SONS OF APOLLO, FUZZ 26/9/18 Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΓΡΑΦΕΙ

φωτό: Δημήτρης Παπαγρηγοράκης
Στη συναυλία των Sons of Apollo είδα κι άκουσα αυτό που περίμενα: ένα σύγχρονο progrerssive metal συγκρότημα με πολλά μελωδικά στοιχεία, 5 μουσικάρες (συμπεριλαμβάνω και τον τραγουδιστή) και μια συναυλία που από το μέσο και μετά άρχισε να με κουράζει.
Η σκηνή του Fuzz (φωτό Αλέξη Πολίτη).
Το μοναδικό έως τώρα άλμπουμ τους Psychotic Symphony, ήταν κατά την άποψη μου το καλύτερο άλμπουμ για το 2017 (διάβαστε εδώ την παρουσίαση του) και η συνύπαρξη τόσων καλών μουσικών σε ένα συγκρότημα ή καλύτερα τόσων πολλών egos, θα είχε πολύ ενδιαφέρον συναυλιακά. Στη μιάσημιση ώρα που έμειναν στη σκηνή του Fuzz, έδειξαν ότι έχουν βρει τις μεταξύ τους ισορροπίες και με ένα συνδυασμό επικοινωνιακού τραγουδιστή, καλών διασκευών και να δικών τους τραγουδιών που κρατούν το ενδιαφέρον ψηλά. Καλό ξεκίνημα με τα δικά τους God of the Sun, Signs of the Time και Divine Addiction για να φθάσουμε στα μακρόσυρτα (και κουραστικά) Just let me breath (των Dream Theater) και Labyrinth.
Jeff Scott Soto
H πολύ καλή ερμηνεία του Soto στο Prophet’s song/Save me των Queen μού φτιάχνει το κέφι, το ίδιο η jazz (στην αρχή) διασκευή του Pink Panther που εξελίσσεται σ ένα 10λεπτο κουραστικό πέρασμα με σόλο από την κιθάρα του Ronald Jay "Ron" Blumenthal η οποία, ξέχασα να γράψω ότι ήταν διπλή και φωτιζόμενη με led!!! Κι ο Billy Sheehan έπαιζε με διπλό μπάσο αλλά όχι φωτιζόμενο! Νομίζω ότι οι φωτογραφίες είναι ενδεικτικές.
φωτό: Δημήτρης Παπαγρηγοράκης

Το σόλο του Sherinian στο τελετυαίο κομμάτι της κανονικής εμφάνισής μας οδηγεί στη διασκευή των Van Halen Cradle of Rock, όπου το συγκρότημα ξεκινά το κομμάτι με τον Jeff Scott Soto να το τραγουδάει μέσα από τον κόσμο για να κλείσουν με το δικό τους και πολύ καλό Coming Home.
Σε μια συναυλία, πάντα τα μελωδικά στοιχεία υποχωρούν αλλά στη συγκεκριμένη με τους μπασίστα, κιθαρίστα και οργανίστα να κάνουν από ένα μακρόσυρτο και μάλλον κουραστικό σόλο, η ατμόσφαιρα βάρυνε. Και ναι, ο Portnoy δεν έκανε σόλο,αλλά ίσως αυτό να είχε να κάνει με το μικρό πρόβλημα υγείας με την απονεύρωση που του παρουσιάστηκε το πρωϊ.
Το ξέρω, δεν φαίνεται καλά, ο Soto είναι μπροστά από τον άνθρωπο με την κόκκινη μπλούζα, με το αμάνικο

Θα κλείσω με την αναφορά ότι ο κόσμος δεν ξεπέρασε τα 600-650 άτομα και ότι έμεινα με τις καλύτερες εντυπώσεις τόσο από τον Billy Sheehan που είναι παραπάνω από ένας καλός μπασίστας και από τον Jeff Scott Soto που ζούσε κάθε κομμάτι όχι απλά για να κάνει τις γνωστές τραγουδιστικές φιγούρες, αλλά γιατί το αισθανόταν!   25/9/18
Κείμενο/φωτό: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος

    Blogger Comment

Δημοσίευση σχολίου