DROPKICK MURPHYS: PIRAEUS 117 ACADEMY (AΘHNA) 11 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2017, Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΙΘΑΣ HTAN EKEI

Όταν το προηγούμενο καλοκαίρι στα πλαίσια του Rockwave με την μεγαλειώδη εμφάνιση των Dropkick Murphys εκπληρώθηκε ένα από τα μεγαλύτερα συναυλιακά  απωθημένα  όλων όσων ασχολούμαστε με το λεγόμενο celtic rock ή celtic punk ή που απλώς μεγαλώσαμε ακούγοντας Pogues , Dubliners , Wolfetones και άλλα συγκροτήματα που βασίζονται στην Ιρλανδική μουσική , μας δημιουργήθηκε η απορία για το πόσο καλύτερα θα ήταν αν είχαμε την ευκαιρία να τους βλέπαμε και σε κλειστό χώρο. Ευτυχώς λίγους μήνες μετά και όπως ήταν αναμενόμενο μετά την μεγάλη επιτυχία του καλοκαιριού ήρθε η ανακοίνωση για δυο ημερομηνίες  σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη οι οποίες έγιναν γρήγορα sold out.

Το Σάββατο λοιπόν το Piraeus Academy ήταν από νωρίς γεμάτο αλλά χωρίς ποτέ οι συνθήκες να γίνουν ενοχλητικές όπως γίνεται σε αντίστοιχους  χώρους σε sold out  συναυλίες. Η βραδιά ξεκίνησε με τους  Slapshot , ένα συγκρότημα το οποίο είναι επίσης από την Βοστώνη και από τα μέσα τις δεκαετίας του 80 μέχρι σήμερα με πάνω από 15 studio δουλειές έχει την δική του ιστορία στον χώρο του hardcore. Βέβαια ο συγκεκριμένος ήχος ποτέ δεν με άγγιξε αλλά ήταν μια ευκαιρία να δούμε και κάτι διαφορετικό. Με μικροπροβλήματα ήχου , κυρίως στο μπάσο και για κάτι λιγότερο από μια ώρα κατάφεραν να ξεσηκώσουν αρκετούς οπαδούς του συγκριμένου ήχου   και να ζεστάνουν τον χώρο για αυτό που θα ακολουθούσε.
Ακριβώς την ώρα που έπρεπε και αφού ακούστηκε το ‘’ If the kids are united ‘’ των Sham 69 , τα φώτα έσβησαν και για 90 λεπτά αυτό που ακολούθησε ήταν απερίγραπτο. Από τις πρώτες νότες του γηπεδικού The lonesome Boatman , το κοινό με τις γροθιές και τις μπύρες ψηλά , και με ένα μόνιμο χαμόγελο στα πρόσωπα δημιούργησε μια ατμόσφαιρα πάρτι που ακόμα και όσοι είμαστε μεγαλύτεροι είχαμε χρόνια να ζήσουμε.

Η μπάντα είναι πλέον έμπειρη και η μουσικοί, που δεν είναι και λίγοι , είναι δεμένοι και συνδυάζουν τα ηλεκτρικά όργανα με τα ακουστικά αλλά και με την μόνιμη υπόκρουση της γκάιντας και άλλων παραδοσιακών ιρλανδέζικων πλευστών με το αποτέλεσμα να    είναι μια επιθετική και σφιχτή μουσική. Το setlist βασίστηκε αρκετά στο τελευταίο album αλλά και σε κλασικές πλέον επιτυχίες τους και χωρίς να κάνει καμία κοιλιά κατάφερε να κρατήσει την αδρεναλίνη μόνιμα στα ύψη. Ήχος δυνατός αλλά πεντακάθαρος  που συνοδευόταν από προβολές στο video wall που περνούσαν ακόμα πιο έντονα στο κοινό το νόημα του κάθε τραγουδιού.
Ξεχωριστές στιγμές  η εκτέλεση του παραδοσιακού The wild rover , ένα κομμάτι που έχουμε συνδέσει με τους Dubliners , το you’ll never walk alone που με τις κατάλληλες  προβολές δημιούργησε μια ατμόσφαιρα  Liverpool στο κέντρο της Αθήνας , το κλασικό rose tattoo αλλά και όλα τα αναμενόμενα συναυλιακά hit από τους παλιούς δίσκους.  Άλλωστε η ατμόσφαιρα ήταν τέτοια που δεν νομίζω να ασχολήθηκε κανείς με το setlist. Το συγκρότημα ήταν σε μεγάλα κέφια και έδειχναν να απολαμβάνουν την τελευταία βραδιά της Ευρωπαϊκής περιοδείας τους, Εξάλλου το πόσο καλά πέρασαν και εκείνοι το απέδειξαν με τις μετέπειτα αναρτήσεις τους στο fb του συγκροτήματος.

ελικά και μετά το καθιερωμένο ανέβασμα του κοινού στην σκηνή αυτό που έμεινε είναι η απόλυτη ικανοποίηση από το τι πρέπει να σου αφήνει ένα live τελειώνοντας. Η αδιαμφισβήτητη ικανότητα των Dropkick Murphys να επικοινωνούν μέσω  της μουσικής τους  με το κοινό και το κέφι που δημιουργεί το irish folk κατάφεραν να αφήσουν όλους ικανοποιημένους. Επιτέλους είχαμε την ευκαιρία να δούμε ένα συγκρότημα που είναι  αυτό που λέμε ‘’ στα ντουζένια ‘’ τους και να ξεφύγουμε λίγο από τα ίδια και τα ίδια live από καταξιωμένες μπάντες  μεν , αλλά που η εποχή τους έχει περάσει  εδώ και πολλά χρόνια.
Τέλος εμείς οι κάπως πιο μεγάλοι όταν μας ρωτάνε ποιες συναυλίες μας έχουν μείνει από πλευράς ενέργειας  τόσο από το συγκρότημα όσο και από το κοινό , αναφερόμαστε στα live των Ramones και Motorhead στο Ροδον. Είναι σίγουρο ότι οι σημερινοί νεοι μετά από πολλά χρόνια θα λένε για την εμφάνιση των Dropkick Murphys!

ΚΕΙΜΕΝΟ/ΦΩΤΟ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΙΘΑΣ

Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος