεταγενέστερες ήταν σαφώς μικρότερες – και το “Adrenalize” το τελευταίο
πραγματικά μεγάλο άλμπουμ τους.
Το 1993 κυκλοφόρησαν το Retroactive , που περιείχε τραγούδια από b sides, κάποια ακυκλοφόρητα κομμάτια και την μπαλάντα “Two steps behind” από την ταινία Last
action hero με τον Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ.
Ακολούθησε μια περίοδος παρακμής όπου το συγκρότημα πειραματίστηκε στον alternative χώρο (Slang – 1996), μια προσωρινή αναλαμπή το 1999 με το άλμπουμ
Euphoria, για να γυρίσουν πάλι σε μετριότητες με το άλμπουμ X (2002), το οποίο ήταν προσανατολισμένο σε πιο pop-rock ήχο και αποδείχτηκε τελικά και το λιγότερο επιτυχημένο τους.
Το 2006 κυκλοφόρησαν το άλμπουμ διασκευών Yeah! και το 2008 το σχετικά καλό
Songs from the sparkle lounge, όπου στο πλαίσιο της περιοδείας του, την 1/7/2008,
πέρασαν και από την χώρα μας, δίνοντας μια πάρα πολύ καλή συναυλία στο γήπεδο
Καραϊσκάκη. Τέλος, το 2015 έβγαλαν το τελευταίο, μέχρι στιγμής, άλμπουμ τους, το Def Leppard
το οποίο , προσωπικά , δεν με εντυπωσίασε ιδιαίτερα, καθώς κινείται σε πιο rock και λιγότερο
hard δρόμους.
Οι τελευταίες πληροφορίες είναι ότι η μπάντα ετοιμάζει καινούργιο άλμπουμ. Ας
ελπίσουμε, τουλάχιστον αυτό, να είναι μια επιστροφή στον παλιό, πιο σκληρό ήχο τους,
αντάξιο του ένδοξου παρελθόντος τους και μια ευκαιρία να ξαναπεράσουν από τη Ελλάδα για
να τους δούμε ακόμα μια φορά όσο αποδίδουν ακόμα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΖΕΡΒΟΣ
11/9/19/
Δημοσίευση σχολίου