Ο κόσμος (με πολλούς Αμερικανούς ανάμεσά τους) που συνέρρευσε στο Ηρώδειο (το οποίο, σημειωτέον, δεν γέμισε παρά το τρανταχτό όνομα του Murray και την έντονη διαφήμιση που προηγήθηκε του event) κάλυπτε όλες τις ηλικίες. Ο καιρός, ευτυχώς, μας έκανε το χατίρι κι εγκατέλειψε τα καπρίτσια των τελευταίων ημερών. Όσο δε για τον χώρο, τι να πούμε, αποτελεί την επιπρόσθετη αξία σε κάθε παράσταση!
Μέσα από αυτό το φόντο των αρχαίων ‘ερειπίων’ φωτισμένων υποβλητικά με μωβ-πορτοκαλί φωτισμούς, έκανε την εμφάνισή του, με μισή ώρα καθυστέρηση, ο βετεράνος πια ηθοποιός, με μαύρο κοστούμι και αθλητικά παπούτσια, συνοδευόμενος από το τρίο μουσικής δωματίου: Jan Vogler (τσέλο), Mira Wang (βιολί) και Vanessa Perez (πιάνο).
Για τις επόμενες δύο ώρες παρακολουθήσαμε τον Μurray να διαβάζει αποσπάσματα από βιβλία της κλασικής αμερικανικής λογοτεχνίας με ηχητικό φόντο μουσικές προέλευσης κλασικής, αλλά και jazz, tango, ragtime και pop. Οι μουσικές και οι απαγγελία άλλοτε συνέπλεαν, άλλοτε ακολουθούσαν η μία την άλλη και άλλοτε παρουσιάζονταν ανεξάρτητα. Έτσι ακούσαμε ιστορίες από τον Αμερικανικό Εμφύλιο, τον αγώνα των σκλάβων για απελευθέρωση, τις περιπέτειες των καλλιτεχνών στο Παρίσι την εποχή των μποέμ. Η ανάγνωση κι ερμηνεία του Murray ήταν άφθαστη, η δε μίμηση φωνών και διαλέκτων καταπληκτική. Με τη βοήθεια της μουσικής μεταφερόσουν από μία σχεδία στο Μισσισιπή (‘Huckleberry Finn’ του Mark Twain) στο πεδίο μάχης των Νοτίων (‘If Grant had been drinking at Appomattox’ του J. Thurber συνδυασμένο με σονάτα βιολιού του Ravel) και από την ορεινή αμερικανική φύση (ο ‘Ελαφοκυνηγός’ του Cooper μαζί με το piano Trio No.1 του Schubert) σε μπιστρό του Παρισιού με αρτίστες και καταραμένους καλλιτέχνες (η ‘Κινητή Γιορτή’ του Hemingway συνοδευόμενο από σονάτα του Ravel).
O Murray όμως δεν περιορίστηκε στην ανάγνωση λογοτεχνικών αποσπασμάτων. Χόρεψε ταγκό με τη βιολονίστρια Wang (και σύζυγο του Vogler), δημιούργησε πολλαπλές κωμικές στιγμές, πέταξε κόκκινα τριαντάφυλλα στις γυναίκες του κοινού και … τραγούδησε , δυστυχώς με αρνητικά αποτελέσματα τις περισσότερες φορές.
Η αλήθεια είναι ότι οι προσδοκίες από ένα ηθοποιό που τραγουδά είναι περιορισμένες. Και πάλι όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση τα αποτελέσματα ήταν μάλλον φτωχά όταν μάλιστα από την άλλη έχουμε μία άρτια εκτελεσμένη μουσική. Σε όσα, δε, τραγούδια σώθηκαν οι εντυπώσεις (‘It ain’t necessarily so’ – Ira Gershwin, ’The piano has been drinking’ – Tom Waits, ‘I am pretty’ – West side story και ‘The way it is’ - Bruce Hornsby) ήταν λόγω εναλλαγής απαγγελίας με τραγούδι, κωμικών κινήσεων ή δραματικών τόνων, με λίγα λόγια λόγω ερμηνείας που αποτελεί και το μεγάλο ατού του Murray.
Το κοινό ανταποκρίθηκε σχετικά ζεστά στο κάλεσμα του ηθοποιού και της μουσικής του παρέας και περισσότερο στο δεύτερο μέρος. Λογικά, οι περισσότεροι προσελκύστηκαν από το Χολιγουντιανό impact του Murray, ενώ και κάποια αστεία πέρασαν σχεδόν απαρατήρητα λόγω έλλειψης ιδιαίτερης εξοικείωσης στην αμερικανική ιστορία και τη διεθνή λογοτεχνία. Ο ίδιος προσπάθησε να μας ‘προσεγγίσει’ με χιουμοριστικές νύξεις περί μουσακά (cliché) και στο τέλος με ένα μελοποιημένο απόσπασμα από το ‘Ζορμπά’ του Καζαντζάκη, λυρικό και ευαίσθητο.
Ο κόσμος αποχαιρέτησε τους καλλιτέχνες θερμά, οι οποίοι ανταποκρίθηκαν και προετοιμασμένοι πήραν τη θέση τους ξανά στη σκηνή αρκετές φορές.
Κατηφορίζοντας από το Ηρώδειο, λίγο πριν τα μεσάνυχτα, μέσα από τα πεύκα και τους λίγους μικροπωλητές που είχαν απομείνει, όλοι ήμασταν χαλαροί κι ευδιάθετοι, όπως ήταν άλλωστε και η βραδιά. Και αν το σαραντάρι ευρώ minimum για το εισιτήριο ήταν λίγο τσουχτερό, η συνολική αίσθηση και εντύπωση ήταν θετικές.
Όταν έφτασα στο μετρό ο Murray τραγουδούσε ακόμα στο μυαλό μου ‘A woman is like a fresh spring and man is just a passer by’ ..
Χαμογέλασα και κατέβηκα γρήγορα τα σκαλάκια για να προλάβω το τελευταίο τρένο.
Κείμενο/φωτό: Ziggy Stardust
Δημοσίευση σχολίου