Βραδάκι του 1972, στο μικρό κινηματογράφο Σινέ Μοντ στην οδό Νάξου, ο γράφων ήταν δεν ήταν 15 ετών, παρακολουθεί με ανοιχτό στόμα την εμφάνιση των Ten Years After, με ένα καταπληκτικό κιθαρίστα με μακριά ξανθά μαλλιά να τραγουδάει ένρινα, να παίζει μια κόκκινη Fender που είχε πάνω της το σήμα της ειρήνης, και αυτό που του έκανε εντύπωση ήταν τα παπούτσια που φόραγε, ένα ζευγάρι άσπρα σαμπό. Ένα καταιγιστικό I’m Going Home σημαδεύει την παρουσία τους, που έμεινε για πάντα χαραγμένη στο μυαλό μου με ένα μπασίστα να χτυπιέται αλύπητα. Την άλλη ημέρα πήγα στο κοντινό δισκάδικο «Τετράγωνο», στην οδό Λευκωσίας, κάτω από την Πλτ. Αμερικής και πήρα το άλμπουμ τους Ssssh (1969). Οι Ten Years After μόλις είχαν μπει στη ζωή και στην καρδιά μου.
Η σπουδαία εμφάνιση που πραγματοποίησαν εκείνο το αυγουστιάτικο βράδυ στη φάρμα του Samu Yasgur, εκτός από το (τότε)νεαρό γράφοντα, επηρέασε εκατομμύρια νέους και νέες σε όλο τον πλανήτη και παράλληλα εκτόξευσε την καριέρα τους. Την ιστορία των Ten Years After από τις πρώτες ημέρες τους όταν ακόμα λεγόντουσαν Ivan Jay and the Jaycats, το ταξίδι στο Αμβούργο για να παίξουν στο περίφημο Star Club, γιατί ονομάστηκαν Ten Years After, το ρόλο του Mike Vernon, που γράφτηκε η μεγάλη επιτυχία τους"Ι d love to change the world", πως έφθασαν στη διάλυση και το ρόλο της Cosmote, θα διαβάσετε στο άρθρο που ακολουθεί.
ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑΌσο κι αν ακούγεται περίεργο, η ιστορία τους ξεκινά από το Nottingham το 1960(!) όταν ο κιθαρίστας Alvin Lee και ο μπασίστας Leo Lyons έπαιζαν στους Ivan Jay and the Jaycats, οι οποίοι σύντομα μετονομάστηκαν σε Jaybirds για να καταλήξουν στο Ivan Jay and the Jaymen. Όπως καταλάβατε ο Ivan Jay ήταν ο τραγουδιστής και ντίβα του συγκροτήματος. Στην παρέα των νεαρών μουσικών προστέθηκε ο ντράμερ Ric Lee (καμία σχέση με τον Alvin Lee, απλή συνωνυμία). Το 1962 και μια εβδομάδα μετά την εμφάνιση των Beatles, εμφανίζονται στο περίφημο Star Club του Αμβούργου. Ο Alvin Lee ήταν 17 ετών(!) κι έμεναν σε ένα δωμάτιο. Στον ίδιο χώρο αλλά σε άλλα δωμάτια έμεναν άλλοι 18 άνθρωποι, όπου χρησιμοποιούσαν το ίδιο μπάνιο, μερικές φορές ταυτόχρονα! Στους γύρω δρόμους οι πόρνες ήταν ότι καλύτερο, ενώ οι πυροβολισμοί ήταν κάτι συνηθισμένο.
Στην επιστροφή τους, άρχισαν να παίζουν σε clubs του Nottingham για να βρεθούν το 1966, σαν Jaybirds στο Λονδίνο για να ανοίξουν τις συναυλίες των The Ivy League. Την ίδια χρονιά αποφασίζουν να διευρύνουν τον ήχο τους, προσθέτοντας όργανο και έτσι ο Chick Churchill μπήκε στο γκρουπ. Με πρόταση του manager τους αλλάζουν το όνομά τους σε Blues Trip και με αυτό το όνομα άνοιξαν τη συναυλία των Bonzo Dog Doo-Dah Band. στο ιστορικό Marquee club. Για μια ακόμα φορά αλλάζουν το όνομά τους στο Ten Years After, για να τιμήσουν τον Elvis Presley ο οποίος ήταν το ίνδαλμα του Alvin Lee. Επέλεξαν αυτό το όνομα γιατί είχαν περάσει 10 χρόνια από το 1956 που ο Presley έκανε την πρώτη μεγάλη επιτυχία του. Ένα βράδυ του 1967 που έπαιζαν στο Windsor Jazz Festival, τους είδε ο Mike Vernon που είχε υπογράψει και τους Fleetwood Mac, που δούλευε στην δισκογραφική εταιρεία Deram (ετικέτα της Decca Records που προηγούμενα τους είχε απορρίψει) και τους υπέγραψε για να κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς το πρώτο άλμπουμ με τίτλο το όνομά τους. Το περίεργο είναι ότι το συγκρότημα δεν είχε αυτό που λέμε hit single αλλά αυτό δεν ενόχλησε τους ανθρώπους της Deram. To άλμπουμ ηχογραφήθηκε μέσα σε 5 ημέρες, σε παραγωγή των Mike Vernon και Gus Dudgeon (μετέπειτα συνεργάτη και παραγωγού του Elton John), περιείχε 9 τραγούδια, από τα οποία τα 5 ήταν συνθέσεις του Alvin Lee και τα 4 διασκευές, μεταξύ αυτών και τη σύνθεση του Willie Dixon, “Spoonful”, που έγινε γνωστή χάρις στη live εκτέλεση των Cream, στο άλμπουμ τους Wheels of Fire (1968).Όλο το παίξιμο και η τεχνοτροπία, παραπέμπει στο αμερικάνικο blues κι όσο κι αν σας φαίνεται απίστευτο με πολλά στοιχεία Jazz!
Περιέργως, το δεύτερο άλμπουμ τους με τίτλο UIndead κυκλοφόρησε τον Αύγουστο του 1968 ήταν live (σ.σ. εδώ πάει το περιέργως!) ηχογραφημένο στο Klooks Kleek club του Λονδίνου. Πιο blues, πιο rock and roll και με ένα Alvin Lee όπως τον ακούσαμε στο Woodstock και για πρώτη φορά παρουσιάζεται το "I'm Going Home". Ούτε αυτό σημειώνει την παραμικρή επιτυχία, αλλά το συγκροτήματα καταξιώνεται σαν ένα από τα καλύτερα underground blues βρετανικά συγκροτήματα με ηγέτη ένα ξανθό γρήγορο κιθαρίστα. Βρισκόμαστε σε μια Μ.Βρετανία, που το blues είναι η αγαπημένη μουσική της νεολαίας. Fleetwood Mac, Savoy Brown,John Mayall’s Bluesbreakres, Animals, Yardbirds αλλά και συγκροτήματα που συνδύασαν το blues με το rock, αρχίζουν να εμφανίζονται: Cream, Led Zeppelin, Free και Ten Years After.
Στο ενδιάμεσο της κυκλοφορίας των 2 άλμπουμ, κυκλοφορούν το single “Portable People” που αργότερα συμπεριλήφθηκε σαν bonus στην επανέκδοση του πρώτου άλμπουμ τους. Με την πείρα των δύο άλμπουμ, ενός studio και ενός live, το συγκρότημα το Φεβρουάριο του 1969 μπαίνει το studio και ηχογραφεί το Stonedhenge (Νο 6 Μ.Βρετανία, Νο 61 Αμερική). Σε μια Μ.Βρετανία που το glam είχε αρχίσει να ξεπετιέται, η κιθάρα του Alvin Lee έπαιζε τα Blues. Πρώτη επιτυχία (σ.σ. επί τέλους) το"Hear Me Calling" το οποίο όλως διασκευάστηκε το από τους Slade. Ο μικρός κύκλος των fans ανοίγει και σε μια εποχή που το rock άλλαζε, οι TYA παρουσιάζουν το πλέον πειραματικό άλμπουμ τους. Πειραματικό όχι ως προς το ύφος, το οποίο ήταν δεδομένο (blues rock) αλλά ως προς το παίξιμό τους που ήταν ηγετικό για τη νέα rock εποχή που ανέτειλε. Δαιμόνιος κιθαρίστας (σ.σ,. ο Alvin Lee ήταν ο γρηγορότερος κιθαρίστας στην εποχή του) καταθέτει τα διαπιστευτήρια του όχι μόνο στο Stonehenge αλλά και στο προηγούμενο άλμπουμ, το Undead. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά εξελίσσεται σε ΄κύριο συνθλέετη σχεδόν όλων των κομματιών τους. Η εμφάνιση τους στο Newport Jazz Festival τον Ιούλιο του 1969 είναι η κορυφαία στιγμή τους, για την έως τότε καριέρα τους! O manager τους κλείνει μια σειρά εμφανίσεων στην Αμερική και μια ημερομηνία είναι η 17η Αυγούστου στο Woodstock. Αρχικά υπήρξε σκέψη να την αναβάλλουν γιατί ο Alvin Lee ήταν καταπονημένος από την πίεση που είχε, τόσο από τις live εμφανίσεις όσο κι από το γεγονός ότι με απόφαση του manager ήταν το κεντρικό πρόσωπο του συγκροτήματος. Όλοι επικεντρωνόντουσαν επάνω του, συνεντεύξεις, φωτογραφίσεις και αυτό σταδιακά τον έφερε μπροστά σε μια κατάρρευση. Ευτυχώς για εμάς αλλά και για αυτούς, δεν ανέβαλλαν την εμφάνισή τους στο Woodastock με τα γνωστά αποτελέσματα. Εκείνο το βράδυ έπαιξαν τα Spoonful, Good Morning, School, Hobbit, I Can't Keep From Crying (διασκευή Blues Project), Help Me (διασκευή (Sonny Boy Williamson) και στο I'm Going Home με πέρασμα των Blue Suede Shoes, Whole Lotta Shakin' Goin' On' και 'Boom Boom').
Από την μια ημέρα στην άλλη και βέβαια μετά την προβολή της ταινίας , οι Ten Years After (εν συντομία TYA) γίνονται ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της εποχής όχι μόνο στη χώρα τους αλλά και στην Αμερική.Η κυκλοφορία του τέταρτου άλμπουμ τους Sssh (No 4 Μ.Βρετανία, Νο20 Αμερική) έρχεται την πιο κατάλληλη στιγμή αφού το συγκρότημα έχει αποκτήσει λαμπερό όνομα. Η blues πορεία τους συνεχίζεται με τα ηγετικά κομμάτια, "Good Morning, School Girl" (σύνθεση του Sonny Boy Williamson και το "I Woke Up This Morning", σύνθεση του Alvin Lee, που έχει απορροφήσει όλη την επιτυχία στο πρόσωπο του. Έτσι δεν ήταν τυχαία η επιλογή του εξώφυλλου να κοσμήσει και ζωγραφιά του προσώπου του αντί της συμφωνημένης φωτογραφίας και των 4 μελών. Καταλαβαίνετε τι έγινε όταν οι άλλοι τρεις πήρα τα πρώτα αντίτυπα του Sssh στα χέρια τους κι αντί να δουν τη φωτογραφία και των 4, είδαν ένα σκίτσο του Lee. Τελικά η φωτογραφία που προοριζόταν για το εξώφυλλο βρέθηκε στο οπισθόφυλλο!
Την κυκλοφορία του Sssh ακολουθεί μια 28ημέρη περιοδείας την Αμερική και η κυκλοφορία του Cricklewood Green (1970, Νο 14 Αμερική, Νο 4 Μ.Βρετανία), που βγάζει μια μεγάλη διαχρονική επιτυχία, το "Love Like a Man" (Νο 10 Μ.Βρετανία) που είναι το μοναδικό single τους που μπήκε στο βρετανικό chart και το μεγαλύτερο μέρος του γράφτηκε μέσα σε ένα ταξί που τον πήγαινε στο studio! Ακολούθησε το Watt (1970, No 5 Μ.Βρετανία, Νο 21 Αμερική) και την επόμενη χρονιά το A Space in Time (1971, Νο 17 Αμερική, Νο 36 Μ.Βρετανία) που ήταν το έκτο της δισκογραφίας τους. Στον ήχο τους έχουν κάνει μια ελαφριά στροφή σε πιο ακουστικό ύφος, που όμως δεν αλλάζει καθόλου τη συνταγή του blues rock που ξέρουμε και με το "I'd Love to Change the World", ξεφεύγουν από τον κύκλο των blues rock fans και αποκτούν έρεισμα και σε κόσμο που δεν τους αγόραζε. Στο ίδιο πνεύμα κι ακόμα καλύτερο είναι το επόμενο άλμπουμ τους, που κυκλοφόρησε το 1972 με τίτλο Rock & Roll Music to the World (Νο 27 Μ.Βρετανία, Νο 43 Αμερική) που τυγχάνει το αγαπημένο του γράφοντος. Μια από τις κασέτες που είχα στο πρώτο αυτοκίνητό μου που έπαιζε διαρκώς ήταν αυτή με τα "Choo Choo Mama" και "Rock & Roll Music to the World". Τόσα χρόνια μετά, δεν έχω την κασέτα, αλλά ο δίσκος πάντα βρίσκει χρόνο να γυρίσει στο πικ απ μου.
Διαβάστε εδώ την πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία του τραγουδιού "I'd love to change the World"
Η κυκλοφορία του Ten Years After Recorded Live(1973, Νο 36 Μ.Βρετανία, Νο 39 Αμερική) κλείνει την πρώτη και καλύτερη περίοδο τους. Την ίδια χρονιά, ο Alvin Lee κυκλοφορεί το πρώτο προσωπικό του άλμπουμ που δεν είναι ακριβώς προσωπικό αφού συνεργάζεται με τον Αμερικάνο gospel τραγουδιστή Mylon LeFevre, ο οποίος την προηγούμενη χρονιά είχε περιοδεύσει, ανοίγοντας για τους TYA.
Το On the Road to Freedom (Νο 138 Αμερική) δεν έxει καμία σχέση με τον ήχο των TYA αλλά και με τα μετέπειτα προσωπικά άλμπουμ του Alvin Lee και είναι πολύ κοντά στο country. Σε καμία περίπτωση δεν νομίζω ότι θα ικανοποιήσουν τους fans τους, αφού είναι πολύ μακριά από το ύφος των TYA αλλά και από το παίξιμο του. Δικαιολογώ και καταλαβαίνω τους μουσικούς που στα προσωπικά τους άλμπουμ, θέλουν να διαφοροποιηθούν από ότι έχουν παρουσιάσει και το On the Road to Freedom είναι ένα τέτοιο άλμπουμ. Πάντως συμμετέχουν κάποιοι σημαντικοί μουσικοί όπως οι George Harrison (Beatles), Steve Winwood, Jim Capaldi, Chris Wood (και οι τρεις Traffic) και o Mick Fleetwood (Fleetwood Mac). Τον δίσκο τον είχα απωθημένο και τον αγόρασα πολλά χρόνια μετά την κυκλοφορία του κι απογοητεύτηκα τα μάλα!
Το 1974 κυκλοφορούν το Positive Vibrations (Νο 84 Αμερική) που είναι και το τελευταίο άλμπουμ τους. Οι μόνιμη έριδα μεταξύ Lee και Lyons οδήγησε το συγκρότημα στην αναπόφευκτη διάλυση, έχοντας κάνει μια τεράστια καριέρα και αφήνοντας πίσω τους αριστουργήματα. Μπορεί να μην αναγνωρίστηκαν όπως οι Cream και οι Led Zeppelin αλλά στο χώρο του blues rock, οι Ten Years After πήγαν το είδος πολλά μέτρα μπροστά. Γενικότερα, τα βρετανικά blues συγκροτήματα που ξεπετάχτηκαν στα τέλη της δεκαετίας του 60, πήραν πολλά στοιχεία από το αμερικάνικο Blues, αφαίρεσαν το βαρύ ύφος και του έδωσαν πνοή. Αντίθετα, οι αμερικάνοι δεν το συνέχισαν, όπως θα όφειλαν, εξηλεκτρίζοντας το είδος με πρώτη και καλύτερη τη σκηνή του Chicago. Ευτυχώς τα τελευταία 15 χρόνια υπάρχει μια σχετική ανανέωση από σύγχρονους αμερικάνους μουσικούς, που είναι αξιόλογοι και ηχογραφούν καλούς δίσκους.
ΜΕΤΑ ΤΗ ΔΙΑΛΥΣΗ
Ακολουθεί ένα μεγάλο χρονικό διάστημα όπου ο Alvin Lee (πραγματικό όνομα Graham Anthony Barnes) κυκλοφορεί μια σειρά προσωπικών άλμπουμ, με αρκετά από αυτά να έχουν ενδιαφέρον. Αν και το πρώτο του προσωπικό που ήταν μάλλον απογοητευτικό, το Pump Iron! (1975) άλμπουμ σαν τα Detroit Diesel(1986) και το Nineteen Ninety-Four (1994) που στην Αμερική κυκλοφόρησε με τίτλο I Hear You Rockin και περιέχει το εκπληκτικό "The Bluest Blues"!!! είναι πολύ καλά και σας τα συνιστώ. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στο άλμπουμ του In Tennessee (2004) όπου ηχογράφησε μαζί με τους Scotty Moore κιθάρα και D. J. Fontana μπάσο που ήταν οι μουσικοί που επί σειρά ετών συνόδευαν τον Elvis Presley! Τελευταίο studio άλμπουμ ήταν το Still on the Road to Freedom(2012) για να φύγει από τη ζωή σε ηλικία 69 ετών μετά από επιπλοκές που είχε σε εγχείρηση ρουτίνας για κολπική αρρυθμία σε νοσοκομείο της Ισπανίας. Να σημειώσω ότι ο Alvin Lee στην προσωπική καριέρα του, έπαιξε πολλές φορές στη χώρα μας κι αποθεώθηκε!
THE LAST SHOW
Μετά το θάνατό του, κυκλοφόρησε το live cd, The Last Show ηχογραφημένο στο Raalte της Ολλανδίας, στις 28 Μαϊου 2012. Τον συνοδεύουν οι Pete Pritchard ηλεκτρικό κι ακουστικό όρθιο μπάσο και Richard Newman ντραμς. Σύμφωνα με το ένθετο, περιλαμβάνεται ολόκληρη η συναυλία του.
ΕΠΑΝΑΣΥΝΔΕΣΗ ΚΑΙ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ ΤΟΥ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ STUDIO ΑΛΜΠΟΥΜ Οι Alvin Lee, Leo Lyons, Ric Lee και Chick Churchill επανασυνδέθηκαν το 1983 για να παίξουν στο Reading Festival όπου η εμφάνισή τους κυκλοφόρησε με τίτλο The Friday Rock Show Sessions – Live at Reading '83'. Χώρισαν για να ξαναβρεθούν το 1988 όπου εκτός από μια μικρή σειρά συναυλιών ηχογράφησαν το τελευταίο studio άλμπουμ τους με τίτλο About Time (1989, Νο 20 Αμερική) σε παραγωγή του Terry Manning. Το άλμπουμ είναι ανέλπιστα καλό κι εκτός από το αβανταδόρικο Highway of Love που ανοίγει την Α' πλευρά, ολόκληρη η Β' πλευρά ζωντανεύει μνήμες από τη δεκαετία του 70. Μια προσωπική σημείωση για το τραγούδι “Outside my Window” που ηχητικά είναι ίδιο με το “The Bluest Blues” αλλά με διαφορετικούς στίχους!!!
OI TEN YEARS AFTER KAI H COSMOTE!
Παρ όλο που ο Alvin Lee είχε εμφανιστεί αρκετές φορές στην προσωπική του καριέρα στη χώρα μας, σαν Ten Years After, εμφανίστηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 1988 στο Άλσος Βεϊκου, στο πλαίσιο του 14ου φεστιβάλ της ΚΝΕ! Στο ίδιο φεστιβάλ, εμφανίστηκε κι ο Curtis Mayfield! Στις 9 Μαϊου 2009, οι Ten Years After με κιθαρίστα τραγουδιστή το νεαρό Joe Gooch εμφανίζονται στο Πολιτιστικό Κέντρο Ελληνικός Κόσμος στην οδό Πειραιώς 254, με τιμή εισιτηρίου 35€. Έπαιξαν όλα όσα θέλαμε να ακούσουμε, με ένα πολύ καλό κιθαρίστα αλλά δεν ήταν ο Alvin Lee! H εμφάνισή τους είχε γίνει στο πλαίσιο προώθησης της καμπάνιας της Cosmote, με τίτλο «Ο κόσμος μας εσύ», όπου ακουγόταν το τραγούδι ‘I’d love to change the world’!
ΟΙ TEN YEARS AFTER ΣΗΜΕΡΑ
Μετά την περιοδεία του About Time, ο Alvin Lee αποχώρησε οριστικά και οι υπόλοιποι τρεις αποφάσισαν να συνεχίσουν, αντικαθιστώντας τον με τον Άγγλο κιθαρίστα και τραγουδιστή Joe Gooch. Βαρύ το φορτίο, γνωστές και οι σκέψεις που έγιναν αλλά όπως και να το κάνουμε και οι άλλομ τρεις ήταν τόσα χρόνια μέλη των ΤΥΑ. Με τον Gooch, ηχογράφησαν δύο studio άλμπουμ, τα Now( 2004) και Evolution (2008) καθώς και το live Roadworks (2005). Τον Ιανουάριο του οι Gooch και Leo Lyons αποχώρησαν για να τους αντικαταστήσουν οι Colin Hodgkinson (μπάσο) και Marcus Bonfanti (κιθάρα/τραγούδι). Με τη σύνθεση Chick Churchill, Ric Lee, Colin Hodgkinson και Marcus Bonfanti ηχογράφησαν το άλμπουμ A Sting in the Tale (2017).
TRIVIA
- Second British Invasion ονομάζεται το κίνημα που σχημάτισαν βρετανοί μουσικοί και έγιναν διάσημοι και στην Αμερική. Το πρώτο British Invasion έγινε στα μέσα της δεκαετίας του 60 από τους Beatles, Rolling Stones, Who, Kinks, Zombies, Dave Clark Five, Herman's Hermits, the Zombies, the Hollies και the Animals.
- Το Σινέ Μοντ ήταν ένας μικρός κινηματογράφος επί της οδού Νάξου, στο ύψος της Πλτ. Κολιάτσου. Το χαρακτηριστικό του ήταν ότι οι πλευρές του δεν ήταν χτισμένες με τούβλα, αλλά είχαν κινούμενα πτερύγια που το καλοκαίρι άνοιγαν κι ο χώρος αεριζόταν!
- To "Love Like a Man" όπως διαβάσατε πιο πάνω είναι το μοναδικό τραγούδι τους που μπήκε στο βρετανικό chart. Κυκλοφόρησε σε single το οποίο έχει την εξής ιδιαιτερότητα; Η πρώτη πλευρά του παίζει στις 45 στροφές του πικ απ (όπως όλα τα singles) και η δεύτερη που περιέχει το ίδιο τραγούδι σε live ηχογράφηση στις 33 στροφές!!! Αυτό έχει συμβεί επειδή η χρονική διάρκεια της β πλευράς είναι 7:56, χρόνος πολύ μεγάλος για να παιχτεί στις 45 στροφές!!!
 | ||
| Ο γράφων το 2009 με τους (α-δ) Joe Gooch, Lyo Lyons και Ric Lee |
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
4/6/19
Δημοσίευση σχολίου