Πότε και πως ανακάλυψες τους Dream Theater;
Πρώτη φορά που τους άκουσα ήταν πίσω το 1994, τον Οκτώβριο εάν θυμάμαι σωστά. Είχε κυκλοφορήσει ήδη το “Awake” και είχαν δημιουργήσει τρομερό ντόρο γύρω από το όνομα τους. Πήγα λοιπόν στο ανακαινισμένο τότε Happening στην Χαριλάου Τρικούπη για όσους θυμούνται, στο πρώτο όροφο με τα cd , όπου βρήκα ένα πωλητή (καλή του ώρα οπού και να είναι) και του ζήτησα το “Awake”. Με ρώτησε εάν είχα ξανακούσει, του αποκρίθηκα όχι, και μου είπε να πάρω καλύτερα το προηγούμενο τους, δηλαδή το “Images & Words” να μπω στην “φάση” τους και μετά εάν μου αρέσουν να αγοράσω και το “Awake”. Με ιντριγκάρε τόσο πολύ ο τύπος αυτός. Γύρισα σπίτι, έβαλα το cd, πρώτο τραγούδι, Pull Me Under… Τα υπόλοιπα είναι, μετά την οικογένεια μου, η ομορφότερη ιστορία που έχω να διηγηθώ.
Τι ήταν αυτό που σου έκανε εντύπωση στον ήχο τους;
Φιλέ όλα. Καταρχήν η πολυσυλλεκτικότητα της μουσικής τους. Μέσα στο “Images & Words”, άκουσα από σκληρό μέταλλο μέχρι τζαζ και όλα αυτά μπολιασμένα με την 70’s αύρα των Rush. Παράγωγη για Όσκαρ και όγκος που έπεφταν οι τοίχοι. Επίσης έπαθα πλάκα με την τεχνική κατάρτιση των μελών. Ήταν απίστευτο πως σε μια περίοδο που όλα ήταν απλά και το air play στις ΗΠΑ είχε, Metallica, Guns N Roses, Nirvana, U2 και αλλά τέτοια, κάνουν αυτοί No1 single ένα 9λεπτο κομμάτι. Πρώτη φόρα, επίσης δεν με ένοιαζε η διάρκεια. Έκαναν trend τα δεκάλεπτα κομμάτια, γεμάτα τεχνική φλυαρία… που όμως γούσταρες να ακούσεις. Ήταν όλα αλλιώς και όλα υπέροχα!
 |
| Ο Πάνος Πετρόπουλος και τα 125 κομμάτια των Dream Theater της συλλογής του |
δημιουργικοί όπως τα πρώτα τους χρόνια;
Νομίζω πως κάθε καλλιτέχνης είναι δημιουργικός και δεν έχει σχέση τι έκανε τα πρώτα χρόνια. Ο χρόνος παρόλα αυτά είναι αμείλικτος για όλους. Το θέμα είναι ποσό ποιότητα παράγεις και ποσό προσπαθείς να προχωράς, χωρίς να εκμεταλλεύεσαι το παρελθόν και να κοροϊδεύεις τους οπαδούς σου. Ε, αυτό είναι κάτι που πάντα είχαν οι Dream Theater. Ποτέ δεν κάθισαν στις όποιες δάφνες τους. Άλλωστε από το 2009 έχουν μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία από ότι είχαν το 1999 ας πούμε. Όταν είσαι 30 χρόνια μπάντα και βγάζεις μια prog rock όπερα τέτοιου υψηλού επιπέδου όπως το The Astonishing , δυόμισι ωρών και μάλιστα την βγάζεις σε περιοδεία στα μεγαλύτερα θέατρα του κόσμου και σκίζει, ε, ναι διάολε αυτό λέγεται και δημιουργικότητα, λέγεται και όρεξη, λέγεται πάθος, λέγεται και Dream Theater.
Τους έχεις δει σε συναυλία τους στο εξωτερικό;
Η αλήθεια είναι ότι έχω γίνει μάρτυρας των πιο σημαντικών γεγονότων της σύγχρονης ιστορίας τους. Από το 2012 και μετά δεν έχω χάσει περιοδεία τους στην Ευρώπη. Το 2012 στην Βαρκελώνη στο Palau St Jordi, το 2014 στο Λονδίνο στο Wembley Arena (στην ωραιότερη φορά που τους έχω δει), μαζί με τον φίλο Βασίλη και τον Bob Katsionis (Firewind, Outloud), το 2016 στο Παρίσι στο Palais De Congres στην περιοδεία για το The Astonishing που το έπαιξαν στην ολότητα του μαζί με τον φίλο μου τον Χρήστο και πάλι το 2017 με τον Βασίλη στον Λονδίνο, στο ιστορικό Hammersmith που έπαιξαν όλο το Images & Words και είμαι από τότε …με μηχανική υποστήριξη. Οι Dream Theater στην Ευρώπη έχουν πολύ μεγάλο κοινό που τους ακολουθεί. Πολύ περισσότερο από εδώ. Το 2012 στην Βαρκελώνη είχαν 500 μέτρα ουρά για να μπεις!!! Όπως προανέφερα το 2014 στο Wembley Arena ήταν η καλύτερη βραδιά. Καταρχήν εκείνο το βράδυ τους γνώρισα και προσωπικά. Θυμάμαι να φτάνω να μιλήσω στον John Petrucci (είχε δίπλα του τον James LaBrie) και του είπα: “δεν είμαι εδώ για τα αυτόγραφα ή τις φωτογραφίες. Είμαι εδώ σήμερα να σας πω ένα ευχαριστώ για την παρέα και τις αναμνήσεις 20 χρόνια τώρα. Με έχετε κάνει να είμαι ένας χρήσιμος άνθρωπος, ένας άνθρωπος που μέσα από την μουσική σας, πήρα καλλιέργεια που η οικογένεια μου και το σχολείο δεν μου έδωσαν”. Ο Petrucci με τον Labrie σηκώθηκαν αμέσως όρθιοι και με αγκάλιασαν. Με ταπεινότητα. Χωρίς καμία δόση έπαρσης. Ήταν πραγματικά μια εμπειρία ζωής. Λίγο μετά στο live έσκισαν. Είχαν 18.000 λαό από κάτω και η απόδοση τους, καθόλου σπάνιο για αυτούς, ήταν για live άλμπουμ. Θυμάμαι ακόμα το 2016 στο Παρίσι όπου έπρεπε θεατρικά να αποδώσουν το The Astonishing και ο κόσμος ήθελε να σηκωθεί να φωνάξει και δεν μπορούσε, όποτε σε κάθε παύση γίνονταν χαμός, ενώ στο τέλος το standing ovation ήταν τουλάχιστον πέντε λεπτών. Το 2017 στο Λονδίνο, γιόρταζαν τα 25 χρόνια του Images & Words και στο κοινό ήταν ο άνθρωπος που τους είχε ανακαλύψει και προτείνει τότε στην Atco Records και έκαναν το μεγάλο μπαμ. Ο Labrie τον ευχαρίστησε και όλο το Hammersmith αποθέωσε το άνθρωπο που τους απογείωσε.
Ποια θεωρείς - και γιατί- σαν την καλύτερη εμφάνισή τους στην Ελλάδα;
Τους έχω δει πιο πολλές φορές στο εξωτερικό από ότι στην Ελλάδα να σου πω την αλήθεια. Οπότε μοιραία η πρώτη φορά που ήρθαν στον Λυκαβηττό το 1998 είναι χαραγμένη στην μνήμη μου. Ήμουν μετά το live σαν το έφηβο που γνώρισε για πρώτη φορά τον έρωτα. Ήταν όλα αυτά που έγιναν εκείνο το βράδυ, μια σειρά από γεγονότα που το έκαναν τόσο ξεχωριστό. Καταρχήν ήταν η πρώτη φόρα, ήταν το εντυπωσιακό venue με θέα όλη την Αθήνα, ήταν οι δεκάδες μαθητές από ωδεία που ήρθαν εκείνο το βράδυ στον Λυκαβηττό, ήταν όλα. Εμπειρία ζωής. Έβλεπα μπροστά μου τον John Petrucci και ήταν σαν έβλεπα τον Ιησού. Δεν υπάρχει ο παίκτης. Το 1998 τον Ιουνίου ήταν ένα …Dream στο …Theater του Λυκαβηττού.
Όχι καθόλου. Επέδρασε σε τομείς που το πολύ κοινό δεν ξέρει παρά μόνο οι μυημένοι ας πούμε. Τα set list των συναυλιών, η εκπροσώπηση της μπάντας στα media κτλ. Από καλλιτεχνικής άποψης δεν άλλαξε δεδομένα, ή εάν πρέπει να πω ότι κάτι άλλαξε, είναι ότι τους απελευθέρωσε, από τα κολλήματα και τις έμμονες του Portnoy. ΟΚ ο Mangini δεν είναι και δεν θα γίνει συνθέτης επιπέδου Portnoy, αλλά τεχνικά είναι ανώτερος και έχει χρωματίσει πιο πολύ τον ήχο των τυμπάνων τους και αυτό μου αρέσει. Επίσης πήρε τα ηνία ο Petrucci με τον Rudess και αυτό για έμενα ήταν καλό.
Πως σου φαίνονται τα projects που συμμετέχει ο Portnoy (Winery Dogs, Sons
of Apollo, Flying Color, Neal Morse Band, Transatlantic, Liguid Tension
Experiment Κλπ) Ας μην κάνουμε απογραφή απλά πες μου τι γνώμη σου για την
πολυδραστηριότητα που τον διακατέχει κι αν όλες αυτές οι ενέργειες του
απομυζούν τον ταλέντο του.
Ποια θεωρείς σαν πιο αδύναμη δισκογραφική στιγμή τους;
Καιρό έχω κατασταλάξει μέσα μου ότι το Systematic Chaos είναι η αδύνατη τους στιγμή. Φάνηκε και στην περιοδεία που ακολούθησε και για εμένα είναι ο προάγγελος της φυγής Portnoy. Το υλικό δεν είναι κακό, κάθε άλλο, απλά είναι πολύ μπασταρδεμένο. Μέχρι και Muse ξεσήκωσε ο Portnoy και επέβαλε. Αυτή ακριβώς η επιβολή τον έκανε να φύγει και να λυτρωθούν οι υπόλοιποι.
Η γνώμη σου για τη σύγκριση του σημερινού prog σε σχέση με τα συγκροτήματα
της δεκαετίας του ’70;
Τέτοιες συγκρίσεις τις θεωρώ άδικες και για τις μπάντες των 70’s και για τις σημερινές. Άλλοι οι καιροί, άλλες οι καταστάσεις, αλλά και τα εφόδια να δημιουργήσεις, όπως πχ η τεχνολογία και η τεχνογνωσία. Απλά έχουμε την τύχη πιστεύω το Progressive των 70’s, που μας το έμαθαν οι Dream Theater καλώς ή κακώς, λόγω της ιδιαιτερότητας του ήχου του, να μπορούμε να το ακούσουμε και τώρα. Είναι το πλεονέκτημα του Progressive συνολικά αυτό. Εγώ με την ίδια ευκολία που ακούω ένα άλμπουμ των Dream Theater, ακούω και ένα των King Crimson. Αυτό που με στενοχωρεί και με προβληματίζει παράλληλα, είναι ότι το σύγχρονο Progressive έχει εγκλωβιστεί γύρω από τους Dream Theater και δεν βλέπω μια μπάντα που θα μπορούσε να πάρει την σκυτάλη. Ίσως οι Haken, αλλά δεν μου βγάζουν κάτι το ηγετικό και γυροφέρνουν και αυτοί τους Dream Theater. Κάτι τέτοιο δεν έγινε το 70 με τους Rush για παράδειγμα.
Από όλα τα sides projects, που έχουν φτιάξει -παίξει μέλη των Dream
Theater συμπεριλαμβανομένων κι αυτών του Portnoy , ποια ξεχωρίζεις;
Liguid Tension Experiment με ευκολία, γιατί είναι πολύ κοντά στους Dream Theater ηχητικά και τα άλμπουμ του Neal Morse που συμμετέχει ο Portnoy.
Πες μου λίγα λόγια για την εκπομπή σου το Panos Metal Reactions στο Youtube.
To “Panos Metal Reactions” είναι μια τρελή αμερικανιά που εγώ την προσάρμοσα στα Ελληνικά δεδομένα, βάζοντας λίγο χιούμορ σε αυτό. Ζούμε στην εποχή που όλα εκτίθενται στα social media και είμαστε μόνιμα σε μια οnline έκθεση. Έτσι λοιπόν είδα πέρσι μερικά Reaction Videos για το Hardwired των Metallica και είπα: “αυτό είναι για εμένα”. Όταν βγαίνει κάποιο νέο τραγούδι, στήνω την κάμερα μου και το ακούω πρώτη φόρα καταγράφοντας τις αντιδράσεις και τα συναισθήματα μου, με χιούμορ, καλή διάθεση και μεταφέρω και τις πολλές εμπειρίες που έχω στον χώρο παράλληλα. Έχει πάει απίστευτα καλά. Φαντάσου τα βίντεο για τους Metallica ξεπέρασαν τις 20.000 views, ενώ υπάρχει κοινό που περιμένει να δει και ζητάει συνέχεια, πράγμα που με έχει εντυπωσιάσει τρομερά. Φέτος πρόσθεσα και την ενότητα Worst To Best, όπου μετράμε από το χειρότερο προς το καλύτερο την δισκογραφία μιας μπάντας, όπου γίνεται χαμός με τις διαφωνίες όπως καταλαβαίνεις. Όλο αυτό όμως με έφερε κοντά με ανθρώπους που δεν πίστευα ότι θα μιλήσω ή θα γνωρίσω ποτέ. Με προσεγγίζουν μπάντες να τους κάνω ένα βίντεο και μου έχουν στείλει συγχαρητήρια οι Rage και οι Iced Earth. Τρελά πράγματα φίλε!! Η εκπομπή μου είναι στο Youtube, λέγεται Panos Metal Reactions και βγαίνει κάθε δεύτερη Παρασκευή, έκτος εάν υπάρξει κάτι έκτακτο από κυκλοφορία.
Ποια είναι τα πιο αγαπημένα σου-σπάνια -memorabilia δίσκοι/αντικείμενα των Dream Theater;
Στην εποχή του discogs και του ebay δεν νομίζω ότι μπορεί εύκολα κάποιος να πει ότι έχει κάποιο σπάνιο πράγμα στην δισκοθήκη του, μιας και με λίγα σχετικά λεφτά και με ένα σωστό ψάξιμο στο internet βρίσκεις τα πάντα. Παρόλα αυτά έχω σε first (and only) print το cd single του Another Day, που θεωρείτε από τα σπάνια τους και το πλήρωσα μεταχειρισμένο 90 ευρώ. Αυτό που πιθανόν θα σε εντυπωσιάσει είναι ότι έχω συνολικά 125 μοναδικά πράγματα από αυτούς. Όλη την επίσημη δισκογραφία τους με singles, ep κτλ, όλα τα fan club cd, όλα τα official bootlegs τους, όλα τα dvd & blu ray και κυρίως έχω περίπου 60 διαφορετικά unofficial bootlegs τους, από όλες τις φάσεις της καριέρας τους. Κάψιμο φίλε άσε…
Κλείσε με ένα top 3 Kαλύτερων τραγουδιών κι ένα top 3 Καλύτερων άλμπουμ.
Κάθε εβδομάδα αλλάζω οπότε δύσκολο να κατασταλάξω. Πάντως κάπου εδώ είμαι.
Top 3 songs
3. Metropolis pt1 “The Miracle and The Sleeper”
2. A Change Of Seasons
1.Space Dye Vest
Top 3 Albums
3. Six Degrees of Inner Turbulence
2. Awake
1.Images & Words.
Links για το Panos Metal Reactions
https://www.youtube.com/channel/UCyPiJDtxRexMEE3GWg9Ktsg
https://www.facebook.com/PanosMetalReactions
Ερωτήσεις: Αλέξανδρος Ριχάρδος
6/1/18/
Δημοσίευση σχολίου